Panlong เล่มที่ 11 สุสานเทพเจ้า – ตอนที่ 35 หนีเพื่อชีวิต

เล่มที่ 11 สุสานเทพเจ้า – ตอนที่ 35 หนีเพื่อชีวิต

 “ฆ่ามัน!”  หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีแดงทั้งสองตวาดดังมาแต่ไกล

 “ฆ่า!”

ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนโห่ร้อง และเหมือนกับแมลงวันได้กลิ่นคาวเลือด พวกมันบุกเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง  ในทันทีนั้น ลินลี่ย์กลายเป็นจุดศูนย์กลางของพวกมัน  ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนรายล้อมลินลี่ย์เอาไว้

รัศมีอำมหิตสีแดงที่เห็นได้คลุมร่างลินลี่ย์ไว้อย่างสิ้นเชิง  และนัยน์ตาเขาเปลี่ยนเป็นสีเลือดเต็มไปด้วยความป่าเถื่อนอำมหิต

 “บัดซบ”  ลินลี่ย์คำรามด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นก้อนหินจำนวนมากปรากฏออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยล้อมรอบลินลี่ย์ไว้ทุกตำแหน่ง  กั้นช่องว่างระหว่างปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากมายเอาไว้

ปีศาจดาบอเวจีต้องบิน ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าใกล้กันเกินไปได้ เพื่อให้มีพื้นที่สำหรับกวัดแกว่งดาบและบินได้ ปีศาจแต่ละตัวจะต้องเว้นระยะห่างกันสองสามเมตร

และตอนนี้..

ลินลี่ย์เรียกก้อนหินใหญ่มาบังช่องว่างระยะร้อยเมตรรอบตัวเขาไว้

 “มนุษย์มังกรอยู่ไหน?”  ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนแค่เห็นลินลี่ย์ได้จากรอยแยก  แต่ตอนนี้ มีหินก้อนใหญ่มากมายรายร้อมพวกเขาไว้  จึงไม่มีใครเห็นลินลี่ย์ได้อีกต่อไป

ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนและก้อนหินที่ก่อตัวเป็นลูกกลมมีลินลี่ย์อยู่ใจกลาง

 “แย่จริง”  หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีแดงทั้งสองตนเห็นเช่นนี้รู้สึกแย่ทันที

พลังจิตของปีศาจดาบอเวจีแผ่ขยายออกไปได้ไม่กี่เมตร ซึ่งใช้การอะไรไม่ได้เลย  และตอนนี้แนวสายตาของพวกมันถูกขัดขวาง  พวกมันไม่กล้ากวัดแกว่งอาวุธอย่างบ้าคลั่งบุ่มบ่าม  เพราะกลัวจะฆ่าพวกเดียวกันเอง

ที่สำคัญ...

 ‘หินกลม’ แข็งแกร่งนี้นอกจากก้อนหินนับไม่ถ้วนแล้ว ยังมีปีศาจดาบอเวจีหลายตนติดอยู่ในนั้นด้วย  แต่ก็มีลินลี่ย์เพียงคนเดียว

 “ฆ่า....”

ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ลินลี่ย์ร่ายเวทเรียกก้อนหินยักษ์ ปีศาจดาบอเวจีหลายสิบตนที่อยู่ใกล้เขาก็บุกเข้าหาลินลี่ย์พร้อมกัน  ปีศาจดาบอเวจีเหล่านี้ซึ่งอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้ลินลี่ย์ยังคงรู้ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และพวกมันไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย

ดาบนับสิบฟันลงมาทันที

 “ตาย!”

ดวงตาลินลี่ย์เต็มไปด้วยความโกรธไม่มีขีดจำกัด เขาคำรามเกรี้ยวกราดและตวัดกระบี่เลือดม่วงฟันลงราวกับสายฟ้า  แต่ไม่ว่าเขาจะไวมากเพียงไหน ดาบรอบๆ สิบเล่มก็ฟันใส่ร่างเขาได้ทันที

 “ปัง!”  ชีพจรป้องกันของลินลี่ย์สลายลงทันที

เกราะดินศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเขาเตรียมไว้ก่อนบุกออกมาจากพื้นพังทลายในทันที

 “ฉัวะ!”  ดาบสามเล่มฟันใส่เกล็ดมังกรของเขาพร้อมกัน และฟันเข้าร่างลินลี่ย์  และเฉือนลึกเข้าไปถึงกระดูกลินลี่ย์  แต่ความเจ็บปวดถึงใจนี้ไม่ได้ทำให้ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

 “ฮึ่ม” ปราณเลือดมังกรสีน้ำเงินในร่างเขาระเบิดออกทันที  เขาโต้ตอบทั้งสามดาบนั้นโดยตรง

 “ปัง!”

