ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 19 โรงเรียนเทียนเจียงเตรียมพร้อม

ตอนที่  19  โรงเรียนเทียนเจียงเตรียมพร้อม

“อาจารย์ใหญ่บ้าจริงๆ! ทำให้ทุกคนลำบากกันไปหมด” ฟู่ต๋าอดบ่นไม่ได้

เมื่อไม่กี่วันก่อนจู่ๆ อาจารย์ใหญ่ก็ประกาศว่า ถ้าโรงเรียนไม่สามารถสร้างผลงานที่ดีในงานชุมนุมวิทยายุทธซิงฟง วันหยุดวันลาในรอบสองปีจะถูกยกเลิก  ประกาศครั้งนี้มุ่งเจาะจงนักเรียนและครูทุกคน

อำนาจของอาจารย์ใหญ่สถาบันเทียนเจียงนั้นมีมากไม่มีใครโน้มน้าวเป็นอย่างอื่นได้  คนที่อยู่ในสถาบันเทียนเจียงมาก่อนจะรู้ว่าคำพูดของอาจารย์ใหญ่จะเพิกเฉยมิได้

ขณะนั้นเอง ผู้คนในสถาบันเทียนเจียงร้องโวยวายเหมือนหมูวิ่งไปวิ่งมาเหมือนสุนัข

ครูทุกคนเหมือนกับติดสปริงคอยนั่งสังเกตดูนักเรียน เพิ่มเวลาเรียน เพิ่มการฝึกพิเศษทุกชนิด ฝึกการต่อสู้จริงทั้งวันทั้งคืน

นักเรียนทุกคนของสถาบันเทียนเจียงรู้สึกลำบากมากเกินกว่าจะพูดอะไรได้  มีข่าวลือว่าพวกที่ขาดเรียน หรือว่ามาสายภายใต้แรงกดดันอย่างหนักจากสถานการณ์ จะถูกลงโทษอย่างรุนแรง  ในอดีตพวกเขาต้องจ่ายเงินติดสินบนครูสักเล็กน้อย  พวกเขาก็จะมีวันเวลาที่ว่างเป็นของตนเอง  แต่ตอนนี้วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล  เนื่องจากครูผู้สอนเข้มงวดไม่มีผ่อนผัน เนื่องจากปฏิบัติตามคำสั่งของอาจารย์ใหญ่

ไม่มีใครสามารถโดดเรียนได้ และทุกวันนักเรียนจะต้องทรมานจากการถูกทำโทษ ให้ยืนหน้าระเบียง

ฟู่ต๋าเป็นหนึ่งในนักเรียนที่ถูกทำโทษวันนั้น

 “ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ระยำสามคนนั่น”   ลูกน้องเขาผู้คุ้นเคยกับข้อมูลภายในพูดเบาๆ “แกจำได้ไหม ไอ้บ้านสามคนจากวันก่อน? ตอนนั้น ฉันเห็นพวกมันเข้าในโรงเรียนเราและรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเป็นเพราะพวกเขา พวกเราถึงได้เจอเรื่องซวยขนาดนั้น!”

 “แกกำลังพูดถึงไอ้พวกบ้านนอกสามคนนั่นเหรอ?” ฟู่ต๋าถาม  เขาก็เห็นทั้งสามคนในวันนั้น  แต่ไม่คิดว่าสองเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกัน

 “ตาแก่นั่นคืออาจารย์ใหญ่สถาบันคาราเมล และอีกสองคน คนหนึ่งคืออาโมรี่  อีกคนหนึ่งคือถังเทียน  แกควรจะรู้นะ พวกมันคือต้นเหตุเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันมานี้”

ฟู่ต๋าผงกหัว “ใช่แล้ว ใช่แล้ว, ฉันได้ยินมาว่าไอ้วัวบ้าอาโมรี่ย้ายโรงเรียน  แต่ทำไมพวกเขาถึงมีอะไรเกี่ยวข้องกับอาจารย์ใหญ่ของเรา?  พวกเขาเผลอขัดใจอาจารย์ใหญ่หรือเปล่า?”

