Panlong เล่มที่ 8 เดินทางหมื่นกิโลเมตร ตอนที่ 2 หมาป่าปฐพี

 

เล่มที่ 8 เดินทางหมื่นกิโลเมตร  ตอนที่ 2 หมาป่าปฐพี

การสนับสนุนการฝึกฝนพื้นฐานสุดก็ด้วยใช้ดาบหนักผสานกับลมปราณพร้อมกับใช้พลังกายภายนอก

หลังจากดาบหนักอดาแมนเทียมถูกสร้างขึ้นในเมืองเฮส  เมื่อลินลี่ย์ใช้ดาบหนักอดาแมนเทียมโจมตีใส่มือปราบพิเศษชุดม่วง  เขาไม่สามารถผสานพลังของเขาและปราณของเขาได้ดั่งใจนึก

ดาบหนักไม่จำเป็นต้องถูกใช้ด้วยแรงถึกล้วนๆ

แต่มันจะค่อยๆ เพิ่มพลังทีละนิดจนกระทั่งดาบมีพลังสูงสุด  ขณะเดียวกันก็ผสานทั้งพลังภายนอกและพลังภายในจนกระทั่งอยู่ในระดับที่เหมาะสมที่สุด

หลังจากใช้เวลามากกว่าหนึ่งปี ในที่สุดลินลี่ย์ก็สามารถกวัดแกว่งดาบหนักอดาแมนเทียมได้ง่ายเหมือนกับเป็นมือของเขาเองโดยไม่ต้องสิ้นเปลืองพลังงานเลยแม้แต่น้อย แม้จะมีขีดจำกัดของปริมาณพลังและลมปราณภายใน  แต่เขาก็สามารถเพิ่มพลังของดาบหนักอดาแมนเทียมจนอยู่ในระดับสูงล้ำได้

แต่นี่ยังคงเป็นแค่พื้นฐาน

ระดับที่เหนือกว่าพื้นฐานนี้ก็คือระดับที่สอง  ขอบเขตที่แตกต่างของความเป็นไปได้  นี่คือสิ่งที่ลินลี่ย์ปลุกขึ้นมาขณะที่เขาเห็นสายน้ำตกกระแทกกระทั้นภายในถ้ำภูเขา

จะกวัดแกว่งดาบหนักเหมือนกับเป็นของเบาได้นั้น พูดง่ายแต่ทำได้ยาก

ความจริงเป็นเรื่องจำเป็นที่นักสู้จะต้องควบคุมทั้งพลังภายในและภายนอกให้ได้อย่างสมบูรณ์จากนั้นเขาจึงจะสามารถปลดปล่อยพลังเหมือนสายน้ำตกได้อย่างไม่รู้จบ พลังที่ปลดปล่อยออกมาได้อย่างนี้มีมากมายมหาศาล

นี่เกิดขึ้นภายใต้หลักการการฝึกเคล็ด ‘สายฟ้าฟาด’ ของลินลี่ย์

แต่เรื่องนี้พูดย่อมง่ายกว่าทำ  จำเป็นต้องมีพื้นฐานที่แข็งแกร่งมั่นคงมาก  ถ้านักสู้ไม่มีการควบคุมทั้งพลังภายนอกและภายในได้อย่างเพียงพอ หลังจากที่นักสู้เข้าใจหลักการเคล็ดวิชานี้แล้ว เขาก็ยังไม่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้อยู่ดี

 “แข็งแกร่งทรงพลังขนาดนั้นเชียวหรือ? เจ้านาย นีคือวิธีการที่ทรงพลังที่สุดในการใช้ดาบหนักใช่ไหม?  บีบีพูดด้วยความประหลาดใจ

ลินลี่ย์หัวเราะและส่ายศีรษะ  “ยังไม่ใกล้เคียงเลย  ตามข้อมูลที่ยบันทึกโดยตระกูลของข้า  วิธีการใช้ดาบหนักมีการอธิบายไว้เป็นสามระดับ  ระดับแรกเชี่ยวชาญพื้นฐานได้อย่างสมบูรณ์  ระดับที่สองสามารถกวัดแกว่งดาบหนักได้เหมือนกับเป็นของเบา  และระดับสามรู้จักกันในนามว่า สร้างข้อกำหนด”

 “ข้อกำหนด?”  บีบีงงเล็กน้อย  “มันเป็นยังไง?

