บทที่ 514 เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์พฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือไม่?

บทที่ 514 เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์พฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือไม่?

“มีกลิ่นตัวข้าเหรอ?”

เฉาเสียนมีสีหน้าตกตะลึง เขาดมกลิ่นโดยไม่รู้ตัวแต่ไม่ได้กลิ่นอะไร อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริงที่มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเล็กน้อยจากเสื้อผ้าของเขา เขายุ่งอยู่กับการฝึกเล่นแร่แปรธาตุในช่วงสองสามวันมานี้และไม่มีเวลา เพื่อซักและเปลี่ยน

 

"ได้กลิ่นมั้ย"

เฉาเสียนมองไปที่เยี่ยหรงป๋อที่อยู่ข้างๆเขา

เยี่ยหรงป๋อส่ายหัว มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเล็กน้อย แต่เป็นเรื่องปกติที่นักเล่นแร่แปรธาตุจะอยู่ในสภาพนี้ นับประสาอะไรกับอาบน้ำ ถ้าพวกเขาใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ นั่นอาจทำให้เกิดความล้มเหลวในกระบวนการผสม

“นี่เป็นของจริงหรือของปลอม ซุนม่อได้กลิ่นหอมของดอกไม้จากอาจารย์ใหญ่เฉา นี่มันไม่เกินจริงไปหน่อยเหรอ?”

“ข้ารู้สึกว่าคำพูดขององค์ชายหลี่มีเหตุผล”

"ถ้าเป็นเรื่องจริง ซุนม่อคงจะประทับใจมาก!"

ทุกคนพูดคุยกัน งานเลี้ยงหางกวางในปีนี้มีการแสดงที่ดีมากมาย!

“องค์ชายหลี่ การสงสัยบุคลิกของผู้อื่นอย่างไม่ตั้งใจมีแต่จะทำให้ภาพลักษณ์ของท่านเสียหาย!”

ซุนม่อเยาะเย้ย

"ฮึ่ม!"

หลี่จื่อซิ่งมองไปที่เฉาเสียนรอให้เขาเป็นพยาน

เฉาเสียนมีสีหน้าเคอะเขิน แม้ว่าหลี่จื่อซิ่งจะเป็นผู้สนับสนุนทางการเงินของเขาก็ตาม

“อาจารย์ใหญ่เฉาดอกไม้บันทึกภาพของท่านเริ่มร่วงโรยแล้วหรือมีสัญญาณของการเหี่ยวเฉาไหม?”

ซุนม่อถาม

“ซุนม่อ เจ้ายังยืนกรานว่าไม่ได้ส่งคนไปสอดแนมอาจารย์ใหญ่เฉา?”

หลี่จื่อซิ่งตำหนิ

“ท่านเสร็จสิ้นจากการขัดจังหวะของท่านหรือยัง  หรือท่านต้องการที่จะลิ้มรสความรู้สึกของคำลึกซึ้งหรือไม่”

ซุนม่อขมวดคิ้วและคำราม

"เอ๊ะ!"

หลี่จื่อซิ่งตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว ไม่มีทางเลยที่เขาอยากจะคุกเข่าลงกับพื้น

ซุนม่อเมินเฉยต่อองค์ชายงี่เง่าและพูดต่อว่า

“ดอกไม้นั่นเหี่ยวเฉาเมื่อสามเดือนก่อนใช่ไหม?”

เฉาเสียนประสานมือและพูดอย่างจริงใจ

“อาจารย์ซุน โปรดชี้แนะข้าด้วย!”

“มันอาบแดดนานเกินไป”

ซุนม่อยักไหล่

“หา? ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

แขกรู้สึกว่าคำตอบนี้ง่ายเกินไป!

อย่างไรก็ตาม เฉาเสียนไม่กล้าที่จะประมาทเพราะคำตอบที่ง่ายกว่าก็คือความรู้เบื้องหลังก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้น ปล่อยให้ดอกไม้ได้รับแสงแดด?

ใครบ้างจะไม่ทำแต่จะรับแสงแดดได้แค่ไหนนั่นก็เป็นอีกคำถามหนึ่ง

“อาจารย์ซุน เจ้าช่วยอธิบายโดยละเอียดได้ไหม?”

