เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 667 จำเป็นต้องเที่ยวแดนสวรรค์

ตอนที่  667  จำเป็นต้องเที่ยวแดนสวรรค์

 “ทรงคุณค่ามากเหลือเกิน!”

จอมปีศาจบารุธ, จ้าวปีศาจฮาซิน, จ้าวปีศาจโอวเกิ้น และราชาลิชกรุนน์, ราชาลิชมาฟาและปีศาจที่เหลือกลืนน้ำลายเอื๊อก  พวกเขาไม่อาจระงับความตื่นเต้นได้เมื่อพวกเขาได้เห็นยาเม็ดพลังยุทธระดับปราณฟ้าข

ด้วยยาเม็ดนี้ ระดับปราณฟ้าจะไม่ใช่ระดับยากจะผ่านอีกต่อไป

 

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถเข้าใจเคล็ดหัวใจปราณราชันย์ได้  ดังนั้นพวกเขาไม่กล้ากำความหวังอันยิ่งใหญ่นั้นได้

อย่างไรก็ตาม ระดับปราณฟ้าคือสิ่งที่พวกเขาแสวงหามาตลอดชีวิต  ถ้าพวกเขาติดอยู่ภายใต้ระดับปราณฟ้าตลอดไป อย่างนั้นพวกเขาจะพูดเรื่องการปกครองปีศาจแดนนรกได้อย่างไร?

ตอนนี้มีกลุ่มทหารรับจ้างจากแดนสวรรค์ซึ่งมีพลังระดับปราณฟ้าเข้ามา  ในฐานะจ้าวปีศาจปกครองแดนนรก  ถ้าพวกเขาไม่มีการพัฒนาตนเอง  อย่างนั้นพวกเขาจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของหอทงเทียน

นอกจากราชาจากแดนปีศาจนรกแล้ว ยังมีราชาจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ เช่นราชินีเอลฟ์ทอง, จักรพรรดิมังกรเผ่าภูตบูรพา จักรพรรดิบาดาล (ใต้พิภพ) แห่งทวีปมืด... ราชาหลายพระองค์ของหอทงเทียนผู้ไม่สามารถมาถึงพร้อมกันที่ปราสาทสายรุ้งทั้งหมดในสวนน้อยได้ เมื่ออยู่ต่อหน้ายาเม็ดพลังยุทธระดับปราณฟ้า ไม่มีใครเลยที่ไม่แสดงสายตาโหยหาอยากได้

 “ขอบคุณสำหรับวัตถุดิบทั้งหมด ข้าโชคดีพอในการปรุงยาเม็ดพลังยุทธระดับปราณฟ้าได้  วันนี้ข้าขอมอบไว้กับจักรพรรดินีราตรีห้าสิบเม็ดและนางจะแจกจ่ายให้ตามที่เห็นสมควร”  เย่ว์หยางเจ้าเล่ห์มาก  เขารู้ว่าเป็นการยากจะแจกจ่ายได้ เพราะวัตถุดิบได้มาจากทุกคน  ดังนั้นเขาโยนเผือกร้อนไปที่จักรพรรดินีราตรี

ความจริงเขาต้องการมอบให้จวินอู๋โหย่วและอาจารย์จิ้งจอกเฒ่า

ซึ่งทำให้พวกท่านตกใจแทบตาย

พวกเขาปฏิเสธโดยเร็ว

และเสนอแนะให้เป็นจักรพรรดินีราตรี!

ต่อมาเย่ว์หยางคิดคูแล้วและพบว่ามีแต่เพียงจักรพรรดินีราตรีจึงจะรับมือกับปัญหานี้ได้ ดังนั้นเขาผลักปัญหาไปที่นางทันที  นอกจากนี้จำนวนยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้านี้ที่เขาปรุงได้ไม่ใช่ห้าสิบเม็ดแต่มีทั้งหมดร้อยห้าสิบเม็ด และเขาไม่ยินดีที่จะเสียไป ดังนั้นเขาจึงเก็บเอาไว้มากกว่าครึ่งเป็นธรรมดา  ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลที่เขาต้องการให้ทุกคนรวบรวมวัตถุดิบมาให้เขา เย่ว์หยางคงไม่ใจกว้างขนาดนั้น  มิฉะนั้นเขาคงให้อย่างมากเพียงสิบเม็ดเท่านั้น

จักรพรรดินีราตรีแนะนำเขาให้ใจกว้างและปล่อยให้ทุกคนได้รับผลตอบรับที่ดี  ด้วยยาเหล่านี้ยังจะกลัวว่าทุกคนจะไม่กระตือรือร้นรวบรวมวัตถุดิบมาให้อีกหรือ?

