เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 617 ไม่ระห่ำที่สุดก็ระห่ำกว่า

ตอนที่  617  ไม่ระห่ำที่สุดก็ระห่ำกว่า

หลงเสียงโบกมือขวาและรังสีนับไม่ถ้วนจากภายในมือของเขากระแทกใส่อัศวินอากาศที่ส่งเสียงร้องโหยหวนจนเขาหมดสติ

จากนั้นมีอัศวินอากาศสองนายเข้ามาพาร่างไร้สติของเขาหายออกไป

เหล่าอัศวินอากาศที่อยู่ใกล้ๆ ที่ยังขี่กริฟฟินสายฟ้าอยู่ไม่มีใครกล้าออกมาท้าสู้อีกต่อไป  แม้ว่าพวกเขาจะส่งใครออกมาก็ไม่มีประโยชน์ มีเพียงเหตุผลเดียวที่พวกเขาไม่ส่งกองกำลังใหญ่เข้าโจมตีรวดเดียวเป็นเพราะพวกเขาไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีของพวกเขา  เกียรติยศและศักดิ์ศรีของอัศวินทำให้พวกเขาไม่สามารถโจมตีมนุษย์คนเดียวที่ยังเป็นนักสู้ปราณดินระดับหนึ่งได้  เรื่องนี้ถือได้ว่ามนุษย์ผู้นี้มีความสามารถที่ผิดธรรมดาซึ่งเหนือกว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขามากมายนัก

มนุษย์โครงกระดูกราเชลก็ถอยเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะมาจากเผ่ามนุษย์กระดูกและมีร่างเป็นโครงกระดูก  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาโง่

ความจริงคนผู้นี้เมื่อเทียบกับสมาชิกเผ่ามนุษย์กระดูกเวิ่งจินที่เย่ว์หยางรู้จัก ยังถือว่าเจ้าเล่ห์มากกว่า

ตอนที่หัวหน้าหน่วยโจรของกองโจรโครงกระดูกดำตาย ราเชลทำทุกอย่างที่นักสู้ระดับปราณดินทำได้  แม้แต่โจรตัวตลกเสี่ยวโฉ่วก็ไม่สบายใจ  เขาไม่สามารถทำอะไรได้  ที่สำคัญ การปล่อยให้บริวารของเขาตายอย่างเปล่าประโยชน์ แม้แต่คนโง่ก็ยังไม่ยอมทำ

 “หึหึหึหึหึ!”  ที่เบื้องหลังหน้ากากครึ่งยิ้มครึ่งร้องไห้ โจรตัวตลกเปล่งเสียงหัวเราะเยือกเย็น  เสียงหัวเราะของเขาไม่ได้มีความยินดีอะไรเลย แต่เป็นเสียงแห่งความโกรธไม่พอใจ  การเผชิญหน้ากับเย่ว์หยางและอี้หนาน มนุษย์คู่นี้ ส่งผลต่อแผนการของเขาทั้งหมด คงเป็นการโกหกถ้าจะบอกว่าเสี่ยวโฉ่วไม่โกรธ  เขาคิดว่าการต่อสู้นี้จะทำให้เขาสามารถกวาดล้างกลุ่มโจรเพลิงพิโรธได้สำเร็จและกำจัดหัวหน้าลี่เยี่ยนตัวปัญหาใหญ่ได้แน่  เขาไม่เคยคิดว่าในท้ายที่สุดสิ่งที่น่าเกลียดที่ทำให้เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจะเกิดขึ้นจนได้

เขาควงไม้กายสิทธิ์ในมือเขาอย่างรวดเร็ว  ราวกับว่าการกระทำเช่นนั้นจะช่วยให้เขาคิดอะไรออก

ตรงกันข้ามเขากลับโยนบอลสามสีลูกหนึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวโฉ่วจะโจมตีด้วยตัวเองงั้นหรือ?

ทุกคนสับสน เป็นไปได้หรือว่านักสู้ปราณฟ้าระดับสี่กำลังจะโจมตีใส่คนเถื่อนนักสู้ปราณดินระดับหนึ่ง?