เหมือนกับดาวตกพุ่งชนพื้นโลก  ลินลี่ย์บุกลงมาด้วยความเร็วสูง มีรัศมีแสงสีแดงเลือนรางอยู่รอบตัวเขา ทำให้มองดูเหมือนกับเทพอสูร  ปีศาจดาบอเวจีตัวใดที่ต้องการขัดขวางเขา ถ้าลินลี่ย์ไม่ฆ่าพวกมัน เขาก็ใช้กระบี่ฟาดกวาดออกไป จากนั้นอาศัยพลังตีโต้เพื่อหลบหนีไป

สิ่งที่แปลกก็คือ.. แทบจะวินาทีต่อมา.. ที่ลินลี่ย์ลงมาจากใจกลางลูกกลมของแข็งนี้และพุ่งเข้าไปในพื้นอีกครั้ง

แม้ว่ารายละเอียดของวิธีการที่ลินลี่ย์เรียกก้อนหินยักษ์มาบังขวางการโจมตีของปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนจากนั้นพุ่งลงมาข้างล่างจะใช้เวลาบรรยายนาน  แต่ความจริงเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไม่ถึงหนึ่งวินาที  ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้น... ลินลี่ย์บุกฝ่าเข้าไปในใต้ดิน

 “เจ้ามนุษย์มังกรที่น่ารังเกียจ”  เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีแดงแค่นเสียงเย็นชา

หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีอีกตนหนึ่งดวงตาเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน  “มนุษย์มังกรนี้ชั่วร้ายเกินไป   แค่ในเวลาฉับพลัน เขาใช้เวท.. สร้างสภาพแวดล้อมใต้ดินขึ้นในกลางอากาศทำให้เด็กๆ ของเราตั้งมากมายมองไม่เห็นมัน”

หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีทั้สองรู้ว่าหลายอย่างซับซ้อนขึ้น

ปีศาจดาบอเวจีไม่เพียงแต่ฆ่าลินลี่ย์ไม่ได้ แต่หลังจากนั้นเขาเข้าไปในพื้นที่ใต้ดินได้อีก  พวกเขาจะทำยังไง?

 “เรามีเพียงวิธีเดียว”  หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีแดงจ้องมองที่พื้น  “ก็ต้องลำบากเข้าไปใกล้มันเพื่อโจมตีมัน เราจะทำอะไรได้อีก.. มีปีศาจดาบอเวจีตั้งเป็นหมื่น ก็ต้องโจมตีมนุษย์มังกรนั่นให้ต่อเนื่องจากระยะไกลด้วยพลังดาบปะทะ”

หัวหน้าปีศาจดาบอเวจีอีกตนหนึ่งตาเป็นประกาย  ใช่แล้ว  ไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้เขา  เมื่อปีศาจดาบอเวจีของเราทั้งหมื่นโจมตีเขาจากที่ไกลพร้อมกันด้วยพลังงานดาบ  ต่อให้พลังโจมตีจะลดลงเหลือหนึ่งในสี่จากแรงฟันปกติ  แต่เมื่อผสานพลังโจมตีของพวกเราทั้งหมื่นก็เพียงพอจะบดขยี้เขาเป็นเนื้อสับได้”

เมื่อลินลี่ย์และเฟนโผล่ขึ้นมาจากพื้นครั้งแรก  ปีศาจดาบอเวจีเกือบล้านตนควงดาบและฟันลงด้วยแรงฟันครอบคลุมพื้นที่หลายตารางกิโลเมตร เกิดเป็นหลุมปล่องโดยรอบหลายกิโลเมตร นอกจากนี้.. แม้แต่เฟนก็ยังสูญเสียร่างไปเกือบทั้งตัวคือตั้งแต่อกลงมา  ขณะที่ขาของลินลี่ย์แหลกละเอียด และในวินาทีนั้นพี่รองของราชสีห์ทองหกตายอมสละชีวิตเพื่อช่วยพี่ใหญ่และน้องสามของตน

ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่าพลังที่น้อยกว่าหนึ่งในพันของแรงฟาดฟันจากปีศาจดาบอเวจีเป็นล้านนั้นโจมตีใส่กลุ่มของลินลี่ย์

แต่แม้กระนั้นเฟนกับลินลี่ย์ก็ยังเกือบตาย

โชคดีที่เฟนและลินลี่ย์มุ่งหน้าลงใต้ดินไปก่อน

 “ควั่บ  ควั่บ  ควั่บ!”

