เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 419 นางพญากระหายเลือด เธอเปลี่ยนไป?

ตอนที่  419  นางพญากระหายเลือด เธอเปลี่ยนไป?

ทันทีที่ฟื้นขึ้น  เย่ว์หยางเทเลพอร์ตกลับไปที่หอเกียรติยศในสมาคมนักรบ

ที่สมาคมนักรบ เย่ว์หยางให้ผู้ส่งสาร ส่งข้อความลับแจ้งเตือนจื้อจุน, จักรพรรดินีราตรี นางเซียนหงส์ฟ้า, ผู้เฒ่าหนานกง, เซียนนักพรต, จุนอู๋โหย่วและผู้เฒ่าเย่ว์ไห่ตามลำดับว่า  จักรพรรดิชื่อตี้จากเมื่อหกพันปีก่อนหลบหนีออกจากวงเวทผนึกโบราณได้แล้ว  เย่ว์หยางระบุไว้ในข้อความว่า แม้จักรพรรดิชื่อตี้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะที่หลบหนี ด้วยพลังของเขา  แต่เขาน่าจะฟื้นคืนพลังได้อีกไม่นาน  ด้วยระดับพลังอย่างน้อยชั้นปราณก่อกำเนิดฟ้า ระดับ 6 จักรพรรดิชื่อตี้เป็นนักรบเจ้าเล่ห์และบ้าคลั่งมาก  เขาคงทำลายหอทงเทียนทั้งหมดแน่นอน ถ้าเขาฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ นอกจากนี้  นักรบทุกคนที่ท้าทายความต้องการของเขาจะต้องถูกกำจัดอย่างไร้ความปราณี  แน่นอนว่า ทุกคนต้องเตรียมตัวในกรณีสถานการณ์เลวร้ายที่สุด

ในตอนนี้เย่ว์หยางยังหาวิธีดีๆ รับมือกับจักรพรรดิชื่อตี้ไม่ได้เลย และปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้เฒ่าหนานกงและคนที่เหลือต้องลำบากกับเรื่องนี้

ไม่ว่าเย่ว์หยางจะสามารถทำได้หรือไม่  เขาก็ทำลงไปแล้ว

ในตอนนี้  ความหวังของพวกเขาก็คงอยู่ที่ว่าจื้อจุนจะสามารถสู้กับจักรพรรดิชื่อตี้ได้   ถ้านางสามารถยืนอยู่ในระดับเดียวกับเขา  เขาก็คงไม่กล้าก่อกวนอะไรมาก

แน่นอนว่า มีความยากลำบากที่จะรู้ถึงความตั้งใจนี้  ขณะที่เย่ว์หยางรู้ว่านอกเหนือจากจักรพรรดิอวี้แล้ว  จักรพรรดิชื่อตี้ก็เป็นผู้ทรงพลังแข็งแกร่งเมื่อหกพันปีที่แล้ว  เขาแข็งแกร่งไร้เทียมทานเคยครอบครองแดนสวรรค์ด้วยพลังที่แข็งแกร่งของเขา  จักรพรรดิชื่อตี้อาจไม่มีพลังน่ากลัวเทียบเท่าหมิงเย่ว์กวง, ซิวคงและจิ่วเซียว สามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์  แต่เป็นไปได้ว่า เขาเกือบจะถึงระดับนั้น  จักรพรรดิชื่อตี้มีชีวิตอย่างเชื่อมั่นว่าตนเองอยู่เหนือคนทั้งหมดยกเว้นจักรพรรดิอวี้เท่านั้น  จุดนี้เองถือได้ว่าเป็นข้อพิสูจน์ที่เพียงพอสำหรับพลังที่น่ากลัวของจักรพรรดิชื่อตี้

แม้ว่าจื้อจุนเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากอย่างมิต้องสงสัย  แต่นางก็ยังถือว่าเด็กเกินไปเมื่อเทียบกับจักรพรรดิชื่อตี้

ยิ่งกว่านั้น มีเพียงจื้อจุนเองเท่านั้นที่รู้ระดับการฝึกฝนของนางเอง

 “จักรพรรดิชื่อตี้ครอบครองอาวุธสมบัติระดับเทพอย่างน้อยชิ้นหนึ่ง ชื่อว่า โล่เทพพิทักษ์ ทั้งยังมีสนมชื่อเฟยเป็นผู้ช่วยที่แข็งแกร่ง  เขายังเป็นเจ้าของสมบัติอื่นๆ อีกมาก