ภายใต้สถานการณ์ธรรมดา ทุกคนคงระเบิดเสียงหัวเราะและคงไม่มีใครเชื่อแน่  แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนคิดว่าดูเหมือนเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

มีแต่เสี่ยวโฉ่วที่เป็นนักสู้ปราณฟ้าจึงจะสามารถเอาชนะเจ้าเด็กผิดธรรมดาด้วยความสามารถที่ไม่ธรรมดา.. แน่นอนว่า ถ้าสุดยอดนักสู้ปราณฟ้าระดับสี่อย่างเสี่ยวโฉ่วจะลงมือโจมตีจริงๆ ก็ยังคงเป็นเรื่องน่าขันอยู่ดี เพราะการโจมตีใส่สามัญชนธรรมดาเช่นนั้น  ต่อให้เขาได้รับชัยชนะไป เขาก็อาจถูกกล่าวหาว่าเอาเปรียบ ไม่มีความยุติธรรม

 “พวกเจ้าทุกคนไล่ล่าข้า ก็เข้ามาหาข้าได้เลยขณะที่ข้ายังคงมีเรี่ยวแรงอยู่!”  สาวยักษ์เดินเสียงหนักเข้ามา

เพราะเล็บเชื้อมังกรทำให้พลังฝีมือของนางลดลงไปมาก

ไม่ต้องพูดถึงจอมปีศาจจื้อกวงซึ่งปกติก็อยู่ในระดับเดียวกับนางอยู่แล้ว  ต่อให้เป็นมนุษย์โครงกระดูกราเชล, จอมพลเกราะทองและตัวตลกเสี่ยวโฉ่วที่ด้อยกว่านางก็ยังสามารถเอาชนะนางได้ง่ายๆ แม้ว่าสาวยักษ์จะมีสายเลือดมังกรโบราณอยู่ในตัว แต่เล็บเชื้อมังกรไม่ทำร้ายคนธรรมดา แต่เป็นดาวข่มนางอย่างแรง

เลือดในตัวทั้งหมดของสาวยักษ์เปลี่ยนเป็นสีม่วงฟ้าจากฤทธิ์ของเล็บเชื้อมังกร  ผิวของนางที่แต่เดิมแข็งเหมือนเหล็กกำลังถูกเชื้อมังกรกัดกร่อน

ถ้าทอดเวลานานออกไปแบบนี้ เพียงไม่ถึงชั่วโมงนางจะล้มลงกับพื้น

แม้ไม่ต้องต่อสู้ นางก็จะตายภายในพริบตา

สาวยักษ์ผู้นี้ซึ่งร่างของนางถูกเชื้อมังกรกัดกินแทบจะหมดพลังไปโดยสิ้นเชิง  สิ่งที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงก็คือผมที่ลุกโพลงเหมือนไฟของนาง ยังคงพัดพลิ้วในสายลมเหมือนกับเปลวไฟ  ไม่มีผลด้านลบต่อรูปทรงของผมนาง   สาวยักษ์มองดูมังกรตาเดียวและทหารรับจ้างร่างผอมซึ่งติดตามนางจนถึงที่สุด และไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นนางมองดูเย่ว์หยางกับอี้หนาน นางผงกศีรษะกล่าว “ข้าขอบคุณพวกเจ้าทั้งสองคนจริงๆ แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกัน แต่พบกันครั้งนี้ครั้งเดียวก็แสดงว่าเจ้าทั้งสองคนดีกว่าเหล่าสหายที่ข้าใช้ชีวิตร่วมกันต่อสู้กันมา  ข้าดีใจที่ได้รู้จักพวกเจ้าทั้งสองคน  ความจริงชีวิตแบบนั้น ตราบใดสิ่งที่เราทำไม่ที่ละอายต่อการมีชีวิตอยู่และใช้ชีวิตอยู่ด้วยความไม่เสียใจ, แค่นั้นก็พอแล้ว,  ลาก่อน!”