ปีศาจดาบอเวจีหลายแสนพุ่งลงไปที่ใต้ดินเหมือนกับธนูที่แหลมคมเริ่มต้นไล่ล่าลินลี่ย์  พวกปีศาจดาบอเวจีที่มีประสบการณ์ก่อนหน้านี้จะไม่ยอมปล่อยให้ลินลี่ย์มีชีวิตรอดออกไปได้

ชั้นที่สิบ สุสานเทพเจ้า

 “เลิกกวนใจข้าเสียที!”  บีบีร่ำร้องอย่างโกรธเกรี้ยว

ตอนนี้ ขนของบีบีมีบาดแผลถูกฟันเข้าเนื้อของเขา  มีเลือดหยดอยู่บนพื้นหญ้า  เดลี่ที่อยู่ใกล้ๆ ต้องการจะรักษาเขา แต่บีบีตวาดใส่หน้าเขา

เดลี่ยืนอยู่กับที่ จากนั้นหันไปมองยอดฝีมืออื่น  จ้าวแมงป่องเกล็ดดำ  สองที่น้องราชสีห์ทองหกตา โรซารี่ ถูลี่ โอลิเวอร์.. ทุกคนเงียบ และอยู่ในสภาพที่ทรุดโทรม

 “ชีวิตของข้าได้รับการช่วยเหลือจากลินลี่ย์ไว้”  ถูลี่พึมพำ

ตอนนั้น ลินลี่ย์หยุดปีศาจดาบอเวจีที่โจมตีมาจากด้านบนไว้ได้ทัน ทำให้โรซารี่ โอลิเวอร์และถูลี่หลบหนีได้  ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตายไปแล้ว

แม้ว่าลินลี่ย์จะช่วยพวกเขาไว้ที่ชั้นหก เมื่อเขาฆ่าอสูรจ้าวอัคคีได้  แต่ครั้งนี้ต่างกัน  ที่สำคัญคือ ไม่ว่าลินลี่ย์จะฆ่าอสูรจ้าวอัคคีได้หรือไม่  แต่ไม่ใช่เพื่อพวกเขา การช่วยพวกเขาก็เป็นไปตามสถานการณ์ที่ควรจะเป็น

ถูลี่และยอดฝีมืออื่นไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งมากนัก

แต่ครั้งนี้ต่างกัน

แม้ว่าลินลี่ย์เองจะไม่สามารถหนีออกมาได้  แต่เขาอาจไม่ต้องทำอะไรเต็มที่และปล่อยให้ถูลี่ โอลิเวอร์และคนอื่นๆ ตายพร้อมกับเขา  แต่ลินลี่ย์ไม่ได้ทำเช่นนั้น!

 “พี่ใหญ่”  ตาของบีบีมีน้ำตาคลอ  ตอนนี้ เขารู้สัมผัสถึงวิญญาณลินลี่ย์ด้วยความกังวล

ชั้นที่สิบและชั้นที่สิบเอ็ดเป็นสองชั้นที่มีมิติแตกต่างกันเล็กน้อย  บีบีจึงไม่สามารถคุยทางจิตกับลินลี่ย์ได้  อย่างไรก็ตาม  ตราบใดที่ลินลี่ย์ยังไม่ตาย  บีบียังสามารถรู้สึกถึงความคงอยู่ของลินลี่ย์ได้

 “พี่ใหญ่,  ท่านต้องรอดให้ได้”  หัวใจของบีบีสั่นสะท้าน  “ทนให้ได้,  ทนให้ได้...”

บีบีรู้ดีว่าลินลี่ย์ถูกล้อมโจมตีจากปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วน  เนื่องจากบีบีเห็น  ถ้าลินลี่ย์สามารถรอดได้นานกว่าสิบวินาที  อย่างนั้นลินลี่ย์อาจมีโอกาสหนีลงใต้ดิน  เมื่อไปถึงใต้ดิน ด้วยความสามารถของลินลี่ย์ เป็นไปได้ว่าเขาจะรอดอยู่ได้ในอีกสองสามเดือนที่เหลือ

 “ข้ารู้เรื่องเกี่ยวกับความแค้นที่มีระหว่างลินลี่ย์กับศาสนจักรเจิดจรัส”  โรซารี่พูดเสียงเบา  หลังจากวันที่ลินลี่ย์แต่งงาน ซีซาร์อยู่กับโรซารี่สองสามวัน โรซารี่ได้ทราบเรื่องเกี่ยวกับสายเลือดของลินลี่ย์และรายละเอียดอื่นๆ