“ดอกไม้ชนิดนี้มีค่ามาก ดังนั้นมีโอกาส 80 ถึง 90% ที่ท่านจะวางไว้ในห้องลับ จริงไหม?”

ซุนม่ออนุมาน

เฉาเสียนพยักหน้า เขายังกังวลว่าดอกไม้บันทึกภาพของเขาอาจถูกขโมย

“อย่างไรก็ตามการเลี้ยงดูดอกไม้ก็หมายความว่าท่านต้องปล่อยให้มันได้รับแสงแดด ดังนั้น ท่านต้องนำมันออกมาตามเวลาปกติ ปัญหาอยู่ตรงนี้

“การที่ดอกไม้บันทึกภาพจะเติบโตได้ดีนั้นต้องการปริมาณแสงแดดทุกๆ วัน หากระยะเวลานานหรือสั้นเกินไปก็จะไม่ได้ผล”

"นั่นคือเหตุผล!"

เฉาเสียนรู้แจ้งทันที

“อาจารย์ใหญ่เฉา อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเขา!”

ในที่สุดหนีจิ้งถิงก็สงบลง เมื่อเขาเห็นซุนม่อควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดและเริ่มแสดงความสามารถของเขา เขาไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้

ถ้าวันนี้ซุนม่อพูดจนมีชื่อเสียง เขาจะกลายเป็นหินหยั่งเท้าของซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงต้องตอบโต้

“อาจารย์หนี ทำไมท่านพูดเช่นนั้น?”

หลี่จื่อซิ่งรีบช่วยเขาพูด

“เหตุผลแบบนี้ ข้าจะคิดดูด้วย ไม่ว่าใครจะได้รับดอกไม้ที่มีค่าเช่นนี้ จะต้องวางไว้ในห้องลับ ซุนม่อถามเกี่ยวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นและเหี่ยวเฉา และหลังจากได้รับคำตอบยืนยันจากอาจารย์ใหญ่เฉา เขาเริ่มตอบ ถ้าท่านคิดให้ดี เรื่องอย่างเช่นการอาบแดดจะไม่ให้ผลในทันทีงั้นเหรอ ดังนั้น ต่อให้เขาพูดผิดก็ไม่มีใครรู้!”

หนีจิ้งถิงวิเคราะห์

แขกขมวดคิ้วและเริ่มครุ่นคิดถึงคำพูดของเขา (ฟังดูมีเหตุผลทีเดียวหลังจากพูดเรื่องนี้)

“ดังนั้น ข้าว่าซุนม่อเจ้าเล่ห์มาก ถ้าอาจารย์ใหญ่เฉาตอบว่าดอกไม้บันทึกภาพของเขาไม่แสดงอาการเหี่ยวเฉา เขาก็สามารถหาเหตุผลอื่นเพื่อเชื่อมโยงกลับไปยังจุดก่อนหน้านี้ที่เขาอาบแดดได้”

หนีจิ้งถิงกล่าวต่อ

อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินสบสายตากัน หนีจิ้งถิงเป็นไปตามที่คาดไว้สำหรับมหาคุรุระดับ 3 ดาว ความคิดของเขานั้นพิถีพิถัน เป็นการยากที่จะจัดการกับเขา!

“ท่านกำลังรบกวนอาจารย์ของข้าโดยพื้นฐานแล้ว!”

หยิงไป่อู่โกรธมาก

"ไป่อู่ อย่าโกรธเลย ให้ข้าใช้ความรู้เพื่อเอาชนะเขาเถอะ!"

ซุนม่อมองไปที่หนีจิ้งถิง

“พวกเจ้าไม่สามารถดมกลิ่นได้และพวกเจ้าก็มองไม่เห็นผลกระทบของแสงแดด ในกรณีนี้ ให้ข้าพูดอะไรบางอย่างที่พวกเจ้าจะได้เห็นตามได้!”

ทุกคนตกตะลึงไม่คาดคิดว่าซุนม่อจะตอบกลับมาจริงๆ พวกเขาเริ่มฟังอย่างตั้งใจ

“อาจารย์ใหญ่เฉา ตั้งแต่ท่านได้รับดอกไม้บันทึกภาพมา ท่านรู้สึกไหมว่าจำนวนแมลงที่กัดท่านเพิ่มขึ้นหลายเท่าในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ในช่วงฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงของทุกปี

ซุนม่อสำรวจเฉาเสียน

 “ทุกคน ดูสิ อาจารย์ใหญ่เฉามียุงอยู่รอบตัวเขาตอนนี้!”