สาวยักษ์ตวาดลั่น กล้ามเนื้อทุกส่วนในตัวนางขยายตัวและส่วนสูงของนางเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เสียงกระดูกลั่นชัดเจน

ภายในไม่กี่วินาทีนางเพิ่มส่วนสูงเป็นสี่เมตร

พลังฝีมือของนางเพิ่มขึ้นในระดับสูงสุดชั่วคราว

แค่เพียงก้าวเดียว ทั่วทั้งเรือสำราญก็สั่นสะเทือน เสียงกึกก้องดังออกมาจากใต้เท้าของนาง

จากใต้เท้าของนาง เกิดรอยแตกเป็นทางยาวถึงร้อยเมตรบนดาดฟ้า  มันลึกลงไปถึงชั้นเรือข้างล่างร้อยชั้น ทางเดินเรือชั้นล่างสร้างขึ้นจากกระดูกมังกร พอเกิดเสียงระเบิดที่หัวเรือสำราญจากแรงย่ำของนาง หัวเรือข้างหน้าหักพังสิ้นเชิง และไม่มีอะไรค้ำไว้  หัวเรือเอียงและร่วงลงทะเลสาบที่อยู่ข้างใต้ในระยะหลายพันเมตร...

คนนับไม่ถ้วนเริ่มกรีดร้องด้วยความกลัว

ขณะที่เหล่านักสู้ที่อยู่บนหัวเรือ พวกเขาพยายามหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด  ถ้าพวกเขาร่วงลงไปในทะเลสาบพร้อมกับหัวเรือที่หักพัง  นอกจากนักสู้ปราณฟ้าแล้ว ไม่มีใครอื่นจะรอดชีวิตไปได้  แม้ว่าทะเลสาบข้างล่างจะดูใสและสวยงาม แต่ก็ขึ้นชื่อในเรื่องเป็นทะเลสาบกินคน  ใต้ทะเลสาบเป็นดินแดนแห่งความตาย  เหยื่อใดๆ ก็ตามที่ตกลงไปในทะเลสาบจะสับสนและวุ่นวาย  ก่อนที่พวกเขาจะสามารถหลบหนีได้ พวกเขาจะถูกปลาปีศาจฉีกเป็นชิ้นๆและกลายเป็นอาหารอยู่ในท้องของพวกมัน

หลงเสียงยังคงอยู่ในท้องฟ้า  เขาโบกมือ อัศวินอากาศทุกคนขึ้นประจำกริฟฟินสายฟ้าและโฉบลงมาพร้อมกัน

พวกเขาพุ่งเข้ามาช่วยเหลือพวกผู้โดยสารที่ตกลงไป แต่ไม่สามารถหลบหนีได้ ขณะเดียวกันพวกเขาก็คอยจับตาดูสมาชิกโจรเพลิงพิโรธป้องกันไม่ให้พวกเขาหลบหนีไปจากเหตุวุ่นวาย

สมาชิกกลุ่มโจรตัวตลกและกลุ่มโจรกระดูกดำยังคงจับสตรีและเด็กและคนชราจากกลุ่มโจรเพลิงพิโรธไว้  ด้วยจำนวนสมาชิกขนาดใหญ่ พวกเขาคงตั้งกลุ่มและบินหนีไปได้

มีเพียงสมาชิกระดับต่ำเท่านั้นที่ตื่นเต้นขณะหลบหนีจากหัวเรือที่ตกร่วงลงไป

พวกเขาหวาดกลัวจะตกลงไปในทะเลสาบกินคนพร้อมกับหัวเรือ

ลมพัดใส่หัวเรือขณะที่มันร่วงลงไปในทะเลสาบ

เสี่ยวโฉ่ว มนุษย์กระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม

พวกเขาจ้องมองสาวยักษ์อย่างเย็นชา

ราวกับว่าความเคลื่อนไหวในการทำลายหัวเรือนั้นอยู่ในความคาดหมายของพวกเขาแล้ว  เย่ว์หยางและอี้หนานยังคงยืนอยู่ที่ขอบรอยแตก  ตอนนี้เท้าของพวกเขายืนหมิ่นอยู่ตรงช่องโหว่ สาวยักษ์จงใจทำเช่นนี้  นางต้องการให้เย่ว์หยางและอี้หนานยังอยู่บนเรือขณะที่นางจะตายพร้อมกับศัตรู

 “พวกเจ้าสองคนจากไปเถอะ  ข้าไม่มีเจตนาจะโจมตีพวกเจ้าทั้งสอง”  หลงเสียงยังคงจับตามองเย่ว์หยางอยู่ที่เดิม