 “ข้าไม่รู้เหมือนกัน”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ “ที่สำคัญ ในบันทึกของตระกูลข้า นอกจากความลับคัมภีร์เลือดมังกรแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นการอธิบายถึงประวัติศาสตร์ของตระกูลและเรื่องราวบรรพบุรุษของข้าบางคน  ส่วนเรื่องที่บรรพบุรุษสามารถกวัดแกว่งอาวุธหนักเหมือนกับเป็นของเบา มีเพียงคำอธิบายพลังของเขาเพียงสองสามบรรทัด  บันทึกนั้นยังพูดถึงระดับที่สามคือสร้างข้อกำหนดไว้  แต่การสร้างข้อกำหนดเป็นยังไงกลับไม่มีอธิบายรายละเอียดไว้ ดังนั้นข้าจึงไม่รู้เหมือนกัน”

ลินลี่ย์ไม่เข้าใจ

สามารถสร้างข้อกำหนดได้ หมายถึงอะไรกันแน่?

แต่เมื่อกวัดแกว่งดาบหนักอดาแมนเทียม จะสามารถกำหนดเพิ่มพลังโจมตีได้มากมายแค่ไหนกัน?

 “ข้ายังไม่รู้เรื่องนั้น เพราะไม่มีวิธีเข้าใจมันได้”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

ลินลี่ย์รู้ดีว่าเขายังไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญระดับใช้ของหนักเหมือนกับเป็นของเบาอย่างแท้จริง  เพราะส่วนที่สำคัญที่สุดของเคล็ดสายฟ้าฟาดก็คือปลดปล่อยพลังทั้งหมดในช่วงสุดท้าย

จะมีวิธีเพิ่มพลังของเคล็ดนี้ได้อย่างไร?

ถึงตอนนี้ ลินลี่ย์ปลดปล่อยพลังภายนอกและพลังปราณภายในพร้อมกัน  แต่ลินลี่ย์รู้ว่านี่เป็นวิธีที่ทื่อและถึก

 “น่าเสียดายที่ไม่มีป้ายบอกเส้นทางการฝึกฝน”  ลินลี่ย์หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็หยุดคาดเดาเรื่องที่ไร้สาระของเขา

…..

ฤดูใบไม้ร่วง ป่าที่บริสุทธิ์ผืนใหญ่ของเทือกเขาอสูรวิเศษถูกปกคลุมด้วยใบไม้เหลือง

นี่คือปลายฤดูใบไม้ร่วงของปี 10001 ตามปฏิทินยูลาน  ลินลี่ย์เข้าไปในเทือกเขาอสูรเวทเป็นเวลานานกว่าปีครึ่ง  แต่เขาแค่ท่องเที่ยวไปได้ไกลเพียงห้าพันหรือหกพันกิโลเมตร

ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกฝนทุกวัน  เดินหน้าไปได้ยี่สิบสามสิบกิโลเมตรนับเป็นระยะทางที่ไกลที่สุดที่เขาเดินทางได้

ตกกลางคืนไม่มีเสียงให้ได้ยิน ภายในพื้นที่ใจกลางเทือกเขาอสูรวิเศษ ภายใต้ต้นไม้ขนาดห้าหกคนโอบรอบ ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิอยู่ในภวังค์สมาธิ

เวลาผ่านไปช้าๆ...

ท้องฟ้าเริ่มสาง ลินลี่ย์ลืมตา มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าของเขา

แสงสางเริ่มสาดส่อง ลมยามรุ่งอรุณโชยพัดหมุนเป็นเกลียวหอบใบไม้ลอยขึ้นและค่อยๆ ร่วงลงมา  ลินลี่ย์นั่งมองใบไม้เหล่านี้ร่วงลงมาอย่างเงียบๆ

 “เจ้านาย?”  บีบีลืมตาขึ้นตามปกติ มันพูดอย่างสงสัย “ท่านตื่นแล้ว? ทำไมถึงไม่ปลุกข้า?”

