เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 445 การกลับมาของนางเซียนหงส์ฟ้า

ตอนที่  445  การกลับมาของนางเซียนหงส์ฟ้า

โลงทองถูกผนึกไว้ด้วยอักษรรูนสวรรค์และรูนโบราณ  เย่ว์หยางไม่อาจเปิดได้ทันที

นอกจากนี้เย่ว์หยางยังห่วงมากว่าจะพบมัมมี่ที่กระโดดได้อยู่ข้างในเมื่อเขาเปิดโลงดู

 

ก็คงเป็นเรื่องดี ถ้าหากเป็นมัมมี่ธรรมดา  แต่ถ้าเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าที่ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาลิช  เช่นจักรพรรดิปีศาจในตำนาน  เขาคงเดือดร้อนหนักเป็นแน่  ไม่ว่าจะเป็นปัญหาที่เย่ว์หยางสามารถเอาชนะศัตรูได้หรือไม่  ถ้ามัมมี่หนีไปทันทีที่ถูกปล่อย  เย่ว์หยางจะไปตามจับกลับมาได้ยังไง?  เย่ว์หยางไม่คิดว่าเขาสามารถรับมือได้  ถ้ามีวิญญาณที่แข็งแกร่งพอๆ กับจักรพรรดิอวี้อยู่ข้างในโลงทอง

เขาเก็บทุกอย่างไว้ในแหวนเก็บของที่ได้มาจากเยาถง  เขาตั้งใจจะเปิดออกมาและค่อยๆ สืบค้นดูหลังจากกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์

ขณะเดียวกันเสี่ยวเหวินหลีและอสูรที่เหลือติดตามหนูเบญจธาตุค้นสมบัติเข้าไปสำรวจวังลึกลับ  มีพื้นที่ต้องห้ามหลายแห่งที่ได้รับการปกป้องแยกกันต่างหากเป็นอย่างดี  สิ่งของและสถานที่ๆ พวกเขาเห็นก็มีแต่สวน, รูปประติมากรรม, ท้องพระโรงใหญ่, บันไดทางเดินและระเบียงข้างๆ ห้อง  สถานที่อย่างห้องศึกษา, ห้องลับ ห้องใต้ดิน ห้องโถงที่พระสนมใช้อยู่ได้รับการปกป้องด้วยม่านพลังเล็กป้องกันมิให้ผู้ใดเข้าไปได้  พูดง่ายๆ ก็คือสถานที่เก็บสมบัติที่แท้จริงไม่อาจเข้าไปได้  อย่างไรก็ตาม  พวกเขาพบของดีๆ ที่นอกท้องพระโรงใหญ่อยู่จำนวนหนึ่งเช่นกัน  อาวุธและเกราะที่แตกเสียหายสามารถหาพบได้ในหอธนูและที่อยู่โดยรอบ  แม้แต่เกราะทหารระดับต่ำที่สุดก็เป็นอุปกรณ์ชั้นเงิน

อย่างไรก็ตาม สมบัติทั้งหมดนี้หักพังแล้ว แทบจะกลายเป็นขยะ

ไม่คล้ายว่าจะมีสมบัติ  มีของมีค่าไม่กี่อย่างเช่น กระถางธูปเก้ามังกร  ระฆังลายโบราณ นอกจากนี้ก็เป็นของที่หนักและใหญ่เกินไป

เสี่ยวเหวินหลีและพวกที่เหลือขนของพวกนั้นมาไม่ไหว  พวกนางไม่อาจตัดสินใจได้ว่าการเคลื่อนย้ายของเหล่านั้นจะมีผลต่อวังหรือไม่  ในที่สุดนางพญากระหายเลือดหงขุดกระถางดอกไม้ออกมาจากสวนก่อนที่นางจะออกมา  ดอกไม้เหล่านี้ไม่ได้เอามาให้เย่ว์หยาง แต่กลับเอามาให้นายหญิงทั้งสองหญิงงามอู๋เหินและเจ้าเมืองโล่วฮัวแทน