ความจริงเขาชื่นชมเย่ว์หยางและอี้หนาน  เขารู้สึกว่าทั้งสองคนมีศักยภาพไร้ขีดจำกัด

แม้ว่าทั้งสองคนจะปรากฏตัวเป็นนักสู้ปราณดินระดับหนึ่ง  แต่ในความเป็นจริงพลังรบของทั้งสองคนเกินระดับตัวเองไปมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่เป็นใจ หลงเสียงมั่นใจว่าพวกเขาคงจะติดตามราชาใจสิงห์และใช้ทรัพยากรที่ดีที่สุดในประเทศเพื่อดูแลพวกเขา  เขาเชื่อว่าถ้าราชาใจสิงห์รู้ความคงอยู่ของคนทั้งสอง  เขาอาจรับคนทั้งสองเป็นศิษย์และมอบสถานะดยุคให้ก็ได้  แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นศัตรู  แม้ว่าหลงเสียงจะต้องการเชื้อเชิญเย่ว์หยางและอี้หนาน  เขาก็ต้องเห็นแก่หน้าเสี่ยวโฉ่ว  ที่สำคัญก็คือเสี่ยวโฉ่วเป็นตัวตั้งตัวตีในแผนการนี้  การทิ้งพันธมิตรไม่ใช่สิ่งที่เขากระทำ  ในฐานะอัศวินแสงสว่างผู้เคร่งครัดกฎระเบียบของอัศวิน เขาจำเป็นต้องกระทำ

 “เสียใจด้วยท่านจอมพลหลงเสียง, เราได้รับคำสั่งให้ตรึงพวกเขาไว้ที่นี่”  นักสู้ปราณฟ้าอีกสองคนที่ยังคงอยู่ ส่ายหัวปฏิเสธ

 “อะไรนะ?”  หน้าของหลงเสียงมีแววโกรธ  เขารู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขากำลังถูกท้าทาย

 “ข้าต้องขออภัย  แต่ผู้นำของเราสั่งให้ตรึงสองคนนี้ไว้ที่นี่  จอมพลหลงเสียง  เราจะยืนยันตามคำสั่งผู้นำของเราเว้นแต่ท่านจะฆ่าเรา”  นักสู้ปราณฟ้าสองคนทำความเคารพหลงเสียง  พวกเขาไม่ต้องการยั่วโมโหเขา  แต่โจรตัวตลกออกคำสั่งเด็ดขาด  ถ้าพวกเขาไม่จับเย่ว์หยางและอี้หนานทั้งเป็น พวกเขาก็ถูกฆ่า

 “....”  หลงเสียงมองดูเย่ว์หยางและอี้หนานและพยักหน้าช้าๆ ทันที  “เสียใจด้วย ข้าไม่อาจยุ่งเรื่องของเจ้าได้อีกต่อไป  การร่วมเป็นพันธมิตรกับกลุ่มโจรตัวตลกเป็นคำสั่งของราชาใจสิงห์  หลงเสียงไม่อาจขัดขืนคำสั่งได้ สิ่งเดียวที่ข้าทำได้ก็คือ ในฐานะอัศวินอากาศ ข้าจะถอนตัวไม่สู้กับพวกเจ้าทั้งสองคน หลงเสียงทำกับพวกเจ้าได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้”

นักสู้ปราณฟ้าสองคนถอนหายใจโล่งอกกับคำพูดของหลงเสียง

ถ้าคนผู้นี้ไม่ยืดหยุ่นยืนยันปฏิเสธ นั่นคงเป็นเรื่องยุ่งยากอย่างมาก

โชคดีที่หัวหน้าพวกเขา เสี่ยวโฉ่วได้เป็นพันธมิตรร่วมกับราชาใจสิงห์แล้ว  ด้วยข้อจำกัดของการทำสนธิสัญญาของพันธมิตรแล้ว ไม่ว่าหลงเสียงจะดื้อรั้นเพียงไหน  เขาก็คงไม่ยอมขัดกับหลักการของเขาเป็นแน่