 “ความเชี่ยวชาญในการยิงลำแสงจากดวงตาของจักรพรรดิชื่อตี้ได้ตามต้องการ  เป็นพลังสังหารระดับยอดเยี่ยมที่เขามี”

 “อสูรของเขา  ยังไม่ทราบ”

 “หลังจากโจมตีแล้ว  ซุ่นเทียนและองค์ชายเงาดำและนักสู้ปราณก่อกำเนิดอีกมากอาจเข้าร่วมกับจักรพรรดิชื่อตี้  เนื่องจากเขารู้ทางเข้าแดนสวรรค์ซึ่งเป็นข้อเสนอที่ยากต้านทานได้

ในจดหมายถึงทุกคน  เย่ว์หยางอธิบายรายละเอียดพลังของจักรพรรดิชื่อตี้  อาวุธสมบัติและสถานการณ์ปัจจุบันที่พวกเขาเผชิญอยู่

จดหมายถึงจุนอู๋โหย่วและผู้เฒ่าเย่ว์ไห่ยังย้ำเตือนเพิ่มเติม  “จักรพรรดิชื่อตี้เป็นนักสู้ของทวีปมังกรทะยานเหมือนกับจักรพรรดิอวี้  อาจจะกลับไปที่ทวีปมังกรทะยานก่อนแน่  มีเหตุผลเชื่อได้ว่า ต้าเซี่ยและตระกูลเย่ว์จะตกเป็นเป้าหมายแรกที่จักรพรรดิชื่อตี้จะล้มล้างเพื่อแสดงอานุภาพของเขา  ขอแนะนำให้รุ่นผู้เยาว์อย่าปรากฏตัวโดยทั่วไปให้หาที่ปลอดภัยซ่อนตัวสักสามเดือน  หลังจากทำศึกกับจักรพรรดิชื่อตี้ได้รับการยืนยันว่าจบแล้ว จึงค่อยกลับบ้าน”

เย่ว์หยางส่งจดหมายถึงเย่คงและเจ้าอ้วนไห่ขอให้พวกเขากลับทวีปมังกรทะยานเหมือนกับหายไปจากหอทงเทียนชั้นที่หกทันที

ซุ่นเทียนและองค์ชายเงาดำอาจฉวยโอกาสจับเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ เป็นตัวประกัน

สำหรับสถานะนักรบของพวกเขา  ไม่จำเป็นต้องสั่งดำเนินการอะไรมาก  ขนาดนักรบวิบัตินับไม่ถ้วนล้อมจับพวกเขาก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย

ที่สมาคมนักรบ  พนักงานต้อนรับตะลึงจ้องมองเย่ว์หยาง

ค่าส่งจดหมายลับสุดยอดฉบับละพันเหรียญทองและคนผู้นี้เพิ่งส่งไปนับสิบฉบับ  พฤติกรรมเช่นนี้นับว่าฟุ่มเฟือยสุรุ่ยสุร่ายอย่างแท้จริง

 “ถ้าไม่มีอะไรสำคัญอย่างยิ่งยวด  จดหมายธรรมดาก็ยังนับว่าปลอดภัย  มันเป็นเพียงจดหมายลับสุดยอดที่จะถูกส่งไปอย่างลับๆ”  ก่อนที่พนักงานต้อนรับจะพูดจบ  เย่ว์หยางได้วางเงินหมื่นเหรียญทองบนเคาท์เตอร์แล้ว “จดหมายเหล่านี้สำคัญอย่างยิ่งยวด เกี่ยวพันกับชีวิตมากมายและต้องเป็นแบบลับสุดยอด”

 “เข้าใจแล้ว”  พนักงานต้อนรับตกใจกับน้ำเสียงที่จริงจังของเย่ว์หยางและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แสดงให้เห็นว่าจดหมายทั้งหลายจะส่งอย่างลับแน่นอนตามที่ร้องขอ