นางจำได้ว่าเจ้าเมืองโล่วฮัวชอบดอกไม้มาก การให้กระถางดอกไม้แก่นางยังดีกว่าให้สมบัติแก่นางมาก

การเข้าไปในม่านพลังนั้นยาก  แต่ออกมาจากม่านพลังกลับง่ายกว่ามาก

เย่ว์หยางเรียกอสูรของเขาและเสี่ยวเหวินหลี, นางพญากระหายเลือดหง, อาหมันและหนูเบญจธาตุค้นสมบัติให้กลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ชั่ววับเดียว

 “เก็บสมบัติ ได้เวลาเผ่นกันแล้ว”  เย่ว์หยางไม่ได้สนใจว่าพวกนางได้ของอะไรมา และกลับออกไปก่อน

ราชาเฮยอวี้คงสาบานว่าจะฆ่าเขาแน่ แม้ว่าจะต้องไล่ล่าเขาข้ามโลกก็ตาม  ถ้าเขาพบว่าเย่ว์หยางได้เข้าไปและยังได้สมบัติออกมา  คิดดูแล้วว่าคงเป็นเรื่องดีที่สุดแล้วที่จะไม่สู้กับราชาเฮยอวี้ชั่วคราว  เย่ว์หยางตัดสินใจรอสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงพาเขาไปค้นหาอุทกแม่พระธรณีก่อน  คงจะยังไม่สายเกินไปสำหรับเขา ไว้ค่อยต่อสู้กับราชาเฮยอวี้หลังจากได้พลังเพิ่มจากการดื่มกินอุทกแม่พระธรณีหมื่นปี  ที่สำคัญที่สุดก็คือถ้าราชาเฮยอวี้พบว่าเขามาที่นี่  เขาจะต้องป้องกันสถานที่ไว้และไม่ยอมให้เขามาที่นี่ได้อีกแน่นอน

แทนที่จะปล้นยกเค้า ก็แอบลักเล็กขโมยน้อยดีกว่า

ไม่เพียงแต่เปลืองพลังเท่านั้น  แต่ทั้งสองฝ่ายอาจจะลงเอยด้วยการบาดเจ็บหนักเปิดโอกาสให้ฝ่ายที่สามฉกฉวยเก็บเกี่ยวประโยชน์ได้

ถ้าราชาเฮยอี้ไม่สามารถเอาชนะได้ทันทีและเรียกผู้ช่วยออกมา ก็อาจมีเรื่องยุ่งยากก็เป็นได้  ความลับที่นี่อาจเป็นอันตรายต่อการถูกเปิดเผย  เปรียบเทียบกันแล้ว  ถ้าเขาแอบใช้เวลาเล็กน้อย แต่ใช้ได้นานๆ น่าจะดีสำหรับตัวเขามากกว่า  ยังไงราชาเฮยอวี้ก็ไม่สามารถเข้าไปได้อยู่แล้ว

ก่อนจะถูกส่งออกไปโดยใช้วงแหวนเทเลพอร์ตที่ส่งเขามาที่นี่  เย่ว์หยางตรวจดูอย่างระมัดระวัง

เขาตระหนักได้ว่า ที่นี่ถูกซ่อนไว้เป็นอย่างดีและไม่ได้ใช้มาเป็นเวลานาน  เย่ว์หยางคาดว่าราชาเฮยอวี้รู้ว่ามีวงเวทเทเลพอร์ทอยู่ที่นี่

หลังจากออกไปแล้ว  เย่ว์หยางตรวจดูรอบตัวเป็นอย่างดีและพอมองดูจากแผนที่บุปผาโลหิตบนคัมภีร์ของเขา  เขาแทบจะสลบ

เหตุผลเป็นเพราะ  สถานที่นี้ไม่ใช่หอทงเทียนชั้นที่สาม  แต่เป็นชั้นที่สี่

นั่นคือเหตุผลที่มารดาของนางพญากระหายเลือดบอกว่านางสามารถบินไปที่ชั้นสี่ได้  เหตุผลเนื่องจากทางออกอยู่ที่นี่  บนชั้นที่สี่

