วันเสาร์ที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2562

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 64 รวมตัวจากหลายที่


เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 64 รวมตัวจากหลายที่
ท้องฟ้ามืดมิด และแผ่นดินกว้างใหญ่ดูเหมือนแห้งแล้งและรกร้าง
นี่คือภาคเหนือของดินแดนภูตผี ดินแดนกันดารแอ็ชเบล กลุ่มผีโครงกระดูกกระจัดกระจายตามดินแดนแห้งแล้ง พร้อมกับกลุ่มซอมบี้  โดยทั่วไปภูตผีจะเคลื่อนไหวกันเป็นกลุ่ม  มีน้อยมากที่จะเคลื่อนไหวไปโดยตนเองลำพัง
 
ทันใดนั้นกลุ่มซอมบี้ที่เดินหลังโกงช้าๆ หันมองไปยังทิศทางหนึ่ง
มีเสียงดังเป็นจังหวะได้ยินมาจากพื้น “โกรววววว” ซอมบี้ขนทองตัวหนึ่งเงยหน้าขึ้นและส่งเสียงร้อง  ทันใดนั้นกลุ่มผีซอมบี้ทั้งหมดเริ่มเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง  แต่ทันทีต่อมา เงาร่างดำมากกว่าสิบสายผุดออกมาจากพื้นด้วยความเร็วสูง  เงาร่างดำเหล่านี้ก็คืออัศวินดำภูตผีที่ทรงพลังในดินแดนภูตผี
แม้แต่อัศวินดำที่อ่อนแอที่สุดอย่างร้อยก็เป็นภูตผีระดับห้า
นี่คือหน่วยอัศวินดำที่มีสมาชิกรวมสิบเก้าตน  มีผู้นำสวมชุดเกราะดำแดง  หน้าของเขามีกระบังหน้ากากบังเอาไว้  แต่สายตาที่เยือกเย็นของเขากวาดมองไปทั่วบริเวณ  ภูตผีที่อ่อนแอต่างหวาดผวาและพากันหนีไปอย่างรวดเร็ว  แต่อัศวินดำสามารถตามจับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
 “อ๊าคคคคค!  อัศวินดำที่เป็นผู้นำแหงนหน้าคำรามด้วยเสียงโกรธเกรี้ยวราวกับว่าต้องการระบายความโกรธ
อัศวินดำอีกสิบแปดตนไม่เข้าใจ  หัวหน้าของพวกเขาเป็นอัศวินดำระดับเซียนที่ทรงพลังมาก  เป็นจ้าวแห่งดินแดนภูตผีที่มีปราสาทเป็นของตนเองและมีสมาชิกอัศวินดำอยู่ในความควบคุมดูแลมากมาย  แต่วันนี้ จ้าวของพวกเขาพากลุ่มอัศวินดำของเขาออกเที่ยวไปไม่กำหนดทิศทาง และวิ่งควบไปบนพื้นที่รกร้างแห้งแล้งด้วยความโกรธ
พวกเขาวิ่งควบไปอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนกับจะระบายความโกรธ
 “พอ..กลับกันได้”  อัศวินดำที่หัวหน้าพูดอย่างเยือกเย็น
 “ขอรับ, ใต้เท้า”
อัศวินดำสิบเก้าเริ่มควบกลับไปอีกครั้ง  ในดินแดนแห้งแล้งแอ็ชเบล เซียนทุกคนถือได้ว่าเป็นสุดยอดฝีมือ  และอัศวินดำผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือของดินแดนนี้
 “ข้า..ข้า...จู่ๆ ก็ฟื้นฟูความทรงจำจากชาติก่อนได้  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”  หัวใจของหัวหน้าอัศวินดำเต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ
 “ข้า...จะมีทางกลับไปยังพิภพยูลานได้ไหม?”  หัวหน้าอัศวินดำรำพึงกับตนเองเบาๆ
 “ลูกๆ ของข้า ลินลี่ย์ วอร์ตัน พวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง?  ผ่านไปเกือบสองพันปีแล้ว  ป่านนี้พวกเขาเป็นนักรบเลือดมังกรระดับเซียนหรือเปล่า  หรือว่าพวกเขาเข้าถึงระดับเซียนแล้ว?  หรือว่าพวกเขากลายเป็นภูตผีไปแล้ว”  หัวใจของหัวหน้าอัศวินดำเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน  ตั้งแต่เขาได้ความทรงจำกลับคืนมา ใจของเขาไม่เคยหยุดคิดเลย
หัวหน้าอัศวินดำผู้นี้ก็คือฮ็อก บิดาของลินลี่ย์!
