เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 657 ตัวร้าย, ข้ารักเจ้า

ตอนที่  657  ตัวร้าย, ข้ารักเจ้า

เช้าวันต่อมา

เมื่ออี้หนานกระโดดลงจากเตียงด้วยความตื่นเต้นพบกับเช้าวันใหม่ที่สดใส  นางพบกับสิ่งก่อสร้างที่ไม่คาดคิดอยู่ในสวนไกลๆ

นั่นคือสะพานสายรุ้งของเมฆขาว แก้วผลึกและสายรุ้ง  แม้ว่าจะไม่ใหญ่แต่ก็ดูมีความคิดสร้างสรรค์

เนียนมาก

 “อะไร, นี่มันอะไรกัน?”  อี้หนานประหลาดใจที่สุ่ยอู๋เหิน พร้อมกับแม่สี่กลับมา  นางและเสวี่ยอู๋เสียร่วมกันสร้างสะพานแก้วสายรุ้ง

 “เราไม่มีอะไรให้เจ้า, อู๋เสียบอกว่าการเดินทางท่องเที่ยวแดนสวรรค์ของเจ้าถูกยกเลิก และเจ้าไม่สามารถไปเมืองสายรุ้งได้  ดังนั้นข้ากับอู๋เสียตัดสินใจสร้างปราสาทสายรุ้งเล็กๆ ให้เจ้า!”  สาวอมโรคอู๋เหินลูบศีรษะอี้หนาน ในฐานะภรรยาคนแรก นางให้ความรักเมตตาจนคล้ายกับแม่สี่ทุกที  ใบหน้าที่เอาใจใส่และจริงจังของนางโดยปกติทำให้หัวใจผู้คนอบอุ่นเมื่อนางยิ้มให้

 “ขอบคุณ”  อี้หนานรู้สึกร้อนผ่าวในดวงตา  นางกลั้นน้ำตาไม่ได้

 “ไม่เป็นไร, เจ้าสาวใหม่คนงาม ไปเตรียมตัวเจ้าได้แล้ว!”  อู๋เหินประคองหน้าของอี้หนานอย่างนุ่มนวลและจูบหน้าผากนางเบาๆ อวยพรให้นาง

ถ้าไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ เย่คงและเจ้าอ้วนไห่ที่พร้อมจะฝึกฝนแล้วก็อยู่ที่นั่นเป็นปกติ

ตอนนี้พวกเขาวุ่นวายกับการนำวัสดุต่างๆ กับการนำมาสร้างปราสาทน้อย

ด้วยพลังของพวกเขา จึงไม่ใช่เรื่องยากจะย้ายสิ่งของ  เหตุผลหลักก็คือวัสดุทุกอย่างถูกนำกลับมาจากพื้นที่ต่างๆ ในหอทงเทียน  พวกเขาวุ่นวายจนไม่มีเวลาดื่มน้ำ  โชคดีที่ปราสาทสายรุ้งเล็ก ไม่อาจเทียบได้กับปราสาทจริง มีขนาดเท่ากับบ้านหลังใหญ่เท่านั้น มันถูกสร้างโดยสุ่ยอู๋เหินและเสวี่ยอู๋เสีย และพวกนางสร้างจนเสร็จได้รวดเร็วมาก

สะพานสายรุ้งซึ่งมีขนาดยาวสองสามร้อยเมตรถูกสร้างด้วยฝีมือของเสวี่ยอู๋เสียในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวก็มาช่วยนางเช่นกัน  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่มีความสามารถอย่างอู๋เหินที่ทำสัญลักษณ์อักษรรูนไว้บนแก้วผลึก  นางสั่งและแบ่งงานให้เจ้าเมืองโล่วฮัวสร้างกลิ่นดอกไม้

สาวขี้เมานำกองของขวัญมาให้อี้หนานรวมทั้งสมบัติหายากต่างๆ จนเต็มห้องนาง  ที่ทำให้อี้หนานประหลาดใจที่สุดคือ แม้แต่ราชันย์ปีศาจใต้ที่ไม่ค่อยพูดอะไรกับนางมาก มอบโซ่สายฟ้าให้นาง  นางให้ของล้ำค่าอย่างนี้ได้ยังไง?  มันเป็นของดี แต่จะดีแล้วหรือ?  อี้หนานสับสน  โซ่สายฟ้ามีประโยชน์ถ้าอยู่ในมือของมารกฎฟ้า  แต่สำหรับนางจะไม่สามารถใช้ประโยชน์จากพลังที่แท้จริงของมัน