ดังนั้นเอง ยาห้าสิบเม็ดจึงถูกส่งออกไปในครั้งเดียว

 “ห้าสิบเม็ด!”

ตาของจอมปีศาจบารุธเบิกกว้าง ไม่น่าจะมีปัญหากับการแบ่งหนึ่งคนต่อหนึ่งเม็ด

แต่จะให้ได้เม็ดที่สองยังไงนี่สิ?

เป็นไปไม่ได้ที่จักรพรรดินีราตรีจะให้รางวัลพวกเขาด้วยยาเพิ่มอีกหนึ่งเม็ดแค่เพียงเพราะพวกเขาจัดหาวัตถุดิบเพิ่ม  เพราะยาพลังยุทธปราณฟ้านี้ ยิ่งมากยิ่งดี  ยิ่งมากขึ้นหนึ่งเม็ดก็ยิ่งช่วยให้พลังของพวกเขาเพิ่มขึ้น  แต่ทำยังไงพวกเขาจึงจะได้รับยาเม็ดที่สองหรือแม้แต่เม็ดที่สามจากจักรพรรดินีราตรี?  นี่คือเรื่องที่พระราชาเผ่าพันธุ์ต่างๆ คิดกัน

นอกจากนี้  แม้ว่าห้าสิบเม็ดดูเหมือนจะเป็นจำนวนที่มาก  หลังจากแจกจ่ายไปหนึ่งรอบ ก็จะตึงเครียดเพราะยาไม่พอสร้างความพอใจให้ทุกคน

 “ทุกท่าน!  ข้าจะไม่พูดคำใดๆ ที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป  พวกท่านควรตัดสินใจด้วยตนเองเป็นดีที่สุด  เมื่อท่านรู้สึกว่าคู่ควร ก็ให้มาหาข้า  ข้าจะรอทุกท่านอยู่ที่หุบเขาดอกดาวราย หอทงเทียนชั้นที่สิบ”  จักรพรรดินีราตรีนำขวดหยกที่บรรจุยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้าออกไปโดยไม่มีการเจรจาต่อรองกับพวกเขา

 “.....”  จอมปีศาจบารุธและยอดฝีมืออื่นๆ มองหน้ากันเองและรีบไล่ตามจักรพรรดินีราตรีไปหุบเขาดารารายอย่างรวดเร็ว

นั่นไม่ใช่เรื่องตลก  ถ้ามีใครยื่นเงื่อนไขที่สูงที่สุดและดีที่สุด  อย่างนั้นก็จะได้รับยาเม็ดเพิ่ม

กติกา?

นั่นจะเป็นปัญหาไหม?

ตราบเท่าที่เย่ว์หยางต้องการและเป็นไปได้  เขาสามารถขอสิ่งที่เขาต้องการ

เทียบกับยาที่ช่วยให้พวกเขาก้าวหน้าเป็นผู้ทรงอิทธิพลในแดนสวรรค์ซึ่งทุกคนกระหายมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว  จะมีอะไรอื่นที่น่าตราตรึงใจและสำคัญมากไปกว่านี้เล่า?

เมื่อเหล่าราชาจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ จากไปแล้ว  เหลืออยู่แต่กลุ่มผู้หลักผู้ใหญ่ที่เย่ว์หยางนับถือ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งจวินอู๋โหย่วและอาจารย์จิ้งจอกเฒ่า ตื่นเต้นแทบตาย

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าตัวพวกเขาเองไม่มีหวังในชีวิตจะขึ้นไปถึงระดับปราณฟ้า แต่ก็ยังห้ามไม่ให้พวกท่านรู้สึกภาคภูมิใจกับยาใหม่ที่เย่ว์หยางปรุงขึ้นมา  พวกท่านปฏิเสธทันทีเมื่อเย่ว์หยางต้องการมอบยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้าให้พวกท่าน แม้แต่ราชันย์ฟ้าบูรพาผู้ไม่เกรงใจใครยังยกมือห้ามและวิจารณ์เขยขวัญของเขาในครั้งนี้  “เจ้าเด็กโง่  เจ้านึกว่ากำลังแจกถั่วหรือยังไง?  พวกเราแก่แล้ว เท้าข้างหนึ่งก้าวลงไปในโลงแล้ว  จะเอาของดีๆ อย่างนี้ไปทำซากอะไร?  ข้าจะให้ส่วนของข้ากับธิดาข้า   ข้ายังจะมีความเสียใจอะไรอีกถ้านางสามารถยกระดับไปจนถึงปราณราชันย์?  จะเป็นไรไปถ้าข้าไม่ได้อยู่ในระดับปราณฟ้า?  เจ้าไม่เห็นหรือ จอมปีศาจบารุธและราชาอื่นๆ ที่อยู่ต่อหน้าเรา?”

อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าไม่รับยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้า แต่เขาได้รับยาเม็ดพลังยุทธธรรมดาที่เย่ว์หยางปรุงให้ด้วยวัตถุดิบที่เหลือ  และยังพูดด้วยความภูมิใจ  “เด็กน้อย,  เจ้าก็มียาเหลือมอบให้เราสองสามเม็ด แล้วแกล้งว่าเจ้าทำเป็นฝึกอยู่สินะ”

ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่รับยาเม็ดพลังยุทธธรรมดาไว้เช่นกัน เขาไม่เต็มใจกินแน่นอน  แต่น่าจะเก็บไว้ให้เย่ว์ถิงน้องคนที่ห้าของตระกูล

เย่ว์ถิงเป็นคนที่ซื่อตรงเหมาะกับการรับหน้าที่ประมุขตระกูลคนต่อไป  เขาจะต้องฝึกฝนอย่างจริงจัง

สำหรับเย่ว์หยาง อนาคตของเขาจะต้องไปอยู่ในแดนสวรรค์

หรือดินแดนที่สูงขึ้นไป

ดังนั้นผู้เฒ่าเย่ว์ไห่ไม่ได้คาดหวังให้เขาเป็นประมุขตระกูลเย่ว์

ลุงรองเย่ว์หลิงก็ยังได้รับส่วนแบ่งเป็นยาพลังยุทธธรรมดา  เขาเก็บเอาไว้ในอกเสื้ออย่างตื่นเต้นและตั้งใจจะยกให้เย่ว์ฟงลูกชายคนเล็กของเขา  ตอนนี้เขาทุ่มเทให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้มาก

 “แล้วส่วนแบ่งของเราอยู่ไหนล่ะ?”  คำพูดของเจ้าอ้วนไห่ถูกเย่คงและคนอื่นๆ เหยียดหยาม ในฐานะพี่ใหญ่เขาไม่เพียงแต่ไม่มียาให้สมาชิกคนอื่น  แต่กลับแบมือขอยากับทุกคน  แน่นอนว่าเจ้าอ้วนไห่นี้ตั้งตัวเองเป็นพี่ใหญ่  แต่ไม่มีใครรู้สึกว่าเขาเป็นพี่ใหญ่เลย  ถ้าทุกคนเห็นว่าเขาเป็นพี่ใหญ่  อย่างนั้นคงมีบางคนลุกขึ้นยืนและรับการตำหนิไปแล้ว

 “ทำไมเราหาเจ้าไม่เจอเมื่อเราต้องการความช่วยเหลือเล่า?”  อารมณ์ของเย่ว์หยางไม่ค่อยดี

 “ผลมังกรเปลือกแข็งและรากบัวหิมะจำเป็นต้องใช้ปรุงยาพลังยุทธเป็นของที่หาได้ยากมาก  ส่วนผสมหลายอย่างไม่สามารถปรุงเป็นยาเม็ดได้ เพียงแต่ใช้ปรุงเป็นยาน้ำ ประสิทธิภาพของมันอาจจะอ่อนกว่าบ้างเล็กน้อย  แต่ทุกคนจะได้รับเป็นขวดเล็ก”  เย่ว์หวี่มอบขวดน้อยให้ทุกคน  แม้จะเป็นขวดหยกเล็ก แต่อย่างน้อยก็เทียบเท่ากับยาเม็ดพลังยุทธธรรมดาห้าเม็ด

 “ขอบคุณพี่หวี่!”  หลิวเย่กับเป่าเอ๋อรับไว้อย่างสุภาพ และพวกนางขอบคุณอย่างมีความสุข

 “ฮ่าฮ่า” ขณะที่เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่ทุกคนยืนงงงวยเหมือนกับเป็นคนโง่