เกี่ยวกับเรื่องนี้  เย่ว์หยางสันนิษฐานว่ามารดาของนางพญากระหายเลือดหงไม่ได้เข้าไปในวังลึกลับ  แต่ออกไปข้างนอก  บางทีนางได้รับสมบัติบางอย่างที่ทิ้งไว้ตามอาคารร้างและได้รับพลัง  บางทีนางคงสังหารอสูรระดับทองข้างในและได้รับผลึกเวทขนาดใหญ่มหาศาลและได้รับพลังเพิ่มขึ้น  ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใด  มารดาของนางพญากระหายเลือดก็ได้รับพลังและยกระดับขึ้นซึ่งทำให้นางบินขึ้นไปไกลถึงชั้นสี่ได้  นี่เป็นเรื่องแน่นอน

 “ท่านแม่มีชีวิตเป็นของตนเอง  ถึงเราไม่พบนางก็ไม่เป็นไร”  แม้ว่านางพญากระหายเลือดหง จะคิดถึงมารดาของนาง  แต่นางก็ยังรู้สึกว่าไม่มีอะไรสามารถทำได้ถ้าพวกเขาไม่อาจหาตำแหน่งนางเจอ เนื่องจากหอทงเทียนใหญ่มาก

 “ถ้าเรามีโอกาส  เราจะลองหาอีกครั้ง”  เย่ว์หยางรู้สึกว่าไม่หาจะดีกว่า

จะเป็นยังไงถ้ามารดาของนางตายในการต่อสู้?  แม้ว่าพวกเขาพบนาง  นางพญากระหายเลือดจะไม่รู้สึกเศร้าหรือ?  ถ้าพวกเขาหาตำแหน่งนางไม่เจอ  ก็ยังคงมีหวัง

แม้ว่านางจะแข็งแกร่งขึ้น  นางก็ยังไม่อาจไปถึงระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์  นางพญากระหายเลือดในตอนนี้เหนือกว่ามารดาของนางแน่นอน  แม้ว่ามารดาของนางจะทรงพลัง  แม้ว่านางจะไม่พินาศและยังคงมีชีวิตอยู่ก็ตาม  แต่พอเห็นธิดาของนางกลายเป็นอสูรนักรบของมนุษย์ นางจะไม่เศร้าหรอกหรือ?

นั่นคือเหตุผลที่ว่าหาไม่พบยังจะดีกว่า  อย่างน้อยที่สุด ก็ยังมีความคิด

จู่ๆ นางพญากระหายเลือดก็กอดเย่ว์หยาง  นางกอดเขาไว้แน่นซบหน้ากับอกเขา หลังจากนั้นชั่วขณะนางก็ถอนหายใจยาว  “ความจริงตอนนี้หลายอย่างก็เป็นไปด้วยดี  แม้ว่าข้าจะไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ  แต่ข้าก็มีสหายที่ดีหลายคน มีครอบครัว และมีท่าน...”

ความเป็นมนุษย์ของนาง ทำให้เย่ว์หยางปลาบปลื้ม

เขากอดนาง และปลอบใจนาง ใช้มือลูบผมนาง ทำให้นางรู้สึกสบายใจ

เจ้าเมืองโล่วฮัวเพิ่งจะวิ่งออกมา  นางคิดว่าการกอดมีความหมายสำหรับนาง  ไม่คาดเลยว่าจะเห็นนางพญากระหายเลือดอยู่ในอ้อมกอดของเย่ว์หยาง  นางชะงักเล็กน้อย

พอได้ยินเสียงฝีเท้า  นางพญากระหายเลือดดิ้นรนจนหลุดจากอ้อมกอดของเย่ว์หยาง  นางทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนางกับเย่ว์หยาง  ทำเหมือนเป็นปกติของนาง  อย่างไรก็ตาม หน้าของนางยังแดงซ่านไม่จางหาย  พอเห็นเจ้าเมืองโล่วฮัวหยุดขวางทางนาง  นางพญากระหายเลือดรีบเอาไม้ดอกที่นางเอามาจากสวนในวังออกมาแล้วมอบให้เจ้าเมืองโล่วฮัว  นางพญากระหายเลือดยื่นดอกไม้ให้ด้วยมารยาทที่อ่อนน้อม แต่นางก็ยังรู้สึกว่าไม่ง่าย