 “ให้เจ้า”  อี้หนานพบมารเคราะห์ฟ้า และมอบโซ่สายฟ้าให้นางที่ไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก

 “ให้ข้าหรือ?  มารเคราะห์ฟ้าทำตาปริบๆ

 “เจ้าเด่นในทางเรียกพลังเคราะห์ฟ้าไม่ใช่หรือ?  ด้วยสมบัตินี้ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นมาก”  นางพยักหน้า

 “แต่มันคือของขวัญแต่งงานนะ”  มารเคราะห์ฟ้าค่อนข้างงงเล็กน้อย  สมองน้อยๆ ของอี้หนานคิดอะไรอยู่? ของขวัญวันแต่งงานเอาไปให้คนอื่นได้ด้วยหรือ?

 “ไม่เป็นไร ข้ามีเยอะแล้ว  นอกจากนี้สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่สมบัติ  ข้ามีพอแล้ว”  อี้หนานตื่นเต้นมาก หน้าของนางแดงเหมือนดวงอาทิตย์  นางวิ่งเข้าห้องนางและกระโดดเหมือนลูกกวาง  นางขนของขวัญออกมาและมอบให้คนอื่น เก็บไว้แต่เพียงของขวัญที่แม่สี่และผู้อาวุโสอื่นให้นาง

 “เรามีของขวัญกับเขาหรือเปล่า?”  ฟ่านหลุนเถี่ยสาวเผ่าทอเรนดีใจ  นางคิดว่าเป็นธรรมเนียมในทวีปมังกรทะยานที่เจ้าสาวจะต้องมอบของขวัญให้กับทุกคน

 “ไข่มุกอย่างดี”  ของขวัญที่สาวๆ เผ่าคิวบัวร์ได้รับคือไข่มุกอวยพรทะเลดาวตกอายุสามพันปี

 “อ๊า, เรายังไม่ได้เตรียมของขวัญให้เจ้าเลย  ขออภัยจริงๆ”  แม้ว่าเจ้าอ้วนไห่จะพูดเช่นนี้  แต่เมื่อเขาเห็นของขวัญที่อี้หนานให้เขาคือเกราะมังกรเงินระดับแพลตตินัม เขากลับรับมาไว้อย่างไม่ลังเลใจ

 “ไปตายซะเถอะแก!” เย่คงพูดกับเจ้าอ้วนไห่อย่างรังเกียจ  เขากล้าเรียกตนเองว่าลูกพี่  แต่เขากลับไม่เตรียมของขวัญเล็กน้อยให้นาง

 “เจ้าลิงผอม!  ข้าแค่ไม่มีเวลาเท่านั้น  ข้าเพิ่งกลับมาจากบันไดสวรรค์ชั้นแรก  ข้าก็เลยไม่มีเวลาเตรียม เจ้าคิดว่าข้าจะไม่แสดงน้ำใจอะไรหรือ?  เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาด  แม้ว่าเราจะได้พญางูโลหิตช่วยนำทาง  เจ้าก็ยังพาเราหลงทาง  เราเกือบจะจมน้ำตายในบันไดสวรรค์แล้ว”  เจ้าอ้วนไห่และเย่คงต่างถลึงตาใส่กัน  เมื่อวานนี้กลุ่มของเขาอยู่ในสภาพทุลักทุเล  พวกเขาไม่เข้าใจทำไมเย่ว์หยางถึงส่งพญางูโลหิตมานำทาง  ดังนั้นพวกเขาจึงเผ่นหนี  พวกเขาต้องตกอยู่ในคลื่นสึนามิอย่างยากลำบาก   เมื่ออาจารย์จิ้งจอกเฒ่ามาพบเข้า เขาดุด่าทีละคนๆ