 “ถ้าลินลี่ย์ต้องตาย  ข้าจะช่วยเขาแก้แค้นแน่นอน”

 “ข้าด้วย” ถูลี่กล่าว  “ชีวิตของข้าได้ลินลี่ย์ช่วยไว้  เพียงแต่หลังจากทำลายศาสนจักรเจิดจรัส ข้าคงรู้สึกดีขึ้นบ้าง”

 “เราสองพี่น้องจะร่วมด้วยเหมือนกัน”  ราชสีห์ทองหกตาสองพี่น้องคำรามขึ้น  “ลินลี่ย์นั้น.. ในอดีตช่วยปล่อยเรากับท่านพ่อออกมา ซึ่งเป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่อยู่แล้ว  ครั้งนี้... เขาช่วยเราสองพี่น้อง เราจะต้องตอบแทนบุญคุณเขา”

ในอดีต เมื่อลินลี่ย์ดึงกระบี่เลือดม่วง เขาได้ปล่อยไดลิน  ไดลินเองก็ทราบความจริงภายหลังต่อมาจากเบรุต

 “ถ้าช่วยลินลี่ย์ล้างแค้น ก็นับข้าเข้าไปด้วย”  โอลิเวอร์พูดทันที

 “พวกเจ้าเหลวไหลทั้งนั้น!”  บีบีตวาดอย่างไม่พอใจ  ยอดฝีมือทั้งหมดที่อยู่ใกล้ๆ หันไปจ้องบีบีด้วยความประหลาดใจ

บีบีถลึงตาอย่างดุดัน  “หยุดเพ้อเจ้อเรื่องจะล้างแค้นให้พี่ใหญ่ข้าได้แล้ว?  พี่ใหญ่จะต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง!  พี่ใหญ่จะต้องมีชีวิตรอดออกจากสุสานเทพเจ้า  พวกเจ้าทุกคนเลิกพูดเรื่องตายได้แล้ว  พี่ใหญ่ยังไม่ตาย!”

 “ยังไม่ตาย?”

เฟน ถูลี่ คลีโอและยอดฝีมืออื่น แม้รู้สึกขอบคุณต่อลินลี่ย์ แต่ก็รู้ถึงช่วงอันตรายที่ลินลี่ย์เผชิญอยู่ในชั้นที่สิบเอ็ด

เมื่อถูกรุมล้อมโจมตีจากปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วน  เขาจะหนีรอดไปได้ยังไง?

 “พี่ใหญ่กับข้าเชื่อมโยงวิญญาณกันอยู่”  บีบีพูดอย่างโมโห  “ข้า, บีบีไม่รู้อะไรมาก  แต่ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่  วิญญาณข้ารู้สึกได้ถึงความคงอยู่ของเขา  เวลาผ่านไประยะหนึ่งแล้ว แต่พี่ใหญ่ยังมีชีวิต... ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องรอดแน่นอน!”

ยอดฝีมือทุกคนเข้าใจทันที

บีบีเป็นอสูรเวทคู่หูของลินลี่ย์  บีบีสามารถรู้สึกได้ว่าลินลี่ย์ตายหรือไม่

 “ยังมีชีวิตอยู่หรือ?”  เดลี่และยอดฝีมืออื่นรู้สึกประหลาดใจระคนดีใจ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าลินลี่ย์หนีรอดจากปีศาจดาบอเวจีที่บ้าคลั่งกระหายเลือดได้ยังไง  แต่อย่างน้อยตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่

 “ขอเพียงผ่านไปได้สองสามเดือนที่เหลือก็จะครบกำหนดสิบปี  ลินลี่ย์น่าจะทนอยู่ได้”  เดลี่พึมพำกับตนเองเบาๆ  ไม่ใช่แค่เขา  ยอดฝีมืออื่นล้วนสวดภาวนาให้ลินลี่ย์ทุกคน

พวกเขาทุกคนรู้ดี...

ว่าสามารถทนรับการโจมตีจากปีศาจดาบอเวจีเป็นล้านบนชั้นที่สิบเอ็ดนานหลายเดือน.. โอกาสรอดชีวิตของลินลี่ย์ก็ยังน้อยมากอยู่ดี!