 “ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่  แต่ฉันได้ยินมาจากคนสองสามคนว่า อาจารย์ใหญ่และตาแก่นั่นทะเลาะกันในห้องอาจารย์ใหญ่  หลังจากนั้น ก็เกิดเรื่องนี้ตามมา”  ลูกน้องของเขายังโวยวายต่อไป

 “นั่นเป็นไปไม่ได้” ฟู่ต๋าไม่เชื่อ เหมือนกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกที่ไม่ตลกอีกต่อไป”  โรงเรียนที่ล่มสลายอย่างสถาบันคาราเมล จะมีอะไรไปสู้ได้?  เว้นแต่เขาต้องการแข่งขันกับเราที่งานชุมนุมวิทยายุทธซิงฟง?  สมองของเขาต้องมีปัญหาแน่”

เขาไม่ใช่คนคุยโว  เพราะโรงเรียนเทียนเจียงคืออะไร?  นี่คือโรงเรียนอันดับหนึ่งของเมืองซิงฟง!  สถาบันคาราเมลเป็นสถาบันอันดับสามจากบ๊วย ซึ่งก็หมายความว่าทั้งสองโรงเรียนไม่มีอะไรเทียบกันได้เลย  ถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาย้ายโรงเรียน  ฟู่ต้าคงจะไม่มีโอกาสได้ยินชื่อโรงเรียนนั้นเป็นแน่

 “โลกนี้มีคนจำนวนมากมายที่อยู่เหนือหัวพวกเขา”  พวกลูกน้องยักไหล่แล้วพูดต่อ “สมองของพวกเขาคงไหม้ไปแล้ว  เราก็แค่นอนลงและถูกสับโขกอย่างนั้น”

 “มันก็จริงนะ”  ฟู่ต๋าอ้าปากกว้างใหญ่มีใบหน้าตกใจ

 “มันก็จริง” ลูกน้องฟู่ต๋ารู้สึกขมขื่น

ฟู่ต๋ารู้สึกโกรธอยู่ภายในใจ “ไอ้กลุ่มสวะพวกนั้น  ก็เข้าใจนะว่าสมองของพวกมันตาย  แต่พวกมันดันมาเกี่ยวข้องกับเราด้วย  ไม่มีทาง, เราไม่ยอมให้จบลงแบบนี้แน่”

 “นายต้องการทำอะไร?”  จู่ๆ ลูกน้องของเขาก็ตื่นเต้นกระตือรือร้นทันที

ฟู่ต๋าหัวเราะ “พวกมันต้องการสู้กับสถาบันเทียนเจียงของเราที่งานชุมนุมวิทยายุทธซิงฟงใช่ไหม?  ไอ้พวกนี้ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง พวกมันมีความสามารถอะไรที่จะพึ่งพาตนเองได้? น่าตลก! ฉันจะให้พวกมันได้รู้ว่าความจริงห่างจากสิ่งที่พวกมันนึกฝึกมากแค่ไหน”

 “นายหมายความว่า นายต้องการ....” ลูกน้องติดตามเขานัยตาเป็นประกาย

 “เฮ้อ, เราไม่จำเป็นต้องรองานชุมนุมวิทยายุทธเมืองซิงฟงก็ได้  เราก็แค่หาคน 2-3 คนไปสั่งสอนพวกมัน  พวกมันต้องการเข้าร่วมงานชุมนุมวิทยายุทธไม่ใช่เหรอ?  อย่างนั้นเราจะอัดพวกมันจนกว่าพวกมันไม่สามารถเข้าร่วมได้” ตาของฟู่ต๋าเย็นชา  เขาคำรามว่า “พวกมันคิดว่าแค่มีอาโมรี่กระทิงบ้าแค่คนเดียวแล้ว พวกมันจะเปลี่ยนตารางได้หรือ?  สถาบันเหมิ่งโซ่วยังไม่กล้าเทียบกับเราสถาบันเทียนเจียงเลย กับอีแค่อาโมรี่คนเดียว พวกมันถึงกับหยิ่งนักหรือ?  กำจัดพวกมัน!”

 “ได้เลย  เราจะหาคน 2-3 คนต้องไล่มันออกไป”

อย่างรวดเร็ว คำแนะนำของฟู่ต้าแพร่กระจายไปในหมู่นักเรียนที่ตอบสนอง  ทันทีที่พวกเขานึกถึงสถานการณ์ย่ำแย่ในปัจจุบันของพวกเขา ทุกคนแทบคลั่งด้วยความโกรธ

ฟู่ต๋าคาดไม่ถึงว่าจะมีคนตอบรับมากมาย

อย่างไรก็ตาม เพื่อไม่ให้ดึงดูความสนใจของครูจนโดนลงโทษเพิ่มขึ้น  ในที่สุดพวกเขาก็เลือกนักเรียนที่แข็งแกร่งได้สองคน  ขณะที่คนที่เหลือคอยปิดบังสองคนในชั้นเรียน