 “ศัตรูระดับเทพไม่กลัว กลัวแต่ได้พวกร่วมกลุ่มที่โง่นี่แหละ”  เย่คงถอนหายใจ

 “ว่ายังไงนะ?  เจ้าโง่!”  เจ้าอ้วนไห่หาเรื่องทะเลาะกับเย่คง

 “พวกเจ้าก็โง่ทั้งคู่นั่นแหละ!”  เสวี่ยทันหลางด่าตรงๆ

 “ฮ่าฮ่าฮ่า”  องค์ชายเทียนหลัวฉีกยิ้ม  แม้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในการสู้รบครั้งก่อน  แต่เขาก็ได้ประสบการณ์มาก  นอกจากนี้เพราะกล่องคำสาป  เย่ว์หยางตัดสินใจเสริมความแข็งแกร่งในกลุ่มถึงสามด้าน  ประการแรกช่วยยกระดับ  ประการที่สองเตรียมสมบัติให้กับทุกคน ถ้าทุกคนมีเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือจะต้องกลัวกล่องต้องสาปไปทำไม?  ประการที่สามจัดอสูรปราณฟ้าให้กับทุกคน ที่สำคัญคือทุกคนยังอายุเยาว์  และพลังความแข็งแกร่งของพวกเขายังไม่พอ  และพวกเขาฝึกปรือได้ช้า  ถ้าพวกเขามีอสูรรบที่ทรงพลังก่อน  อย่างนั้นพวกเขาจะปลอดภัยมากขึ้น

 “พวกเจ้า, ออกไปให้หมด!” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหงุดหงิด  ทุกคนหวาดกลัวเผ่นหนีกระจัดกระจาย  ถ้าแม่เสือสาวหงุดหงิด แม้แต่เย่ว์หยางก็ช่วยพวกเขาไม่ได้

ในเวลาบ่าย กลุ่มผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมแสดงความยินดีกับพวกเขา

แม้จะถือว่าจัดงานกันลับๆ ไม่เอิกเกริก แต่อย่างไรก็ตามหลังจากผู้หลักผู้ใหญ่ทราบเรื่องเข้า  พวกท่านรู้สึกผิด ทั้งนี้เป็นเพราะพวกท่านไม่มีเวลารวมตัวฉลองงานแต่งให้เย่ว์หยางกับอี้หนานจริงๆ

แน่นอนว่าผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมฉลองงานแต่งงานเย่ว์หยางกับอี้หนานพร้อมของขวัญของพวกท่าน

จวินอู๋โหย่วฮ่องเต้ตรัสซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่างานแต่งงานจะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่  แต่ตอนนี้ไม่มีเวลารวมตัวได้ทัน  พวกท่านอาจจะจัดงานฉลองที่ทำให้ทั่วทั้งหอทงเทียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น จนกว่าสถานการณ์ลงตัว  แน่นอนว่าถ้าทำอย่างนั้นเย่ว์หยางคงไม่ได้แต่งงานกับอี้หนาน  แต่ยังรวมทั้งองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  เสวี่ยอู๋เสีย เจ้าเมืองโล่วฮัว  ตอนนี้เหล่าผู้อาวุโสถือว่ามาฉลองงานแต่งเล็กๆ อย่างไม่เป็นทางการไปก่อน

เหล่าผู้อาวุโสจะจัดการอย่างไร อี้หนานไม่ใส่ใจถือสา

แต่นางรู้สึกมีความสุขที่ว่านางมีวันดีๆ อย่างนี้ได้

ตราบเท่าที่นางแต่งงานกับคนที่นางรัก พิธีกรรมไม่ใช่เรื่องสำคัญแม้แต่น้อย  อู๋เหิน, เจ้าเมืองโล่วฮัว มารกฎฟ้าและไห่อิงอู่เองก็ไม่ได้จัดพิธีฉลอง  แต่ก็มีความสุขกันทุกคน  ขณะที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียต้องทำตามคำสั่งจื้อจุน  รักษาพรหมจรรย์ไว้เพื่อการฝึกฝนของพวกนาง

ในวันสุขสมเช่นนี้ อี้หนานไม่ต้องการทำอะไร  นางแค่ต้องคอยรับคำอวยพรจากคนอื่นเท่านั้น

เย่ว์ปิงกอดอี้หนาน ในฐานะพี่สะใภ้จึงทำให้อยู่ข้างๆ นางได้

และหนูน้อยเย่ว์ซวงก็พลอยกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขคอยรายงานความเคลื่อนไหวให้พี่ชายเธอทราบ