 “ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าข้าต้องชิมยาเม็ดพลังยุทธให้ได้อยู่ดี” เจ้าอ้วนไห่พึมพำอย่างโลภ

 “เจ้าหัวหมู เจ้าคิดหรือว่ามันจะกลายเป็นยาเม็ดพลังยุทธง่ายๆ!  ไม่เอาก็คืนมาเลย..”  เย่ว์หยางอยากจะบ้า  เจ้าอ้วนไห่กลัวจนวิ่งเผ่นออกไปนอกประตู  ขณะที่ออกจากห้องเขาทำให้เย่ว์หยางวิ่งชนของวัสดุกระจัดกระจายตกพื้น  เจ้าอ้วนไห่ชอบทำให้เย่ว์หยางทะเลาะกับเย่คง เขาคงไม่มีทางตายถ้าเขาฝึก  และเขาจะต้องเป็นเหมือนเย่คงผู้มีทักษะแฝงเร้นยืนตรงและอสูรพิทักษ์ ‘เด็ดเดี่ยว’

 “รสชาติก็ใช้ได้”  เสวี่ยทันหลางซดเต็มคำรวดเดียว ทุกคนตะลึงกับการกระทำเช่นนี้ เจ้าหนุ่มน้ำแข็งผู้นี้ไม่กลัวว่าร่างจะระเบิดตายหรือไง?

 “... นั่นใช้มากเกินไปหรือเปล่า!” เฒ่าหัวล้านหนิงไห่ไม่สามารถดีใจกับประสบการณ์ได้น้ำยาพลังยุทธ  เขาเป็นเชลยและแม้ว่าเขาจะกลับใจแล้วก็ตาม แต่ศักยภาพและผลงานของเขาไม่สามารถรับยาได้  เว้นแต่เขาจะปรุงยาเม็ดพลังยุทธร่วมกับเย่ว์หยางมากมาย

สามารถได้รับยาที่เหลือนับว่าเกินคาดเขาไปมากมายนัก

ต้องบอกว่านอกจากฮุยไท่หลางแล้ว พวกเขาทั้งหมดแม้จะไม่ปฏิเสธก็ตาม แต่ตอนนี้ก็มีฉลามเสือทองและครอบครัวของพญางูโลหิตกลายเป็นผู้กำจัดขยะไปโดยปริยาย

ผู้เฒ่าหนิงไห่นี้ต้องการมีส่วนร่วมมากขึ้นเพื่อให้ได้รับส่วมผสมของยาบางอย่าง  ตอนนี้แทบไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ และเขาไม่สามารถช่วยงานที่นี่ได้เลย

นอกจากนี้ยังมีแองเจิล (ตัวประหลาดจากตอนศึกวังจักรพรรดิอวี้ 357) ที่คล้ายๆ กับหนิงไห่

แต่แองเจิลยังดีกว่า

เนื่องจากเมื่อเย่ว์หยางเที่ยวไปในแดนสวรรค์ตะวันตก หรือถ้าเย่คงและคนอื่นได้ไปฝึกในแดนสวรรค์ เขาก็มีคุณสมบัติช่วยนำทาง แน่นอนว่าแองเจิลแทบจะไม่ได้ทำหน้าที่เลย

ก่อนที่เย่ว์คงและคนอื่นๆ จะออกไป  พวกเขามอบมุกมังกรฟ้าอย่างดีที่สุดและเหรียญตราสันติภาพกับเย่ว์หยาง

นี่คือสมบัติของหัวหน้าหย่งฮุยถูกนำออกมาใช้เป็นค่าไถ่ตัว

นอกจากมุกมังกรฟ้าและ เหรียญตราสันติภาพ  ยังคงมีอาวุธอีกหลายอย่าง  แต่ของพวกนั้นไม่มีประโยชน์ในโลกวารีและถูกทิ้งไว้ชั่วคราว

แน่นอนว่าเย่ว์หยางให้ความสนใจมุกมังกรฟ้าอย่างมาก  แต่เขาไม่คาดเลยว่าเขาจะได้มาเร็ว  เขาคาดว่ามารสัมฤทธิ์ฟ้า จักรพรรดิมังกร และจักรพรรดิบาดาลคงทำให้หย่งฮุยกลัว  ดังนั้นเขาจึงเอาออกมาเองเป็นการยอมจำนน เย่ว์หยางไม่อยากฆ่าเขาในดาบเดียว เพราะยังมีประโยชน์