เสิ่นหยวน นักเรียนปีสาม รั้งอันดับเก้าในทำเนียบนักเรียนของสถาบันเทียนเจียง

หยางหย่ง นักเรียนปีสอง  อันดับยี่สิบสองของสถาบันเทียนเจียง

ทั้งสองคนหายไป

※※※※※※※※※※※※※※※※※

ไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะการฝึกฝนร่างกระเรียนหรือเปล่า  แต่การฝึกหนักแต่ละรอบไม่มีการเหนื่อยเลย  ถังเทียนกล้ารับรองว่าหมัดประกายไฟนั้นสมบูรณ์แล้ว  และเขาสามารถใช้วิธีปล่อยหมัดประกายไฟได้อย่างสมบูรณ์

หลังจากนั่งโคจรพลังหนึ่งชั่วโมง  ความเมื่อยล้าของเขาก็หายไปหมด  การฝึกในร่างกระเรียน นำไปสู่การเพิ่มพลังปราณเที่ยงแท้อย่างมากมาย

ตามความรู้จากการ์ดวิญญาณ ร่างกระเรียนเป็นเพียงขั้นเริ่มต้นของคัมภีร์ปราณกระเรียน และแน่นอนว่ายังห่างจากระดับสุดยอด  ร่างกระเรียนของถังเทียนถือได้ว่าอยู่ในระดับคืบคลานเท่านั้น  เขาจำเป็นต้องเปิดช่องทางเดินปราณเล็กเพิ่มขึ้นเพื่อเสริมพลังร่างกระเรียน  หลังจากเสริมพลังร่างกระเรียน  กระร่างก็จะมีสีสันสดใสและเหมือนจริง  พลังของมันจะน่ากลัว

เมื่อเขาฝึกฝนถึงขั้นนั้น   ตามความคิดเขา  เขาสามารถทำให้ร่างกระเรียนภายในมั่นคงและร่างของเขาจะเต็มไปด้วยพลังเที่ยงแท้  ในพริบตาเดียว พลังปราณเที่ยงแท้จะถูกปล่อยและไม่อาจทำลายได้  มันนุ่มแต่แน่น

ถังเทียนรู้สึกว่าเป็นโชคดีจริงๆ

คัมภีร์ปราณกระเรียนเป็นส่วนประกอบที่ดีที่สุดสำหรับป้ายความเพียรดาวกางเขนใต้  ไม่เพียงแต่ช่วยให้เขาได้ฝึกวิชาต่อสู้เท่านั้น  แต่ยังช่วยเพิ่มปราณเที่ยงแท้ของเขาให้เพิ่มแบบก้าวกระโดด

นี่คือสิ่งที่ถังเทียนต้องการ  ฝึกฝนไม่หยุดและฝึกหนักซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จะมีอะไรที่ง่ายกว่านั้น?

ถังเทียนเต็มไปด้วยการคาดหวังร่างกายเขา  เขาไม่รู้วิธีหรือว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเขาฝึกร่างกระเรียนจนถึงระดับสุดยอด

ถังเทียนหัวเราะลั่น กระโดดจากพื้นและวิ่งออกไปนอกน้อง เขาไม่อาจรอเพื่อซ้อมฝีมือกับอาโมรี่

อาโมรี่เหงื่อไหลไม่ขาดสายขณะฝึกอยู่ที่สนามฝึก  ในมือของเขา ถือดาบไม้เล่มหนึ่งที่เกือบใหญ่เท่าตัวของเขา  เขาตวาดซ้ำๆ กัน แต่ก็เหมือนที่ผ่านมา  ผู้เฒ่าเว่ยไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

โดยไม่ทันรู้ตัว ถังเทียนรู้สึกว่าอาโมรี่ฝึกหนักมากกว่าปกติมากมาย  ในความเป็นจริง อาโมรี่ก็ฝึกหนักอย่างนี้เสมอ  ถังเทียนไม่เคยเห็นเขาฝึกกับตาตนเอง  อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อเขามองดูเงาร่างของอาโมรี่  ถังเทียนได้แต่คิดอย่างช่วยไม่ได้ “อาโมรี่ฝึกหนักกว่าเราหรือนี่?”