พอออกจากอาคารใหญ่ของสมาคมนักรบ  เย่ว์หยางเทเลพอร์ตไปยังพื้นที่ซึ่งเขายังไม่เคยไป

หลังจากมั่นใจว่าไม่ถูกสะกดรอยแล้ว  เขาจึงกลับไปยังโลกคัมภีร์

อู๋เหินกำลังอยู่ในระหว่างสอนเย่ว์ซวงให้เรียน

นางจะเข้มงวดมากและห้ามมิให้นักเรียนของนางเสียสมาธิ  ในตอนแรกเริ่ม เด็กหญิงไม่คุ้นเคยกับท่าทีอย่างนั้นและทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจตนเองขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย  อย่างไรก็ตาม หลังจากถูกลงโทษบ้างแล้ว  เด็กหญิงจึงเข้าใจและตระหนักได้ว่าบางสิ่งบางอย่างพิสูจน์แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะรบกวนพี่ชายของเธอ  พอรู้ว่าพี่ชายไม่สามารถปกป้องเธอได้  เธอจึงต้องทำความคุ้นเคยกับบทเรียน  ตอนนี้เธอได้แต่ทำตาปริบๆ เมื่อพี่ชายกลับมา  ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะลุกขึ้นและกระโดดเข้าหาเขาโดยไม่สนใจอะไรในโลกทั้งสิ้น

เย่ว์หยางเองก็ไม่ได้คาดหวังเลยว่า สาวงามอู๋เหินจะเข้มงวดกับเด็กหญิงซุกซนจนกลายเป็นเชื่องเชื่อได้ และยังเป็นเรื่องที่ดีเสียด้วย

ต้องมีใครสักคนที่เข้มงวดกวดขันกับเด็กหญิงซุกซนนี้  ถ้าไม่ทำ ทุกคนอาจทำให้เธอนิสัยเสียก็ได้

พอมองไปรอบๆ เขาไม่เห็นนางพญากระหายเลือด

อาการบาดเจ็บของนางเป็นยังไงบ้าง?

เย่ว์หยางจำได้ว่าอาการบาดเจ็บของนางค่อนข้างรุนแรง  นางมีรูแผลที่หน้าอก  เมื่อเย่ว์หยางมองหาและไม่พบนาง  เขาคาดว่านางคงพักอยู่ในปราสาทเมฆลอยฟ้า  แม้ความจริงที่ว่าเขาไม่เคยเข้าไปเยี่ยมชมตามปกติเลย  แต่ตอนนี้เป็นข้อยกเว้น เขาขึ้นไปเยี่ยมนาง

หง..นางพญากระหายเลือดถอนหายใจหนักหน่วง

เหตุผลก็คือบาดแผลที่หน้าอกของนางไม่สมานตัวได้เร็วเหมือนกับอาการบาดเจ็บที่เคยเป็น

ลูกศรโลหิตเต็มไปด้วยแรงแค้นเคืองกำลังก่อตัวขึ้นในร่างของนางและไม่สามารถขับออกไปได้  นอกจากเจ็บปวดแล้ว สภาพนางในปัจจุบันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร?

นางพญากระหายเลือดจำเวลาที่นางแอบมองเจ้านายกับนายหญิงมีสัมพันธ์กัน  และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลิดเพลินกับการจุมพิตและคลึงเค้น  นางพบว่าเจ้านายนางต้องชอบสตรีที่มีรูปร่างสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ  นางมองดูรอยเลือดบนหน้าอกที่ไม่ยอมสมานตัวและคิดว่าเจ้านายของนางคงไม่ชอบ  นางถอดเกราะมองดูแผลของนางและจากนั้นจึงสวมชุดที่นายหญิงให้นางเป็นของขวัญ  นางถอนหายใจอีกครั้ง.. ถ้าเพียงแต่นางไม่บาดเจ็บ  นางสามารถสวมเสื้อผ้าได้  เป็นเรื่องยากที่นายหญิงจะมอบชุดที่สวยงามให้กับนาง

เย่ว์หยางเข้าปราสาทเมฆและพบว่าหง..นางพญากระหายเลือดตกแต่งสถานที่อย่างสวยงามด้วยของพิเศษ  แม้ว่ายังมิอาจเทียบกับห้องนอนที่เหมือนสวนของตั่วตั่วนางพญาดอกหนามมงกุฎทองก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าสถานที่เรียบง่ายของโคเงาอาหมันมากนัก

พอคิดว่าหง..นางพญากระหายเลือดอาจจะพักอยู่  เขาเคาะเบาๆ เตือนให้รู้ว่าเขากำลังเข้าไป

พอเข้าไปแล้ว  เขาพบว่านางอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยกายกำเสื้อผ้าในกำมือของนาง  หน้าของนางแดงซ่านและมองมาที่เขาอย่างสับสน