 “โห.. นี่คือดอกผีเสื้อไหมทอง  โธ่ นี่คือดอกผีเสื้อไหมทองที่อยู่ในระดับเดียวกับดอกไม้งามปีศาจและหญ้าประกายดาว”  แค่มองเห็นเท่านั้น เจ้าเมืองโล่วฮัวลืมเรื่องที่นางพญากระหายเลือดอยู่ในอ้อมกอดของเย่ว์หยางเมื่อครู่ทันที

 “เหนื่อยไหม?  ข้าเตรียมน้ำอาบไว้เรียบร้อยแล้ว  ไปอาบน้ำได้นะ”  อย่างไรก็ตาม หญิงงามอู๋เหินนุ่มนวลที่สุด  นางทำหน้าที่ภรรยาได้ดีที่สุด

 “อาบคนเดียวน่าเบื่อ  ถ้าจะให้ดียิ่งกว่า เราต้องอาบด้วยกัน!”  เย่ว์หยางโน้มตัวลงแล้วอุ้มสาวงามอู๋เหินเหมือนอย่างอุ้มเจ้าสาว  พอเห็นว่าเจ้าเมืองโล่วฮัวและนางพญากระหายเลือดยังคงยืนอยู่ที่เดิม  สาวงามอู๋เหินยิ่งหน้าแดงซ่านกว่าเดิม  นางพยายามจะดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล นางสังเกตว่าเจ้าเมืองโล่วฮัวยังวุ่นวายอยู่กับดอกผีเสื้อไหมทองสองกระถาง  จึงไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น  หญิงงามอู๋เหินจึงไม่รู้สึกอายอีกต่อไป นางเลื่อนริมฝีปากไปใกล้เย่ว์หยาง “เราค่อยคุยเรื่องนี้ตอนกลางคืน  ต่อไปข้าขอเตือนเจ้า  ต้องเป็นเด็กดีนะ  อย่าทำอะไรรุ่มร่ามอย่างนี้ทุกวัน  โดยเฉพาะหลังจากปิงเอ๋อและพวกที่เหลือกลับมาแล้ว อย่าก่อเรื่องยุ่ง  ถ้าพวกเขาเห็นเข้าจะเป็นยังไง?”

 “.....” คนหน้าหนาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน  เขาเปลื้องผ้าสาวงามแล้วพานางอาบน้ำ

ส่วนใหญ่นางจะแกล้งเป็นโกรธและตีเขาอย่างสนุกสนาน

เป็นเรื่องธรรมดาที่คู่แต่งงานจะอาบน้ำด้วยกัน

ชีวิตเปี่ยมสุขของพวกเขาเพิ่งจะเริ่ม  ถ้าเย่ว์หยางไม่สนุกกับชีวิตตนเองเสียบ้าง เขาก็คงโง่

วันต่อมา เย่ว์หยางไปถึงหอทงเทียนชั้นที่หก

เขามาที่นี่เพื่อส่งจดหมายถึงนางเซียนหงส์ฟ้า

แม้ว่าเย่ว์หยางจะเคยใช้จักษุญาณทิพย์ตรวจสอบดู  แต่เขาก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในโลงทองได้อย่างชัดเจน  เขาไม่สามารถมองทะลุโลงทองประหลาด  สาวกิเลนก็ไม่พูดถึงว่าอะไรอยู่ข้างใน  เย่ว์หยางกังวลจริงว่าจะมีสัตว์ประหลาดกระโดดออกมา  เขาตัดสินใจไปรับผู้ช่วยที่แข็งแกร่งและเชื่อถือได้ อย่างนางเซียนหงส์ฟ้าก่อน  ถ้านางอยู่กับเขา การเปิดโลงทองจะปลอดภัยมากกว่า

ยิ่งกว่านั้น วันที่ราชาเฮยอวี้วางแผนว่าจะบุกทวีปมังกรทะยานกำลังจะมาถึง  เย่ว์หยางยังต้องการจะฝึกผสานร่างกับนาง