ตั้งแต่เขาได้รับความทรงจำของชีวิตในชาติที่ผ่านมากลับคืน ฮ็อกไม่เคยสงบใจลงได้เลย  เขาคิดถึงลูกชาย  เขาต้องการล้างแค้นให้ภรรยาด้วย  แต่เขาเข้าใจว่าเนื่องจากเวลาผ่านไปมากกว่าสองพันปีแล้ว ดยุคแพ็ตเตอร์สันแห่งอาณาจักรเฟนไลอาจจะแก่ตายไปนานแล้ว
ในพริบตาเดียวผ่านไปสี่สิบปีตั้งแต่วันที่ฮ็อกได้ความทรงจำกลับคืน
ปราสาทอัศวินดำ  ฮ็อกยังคงสวมเกราะแดงโลหิต เขายืนอยู่ที่ยอดปราสาทแหงนหน้าจ้องมองท้องฟ้าที่อยู่ห่างออกไป  ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งบินเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง
 “หือ?”  ฮ็อกตกใจ
 “ควั่บ!  มีคนตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง
 “ใครกัน!  ฮ็อกคำรามเบาๆ
 “แคล้ง!  ขณะเดียวกันอัศวินเกราะดำหลายคนในปราสาทลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
 “ฮ่าฮ่า...”  คนผู้นั้นเปล่งเสียงหัวเราะลั่น และจากนั้นแผ่รัศมีที่น่ากลัวออกมา  รัศมีเทพที่ทรงพลังครอบคลุมทั้งปราสาท  และอัศวินดำทุกคนภายในปราสาทรู้สึกเหมือนกว่าจุดจบมาถึงแล้ว  พวกเขาทุกคนคุกเข่าลงอย่างหวาดผวา  นี่เป็นระดับพลังที่แตกต่างกันอย่างมากมาย
ฮ็อกเงยหน้ามองคนผู้นี้  นี่คือคนที่ดูเหมือนยังอายุเยาว์ ไว้ผมสั้นสีเงิน และมีใบหน้าเหมือนทารก
 “ฮ็อกใช่ไหม?”  เด็กหนุ่มพูดตามปกติ
ฮ็อกตกใจ!
ก่อนที่เขาจะได้รับความทรงจำคืน  เขายังไม่รู้ว่าเขาชื่อฮ็อก  ขณะที่ฮ็อกมองดู..ในโลกนี้นอกจากตัวเขาเอง ไม่น่าจะมีคนอื่นที่รู้ว่าสถานะแท้จริงของเขานั้นเป็นใคร  แต่คนที่อยู่ต่อหน้าเขานี้กลับระบุชื่อของเขาได้  “ท่านเป็นใคร?”  ฮ็อกจ้องมองคนผู้นี้  “ท่านเป็นคนที่คืนความทรงจำให้ข้าใช่ไหม?”
 “ข้าไม่มีพลังมากขนาดนั้น”  เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ  “มีแต่มหาเทพจึงจะสามารถฟื้นคืนความทรงจำของเจ้าได้  มากับข้าเถอะ!
 “มหาเทพหรือ? ข้า...”  ฮ็อกไม่มีโอกาสได้โต้เถียงก่อนที่พลังเทพจะแผ่ออกมาพันธนาการตัวเขาไว้  แล้วเด็กหนุ่มบังคับเอาตัวฮ็อกไป  และทั้งสองคนมุ่งหน้าไปทางใต้  เด็กหนุ่มนั้นยังบ่นพึมพำ  “แดนภูตผีนี้อยู่ไกลสุดกู่จริงๆ  ข้าต้องเดินทางจากยมโลกถึงที่นี้และตอนนี้ทั้งหมดที่ข้าต้องทำก็คือเดินทางกลับไปที่ภูเขาสิ้นหวัง  นี่เป็นการเดินทางที่ยาวไกลจริงๆ”
อัศวินดำของปราสาทได้แต่มองดู พูดไม่ออก เนื่องจากจ้าวของเขาถูกคร่ากุมตัวออกไป  พวกเขาไม่สามารถจะทำอะไรได้
บิดาของลินลี่ย์ เยล จอร์จ ดิ๊กซี่ พ่อแม่ของบีบี  พระยายมราชจัดการให้พาตัวพวกเขามาทั้งหมด
ภายในโรงแรมสิ้นหวัง เชิงเขาสิ้นหวัง ยมโลก
ลินลี่ย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ ขณะที่บีบียืนขมวดคิ้ว  “พี่ใหญ่, เราอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีใครมาถึงเลย  นี่เราจะต้องรอไปอีกกี่ปี?”