 “ไม่รู้วิธีสวมชุดใหม่อย่างนั้นหรือ?”  เย่ว์หยางเขินเล็กน้อย  แต่เขามีปฏิกิริยานุ่มนวลและเดินเข้ามาแทนที่จะกระแทกปิดประตู  จากนั้นเขาเอาชุดที่อู๋เหินมอบให้นางพญากระหายเลือดทาบไหล่นาง แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้รับผลกระทบอะไร

 “......” หง..นางพญากระหายเลือดรู้สึกเขินอาย

เหตุผลที่นางอายที่จะแสดงตัวให้เจ้านายเห็นก็เพราะบาดแผลที่น่าเกลียดที่อกของนาง ไม่ใช่เพราะความเปลือยของนาง  นางรู้สึกเป็นปมด้อยและไม่พอใจ  นางรีบใช้มือปิดแผลของนางหวังว่าเขาจะไม่ทันสังเกตเห็น  เมื่อเย่ว์หยางทาบชุดที่ไหล่ของนาง  นางก็ก้มศีรษะมากกว่าเดิมกลัวว่าจะสบนัยน์ตาเขา  นางพญากระหายเลือดปลื้มใจมากที่เขามาเยี่ยมนางและยังเกลียดที่ว่านางยอมให้เขาพบนางในเมื่อบาดแผลที่น่าเกลียดของนางยังไม่หาย

เย่ว์หยางกอดนางเบาๆ และเอามือลูบศีรษะนาง

ตั้งแต่นางทำสัญญากับเขา  ลักษณะของนางพญากระหายเลือดก็เปลี่ยนไปทุกครั้งที่นางยกระดับ  ไม่เพียงแต่นางมีพลังเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น  แม้แต่ร่างของนางก็ดูสมบูรณ์แบบมากขึ้น

ที่สำคัญที่สุดสติปัญญาที่ตื่นขึ้น ทำให้นางยิ่งเหมือนมนุษย์ทุกที

นางพญากระหายเลือดอาจจะไม่ชนะเรื่องพลังต่อสู้เมื่อเทียบกับนางพญาดอกหนามมงกุฏทองและโคเงาเถื่อน

แต่นางเหนือกว่าทั้งสองมากในแง่ความเป็นมนุษย์

บางครั้ง เย่ว์หยางก็ลืมไปว่านางก็เป็นอสูรตนหนึ่ง

เขาปฏิบัติกับนางเหมือนกับนางเป็นมนุษย์ผู้หญิง

แม้จะมีความสามารถคิดอย่างอิสระ  แต่นางพญากระหายเลือดมักจะให้ความสำคัญกับเย่ว์หยางก่อนเมื่อใดก็ตามที่นางทำหน้าที่  นางจะวิ่งเข้าไปช่วยเขาทันทีโดยใช้ตัวนางเป็นโล่ ไม่คิดถึงความปลอดภัยของนางเมื่อชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย

 “บาดแผลยังเจ็บมากไหม?”  เย่ว์หยางถามเสียงนุ่มนวลขณะที่มือเขาลูบศีรษะนางลงมาถึงหลัง

 “.....”  หงส่ายหน้าจริงจัง ด้วยกลัวว่าเจ้านายของนางจะรู้ว่าบาดแผลของนางนั้นสร้างความเจ็บปวดมาก

 “ปล่อยมือเจ้าซะ ให้ข้าดูหน่อย”  เย่ว์หยางพบว่าเป็นเรื่องแปลกว่าทำไมบาดแผลจึงไม่สมานตัวหลังจากถูกยิงโดยธนูโลหิต  อสูรพิทักษ์มีทักษะฟื้นฟูตัวเองที่ยอดเยี่ยมซึ่งดีกว่าอสูรทั้งหมด  โคเงาอาหมันก็ได้รับบาดเจ็บจากศัตรูอยู่บ่อยๆ  โดยเฉพาะบาดแผลถูกฟันจนเกือบขาด  ภายในวันเดียวนางก็ฟื้นสภาพได้เต็มที่แล้ว  ส่วนนางพญากระหายเลือดก็มีความสามารถในการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บในระดับเดียวกัน  อาการบาดเจ็บทางกายถือว่าสร้างความเสียหายให้อสูรพิทักษ์ได้น้อยมาก  มีแต่อาการบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรงจะทำให้พวกเขาอ่อนแอและใช้เวลารักษาตัวนานขึ้น