ความจริงทุกวันเมื่อลินลี่ย์ตื่นขึ้น บีบีก็จะตื่นขึ้นเช่นกัน  แต่ในทุกวันบีบีจะรอให้ลินลี่ย์ปลุกมันก่อนที่มันจะลืมตา  แต่วันนี้ลินลี่ย์กลับไม่เรียกมัน

 “บีบี!  ดูเหมือนว่าข้าจะบรรลุขอบเขตใหม่ได้แล้ว”  ลินลี่ย์สนทนาทางใจกับบีบีทันที

 “บรรลุขอบเขตใหม่?”  บีบีกระโดดลุกขึ้นยืนทันที  มันถามอย่างตื่นเต้น  “เจ้านาย ท่านบรรลุแบบไหน?”

ลินลี่ย์หัวเราะ  “ในที่สุดพลังจิตของข้าก็เข้าถึงขั้นจอมเวทระดับแปดแล้ว”

 “จอมเวทระดับแปด?”  บีบีตะโกนด้วยความประหลาดใจ

ฤดูหนาวปีที่เขาอายุสิบหกปี ลินลี่ย์ได้สลักประติมากรรม ‘ตื่นจากฝัน’ ทำให้เขามีความก้าวหน้าแบบก้าวกระโดดในช่วงสิบวันสิบคืนส่งผลให้พลังจิตของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นนับสิบเท่าจนกระทั่งพลังจิตของเขาเข้าสู่ภูมิจอมเวทระดับเจ็ดขั้นต้น

เขาอายุเพียงสิบหกปีในฤดูหนาวปีนั้น ก็เข้าสู่ภูมิจอมเวทระดับเจ็ดขั้นต้นแล้ว!

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ผ่านไปสามปี

ขณะที่เขาอยู่ที่เมืองเฟนไล พลังจิตวิญญาณของลินลี่ย์ก้าวหน้าไม่มากขนาดนั้นและอัตราความก้าวหน้าของเขา บางทีลินลี่ย์จำเป็นต้องใช้เวลาห้าหรือหกปีเพื่อให้ก้าวหน้าจากระดับเจ็ดขั้นต้นไปถึงระดับแปด  แต่ปีนี้ในเทือกเขาอสูรวิเศษ ลินลี่ย์หมกตัวเองอยู่กับธรรมชาติ และแต่ละครั้งที่เขาได้สลักหิน เขาจะรับรู้และมีส่วนร่วมไปกับธรรมชาติ

อัตราความก้าวหน้าในพลังจิตของเขาสามารถสังเกตเห็นได้ชัด

ตอนนี้...

พลังจิตของลินลี่ย์เข้าถึงภูมิจอมเวทระดับแปดในที่สุด

 “เจ้านาย เวทของจอมเวทระดับแปดแข็งแกร่งมากแค่ไหน?”  บีบีพูดอย่างสงสัย

 “เจ้าจะได้พบเจอถ้าเจ้าอยากลอง” ลินลี่ย์ยิ้มอย่างมีเลศนัย  บีบีจ้องมองเขา จากนั้นมันกล่าวอย่างภูมิใจ “มาเลย ข้า บีบีไม่กลัวอสูรเวทระดับแปด  เวทระดับแปดก็คงไม่ต่างกันมาก”

ลินลี่ย์เริ่มร่ายเวททันที

ในเวลาสั้นๆ แก่นธาตุดินปริมาณมหาศาลเริ่มแข็งตัวและมารวมตัวอยู่ใกล้ๆ ลินลี่ย์  พลังเวทในตัวลินลี่ย์เริ่มเพิ่มสูงขึ้น

 “วูบ” ลมวูบหนึ่งปรากฏอยู่หน้าลินลี่ย์ทันทีและหอบใบไม้ลอยขึ้นและร่วงหล่นลงรอบๆ ตัวเขา  เสียงหอนโกรธเกรี้ยวสามารถได้ยินทันที หมาป่าสูงสามเมตรสีเหมือนดินเหลืองปรากฏอยู่ต่อหน้าลินลี่ย์  หมาป่าตัวขนาดมหึมานี้สูงสามเมตรและยาวสิบเมตร กล้ามเนื้อของมันแข็งแรงเป็นปุ่มปมเหมือนเหล็กและขาทั้งสี่เต็มไปด้วยพลัง

เวทสายธาตุดินระดับแปด – หมาป่าปฐพี!