ในตอนเย็นปราสาทสายรุ้งน้อยก็สร้างสำเร็จ

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสะพานสายรุ้ง มีบ้านแก้วผลึกขนาดกลางใหม่เอี่ยมอยู่ข้างล่าง ถือว่าเป็นเรือนหอของอี้หนาน  ขณะที่เย่ว์หยางก็ยุ่งทั้งวันเหมือนกัน เขาต้องเดินทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาร่วมแสดงความยินดีกับพวกเขา  และพบกับทูตจากสำนักนิกายต่างๆ ที่เป็นพันธมิตรเกื้อกูลกันคุยกันถึงเรื่องของหอทงเทียนและจ้าวปีศาจโบราณ  จากนั้นเขาแข่งกันดื่มเหล้ากับเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นจนกระทั่งพวกเขาเมามาย

 “เจ้าพวกร้ายกาจ คิดจะสร้างความลำบากด้วยการมอมเหล้าคุณชายผู้นี้หรือ  เพื่อเขี่ยเจ้าอ้วนไห่และสหายให้พ้นทาง เขาใช้เหล้าเลือดมังกรดีกรีแรงที่สุดแม้แต่ช้างยังเมาพับ  เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ ดื่มได้มากกว่าสิบจอก

อี้หนานอยู่ในชุดมงคลสีแดงกำลังรอเขาอยู่บนเตียง  เย่ว์ปิงรอจนหลับ นางเชื่อฟังคำแนะนำของแม่สี่ให้ปฏิเสธคนมาเยี่ยมอื่นเว้นแต่เย่ว์หยาง  นางรับผิดชอบและรอคอย  อี้หนานรู้สึกขำ แต่ไม่ได้ขอให้นางจากไป

 “พี่สาม!  เมื่อไหร่จะมา ข้าง่วงแล้ว!” เย่ว์ปิงที่วุ่นวายมาตลอดทั้งวัน มีความสุขมากที่นางสามารถเติมเต็มภารกิจของนาง  แต่นางลืมเรื่องสถานที่   นางถอดรองเท้าและขึ้นไปอยู่บนเตียงกับอี้หนานตามปกติ  นางลืมไปว่าวันนี้เป็นวันที่อี้หนานกับพี่ชายนางแต่งงานกัน

 “ฮ่าฮ่า” เย่ว์หยางค่อยๆ อุ้มเย่ว์ปิงที่รอจนหลับไปแล้ว  จากนั้นก้มตัวจูบอี้หนานที่ค่อนข้างเอียงอาย  “เจ้าสาวใหม่ของข้า  รอก่อนนะ”

เขาส่งน้องสาวกลับไปในโลกคัมภีร์ และจากนั้นก็อาบน้ำล้างกลิ่นเหล้า

เมื่อเขากลับมาที่ห้อง เขาพบว่าอู๋เหินกวักมือเรียกอยู่ข้างนอก

นอกจากใช้ผ้าเช็ดหน้าขาวซับทดสอบความสะอาดแล้ว นางกระซิบบอกเขา  “น้องอี้หนานยังอายุน้อยอยู่  สุภาพนุ่มนวลกับนางนะ”

หลังจากหญิงงามอู๋เหินจากไปแล้ว  หลิวเย่ที่ซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งเดินออกมา  นางก้มหน้าและไม่กล้ามองเย่ว์หยาง  นางเพียงแต่ยื่นของขวัญให้เขา  และเสียงของนางสั่นเล็กน้อย “อาจารย์  ข้าลืมให้ของขวัญท่านระหว่างตอนกลางวัน  เอ่อ..ข้าไปล่ะ!”  เย่ว์หยางประคองหน้านางหันกลับมาทำให้หลิวเย่ตกใจ นางรีบยัดของขวัญใส่อ้อมแขนเย่ว์หยางและขี่กวางทะลุมิติของนางหนีไปไวราวกับแสง

อี้หนานซ่อนอยู่ที่เตียงและแอบมองเย่ว์หยางเข้ามาข้างใน  นางต้องการแกล้งหลับ แต่หัวใจนางเต้นแรงไม่อาจสงบได้ลง

 “นี่ไง, ของขวัญนี้เหมาะกับเจ้า!”  เย่ว์หยางเปิดกล่องดู  ข้างในเป็นตุ๊กตาเคลือบที่น่ารักคู่หนึ่ง