 “.....” อาหงยังคงสั่นศีรษะนางไม่หยุด  อย่างไรก็ตามภายใต้คำของร้องของเย่ว์หยาง  นางค่อยๆ เปิดมือน้อยๆ ของนางให้เห็นบาดแผล

เย่ว์หยางพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ให้ความสนใจต่อเนินอกขาวราวหิมะและได้สัดส่วนของนาง  เขากลับใช้จักษุญาณทิพย์ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของนาง

หน้าของนางพญากระหายเลือดร้อนผ่าว

ตัวของนางค่อยๆ ร้อนขึ้นและเกร็งไม่เป็นธรรมชาติภายใต้การตรวจสอบของเจ้านายนาง

แม้ว่าเย่ว์หยางจะสูดลมหายใจสม่ำเสมอ  แต่นางรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงความร้อนในลมหายใจของเจ้านายนาง ขณะที่ผิวที่หน้าอกนางไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษ  ลมหายใจของเขาร้อนและหนัก ถาโถมอยู่ใกล้จมูกของนาง ทำให้นางรู้สึกแปลก จนอธิบายไม่ถูก

ยอดปทุมน้อยทั้งสองของนางชูชันอย่างไม่คาดคิดจนทำให้เกิดอาการปวดบาดแผล

หง..นางพญากระหายเลือดตระหนักถึงสาเหตุที่นายหญิงและเจ้านายต้องเสียดสีหน้าอกกัน  เหมือนกับว่าร่างกายของนางมีความปรารถนาที่อธิบายไม่ถูกต่อมือใหญ่ของเจ้านายนาง

อาจเป็นได้ว่าเหมือนกับร่างของนายหญิงของนาง  ร่างกายของนางปรารถนาความรักความโปรดปรานของเจ้านายนาง

พอคิดถึงเรื่องนี้หัวใจของนางพญากระหายเลือดเต้นถี่เร็ว

ความรู้สึกประหม่าอายผุดขึ้นในใจนาง

เป็นเรื่องยากจะอธิบายถึงความรู้สึกตื่นเต้น ความชื่นชอบพอๆ กับการโหยหา

อย่างไรก็ตาม นางพญากระหายเลือดมั่นใจอยู่อย่างหนึ่งซึ่งก็คือนางรู้สึกถึงความสุขหอมหวานอย่างหนึ่ง  นางไม่สามารถอธิบายในใจได้  เป็นเหมือนกับว่านางดื่มน้ำหวานเพื่อดับกระหายในหน้าร้อน  ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ งดงามพอๆ กับที่นางรู้สึกถึงได้เมื่อวานนี้ขณะที่บินอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านาย

เพลิงอมฤตพุ่งออกมาจากมือของเย่ว์หยางขณะที่เขาเตรียมชำระร่างของนางพญากระหายเลือดจากพลังที่บุกรุกเข้ามาในร่างนาง

 “.......”   ทันใดนั้น หัวใจของนางพญากระหายเลือดเต้นถี่แรงขณะที่มือเจ้านายนางยื่นมาที่นางเหมือนกับที่ทำกับนายหญิง

แน่นอนว่า นางรู้ชัดว่าเป็นเพียงการรักษานาง  แต่นางอดปล่อยจินตนาการให้เตลิดเปิดเปิงไม่ได้

แต่ก่อนที่จะทันได้สัมผัสกับผิวของนางพญากระหายเลือด  เย่ว์หยางก็หยุดมือ

หงกังวลแทบบ้า ปรารถนาอยู่ในใจอยากให้ผิวบอบบางของนางได้รับรู้ถึงความร้อนจากฝ่ามือของเขา นางต้องการจะคว้ามือเขาและกดลงที่หน้าอกนาง  แต่นางยังละอายใจอยู่จึงยับยั้งไว้