 “ฮูววววววว!”

หมาป่าปฐพีคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและพุ่งเข้าหาบีบี  แต่บีบียืนอยู่ที่เดิมจ้องมองหมาป่าปฐพีด้วยความมั่นใจ

 “ควั่บ!”  ทันใดนั้นหลาวธาตุดินแถวหนึ่งผุดขึ้นมาจากพื้นใต้เท้าของบีบี

 “โหว!”  บีบีส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจและกระโจนขึ้นในอากาศ

แผงหลาวดินไม่สามารถทำอันตรายบีบีได้แม้แต่น้อย  แต่ตอนนี้เอง หมาป่าปฐพีพุ่งมาถึงด้านข้างของมัน  บีบีกู่ร้องทันที และร่างของมันขยายขนาดทันที

 “ฮู้วววววว!”

เขี้ยวและเหงือกของมันแดงเข้ม หมาป่าปฐพีงับบีบีขณะที่บีบีก็งับหมาป่าปฐพีด้วยความโกรธเช่นกัน  เสียง ‘กร้วม’ ดังขึ้นขณะที่บีบีกัดกระชากคอหมาป่าปฐพี

แต่หมาป่าปฐพีดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร ขณะที่มันตบกรงเล็บใส่บีบีอย่างดุเดือด

 “ตุ้บ”

บีบีถูกตบกระเด็นและกระแทกกับพื้น เกิดเป็นรอยหลุมขนาดเล็ก  บีบีคลานออกมาทันทีจ้องมองหมาป่าปฐพีอย่างโกรธเกรี้ยว จากนั้นหมาป่าปฐพีจึงเริ่มใช้พลังอุ้งเล็บที่มหาศาลของมัน

 “บีบี, หมาป่าปฐพีตัวนี้ไม่ใช่อสูรเวท  มันเป็นแค่สิ่งก่อสร้างจากธาตุดินหล่อเลี้ยงด้วยพลังเวทกับแก่นธาตุดิน มันไม่มีจุดอ่อนสำคัญ” เสียงลินลี่ย์ดังขึ้นตักเตือนบีบี

บีบีเข้าใจได้ทันที

สำหรับสิ่งที่สร้างขึ้นจากพลังเวทและแก่นธาตุหลัก  ไม่ว่าเจ้าจะกัดหางหรือคอก็ไม่มีผลสร้างความเสียหายได้แต่อย่างใด

 “ชรีคคคค!

ตอนนี้บีบีโกรธอย่างแท้จริง  มันกลายร่างเป็นเงาดำและบินเข้าโจมตีหมาป่าปฐพีที่กำลังแยกเขี้ยวพุ่งใส่บีบี  แต่บีบีหลบการโจมตีของมันได้ และกวาดกรงเล็บใส่หมาป่าปฐพี ในพริบตาเดียวบีบีก็ตวัดกรงเล็บใส่หมาป่าปฐพีได้เกือบร้อยครั้ง บีบบังคับจนกระทั่งคู่สู้แตกทำลาย

 “บึ้ม!”  ร่างของหมาป่าปฐพีเริ่มเรืองแสงจากนั้นก็ระเบิดในพริบตา

บีบีถูกกระแทกกระเด็นจากแรงระเบิดกระแทกกลางต้นไม้หักครึ่งและร่วงกับพื้น

 “บีบี, เจ้าคิดทำอะไร?”  ลินลี่ย์รู้ว่าบีบีแข็งแกร่งทรงพลังเพียงไหน  พลังโจมตีเพียงเล็กน้อยเท่านี้ไม่พอทำร้ายบีบีได้

บีบีรีบวิ่งเข้ามาหาเขา มันกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนได้รับบาดเจ็บ “เจ้านาย พลังโจมตีของหมาป่าปฐพีตัวนั้นไม่ได้ต่ำกว่าอสูรเวทระดับแปดทั่วไปเลย  มันไม่ได้มีจุดอ่อนตรงไหนด้วยซ้ำ ที่น่าประหลาดก็คือ แม้ขณะที่มันกำลังจะตาย มันยังปล่อยพลังระเบิดฆ่าตัวตายได้อีกด้วย”