ลินลี่ย์และบีบีมาถึงที่ภูเขาสิ้นหวังนานแล้ว  แต่ขณะที่ไม่มีคนอื่นเข้าพำนักที่นี่ที่ภูเขาสิ้นหวัง พระยายมราชอนุญาตให้ลินลี่ย์และบีบีเข้าพักในโรงแรมได้  แต่ใครจะคิดกันเล่าว่าแม้เวลาผ่านไปนานกว่าสิบปี ลินลี่ย์ก็ยังไม่เห็นใครมาถึงสักคน?
 “คอยต่อไป”  ลินลี่ย์นั่งอยู่กับที่บนเก้าอี้อย่างเยือกเย็นและพลิกอ่านหนังสือ  “มหาเทพจัดส่งคนไปตามหาพี่ใหญ่เยลและคนอื่นแล้ว และกำลังนำพวกเขากลับมา  พวกเขาทั้งหมดอยู่ในที่ต่างๆ  ท่านพ่อข้าอยู่ในดินแดนภูตผี และจากที่นั่นมาที่นี่ต้องเดินทางกันยาวนาน  ไม่ใช่ว่าพวกเขาช้า  แต่เป็นเพราะว่าเราบินมาจากทาร์ทารัสเข้าสู่ภูเขาสิ้นหวังเร็วเกินไป”
แม้ว่าพวกเขาจะโดยสารอสูรโลหะก็ตาม แต่ลินลี่ย์สามารถหลอมรวมพลังปณิธานเข้าไปในอสูรโลหะโดยสารและทำให้มันเดินทางได้เร็วขึ้น เพียงไม่ถึงสิบปี พวกเขาก็เดินทางจากทาร์ทารัสมาถึงภูเขาสิ้นหวัง
ทันใดนั้น...
ลินลี่ย์เงยหน้ามองดูท้องฟ้า  บีบีมองดูลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ  “พี่ใหญ่ มีอะไร?”
 “รัศมีทรงพลัง”  ลินลี่ย์พูดเบาๆ ในยมโลก ลินลี่ย์มีพลังอำนาจคลุมพื้นที่โดยรอบอย่างเหลือเชื่อ  ที่สำคัญผนังมิติของยมโลกยังอ่อนกว่าสมรภูมิมหาพิภพ  เมื่อรู้สึกว่ามียอดฝีมือเข้ามาใกล้  ลินลี่ย์แผ่สำนึกเทพของเขาออกไป
ห่างออกไปร้อยกิโลเมตรอสูรโลหะรูปเหมือนปลาทองกำลังมุ่งหน้ามาทางโรงแรม  มีจอร์จและบุรุษผมทองชุดม่วงอยู่ข้างใน
จอร์จเหลือบมองบุรุษชุดม่วง “บีเวอร์ลีย์ภูตเจ็ดดาวผู้นี้บอกว่าเขามารับข้าตามคำสั่งของมหาเทพ  แต่กลับบอกว่าเขาไม่รู้ว่าทำไมมหาเทพถึงต้องการพบข้า”  จอร์จเองไม่เข้าใจ  เขาเป็นแค่เทียมเทพ เป็นเทพชั้นผู้น้อย  คนอย่างเขาในยมโลกมีมากมายนับไม่ถ้วน  ทำไมมหาเทพถึงต้องการพบเขา?”
 “เรามาถึงแล้ว”  บีเวอร์ลี่ย์กล่าว
ทันใดนั้นอสูรโลหะหายไป บีเวอร์ลีย์และจอร์จปรากฏตัวในกลางอากาศ
 “พี่รอง!  เสียงดีใจเต็มที่ดังขึ้น ขณะเดียวกันมีร่างหนึ่งมาปรากฏตัวอยู่หน้าจอร์จและบีเวอร์ลีย์ทันที
 “นี่มันความเร็วระดับไหนกันนี่?  ข้าเป็นภูตเจ็ดดาว  แต่ข้าก็ยังไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย!  บีเวอร์ลีย์ตะลึงไปหมด  เขาไม่รู้จักแม้แต่ยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการ  เมื่อเผชิญหน้ากับความเร็วของเทพพารากอน จึงยากจะรู้ตัวได้ไม่ต่างอะไรกับภูตเจ็ดดาวคนอื่น
ร่างของจอร์จสั่นขณะที่เขามองดูบุคคลที่อยู่ต่อหน้าเขา
เป็นร่างที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่คุ้นเคย..