แน่นอนชะตากรรมของการเป็นคู่ฝึกฝีมือยังจำเป็นต้องใช้

 “กลับไปบอกเขา อีกหกเดือนข้าถึงจะปล่อย  เย่ว์หยางประกาศคำตัดสินหย่งฮุย

 “ข้าเดาว่าหย่งฮุยคงร้องไห้แทบตายเมื่อได้ยินเช่นนั้น”  เย่คงหัวเราะลั่น และปล่อยให้มารสัมฤทธิ์ฟ้าได้ทุบตีเขาเป็นเวลาครึ่งปี หย่งฮุยไม่คางเหลืองก็คงแปลก

 “เชลย!  เจ้าต้องมีสำนึกของเชลย”  คำพูดของเย่ว์หยางนั้นผู้เฒ่าไห่หนิงเห็นด้วยที่สุด  ความจริงเขาก็ทำแบบนี้อยู่เสมอ  แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้แสดงออกถึงความภักดีให้เย่ว์หยางได้ชื่นชม

เย่คง เจ้าอ้วนไห่และคนอื่น ยังฝึกปรือกันต่อไป

เหล่าผู้อาวุโสต่างก็จากไปเร็ว และไม่รบกวนการฝึกฝนของเย่ว์หยาง  พวกเขาคิดแต่เพียงสร้างตำหนักมังกร วังเทพมังกรใต้พิภพ

ด้วยกำลังคนเป็นล้าน มีเผ่ามนุษย์มังกรแดนสวรรค์หลายร้อยและคนแคระแดนสวรรค์อีกเกือบหนึ่งพัน งานของพวกเขาก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง

ตำหนักมังกรและวังเทพมังกรใต้ดินจะสร้างสำเร็จภายในหนึ่งปี

ในเวลานั้นมีอาคารเพียงหลังเดียว เป็นจุดพิธีการทูตที่ประกาศว่านั่นคือที่พำนักของเย่ว์หยาง

หลังจากเขาเสร็จงาน เย่ว์หยางพักอยู่เป็นเวลาสามวัน  เมื่อเขาเริ่มฝึกฝนอย่างกระวนกระวาย  ทันใดนั้นเขาตระหนักว่าระดับการฝึกปรือของเขายกขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง  ไม่ใช่แค่เลื่อนเป็นปราณก่อกำเนิดระดับเก้า  แต่เป็นระดับปราณราชันย์  ดูเหมือนว่าการควบคุมทุกอย่างในขอบเขตของปราณราชันย์ในตอนนี้จะผ่อนคลายมากขึ้น  ดูเหมือนว่าหลังจากปรุงยาแล้ว  เขาบรรลุระดับใหม่โดยไม่รู้ตัว  แน่นอนยังเป็นเพราะสภาวะใจของเขา  ความมั่นใจของเขาเพิ่มเป็นทวีคูณซึ่งช่วยต่อการยกระดับการฝึกปรือของเขา

 “ไม่มีวัตถุดิบสำหรับปรุงยาพลังยุทธปราณฟ้าอีกแล้ว  เราจะต้องทำอะไรต่อไป?”  เย่ว์หวี่ไม่ได้ขอให้เย่ว์หยางหลอมรวมภูตแสงเข้ากับดาบนางฟ้าให้เสร็จ  นางรู้ว่าจะดีที่สุดถ้านางไม่ขอเขา  เขาเป็นคนไม่รู้จักอาย   เขาต้องการทำทุกอย่างที่ต้องการทำ  และนางต้องการให้ร่วมมืออย่างเงียบๆ และเต็มที่

 “ยาเม็ดเทพยุทธ!”

เย่ว์หยางมีความปรารถนาอยู่อย่างหนึ่ง   จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาปรุงยาเม็ดพลังยุทธซึ่งเมื่อเขาปรุงแล้วจะส่งผลทำให้บางคนก้าวหน้าไปเป็นระดับปราณฟ้า?

น่าเสียดายวัตถุดิบสำหรับยาเม็ดเทพยุทธยังขาดอยู่มาก  ไม่ต้องพูดถึงยาเม็ดเทพยุทธเลย  ยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้าก็ยังต้องระดมกำลังจากทุกเผ่าพันธุ์

เพื่อปรุงยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้าหรือยาเม็ดเทพยุทธเพิ่ม

มีอยู่เพียงทางเดียว

นั่นก็คือ ไปรวบรวมวัตถุดิบในแดนสวรรค์...