บนชั้นที่สิบเอ็ดสุสานเทพเจ้า

ใต้พื้นที่โลหะลึกลงไป เต็มไปด้วยอุโมงค์นับไม่ถ้วน ทั้งหมดถูกสร้างโดยปีศาจดาบอเวจีเป็นแสนพยายามขุดค้นหาลินลี่ย์ให้ได้ทุกแห่ง

 “กรรรร”  ปีศาจดาบอเวจีตนหนึ่งคำราม

ทันใดนั้น ปีศาจดาบอเวจีกลุ่มใหญ่ก็รี่เข้ามาในพื้นที่นี้อย่างบ้าคลั่ง  แต่พวกมันเพียงแต่เห็นร่างแดงเข้มวูบผ่านอุโมงค์ไปราวกับสายฟ้า  ทิ้งไว้แต่เพียงรอยเลือดและเกล็ดมังกรแตกอีกส่วนหนึ่ง

สามชั่วโมงผ่านไป

เขาหนีมานานสามชั่วโมงเต็ม  แม้ตั้งแต่เขาหนีลงใต้ดิน  ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนก็ไล่ตามเขาลงใต้ดิน  ตอนแรกปีศาจดาบอเวจีไม่รู้ว่าลินลี่ย์อยู่ที่ไหน  และในชั่วโมงแรก ลินลี่ย์ยังบินอยู่ในใต้ดินได้ง่ายอยู่

แต่หลังจากถูกพบครั้งแล้วครั้งเล่า...

พื้นที่หนีของเขาเริ่มมีปีศาจดาบอเวจีเข้ามาเสริมมากขึ้นเรื่อย  ทำให้ยากที่เขาจะหนีไปได้

ระหว่างชั่วโมงที่สอง  ลินลี่ย์บาดเจ็บหนัก สูญเสียเลือดไปมาก

ในชั่วโมงที่สามลินลี่ย์เกือบตายถึงสองครั้ง

 “ทำยังไงดี?  ทำยังไงดี?”  ลินลี่ย์บินด้วยความเร็วสูง  เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นร่างอื่นแต่ไกล ลินลี่ย์จะรีบเข้าไปในอีกอุโมงค์หนึ่ง หรือไม่ก็ขุดด้วยตัวเอง

 “ปีศาจดาบอเวจีเหล่านี้เริ่มมีประสบการณ์มากขึ้นทุกที”  ลินลี่ย์หนีอย่างทุลักทุเล

ขณะนั้นปีศาจดาบอเวจีกลุ่มใหญ่ยืนขวางไว้เป็นจุดๆ  แม้ว่าใต้ดินจะมีอุโมงค์มากมาย  แต่ด้วยปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากยืนเฝ้าตามจุดต่างๆ  ลินลี่ย์จึงต้องขุดสร้างอุโมงค์อื่นด้วยตนเอง

แต่เมื่อใดก็ตามที่ลินลี่ย์ขุดอุโมงค์เอง  เขาจะสร้างแรงสั่นสะเทือนในโลหะมากขึ้น

แรงสั่นสะเทือนนี้ทำให้ปีศาจดาบอเวจีที่ลาดตระเวณรู้ตำแหน่งของลินลี่ย์ได้ทันที

 “ก็แค่นั้น...” ลินลี่ย์นึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อห้านาทีที่แล้ว  ยิ่งมีปีศาจดาบอเวจีโจมตีใส่เขาด้วยการยิงพลังดาบในระยะไกล  โชคดีที่ลินลี่ย์หนีได้เร็ว  และมีเพียงพลังดาบไม่กี่สิบเล่มที่ปะทะใส่ร่างเขา  แต่ไม่มีอะไร ลินลี่ย์ไม่ได้เฉียดที่จะเสียชีวิต

 “เป็นแบบนี้ต่อไป  ก็คงจะมีปีศาจดาบอเวจีลงมาล้อมเรามากขึ้น  เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้”  ลินลีย์รู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายเพียงไหน

 “โกรวววว”  เสียงคำรามอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นได้ยินทันที

ปีศาจดาบอเวจีตนหนึ่งพรวดพราดออกมาจากอุโมงค์ด้วยความเร็วสูงและพบลินลี่ย์

 “โกรวว  โกรวว  โกรววว!”

เสียงคำรามของปีศาจดาบอเวจีนับสิบดังขานรับกัน  ปีศาจดาบอเวจีบุกตะลุยมาทางลินลี่ย์อย่างบ้าคลั่ง

 “แย่แล้ว” หน้าลินลี่ย์ซีดขวา  เทียบกับเมื่อห้านาทีที่แล้ว  สถานการณ์ตอนนี้อันตรายมากกว่า  และยังมีปีศาจดาบอเวจีตรงมาทางนี้อีกมากมาย!