 “น้องสาม!  จอร์จตื่นเต้นมากจนหน้าแดง และรีบเข้ามาสวมกอดลินลี่ย์ไว้
 “ฮ่าฮ่า พี่รอง, ในที่สุดข้าก็พบเจ้าจนได้”  ลินลี่ย์กอดสหายของเขาแน่นก่อนจะคลายแขนออก  ลินลี่ย์ปลาบปลื้มมากที่ได้พบเห็นจอร์จสหายที่เขาคบหากันมาตั้งแต่เด็ก
 “น้องสาม เจ้า...ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”  ตอนนี้จอร์จค่อยนึกถึงข้อสงสัยของเขาในที่สุด
ขณะที่บีเวอร์ลีย์คำนับมาทางภูเขาสิ้นหวังเล็กน้อย จากนั้นหันกายจากไป  จอร์จเห็นเช่นนี้อดประหลาดใจไม่ได้  “บีเวอร์ลีย์ ผู้เป็นภูตเจ็ดดาวผู้นี้ได้รับคำสั่งมหาเทพให้พาข้ามาที่นี่  เขากำลังจะจากไปหรือ?”
 “ข้าขอมหาเทพให้ช่วยพาท่านมาที่นี่”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
 “น้องสาม, เจ้าขอมหาเทพ..?”  จอร์จตะลึง
หลังจากใช้ชีวิตในยมโลกมาอย่างยาวนาน  จอร์จเรียนรู้การแบ่งลำดับพลังอำนาจภายในยมโลก  อย่างไรก็ตามแม้แต่ยอดฝีมือระดับสูงที่สุดอย่างเจ้าแคว้นก็เป็นเหมือนมดแมลงภายในสายตาของมหาเทพ  จะขอมหาเทพให้ช่วย...ความแตกต่างระหว่างระดับเทพและมหาเทพก็เป็นเหมือนความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับเทพ  มนุษย์ขอให้เทพช่วย?  นี่เป็นเรื่องนึกไม่ถึงจริงๆ
 “ฮ่าฮ่า, จะเป็นเรื่องใหญ่สักขนาดไหนกันเชียว?”  ทันใดนั้นบีบีปรากฏตัวใกล้ๆ และหัวเราะ  อีกหน่อยเยลและดิ๊กซี่ก็จะตามมาด้วยเช่นกัน”
 “พี่ใหญ่เยล?”  จอร์จมองลินลี่ย์อย่างเหลือเชื่อ  “น้องสาม!  เจ้าขอมหาเทพให้ช่วยพาคนหลายคนมาที่นี่หรือ?  นี่...เจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับมหาเทพ?”
 “มาเถอะ เข้าไปข้างในก่อน”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ
ตำแหน่งเริ่มต้นของจอร์จอยู่ใกล้ภูเขาสิ้นหวังและแน่นอนว่าใช้เวลาไม่นานเกินไปเขาก็มาถึง  ไม่นานหลังจากจอร์จมาถึง...ดิ๊กซี่ก็มาถึงเช่นกัน!!  และจากนั้นพ่อแม่ของบีบีและเยลมาถึงลำดับต่อไป
เยลมาถึงแล้ว!
จอร์จและดิ๊กซี่ตายก่อนเยล  พวกเขาไม่เข้าใจว่าความตายของเยลนั้นน่าเอน็จอนาถเพียงไหน  แต่หลังจากมาถึงในโรงแรมสิ้นหวัง  พวกเขาจึงได้รู้จากลินลี่ย์และบีบีถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากความตายของพวกเขาในทวีปยูลาน  หลังจากได้ยินรายละเอียดแล้ว  พวกเขาอดโกรธขึ้นมาไม่ได้
 “น้องสาม!  น้องรอง!  พวกเจ้าอยู่ที่นี่หรือ?”