แขกทุกคนหันไปมองที่เฉาเสียน แท้จริงแล้ว มียุงอยู่รอบตัวเขาและดูเหมือนว่าพวกมันจะกัดเขา

สำหรับคนธรรมดาพวกเขาเพียงแค่โบกมือและตบเบาๆ ยุงก็จะบินหนีไป อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวนี้ไร้ประโยชน์สำหรับเฉาเสียน

“ซุนม่อ การดึงดูดแมลงเกิดจากสภาพร่างกายโดยกำเนิดของคนๆ หนึ่ง!”

หนีจิ้งถิงโต้เถียงอีกครั้ง

ครั้งนี้ซุนม่อไม่ต้องพูดอะไรเพราะเฉาเสียนพูดออกมา

“อาจารย์หนีพอได้แล้ว ไม่ต้องเถียงกันอีกต่อไป ข้ารับรองได้ว่าคำพูดของอาจารย์ซุนถูกต้องทุกคำ ท่านบรรลุถึงวิชาพฤกษศาสตร์สูงส่งมาก!”

ไม่ว่ายังไง เฉาเสียนก็เป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาว เขาเป็นคนที่ต้องการหน้าตา

หนีจิ้งถิงตัวแข็ง รู้สึกโกรธและอับอาย แม้แต่นิ้วของเขาก็เริ่มสั่น

“อาจารย์ซุน ข้าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร?”

เฉาเสียนโค้งคำนับเล็กน้อยแสดงความจริงใจของเขา เขากังวลใจกับปัญหานี้อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แม้กระทั่งเกือบจะป่วยทางจิตเล็กน้อย

ด้วยสถานะของเขา เขามักจะไปหาเภสัชกรที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นและได้รับยาขับไล่แมลง อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์ แมลงเหล่านั้นติดตามเขาตลอดเวลา และทุกฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงเป็นช่วงที่เฉาเสียนต้องทรมาน

"เหตุเกิดที่ไหนก็ควรจะจบตรงนั้น เอาเหง้าส่วนหนึ่งของดอกหลิวอิ๋งมาแช่ในน้ำเย็นแล้วนำมาถูให้ทั่วร่างกายวันละ 3 ครั้ง ทำอย่างนี้ทั้งเดือน สถานการณ์จะดีขึ้น แต่ถ้าท่านต้องการได้รับการปฏิบัติอย่างเต็มที่ท่านทำได้เพียงเลือกอยู่ห่างจากดอกไม้นั้น”

ซุนม่อให้ทางออก

คราวนี้ไม่มีใครสงสัยในฝีมือพฤกษศาสตร์ของซุนม่ออีกแล้ว เพราะไม่ว่าวิธีนี้จะแก้ปัญหาได้หรือไม่ เฉาเสียนก็จะรู้ทันทีที่เขาได้ลอง

ไม่ว่าซุนม่อจะกล้าหาญเพียงใด ก็ไม่มีทางที่เขาจะกล้าหลอกลวงมหาคุรุระดับ 5 ดาว

“ขอบคุณมาก อาจารย์ซุน!”

เฉาเสียนขอบคุณซุนม่อ

ปะ!ปะ!ปะ!

ขณะที่เยี่ยหรงป๋อปรบมือ แขกที่ยังคงงุนงงในที่สุดก็รู้สึกตัวและเริ่มปรบมือ พร้อมกันนั้น พวกเขาสนใจซุนม่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น

อย่างที่คาดไว้สำหรับมือวางอันดับสูงสุดที่ประสบความสำเร็จในระดับทำลายสถิติในการสอบ จริงๆ แล้วเขามีความสำเร็จสูงในด้านพฤกษศาสตร์

ติง!

“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับ 1,520 คะแนนประทับใจ”

หลังจากได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนม่อมองไปที่หลี่จื่อซิ่ง จากนั้นเขาก็หันไปหาหนีจิ้งถิง ริมฝีปากของเขาโค้งงอ (อยากจะสู้กับข้าไหม พ่อคนนี้จะบดขยี้เจ้าสองคนในวันนี้จนเจ้าเริ่มสงสัยในชีวิต!)