นักสู้ปราณฟ้าทั้งสองคนมองหน้ากันเอง

โค่นผู้เยาว์แปลกประหลาดทั้งสองคนนี่ซะ นักสู้คนหนึ่งดูเหมือนจะรู้สึกถึงอันตราย

ถ้าทั้งสองคนเป็นนักสู้ปราณฟ้าโจมตีร่วมกัน  ก็คงเป็นเรื่องง่าย

ไม่ว่าสองคนนี้จะแข็งแกร่งทรงพลังอย่างไรก็ตาม  พวกเขาก็ไม่ใช่ระดับปราณฟ้า

ระดับปราณฟ้าเป็นขอบเขตอีกระดับหนึ่ง

ระหว่างนักสู้ปราณฟ้าทั้งสองคนนั้น จะต้องได้รับผลสะท้อนแน่นอน นี่ไม่สามารถปกปิดได้  เนื่องจากสองคนที่อยู่ต่อหน้าพวกเขา ไม่ได้รับผลสะท้อนเช่นกับพวกเขา นี่พิสูจน์ว่าพวกเขาไม่ใช่นักสู้ปราณฟ้า  คนที่ไม่ใช่นักสู้ปราณฟ้ากล้าต่อต้านนักสู้ปราณฟ้าหรือ?  ไม่ว่าจะมีความสามารถผิดธรรมดาเช่นไร  แม้ว่าพวกเขาเหนือชั้นในการต่อสู้  พวกเขาก็ไม่มีทางเอาชนะนักสู้ปราณฟ้าได้  ไม่ว่าพวกเขาจะทรงพลังเพียงไหนก็ตาม นักสู้ปราณดินก็ไม่สามารถเอาชนะนักสู้ปราณฟ้าได้  นี่คือสถิติที่ไม่มีใครในแดนสวรรค์สามารถทำลายได้

 “ขอบคุณ”  เย่ว์หยางชูดาบจันทร์เสี้ยวและพยักหน้าให้กับหลงเสียง  “ตอนแรก  ข้ารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก  ข้าต้องการจะฆ่าทุกคนที่อยู่บนเรือนี้  แต่ข้าจะยกเว้นพวกเขาเพื่อเห็นแก่หน้าท่าน  ถ้าเรือลำนี้จม ก็อาจจะลบล้างความไม่พอใจในใจข้าออกไปได้”

 “อย่าโง่หน่อยเลย, นี่คือเรือของจักรพรรดิแดนฟ้า”  เมื่อเขาเห็นว่าเย่ว์หยางกำลังจะทำลายเรือทั้งหมด เขาหน้าซีดด้วยความกลัว รีบห้ามเขาทันที

 “จักรพรรดิแดนฟ้าเป็นใคร?”  เย่ว์หยางไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

 “......”  หลงเสียงตะลึง  เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเย่ว์หยางถึงไม่เคยได้ยินชื่อจักรพรรดิแดนฟ้า  ในแดนสวรรค์ใต้ นอกจากเจ้าดินแดนและสามผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ในระดับต่ำกว่านั้นก็เป็นจักรพรรดิแดนฟ้าและจักรพรรดิปกครองดินแดนอื่นๆ อีกร้อยคน ในจำนวนจักรพรรดิผู้ปกครองดินแดนร้อยคน จักรพรรดิแดนฟ้าอยู่ในระดับห้าสุดยอด ไม่ว่าจะพูดถึงเรื่องระดับหรือฝีมือหรือชื่อเสียง ไม่ว่ายังไงจักรพรรดิแดนฟ้าก็อยู่ในระดับสิบสุดยอดของสวรรค์แดนใต้  สำหรับมนุษย์น้อยนี้ผู้อยู่ในแดนสวรรค์ใต้ยังไม่รู้จักเลยว่าใครคือจักรพรรดิแดนฟ้า หลงเสียงอดฝืนยิ้มไม่ได้   “เอาอย่างนี้ ตัวข้ามีค่าหัวสี่ร้อยล้าน  ราชาใจสิงห์เจ้านายข้ามีค่าหัวสี่สิบพันล้าน  และค่าหัวของจักรพรรดิแดนฟ้าก็ร้อยพันล้าน เปรียบเทียบอย่างนี้เจ้าเข้าใจไหม?”