 “ประตูปิดหรือยัง?  อี้หนานอายเล็กน้อย  นางฟังคำแนะนำของราชินีมาทั้งวัน และนางยังเคยแอบมองเย่ว์หยางกับอู๋เหิน และเจ้าเมืองโล่วฮัวมาบ้างเป็นครั้งคราวและเนื่องจากอี้หนานเป็นผู้หญิงที่กล้า  นางไม่ปล่อยให้ตนเองตกใจ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา  นางต้องการอยู่กับเขาบ่อยๆ ตลอดไป

 “ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครกล้าฟังเราแน่”  เย่ว์หยางกอดสาวงามไว้ในอ้อมแขนบรรจงจูบนาง ที่กำลังสั่นเพราะความกระวนกระวาย

จุมพิตของคนรักปลดเปลื้องความกระวนกระวายและกังวลให้กับนาง

จูบที่ดูดดื่มทำให้นางแทบสำลัก

เมื่อมือของเขาลูบไล้ร่างนาง  ลมหายใจของนางถี่กระชั้นและนางอดกอดเขาแน่นไม่ได้  รู้สึกว่านางกำลังจะละลายอยู่ในอ้อมแขนเขา

บุรุษผู้นี้คือสามีที่นางเลือกด้วยตัวเอง

ตอนนี้นางจะมอบทุกอย่างให้กับเขา มีอะไรยังจะต้องกลัว?

หลังจากจูบอย่างดูดดื่ม อี้หนานรู้สึกเคลิ้มไปเล็กน้อย  นางคิดถึงคำสอนของราชินีนางรีบกุลีกุจอช่วยถอดชุดให้เย่ว์หยาง  หน้าที่ศรีภรรยาเริ่มตอนกลางคืน และยังคงดำเนินต่อไป  เพราะตอนนี้เขาคือสามีของนาง

เพราะนิ้วอ่อน มืออ่อน นางไม่สามารถเปลื้องชุดให้เขาเป็นเวลานาน

อี้หนานอาย คล้องแขนเขาและนางรู้สึกอายที่จะมองเขา

 ‘ข้าโง่หรือเปล่า?”  อี้หนานพบว่าเขากำลังหัวเราะ และนางหัวเราะเช่นกัน  ความเขินอายของนางหายไปขณะมองดูเขา

 “ไม่เลย, เจ้าสาวของข้าไม่ได้โง่  แต่น่ารักต่างหาก”  เย่ว์หยางจูบวงหน้าน้อยของอี้หนาน คิ้วนาง จมูกนาง แก้มนาง ติ่งหูนาง ริมฝีปากอิ่มของนาง  และจูบที่ร้อนแรงของเขาทำให้อี้หนานสั่นด้วยความสุขใจ  นางเคลิบเคลิ้มเป็นเวลานาน และชุดของนางถูกถอด  อี้หนานคิดว่านางจะกังวลมาก  แต่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

จนกระทั่งเขากดตัวนางเบาๆ อี้หนานจำได้ว่านางอยู่ในชุดขาวบางเบา

นางต้องการจะลุกขึ้น และนอนลงบนเตียง  แต่จูบของเขาทำนางอ่อนแรงเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

ช่างเถอะ  ก็แค่บอกลาความบริสุทธิ์ของนางก็เท่านั้น

ตราบใดที่นางยังเป็นสาวบริสุทธิ์  นางยังได้รับเกียรติรับความทะนุถอนจากสามี  อี้หนานรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลของเขา และรับการสัมผัส  จากนั้นนางจึงกล้าจูบเขาตอบ มันเจ็บจนน้ำตาแทบร่วง แต่ภายใต้จูบที่นุ่มนวลของเขา  น้ำตานางกลายเป็นความปลื้มหัวใจ

นางจูบเขาตอบ

รสเค็มของน้ำตานางยังคงอยู่ในปากของเขา และกลายเป็นความรู้สึกหวานชื่นหล่อเลี่ยงหัวใจของเขา

ในที่สุดนางมอบทุกอย่างที่ดีที่สุดให้ชายคนรัก

 “ข้ารักเจ้า, ตัวร้าย!”  อี้หนานร้องอีกครั้ง แต่ไม่ใช่จากความเจ็บปวด เป็นเสียงแห่งความสุข!