หนีจิ้งถิงรู้สึกได้ถึงความมุ่งร้ายในสายตาของซุนม่อ ก่อนที่เขาจะคิดวิธีแก้ปัญหา ซุนม่อก็พูดขึ้น

“ท่านเจ้าเมืองฟาง ดอกสงบเป็นของดี แต่จะไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายของท่าน ถ้าท่านตั้งไว้ในห้องนอนของท่านมากเกินไป!”

ซุนม่อกล่าว

“หา? เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

ผู้ว่าการฟางก้มหัวลงและสูดกลิ่นรักแร้

“เจ้าได้กลิ่นเหรอ?”

“ไม่ ข้าเห็น!”

ซุนม่อหัวเราะ

“ลูกตาของท่านขาวเกินไป ไม่มีร่องรอยของเลือดเลย สำหรับเจ้าหน้าที่ระดับสูงเช่นท่านที่ยุ่งกับงาน มันช่างเหลือเชื่อเกินไป นอกจากนี้ นิ้วของท่านแทบไม่ได้เคลื่อนไหว และร่างกายของท่านก็ดูแข็งทื่อ ผิวของท่านยังซีดเล็กน้อย จากลักษณะนี้ ข้าอนุมานได้ว่าท่านต้องสัมผัสกับดอกแห่งความสงบจำนวนมากมาเป็นระยะเวลานาน!”

ทุกคนกระซิบบอกกัน

“รุนแรงมากไหม?”

เจ้าเมืองฟางกระวนกระวายใจ

“หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป บุคลิกของท่านจะกลายเป็นคนไร้แรงบันดาลใจ นิ่งเฉย ไม่สนใจสิ่งใด พูดตรงๆ ท่านไม่มีทางตื่นเต้นได้เลย!”

ซุนม่อค้นพบว่าหากเป็นโรคจากสมุนไพร เขาสามารถมองทะลุผ่านได้โดยตรง ตอนนี้เขาถือว่าเป็นหมอครึ่งหนึ่งได้ไหม?

ฟางหลุนตกใจ ในอดีตทุกๆ สองถึงสามเดือนเขาจะรู้สึกว่าจำเป็นต้องนอนกับนางบำเรอ แต่เมื่อเร็วๆ นี้เขาไม่สนใจเลย

แม้แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับราชินีดอกไม้ระดับสูงของจินหลิง เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงฝืนตัวเองให้กินยาปลุกกำหนัดมากมาย

“แต่อาจารย์ซุน…ถ้าข้าไม่ใช้ดอกไม้สงบ ข้าจะนอนไม่หลับทุกคืน!”

ฟางหลุนมีสีหน้าขมขื่น สำหรับคนที่อยู่ในตำแหน่งของเขา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาจำเป็นต้องกังวล

“ข้าไม่มีทางออก ท่านควรขอความช่วยเหลือจากหมอชื่อดังเหล่านั้น!”

ซุนม่อยักไหล่

แม้ว่าซุนม่อจะไม่มีทางออก แต่ทุกคนก็ยังตกตะลึง

“ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ ข้าจะไปเยี่ยมเจ้าในภายหลังและเตรียมของขวัญราคาแพงให้เจ้า!”

ฟางหลุนรู้สึกว่าความจริงใจก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอ นอกจากนี้ไม่ค่อยเหมาะนักที่เขาจะปรึกษาปัญหาส่วนตัวบางอย่างในที่สาธารณะ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากฟางหลุน +200 ความเป็นมิตร (700/1,000)

“อาจารย์หนี, องค์ชายหลี่! พวกท่านต้องการถามคำถามต่อหรือไม่?”

ซุนม่อถาม

หนีจิ้งถิงมีลักษณะอายบนใบหน้าของเขา

ดอกกระดูกศิลาเหมือนค้อนในความเป็นจริง กระแทกเข้าที่หน้าอกของเขา ซุนม่อ พิสูจน์แล้วว่าคำตอบของเขาถูกต้อง ฉากนี้ทำให้อันซินฮุ่ยตกใจมาก (เขาเป็นนักพฤกษศาสตร์ระดับปรมาจารย์จริงๆ เหรอ?)

"น่าสะพรึงกลัว!"