ทันทีที่เยลมาถึงเมื่อเขาเห็นลินลี่ย์กับจอร์จ เขาดีใจแทบคลั่ง
 “พี่ใหญ่เยล”  ลินลี่ย์กับจอร์จรีบวิ่งเข้ามาหาเขา  สามสหายกอดกันแน่น  เมื่อเยลคิดถึงความทุกข์ทรมานที่เขาทนรับตลอดหลายปีที่ผ่านมาและจนถึงวันนี้  เขาได้พบสหายรักของเขาอีกครั้งหนึ่ง เขาอดน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้
คืนนั้นมีการเลี้ยงฉลอง
 “ข้านึกไม่ถึงเลยจริงๆ!  เยลน้ำตาคลอเบ้า  แต่หน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น  “ข้าคิดว่าหลังจากตายไปแล้ว  เรื่องทั้งหมดคงจบสิ้น  แต่ใครจะคิดกันว่า ข้า..เป็นภูตผีไปแล้ว ยังสามารถได้รับความทรงจำจากชาติก่อนคืนมาได้ และยังถูกพาตัวมาที่นี่อีก  เราสามพี่น้องกลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว!  น้องสาม, ข้าต้องขอบคุณเจ้า เจ้าทำให้ข้ามีความหวังอีกครั้ง ความหวังที่ต่อสายตระกูลดอว์สันให้คงอยู่ต่อไป  ความหวังที่จะแก้แค้น!
ดิ๊กซี่ที่อยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจเช่นกัน  “ยมโลกเป็นแดนอันตรายเหลือเชื่อ  เดิมที่ข้าต้องฝึกจนได้ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์  แต่ในไม่ช้าหลังจากเข้ายมโลก ข้าก็ตาย  โชคดีที่ข้าระมัดระวังและให้ร่างหลักระดับเซียนอยู่ในแดนภูตผี  ข้าคิดว่าข้าต้องมีชีวิตและตายในทุ่งสังหารเหล่านั้นแล้ว  ลินลี่ย์ขอบคุณเจ้ามาก”
ในอดีตในสถาบันเอินส์ ลินลี่ย์กับดิ๊กซี่ได้รับการยกย่องว่าเป็นดาวของสถาบัน
แต่บัดนี้
จอมเวทน้อยผู้นั้นมีอิทธิพลทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ ถึงขนาดขอความช่วยเหลือจากมหาเทพได้
 “เรื่องนี้พอเถอะไม่ต้องพูดถึงแล้ว  เรื่องสำคัญคือเราทุกคนได้มารวมตัวกันอีกครั้ง”  ลินลี่ย์ยกแก้วเหล้าดื่มอวยพร  “มาเถอะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยผ่านไปเถอะ  มาดื่ม!
 “ดื่ม!
บีบีส่งเสียงอย่างมีความสุขเช่นกัน  ข้างๆ บีบีเป็นบุรุษและสตรีคู่หนึ่ง  มารดาของบีบีดูท่าทางใจดีและนางสวมชุดม่วงยาว ขณะที่บิดาของบีบีเปล่งราศีแข็งแกร่งน่ากลัวทำให้เขาดูเหมือนเย็นชาและห่างเหิน  แต่ในสถานการณ์แบบนี้ แม้แต่เขายังอดยิ้มไม่ได้
เยล ดิ๊กซี่และพ่อแม่บีบี ในช่วงระหว่างที่ผ่านมาเยลได้รับประกายเทียมเทพและหลอมรวมจนกลายเป็นเทพ วิธีเดียวกันนี้ก็ใช้กับบิดามารดาของบีบีด้วย  เพียงแต่ดิ๊กซี่...ยังคงเป็นเซียน  ดิ๊กซี่ต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเองและฝึกฝนต่อไป
สำหรับเซียนภูตผี ตราบเท่าที่พวกเขากลืนกินวิญญาณได้มากพอ  เมื่อวิญญาณพวกเขามีพลังระดับหนึ่งพวกเขาจะกลายเป็นเซียน
แต่จากเป็นเซียนไปเป็นเทพต้องอาศัยความเข้าใจกฎธรรมชาติ  สำหรับเยลและบิดามารดาของบีบี  พวกเขาไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกใช้วิธีหลอมรวมกับประกายเทพเพื่อกลายเป็นเทพ