นางพริ้มตาลง รู้สึกสับสนมากว่า นางต้องการจะดู แต่ก็ยังหวาดหวั่นและอายอยู่

หัวใจนางเต้นถี่รัวยิ่งขึ้น

เย่ว์หยางพึมพำกับตนเองชั่วครู่ก่อนที่จู่ๆ ก็เก็บเพลิงอมฤต

เขารู้สึกว่าไฟชนิดใหม่ในร่างของเขา เป็นไฟที่มีความพิเศษเชื่อมโยงกับธนูโลหิตในอกของนางพญากระหายเลือด  ถ้าเขาใช้เพลิงชนิดใหม่รักษานาง  อาจจะให้ผลลัพธ์ที่ดี  เป็นเรื่องที่เถียงไม่ได้ว่า เพลิงอมฤตสามารถชำระได้ทุกอย่าง  อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นอย่างฉับพลัน ขอให้ลอง เนื่องจากทักษะใหม่นี้อยู่ภายใต้สถานการณ์พิเศษบางอย่าง

ไฟชนิดใหม่นี้ถูกสร้างเมื่อ เย่ว์หยางสูญเสียความรู้สำนึกอยู่ในสภาพคลั่ง  เย่ว์หยางพบว่ายากจะเข้าใจถึงทักษะนี้

จากเหตุผลทั้งหมดเป็นความจริง

ขณะที่เย่ว์หยางเริ่มรวมไฟชนิดใหม่  ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีม่วง

เปลวเพลิงเริ่มลุกขึ้นทีละเปลวเล็กๆ  พลิ้วไหวในอากาศ พวกมันรวมกันจนมีขนาดใหญ่  แทนที่จะดูเหมือนเปลวไฟ แต่สิ่งนี้กลับดูเหมือนกลีบบัวสีม่วงทองมากกว่า

จากนั้นเย่ว์หยางรวมกลีบบัวด้วยทักษะของเขาก่อนที่มันเปลี่ยนรูปร่างเป็นบัวเพลิงม่วงทองโดยอัตโนมัติ

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจมากที่สุดก็คือบัวเพลิงม่วงทองแฝงด้วยพลังโกรธบางอย่าง

บัวเพลิงมีขนาดใหญ่ และมีพลังแข็งแกร่งกว่า

เมื่อบัวเพลิงม่วงทองกลายเป็นบัวสามชั้นสิบแปดกลีบ เย่ว์หยางรู้สึกว่าทั่วทั้งท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลังความโกรธ  คล้ายกับว่ามือของเขาจะเขย่าฟ้าและดินได้  เป็นพลังงานเพลิงกับอำนาจทางอารมณ์ซึ่งทำให้เกิดเพลิงอัศจรรย์อย่างแท้จริง  เย่ว์หยางพยายามสร้างรูปแบบต่างๆและพบว่ามันเปลี่ยนรูปแบบหลากหลายไม่สิ้นสุด  มีความคุ้มค่ามากต่อการค้นคว้าในอนาคต  และสามารถพัฒนาต่อได้เป็นอย่างดี  เขาคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกสร้างขณะที่เขาอยู่ในสภาวะคลั่ง  และไม่รู้ว่ามีพลังงานหลายประเภทรวมอยู่ได้ยังไง

มีอยู่เพียงอย่างเดียวที่เย่ว์หยางมั่นใจ

บัวเพลิงม่วงทองนี้ประกอบด้วยพลังงานเพลิงบัวแดงของสนมชื่อเฟย  อย่างไรก็ตาม คุณภาพของมัน, พลังและแก่นความเข้มข้นยังเหนือกว่าเพลิงบัวแดงมากมายนัก

 “เราจะเรียกเพลิงชนิดใหม่นี้ว่า บัวเพลิงฟ้าพิโรธ”  ตอนนี้เย่ว์หยางมีเวลาน้อยที่จะสำรวจว่าเขาสามารถสร้างเพลิงชนิดใหม่ในขณะคลุ้มคลั่งได้อย่างไร  ได้แต่พยายามใช้บัวเพลิงฟ้าพิโรธรักษาอาการบาดเจ็บให้หง..นางพญากระหายเลือด

มือของเขากดลงที่หน้าอกอ่อนนุ่มของอาหงอย่างนุ่มนวล

ตลอดทั้งตัวนางสะท้านและสั่นจนกระทั่งถึงปลายนิ้ว

นางไม่ได้รู้สึกทุกข์ทรมาน  แต่รู้สึกสบาย

แม้ว่าจะเคยได้เห็นใบหน้าของนายหญิงของนางขณะถูกลูบไล้มาแต่ก่อนเมื่อนางแอบดูเจ้านายและนายหญิงมีสัมพันธ์รักกัน  แต่อาหงไม่เคยคิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนั้น

ทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท  นางต่อต้านความรู้สึกยินดีที่ผ่านอยู่ในตัวนางและพยายามไม่ครางออกมาจนเกือบหลุดเสียงออกมา