คำพูดของกู้ซิ่วสวินกระชับและครอบคลุม

“ในเมื่อเป็นกรณีนี้ ท่านสองคนควรขอโทษข้าไม่ใช่หรือ?”

ซุนม่อถามด้วยรอยยิ้ม

สีหน้าของแขกเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาดไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าสถานการณ์จะพลิกผันในตอนนี้

“เอ๋ มหาคุรุระดับ 3 ดาวกับองค์ชายที่มีสถานะสูงส่งช่างมีใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เหลือเกิน หากพวกท่านไม่สามารถจะพ่ายแพ้ได้ ก็หยุดคุยโม้ต่อหน้าคนอื่นได้แล้ว!”

ซุนม่อตำหนิ

ริมฝีปากของหนีจิ้งถิงสั่น เขากัดฟันและไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฆ่าซุนม่อ ด้วยหมัดเดียว วันนี้เขาสูญเสียใบหน้าไปอย่างสิ้นเชิง

หลี่จื่อซิ่งรู้สึกไม่ดีเช่นกัน ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยถูกใครสั่งสอนขนาดนี้มาก่อน

“ฮึ่ม เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์นักพฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือเปล่า?”

ลู่จื่อรั่วมีความสุขมาก อาจารย์ของนางชนะอีกรอบแล้ว

“ทัศนคติของอาจารย์หนีมีค่าแก่การเรียนรู้ เขาไม่กลัวอับอายและไม่กลัวที่จะถามคนอื่นเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้เพิ่มเติม เรื่องนี้เข้าใจได้!”

มหาคุรุอีกคนที่อยู่ข้างหลี่จื่อซิ่ง ต้องการเป็นผู้สร้างสันติ

“มหาคุรุคนนี้ ข้าใช้ชีวิตตามคำเหล่านี้เสมอ ถ้าเจ้าผิดก็จงยอมรับซะ แล้วลุกขึ้นยืนตรงภายใต้การเฆี่ยนตี เราทุกคนล้วนเป็นมหาคุรุ ควรเป็นแบบอย่าง ถ้าไม่อย่างนั้น เราจะมีคุณสมบัติอย่างไรที่จะเป็นครู แบบอย่างสำหรับนักเรียนของเรา?”

ซุนม่อพูดอย่างจริงจัง หลังจากนั้นแสงรัศมีสีทองก็ปะทุออกมา

เปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่า!

"..."

กู้ซิ่วสวินนวดหน้าผากของนาง (คุณชายประโยคทอง หยุดเสียทีได้ไหม?)

เนื่องจากรัศมีมหาคุรุนี้พบเห็นได้ทั่วไป ทุกคนจึงสงบ

“อาจารย์ซุน ข้าขอโทษ!”

แม้ว่าหนีจิ้งถิงจะเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวและค่อนข้างมีภูมิคุ้มกันต่อผลของ คำแนะนำล้ำค่า แต่เขาก็ยังได้รับผลกระทบ นอกจากนี้ ความอับอายที่เขารู้สึกทำให้เขาขอโทษ

"อืม ก็ได้!"

ซุนม่อจงใจทำตัวเหมือนคนที่มีคุณธรรมสูงซึ่งไม่ใส่ใจความผิดที่กระทำโดยคนที่มีจรรยาบรรณต่ำ สิ่งนี้ทำให้หนีจิ้งถิงโกรธมากจนอยากจะตาย สำหรับหลี่จื่อซิ่ง เขาทำอะไรไม่ได้ชั่วคราว เพื่อหาทางเริ่มโต้กลับ

การแสดงของซุนม่อน่าตกใจเกินไป

สำหรับคำขอโทษ อย่าคิดเลย เขาจะไม่ขอโทษซุนโมตลอดชีวิตของเขา!

“องค์ชายหลี่!”

ซุนม่อร้องเรียก

หลี่จื่อซิ่งมองไปที่ซุนม่อรอส่วนหลังของประโยคของเขา ในท้ายที่สุด ซุนม่อ ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้หลี่จื่อซิ่งรู้สึกงงงวย

ฮะฮะ!

เยี่ยหรงป๋ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ เพราะความหมายของ ซุนม่อนั้นชัดเจน (เจ้ามีอะไรอีกที่จะทำให้ข้าลำบากใจ?

ซุนม่อคนนี้หัวแข็งแน่นอน!