เพื่อความก้าวหน้าด้วยกัน

นางเซียนหงส์ฟ้าอาจเป็นหนึ่งในนักสู้หลักที่จะเผชิญหน้ากับราชาเฮยอวี้  ไม่มีนาง, กับจักรพรรดินีราตรี  ลำพังเย่ว์หยางเองคิดว่าพวกเขาไม่อาจเอาชนะราชาเฮยอวี้ได้สำเร็จ  ที่สำคัญเขาเป็นศัตรูผู้แข็งแกร่งเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับหนึ่ง หรืออาจเป็นระดับสองก็ได้

แม้ว่าจักรพรรดินีราตรีจะเป็นที่รู้จักกันดีว่าทรงพลัง  แต่เมื่อเทียบกับราชาเฮยอวี้แล้ว    เย่ว์หยางไม่มั่นใจความแข็งแกร่งของนาง

เย่ว์หยางมั่นใจในสถานการณ์มากเมื่อมีนางเซียนหงส์ฟ้าอยู่ด้วย  ถ้าพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากเวลาที่เหลือในการฝึกฝนผสานร่าง  นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้สูงที่นางจะบรรลุขอบเขตปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับหนึ่ง  ปัจจุบันนี้นางเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสิบ หรือนักสู้ปราณก่อกำเนิดดินระดับสิบ  อย่างไรก็ตาม การก่อกำเนิดใหม่ด้วยปราณก่อกำเนิดและชำระด้วยเพลิงอมฤต  พลังของนางจะเหนือกว่านักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสิบโดยทั่วไป  ถ้านางได้บรรลุขอบเขตใหม่อีกครั้งขณะฝึกผสานร่างกับเย่ว์หยาง  อย่างนั้นนางจะไปถึงขั้นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับหนึ่ง  นางอาจกลายเป็นจื้อจุนคนใหม่คนที่สอง  แน่นอนว่าถ้าจักรพรรดินีราตรีกลายเป็นจื้อจุนไปแล้ว  นางก็คงเป็นคนที่สาม

 “สาวน้อย มาพบกันหน่อย ข้าคิดถึงเจ้า”  เย่ว์หยางส่งข้อความง่ายๆ ถึงนางเซียนหงส์ฟ้า

แต่อารมณ์ปรารถนาของเขาเป็นจริงทั้งหมด

เพราะเขาคิดถึงนาง  แม้แต่ในฝัน นางก็อยู่ที่นั่น   นางเซียนหงส์ฟ้าผู้มีรอยยิ้มดึงดูดใจที่น่าหลงใหล

หลังจากนัดพบที่ขอบลานจัตุรัสของหอทงเทียนชั้นหกแล้ว  เย่ว์หยางต้องไปดำเนินการก่อน โดยกลับไปที่ทวีปมังกรทะยาน  เขาเอาแก้วผลึกที่ใช้อัญเชิญอสูรสายฟ้าจำนวนมาก  เกราะสายฟ้า ขณะที่หยิบเอาขยะที่นางพญากระหายเลือดกับอาหมันเก็บมาจากวังลึกลับ  อาวุธระดับเงินและโล่ป้องกัน และกองไว้ข้างหน้าจุนอู๋โหย่ว  เขาไม่ห่วงว่าสิ่งนี้จะใช้ได้หรือไม่

จุนอู๋โหย่วตะลึง  “เจ้าหนู  ไปปล้นมาจากไหนล่ะนี่?  คงไม่ทำให้ท้องพระคลังข้าว่างเปล่าหรอกนะ?”

ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่ลอบปลาบปลื้มยินดี แต่ยังทำเป็นขึงขังว่า “อาวุธและเครื่องเกราะเหล่านี้พังหมดแล้ว  หลายชิ้นไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป  มันไม่ต่างจากขยะ  จะเอามาซ่อมก็ยังยากด้วยซ้ำ”

อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าเกรงว่าเยว์หยางจะโกรธจึงรีบปลอบโยนเขา “ของพวกนี้ยังซ่อมได้  ข้ารู้จักคนเก่าแก่ที่มีทักษะงานซ่อมสิ่งของ เป็นช่างเชื่อมฝีมือดี  เย่ว์หยางเด็กที่ว่าง่าย ตอนนี้ไม่มีเรื่องอื่นที่เจ้าต้องจัดการแล้ว เชิญไปโอบกอดสาวๆ ได้ตามสบายเลย   เร็วๆ นี้ข้าพบของดีมีประโยชน์ในห้องลับ  จะให้เจ้ายืมไปศึกษาดูเอาไหม?  ของดีสำหรับคนต้องการมีเด็ก!”

พอเห็นท่าทีจิ้งจอกเฒ่าผู้นี้มีพิรุธน่าสงสัย  เขารู้ได้เลยว่าต้องเป็นสื่อลามก

ของน่าอัศจรรย์อย่างนั้น เป็นภาพเคลื่อนไหวได้เสียด้วย

ปรากฏเหมือนมีดาราชายหนังโรแมนติคแสดงบทบาทรักที่น่าตื่นตาตื่นใจ  ที่สำคัญสามารถปลุกอารมณ์เสือป่าของพวกมีรสนิยมแนวนี้จากทวีปมังกรทะยานได้

 “อย่าเพิ่งเปิดดูที่นี่, เอากลับไปศึกษากับเมียๆ ของเจ้า”  อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าไม่อาจทนลูกบ้าของเย่ว์หยางได้  เพราะในห้องเต็มไปด้วยบุคคลสำคัญแต่เขาก็ยังกล้าพลิกหนังสือดู  เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ว่ามันทำด้วยเคล็ดวิธีลับ มีทั้งเสียงและภาพ  หลังจากเปิดดูแล้ว มันอาจลอยออกมาฉายเป็นภาพสามมิติก็ได้...

 “จารย์ใหญ่! ท่านกำลังสอนให้เด็กเสียคนนะ”  เย่ว์หยางเก็บหนังสือแต่ทำเป็นวิพากย์วิจารณ์อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าทำให้เขาโกรธหัวเสีย

ของดีอย่างนี้จะให้โล่วฮัวและสาวๆ ที่เหลือเห็นไม่ได้  ไม่อย่างนั้นโดนริบหมดแน่

เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นเชื่อฟังและเข้าไปเยี่ยมเย่ว์หวี่ที่อยู่กับแม่สี่ในวังหลวงเทียนหลัว

วันต่อมา เย่ว์หยางเดินทางไปชั้นหกหอทงเทียนเพื่อตรวจดูว่านางเซียนหงส์ฟ้าได้รับข้อความของเขาและจะมาพบเขาไหม?  เขารออยู่ครึ่งค่อนวัน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนาง  เขาผิดหวังเล็กน้อย หันหลังเตรียมตัวกลับ  เขาต้องกลับไปทำตัวเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย

ทันใดนั้น บรรยากาศกลิ่นหอมหวานอบอวลเต็มท้องฟ้ารุมล้อมอยู่รอบตัวเขา

มีวงแขนสีขาวดุจหยกเนื้อดีอ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูก โอบกอดเขาจากด้านหลัง  ที่ด้านหลังของเขา เขารู้สึกประทับใจกับสัมผัสที่กดใส่เขาจากด้านหลัง  สัมผัสนี้แทบจะทำให้เขาหลอมละลาย  แทบจะทำให้กระดูกของเขาอ่อนปวกเปียก  เขารู้สึกดีใจ  ที่สร้างความประหลาดใจให้เย่ว์หยางที่สุดก็คือ  สาวงามที่โอบกอดเขาจากด้านหลังเหมือนกับนางงามอสรพิษ  ริมฝีปากนางคลอเคลียอยู่ข้างหูเขา “เด็กร้ายกาจ! คิดถึงข้าเหรอ?  คิดถึงข้ามากแค่ไหน? เจ้าอยากจะสัมผัสหรือจะจุมพิตดีล่ะ?”