กลีบบัวเพลิงฟ้าพิโรธนับไม่ถ้วนเข้าไปในแผลของนางภายใต้การควบคุมของเย่ว์หยางและศรโลหิตกับความโกรธเกรี้ยวจากสนมชื่อเฟยจึงถูกขับออกมาในเสี้ยววินาที

ศรโลหิตเหมือนกับอสรพิษมีพลังความปรารถนาพิเศษต้องการสังหารแน่วแน่รุนแรง  มันเป็นพลังที่อำมหิตมีรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว  ถ้าไม่ใช่ว่าบัวเพลิงฟ้าพิโรธ  มีพลังจิตตานุภาพที่เกิดจากความโกรธแล้ว  ศรโลหิตคงไม่ถูกขับออกได้โดยง่ายขนาดนั้นเป็นแน่

เย่ว์หยางใช้มือข้างหนึ่งคว้าศรโลหิตไว้ เดิมทีตั้งใจจะทำลายเสีย  แต่จากนั้นเขากลับจุดประกายความคิดใหม่ และใช้บัวเพลิงฟ้าพิโรธกลั่นหลอมใหม่

เขาไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้ดีและเพียงต้องการลองดูเท่านั้น  เหมือนหาเรื่องบันเทิงใจให้ตนเอง

บัวเพลิงฟ้าพิโรธและความโกรธเกรี้ยวของเย่ว์หยางเมื่อเขาอยู่สภาวะคลุ้มคลั่ง

ศรโลหิตอยู่ในมือข้างหนึ่งของเขายังคงมีอารมณ์โกรธแค้นของชื่อเฟยคงเหลืออยู่

เมื่อทั้งสองอย่างผสานกันและถูกกลั่น จะเกิดการปะทะกันของพลังงานและปลดปล่อยพลังที่ไร้ขอบเขต  ไม่มีคลื่นระเบิดแต่อย่างใด  แต่ความเศร้าและความโกรธนี้ยังน่ากลัวกว่า อาจใช้รังสีฆ่าฟันอย่างเบาขู่ขวัญใครบางคนก็ได้  นางพญากระหายเลือดยังแทบถูกความเศร้าและความโกรธทั้งสองอารมณ์ขู่ขวัญจนแทบหลบหนี  อย่างไรก็ตาม  นางฝืนใจปล่อยให้เจ้านายของนางจัดการ จากนั้นนางถึงค่อยมีความกล้าใช้แขนโอบกอดเย่ว์หยางไว้แน่นทั้งที่ตัวนางยังอยู่ในสภาพเปลือย

ถ้านางซ่อนตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา นางไม่มีอะไรต้องกลัว  ไม่มีอะไรในโลกที่น่าสนใจ

เย่ว์หยางเข้าใจชัดว่านางได้รับผลจากการรักษาและใช้มือข้างหนึ่งทาบอยู่ที่หลังนางและถ่ายพลังปราณก่อกำเนิดเข้าไปในตัวนางช่วยให้นางได้สู้ต่อต้านพลังโกรธเกรี้ยวที่แฝงอยู่ในเพลิง

หลังจากกลั่นผสานพลังผ่านไปสิบนาที  เมื่อพวกเขาใกล้จะรักษาได้สำเร็จ  เย่ว์หยางประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากของหงนางพญากระหายเลือด และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ข้าจะให้รางวัลเจ้าเป็นสมบัติที่สมควรชิ้นหนึ่ง เจ้าเรียกแส้เพลิงออกมา”

ทักษะแส้เพลิงของหงนางพญากระหายเลือด เป็นรางวัลพิเศษที่นางได้รับเมื่อครั้งที่เลื่อนชั้นเป็นอสูรทองระดับสี่

เมื่อนางพญากระหายเลือดเรียกแส้เพลิงออกมาตามคำขอ  เย่ว์หยางผสานบอลเพลิงที่กลั่นจากบัวเพลิงฟ้าพิโรธและธนูโลหิตสร้างเป็นรูปแส้เพลิง

ยังเป็นการใช้ความพยายามอย่างหนักอีกครั้งหนึ่ง

โอกาสล้มเหลวก็มีทางเป็นไปได้มาก

อย่างไรก็ตาม ข่าวดีก็คือ เย่ว์หยางทำได้สำเร็จ

เขาใช้ความเพียรพยายามมาก และใช้ปราณก่อกำเนิดไปมากเช่นกัน

หลังจากพยายามอย่างยากลำบาก เขาก็รวมพลังไฟที่ต่างกันสามชนิดสร้างเป็นแส้เพลิงชนิดใหม่