โอว  อาจเป็นความเข้าใจผิด

ถังเทียนสะบัดศีรษะทิ้งความคิดที่ไร้ประโยชน์ไว้เบื้องหลัง เพียงแค่คิด พลังปราณเที่ยงแท้ก็ถูกถ่ายลงขาทั้งสองทำให้เขาเหินลอยเหมือนกระสุนปืนใหญ่ตรงเข้าหาอาโมรี่ที่กำลังฝึกอยู่

 “เจ้าวัวน่ารำคาญ!  รับหมัด!”

ถังเทียนตะโกนขณะลอยอยู่ในอากาศ  เขาบิดกำปั้นแล้วปล่อยหมัดออกไป

อาโมรี่รู้สึกแล้วว่าถังเทียนพุ่งเข้ามาถึง  ทันใดนั้นเขาพลิกดาบไม้ขนาดใหญ่ในมือ แล้วกวาดฟันรอบตัวด้วยความเร็วที่ไม่อาจบรรยายได้

 “ถังพื้นฐาน! ขอข้าดูหน่อยซิว่า เจ้าก้าวหน้าขนาดไหน”

อาโมรี่หัวเราะลั่น ใช้ดาบไม้ยักษ์รับมือถังเทียนที่อยู่กลางอากาศและฟันใส่เขา

ดาบไม้ยักษ์ปล่อยภาพดาบความเร็วสูงสีดำ  เสียงแหวนอากาศรุนแรงพุ่งเข้าใส่ถังเทียน

อาโมรี่ยังไม่สามารถสร้างปราณเที่ยงแท้ได้  แต่พลังดาบของเขาแข็งแกร่งราวกับเขากำลังกดทับภูเขาทำให้อีกฝ่ายหนึ่งคิดว่าไม่มีทางหลบหนี  อาโมรี่เกิดมาก็มีความแข็งแรงราวกับเทพ  ขณะที่ดาบไม้ทำจากไม้เนื้อแข็งจากในป่าและแข็งพอๆ กับประตู มันหนักมากกว่า 100 กิโลกรัม

ด้วยแรงฟันที่หนักหน่วง นับว่าเป็นพลังที่น่าทึ่ง

พอสงบใจได้ อาโมรี่สามารถรู้สึกได้ชัดถึงความรุดหน้าของฝีมือตนเอง  แรงฟันขนาดนี้ เหมือนกับการยกน้ำหนักจะเป็นเป็นเรื่องง่าย  ชัดเจนว่าพลังที่เขาแสดงออกมานั้น แสดงว่าเขามีความรุดหน้าแบบก้าวกระโดด เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนนี้

อย่างไรก็ตาม อาโมรี่คาดไม่ถึงว่าถังเทียนที่อยู่กลางอากาศ ไม่ได้ตั้งใจหลบ

ถังพื้นฐานบ้าไปแล้วเหรอ?

อาโมรี่สับสนเล็กน้อย  ร่างของถังพื้นฐานแข็งแรงโดดเด่นก็จริง  แต่คงไม่อาจทนต้านรับพลังโจมตีนี้แน่  แม้ตัวเขาเองก็ไม่สามารถทนรับได้โดยปราศจากอาวุธ

ในอากาศ, ถังเทียนเหยียดหมัดออก

เมื่อเขาปล่อยหมัดออก หมัดนันก็หายไปทันที

หมัดประกายไฟ!

อาโมรี่ลอบตกใจ  ครั้งสุดท้ายที่ถังเทียนใช้หมัดประกายไฟ เขาเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบสิ้นเชิง ตั้งแต่นั้นทำให้เขาเครียดมาก  แม้ว่าถังเทียนจะอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่งในเวลานั้น และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง  แต่อาโมรี่ก็ยังรู้สึกว่า ไม่มีเหตุผลที่ตัวเขาเองจะตกเป็นรอง

ขอข้าดูซิว่าหมัดประกายไฟของนายก้าวหน้ามากขนาดไหน!

หัวใจของอาโมรี่กระจ่างและพลังดาบของเขามีความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น  เงาดาบดำคล้ายจะหลอมรวมเข้ากับร่างกายที่แข็งแกร่งดุจรูปสลักของเขา

บรรยากาศอึมครึมหายไป และพลังดาบของเขาซึ่งหนักหน่วงดุจขุนเขากลายเป็นเบาหวิวและรวดเร็ว ไม่ว่าหมัดประกายไฟของถังเทียนจะปรากฏที่ตำแหน่งใดก็ตาม ก็ถูกดาบกระแทกหายไปหมด

หมัดของถังเทียนปรากฏจากกลางอากาศทันที

เดี๋ยวก่อน!