 “ถูกแล้ว”  หัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่เหมือนรูปสลักคนที่เคยช่วยเย่ว์หยางครั้งก่อนก้าวมายืนข้างหน้า  “แม้ว่าเรือสำราญนี้จะไม่ใช่เรือรบมหึมาที่ใหญ่โตโดดเด่นในกองเรือรบเก้าหมื่นห้าพันของจักรพรรดิแดนฟ้า  แต่ถ้าเจ้าทำลายเรือลำนี้ ก็เท่ากับว่าท้าทายจักรพรรดิแดนฟ้า  ไม่ว่าเจ้าจะหลบไปมุมไหนของแดนสวรรค์ อัศวินตุลาการภายใต้บังคับบัญชาของจักรพรรดิแดนฟ้าจะติดตามฆ่าเจ้า ได้โปรดอย่าบุ่มบ่าม  ทำลายเรือเป็นเรื่องง่าย  แต่เจ้าไม่ควรดึงดูดเรื่องยุ่งยากมาให้ตัวเองและคนรักของเจ้า”

 “ข้าเข้าใจดีแล้ว”  เย่ว์หยางหันไปมองดูอี้หนานและอี้หนานพยักหน้ายืนยัน  “อนุมัติ!”

 “ไม่, ไม่ หยุดนะ...”

นักสู้ปราณฟ้าสองคนที่เป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยและผู้โดยสารในเรือร้องประหลาดใจเมื่อเห็นเย่ว์หยางชูดาบจันทร์เสี้ยวและเตรียมใช้กระบวนท่าแรก ถล่มฟ้าทลายดิน

กระบวนท่าที่หนึ่ง ดาบผ่าปฐพี

ปลายดาบที่แม้แต่นักสู้ปราณฟ้าก็ยังกลัวตัดผ่านเรือสำราญลอยฟ้าเหมือนกับเต้าหู้  มันตัดตั้งแต่หัวถึงท้ายและเรือขาดเป็นสองเสี่ยง  ปราณดาบที่ยาวเป็นพันเมตรทำให้ทุกคนตาพร่า  แม้แต่โจรตัวตลก, มนุษย์กระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงรีบมองไปที่ฟ้าอย่างตกตะลึงสิ้นเชิง

สาวยักษ์ยังคงประหลาดใจ นางคิดว่านางคาดเดาความสามารถที่แท้จริงของเย่ว์หยางได้  แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะผิดไปอย่างสิ้นเชิง

 “บ้าไปแล้ว!”  หลงเสียงตกตะลึงมองดูเย่ว์หยาง

 “ฆ่า ฆ่ามัน...”  โจรตัวตลกเสี่ยวโฉ่วคลั่งไปแล้ว  เขาเกือบทิ้งเรื่องสาวยักษ์ทันทีและพุ่งขึ้นไปยืนบนอากาศ เตรียมฆ่าเย่ว์หยางด้วยมือเขาเอง  เขาไม่ยอมให้เด็กหนุ่มคนนี้ได้เติบโตต่อไป  ที่เบื้องหลังเขา สาวยักษ์ยังคงละเว้นคนทรยศฝู่โถวผู้ขี้ขลาดและไล่ตามโจรตัวตลกไป  หมัดมหึมาของนางปล่อยพลังเพื่อหยุดยั้งไม่ให้เสี่ยวโฉ่วกลับมา

ก่อนที่มนุษย์โครงกระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงจะทันรู้ตัว เย่ว์หยางก็ยกดาบจันทร์เสี้ยวและฟันอีกครั้งด้วยอานุภาพสามารถฉีกสวรรค์และโลกขาดจากกันได้

กระบวนที่ที่สอง ถล่มฟ้าทลายดิน

เป้าหมายของเขาความจริงคือเสี่ยวโฉ่ว...

 “อะไรกันนี่ เขาบ้าไปแล้ว!”  มนุษย์โครงกระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงอดตะโกนไม่ได้  พวกเขาเคยพบกับคนบ้าระห่ำมาก่อน  แต่พวกเขาไม่เคยพบกับคู่ต่อสู้ที่ระห่ำเท่ากับเย่ว์หยาง  เพราะเป็นแค่นักสู้ปราณดิน กลับโจมตีใส่นักสู้ปราณฟ้าระดับสี่เชียวหรือ?  ในโลกนี้ยังมีใครระห่ำเท่านี้อีกไหม?