เมื่อร่างของมันกำลังจะแตกสลาย  โครงสร้างที่ก่อตัวจากพลังเวทและแก่นธาตุระเบิดเองตามธรรมชาติ

จอมเวทสองสายธาตุระดับแปด  ตอนนี้ต่อให้อยู่ในร่างมนุษย์ลินลี่ย์ก็ยังนับว่าน่ากลัวอย่างแท้จริง  พลังเวทระดับแปดน่าทึ่งมากจริงๆ

ตัวอย่างเช่น เวทธาตุลม ‘ทอร์นาโดอำมหิต’ เวททอร์นาโดอำมหิตนี้สามารถกำจัดทหารได้เป็นพัน  ความจริงแม้แต่พลังโจมตีของหมาป่าปฐพีก็สามารถทำลายกองทัพน้อยได้เกือบทั้งหมดอยู่แล้ว  หมาป่าปฐพีมีพลังป้องกันที่น่าทึ่ง  มีแต่อสูรประหลาดที่ไม่ธรรมดาอย่างบีบีเท่านั้นถึงสามารถเจาะทะลวงพลังป้องกันของหมาป่าปฐพีได้อย่างง่ายดาย

หมาป่าปฐพีคล่องแคล่วว่องไวและมีพลังป้องกันที่น่าทึ่ง และมันไม่มีจุดอ่อน

ไม่ว่าใครคงสามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดหายนะแค่ไหนหากมันบุกตะลุยใส่กองทหาร

 “สำหรับอาณาจักร จอมเวทระดับแปดมีความสำคัญมากกว่ากองทัพที่มีทหารหมื่นคนเสียอีก”  ลินลี่ย์เข้าใจหลักเหตุผลข้อนี้ดี  และเมื่อเป็นนักเวทระดับเก้า พวกเขาจะสำคัญยิ่งกว่ากองทัพที่มีทหารแสนนาย  ขณะที่นักเวทระดับเซียนก็ยิ่งสำคัญมากกว่ากองทัพที่มีทหารเป็นล้าน

แค่ร่ายเวทต้องห้าม ‘พายุทำลายล้าง’ กองทัพทหารทั้งล้านนายจะถูกกวาดล้างทำลายทันที

……

ความสัมพันธ์สายธาตุของลินลี่ย์อยู่ในระดับยอดเยี่ยม ปกติเขาไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการปรุงแต่งพลังเวทเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด ยิ่งได้เพิ่มพลังสนับสนุนจากการแกะสลักของสำนักสิ่วสกัดตรง  ลินลี่ย์ไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากมายในการฝึกฝนตนเองในฐานะจอมเวท

และตั้งแต่เขาสามารถแปลงร่างเป็นมังกรได้ในตอนนี้ ความเร็วในการฝึกฝนในฐานะนักรบของเขาก็เร็วขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเช่นกัน

……

ดาบหนักอดาแมนเทียมในมือที่ลินลี่ย์ถือเดินไปบนยอดเขาใหญ่  เขาสามารถกวัดแกว่งฟาดฟันได้ทุกทิศทุกตำแหน่ง ทั้งหวด ฟาด ฟัน ทุกความเคลื่อนไหวเป็นไปโดยธรรมชาติและสง่างาม

แต่เมื่อใดก็ตามที่ดาบหนักอดาแมนเทียมสัมผัสก้อนหินใหญ่  ก้อนหินก็จะแตกกระจายทันที

หินแต่ละก้อนจะแตกเป็นสิบๆ เสี่ยง หรือไม่ระเบิดกระจาย ไม่ก็กลายเป็นผุยผง

ลินลี่ย์ทดสอบตนเองและทดสอบวิธีใช้เคล็ด ‘สายฟ้าฟาด’ ของเขาและปล่อยพลังให้มากอย่างสม่ำเสมอ  วิธีใช้ปราณยุทธมหาศาลพร้อมกันเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพพลังโจมตี

 “ฟิ้ว” ความรู้สึกว่าเขาได้ใช้ปราณเลือดมังกรไปเกินกว่าครึ่งทำให้ลินลี่ย์เก็บดาบหนักอดาแมนเทียมเข้าฝักทันที

พร้อมกับการพลิกมือ เทพกระบี่เลือดม่วงปรากฏในมือของเขา

ลินลี่ย์เริ่มเตรียมตัวกระโจน  กระบี่อ่อนเลือดม่วงในมือของเขาเป็นประกายดูสง่างามทุกท่วงท่า  ความแข็งแกร่งของกระบี่เลือดม่วงอยู่ที่ความเร็วและความสามารถโจมตีที่คาดเดาไม่ได้

 “ควั่บ!”

กระบี่เลือดม่วงฟันได้แม้ในตำแหน่งแคบติดกับต้นไม้ พอสะบัดไปได้ครึ่งหนึ่ง กระบี่เลือดม่วงก็บิดโค้งเหมือนอสรพิษและในพริบตามันพันตัวรอบต้นไม้  พอประกายสีม่วงวาบขึ้น ต้นไม้ก็ถูกตัดครึ่ง

ด้วยการสั่นครั้งเดียว กระบี่เลือดม่วงก็ยืดตรงอีกครั้งทันที

 “ควั่บ” กระบี่เลือดม่วงพุ่งแทงออกไปข้างหน้า  ขอบคมของมันมีประกายเขียวดำ  กระบี่แทงทะลวงเข้าผนังหินใกล้ๆ อย่างง่ายดาย

 “หืม?”

ทันใดนั้นลินลี่ย์ขมวดคิ้วถอนกระบี่เลือดม่วงออกมา  เขาจ้องดูกระบี่เลือดม่วงอย่างสงสัย “ภายในกระบี่... มันอะไรกัน....” ตอนนั้นลินลี่ย์เพ่งเล็งแค่การโคจรพลังเข้าไปในกระบี่เลือดม่วงเพื่อควบคุมความผันผวนปั่นป่วนของมัน  เพราะเขาทำเช่นนั้น  เขาจึงได้พบกับกลิ่นอายที่น่ากลัวซึ่งทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวด้วยความกลัวทันที

 “เป็นไปได้ยังไง?”  หัวใจของลินลี่ย์ตึงเครียดทันที

ก่อนหน้านี้เมื่อเขาอยู่ในสถานการณ์อันตรายในวิหารเจิดจรัส  แหวนมังกรขนดได้ปลดปล่อยพลังมหาศาลระเบิดออกมา  กระบี่อ่อนเลือดม่วงก็เป็นสิ่งประดิษฐ์ของเทพเช่นกัน  แต่มันไม่ทรงพลังอย่างที่ลินลี่ย์คิดว่ามันน่าจะมี  ลินลี่ย์มักสงสัยว่าต้องมีบางอย่างบรรจุอยู่ในกระบี่อ่อนเลือดม่วง

ลินลี่ย์โคจรพลังเข้าไปในกระบี่เลือดม่วงทันทีและตรวจสอบมันภายในอย่างรอบคอบ

ในอดีตลินลี่ย์ก็เคยลองทำอย่างนี้มาก่อนที่เขาจะเข้าถึงขอบเขตจอมเวทระดับแปด  แต่ก็ไม่สามารถหาอะไรพบ  แต่ตอนนี้ เขาเป็นจอมเวทระดับแปดแล้ว

 “หืม?” ลินลี่ย์โคจรพลังลงไปในที่สุดดูเหมือนจะตรวจพบอะไรบางอย่าง

รังสีที่กระหายเลือด บ้าระห่ำถ่ายทอดมากับพลังที่ลินลี่ย์โคจร  ทันใดนั้นลินลี่ย์ดูเหมือนมองเห็นทะเลโลหิตไร้ขอบเขต  ศพนับไม่ถ้วน และกองกระดูกมากมาย

รังสีที่บ้าระห่ำ กระหายเลือด โหดร้ายรุกรานพลังของลินลี่ย์ และจากนั้นมันแผ่เข้ามาใจของลินลี่ย์รวดเร็วราวกับสายฟ้า