อาโมรี่เพ่งพินิจทันทีและกรอบความคิดของเขาสลายไปหมด ขณะที่เขาเพ่งมองหมัดของถังเทียนด้วยความรู้สึกว่างเปล่า

รัศมีขาวจางเปล่งออกมาจากหมัดของถังเทียน

รังสีหมัดสีขาว!

เป็นไปไม่ได้!  สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในใจของอาโมรี่ก็คือคำนี้ หมัดประกายไฟสร้างรังสีขาวออกมาได้ยังไง? นั่นเป็นไปได้ยังไง!

เคล็ดหมัดประกายไฟนั้นเป็นวิชายุทธระดับสอง....

แต่รังสีขาวที่อยู่บนหมัดนั้นชัดเจน แม้ว่ารังสีขาวนั้นยังค่อนข้างจางก็ตาม แต่เป็นรังสีหมัดขาวอย่างมิต้องสงสัย

อาโมรี่หายจากอาการงง และตั้งสติกลับมาได้

ขณะนั้นดาบไม้ยักษ์และหมัดที่มีรังสีหมัดหุ้มก็ปะทะกัน

ปัง!

เสียงดังเหมือนโลหะกับศิลากระทบกัน  อาโมรี่สามารถรู้สึกได้แต่เพียงว่าพลังที่แข็งแกร่งสั่นสะท้านข้อมือเขา  ฝ่ามือเขาร้อนจนแทบมิอาจถือดาบไม้ไว้ได้

รังสีหมัดขาว

นั่นคือของจริงและเป็นรังสีหมัดขาวที่แท้จริง!

เวลานี้ อาโมรี่ไม่มีความข้องใจอีกต่อไป  แสงรัศมีที่เปล่งออกมาจากหมัดของถังเทียนก็คือรังสีหมัดขาว

ถังพื้นฐาน....

หลังจากตกใจ หัวใจของอาโมรี่ก็เต็มไปด้วยความคิดจะต่อสู้อย่างเต็มที่  ถังพื้นฐาน ฉันจะไม่ยอมแพ้นาย เหมือนกับว่าร่างกายของเขาเป็นภูเขา  เขาหมุนตัวและตั้งท่าเท้ายันพื้น  จากนั้นใช้มือทั้งสองยกดาบไม้ยักษ์

 “ถังพื้นฐาน  นายเข้าถึงรังสีหมัดขาวได้จริงๆ!  ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดฉันก็วางใจ จะได้สู้กับนายอย่างวางใจเสียที  มาเลย, ถังพื้นฐาน มาช่วยทดสอบดาบถล่มปฐพีของฉันหน่อย”

ดาบที่อาโมรี่ใช้นั้นทั้งทรงพลังและหนักหน่วง  แม้ว่าหมัดของถังเทียนจะหุ้มด้วยรังสีหมัด  แต่เขาก็ยังต้องถอยออกไป 2-3 ก้าว เขารู้สึกว่า ไหล่ แขน ขาของเขาเจ็บระบม

เจ้ากระทิงเถื่อนนี่แข็งแกร่งเป็นบ้า!

ตอนนี้อาโมรี่ท้าทายให้เขามาสู้ด้วยอย่างตื่นเต้น  ถังเทียนลดหมัดทันทีและยิ้มอย่างเป็นกันเอง โบกมือกล่าวว่า “ฮะฮะ, เจ้าวัวน่ารำคาญ ฉันแค่มาทักทายนายเท่านั้นเอง  ตอนนี้ก็ทักทายไปแล้ว  ฉันมีเรื่องต้องทำอีก  นายเล่นของนายไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน...”

เพียงเท่านั้น เขารีบหนีไปราวกับว่าเท้าหล่อลื่นด้วยน้ำมัน

อาโมรี่มองงงๆ ขณะที่ถังเทียนถอยหลังหายวับไปต่อหน้าต่อตาเขา  จากนั้นกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งเหมือนก้อนสำลีชุบเลือดจากแรงหมัดนั้น

เขาแผดเสียงก้องไปทั้งป่าทันที

 “ถังพื้นฐาน!  ไอ้บ้า!”

ถังเทียนหัวเราะลั่น สะบัดแขนเสื้อหมุนตัวจากมา