พลังของแส้เพลิงหลังจากที่ประสบความสำเร็จ ไม่เพียงแต่ทำให้หงนางพญากระหายเลือดต้องตกใจเท่านั้น  แม้แต่เย่ว์หยางก็ยังรู้สึกเกินคาดอีกด้วย  ขณะที่พลังของมันแข็งแกร่งอย่างมาก  พลังที่น่ากลัวถูกสร้างขึ้นมาจากการผสานพลังความโกรธของเย่ว์หยางในช่วงเวลาที่คลุ้มคลั่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ  แรงแค้นจากความสิ้นหวังของสนมชื่อเฟยและพลังแห่งความเจ็บปวดดั้งเดิมของแส้เพลิงน่าเชื่อได้ว่าจะทำให้ชีวิตทุกรูปแบบตกตะลึงก็เป็นได้

พลังโจมตีของแส้ชนิดใหม่สร้างความเจ็บปวดที่มิอาจทนทานได้แน่นอน

ไม่ได้มีแค่พลังของบัวเพลิงฟ้าพิโรธและบัวเพลิงของชื่อเฟยเท่านั้น  แต่ยังคงมีพลังโกรธในสภาวะคลุ้มคลั่ง  แรงแค้นจากความสิ้นหวังและความเจ็บปวดดั้งเดิมของแส้

แส้เพลิงดั้งเดิมเป็นทักษะร่วมแบ่งปันระหว่างนางพญากระหายเลือดและเย่ว์หยาง

ความสัมพันธ์เดิมนั้นไม่เปลี่ยน  ขณะที่แส้เพลิงทำการสร้างปรับปรุงใหม่ก็ยังถือว่าเป็นทักษะร่วมแบ่งปันของทั้งสอง

เย่ว์หยางดีใจมากที่ทำการสร้างปรับปรุงแส้เพลิงและพลังของมันได้ใหม่  เขาตั้งชื่อแส้เพลิงว่า แส้ทัณฑ์ทรมาน

เมื่อนางพญากระหายเลือดใช้แส้ทัณฑ์ทรมานกับศัตรูในอนาคต  รับรองได้ว่าจะสร้างความขยาดกลัวจนต้องยอมร้องสรรเสริญนางพญาแน่นอน

นางพญากระหายเลือดปลาบปลื้มยินดีมาก  นางอยากกอดเจ้านายของนางและพาบินไปในท้องฟ้าเพื่อแสดงให้เจ้านายนางได้รู้ว่านางมีความสุขมากเพียงไหน

แต่ นางไม่กล้าจะทำเช่นนั้น

นางรวบกำปั้นนางและข่มอารมณ์ขณะที่เย่ว์หยางไม่ได้ทำอะไร

เย่ว์หยางสังเกตว่าแผลที่หน้าอกอาหงยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่  จากนั้นเขาทาบมือที่แผลนางอีกครั้งและใช้ปราณก่อกำเนิดค่อยๆ รักษาบาดแผลให้นางอย่างนุ่มนวล  แค่เพียงเห็นว่าร่างเปลือยของนางเรียบรื่นไร้ตำหนิราคีแล้ว เขาจึงพอใจและหยุดรักษา

 “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”  เย่ว์หยางยิ้มให้หงนางพญากระหายเลือดโดยเฉพาะ  ตอนนี้เขาเหนื่อยจริงๆ  คิ้วของเขามีหยาดเหงื่อเกาะ  แต่ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมกับความสำเร็จ

 “.....” พอมองดูใบหน้าที่เหน็ดเหนื่อยของเจ้านายนางและยิ้มที่สดใสของเขา  นางพญากระหายเลือดรู้สึกร้อนผ่าวในดวงตา หยาดน้ำตาไหลริน  นางอดไม่ได้ที่จะเอามือของเย่ว์หยางกดลงที่หน้าอกอ่อนนุ่มของนาง จากนั้นจึงโผเข้ากอดเขา นางจูบเจ้านายของนางอย่างปลื้มปิติ  เหมือนกับว่าเป็นการแสดงความซาบซึ้งของนางที่ทำอย่างนั้น