ตอนนี้ลินลี่ย์กังวลและร้อนใจ  คนอื่นทุกคนมาถึงแล้ว แต่บิดาของเขา ฮ็อค ยังมาไม่ถึง  ลินลี่ย์ไปถามพระยายมราช แต่พระยายมราชบอกให้เขารอต่อไป
 “ควั่บ!  อสูรโลหะรูปกระบี่สีดำบินมาด้วยความเร็วสูง
ภายในก็คืออัศวินดำระดับเซียนฮ็อก  ขณะที่เด็กหนุ่มผมเงินอยู่ด้วยเช่นกัน  ฮ็อกกลายเป็นเทพแล้ว  แต่แน่นอนเขาเป็นเทพโดยผ่านการหลอมรวมกับประกายเทพ  ฮ็อกมีระดับการรู้แจ้งกฎธรรมชาติค่อนข้างต่ำ  และเขาอาจต้องใช้เวลานานนับปีไม่ถ้วนโดยไม่มีทางเป็นเทพด้วยตนเอง
 “เรามาถึงจุดหมายข้างหน้าแล้ว”  บุรุษหนุ่มผมเงินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น  “ในที่สุดภารกิจนี้ก็เสร็จสิ้นเสียที”
 “ขอบคุณ”  ฮ็อกยังคงคำนับด้วยความซาบซึ้งใจ
 “ขอบคุณข้าทำไม?”  บุรุษหนุ่มผมเงินเก็บอสูรโลกแค่เพียงคิดอสูรโลหะก็หายไป  ฮ็อกและเด็กหนุ่มผมเงินปรากฏตัวอยู่ในกลางอากาศ ไม่ห่างจากโรงแรมสิ้นหวัง  และขณะนั้นเอง มีร่างเลือนรางเคลื่อนผ่านท้องฟ้ารวดเร็วจนเด็กหนุ่มผมเงินสะดุ้ง  ร่างนั้นปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขา
 “หืม?”  ฮ็อกมองคนที่อยู่ต่อหน้าเขาอย่างระมัดระวัง
บุรุษที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาอยู่ในชุดสีฟ้า และไว้ผมยาวสีน้ำตาล  หน้าของเขายังมองดูเหมือนในอดีต  “เขา..?”  แต่ฮ็อกยังไม่อยากเชื่อ  เขามีความรู้สึกเหมือนว่าคนที่อยู่ต่อหน้าเขาเทเลพอร์ตมาหาเขา  แม้แต่ภูตเจ็ดดาวที่อยู่ข้างเขาก็ยังไม่เร็วเท่านี้  ยอดฝีมือผู้นี้จะเป็นบุตรของเขาได้ยังไง?
 “ท่าน..ท่าน..คือ?”  บุรุษผมขาวค่อนข้างตกใจ  แต่สายตาลินลี่ย์มองดูฮ็อก!
ในใจของลินลี่ย์มีภาพปรากฏขึ้นมาภาพแล้วภาพเล่า
ความกล้าหาญและความเดียวดายของบิดาของเขา  ตอนนั้นเขาปกป้องลินลี่ย์และวอร์ตันลูกๆ ทั้งสองคน
คำขอของบิดาของเขา  เขาหวังว่าลินลี่ย์จะเอาดาบศึกประหารปรปักษ์กลับคืนมา
ความขมขื่นใจของบิดาของเขาเก็บซ่อนไว้ในใจของเขาเอาไว้โดยลำพัง
ความตายของบิดาของเขา  มีเพียงจดหมายทิ้งเอาไว้  และเมื่อลินลี่ย์ได้อ่านเขาจึงได้รู้ว่าบิดาของเขาต้องผจญโศกนาฏกรรมของชีวิตมากมายขนาดไหน
…… .

ลินลี่ย์จ้องมองบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา  เขาตื่นเต้นน้ำตาคลอเบ้า
 “ท่านพ่อ!  ลินลี่ย์ร้องเรียก
ฮ็อกจ้องมองคนที่อยู่ต่อหน้าเขาด้วยความเหลือเชื่อ  เมื่อเขาตาย ลินลี่ย์ยังอายุเยาว์  แม้แต่ฮ็อกก็ยังสามารถเห็นแต่เพียงร่องรอยลักษณะในวัยเยาว์ของลินลี่ย์ในใบหน้าของบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา  ไม่ว่าในแง่พฤติกรรม ทุกสิ่งทุกอย่าง ลินลี่ย์ในปัจจุบันนี้เป็นหนึ่งในเทพชั้นสูงของจักรวาล ต่างจากเมื่อตอนเขาเป็นเด็กมากนัก
 “ลินลี่ย์? นั่นลูกเองหรือ?”  ฮ็อกอดรู้สึกตะลึงและตื่นเต้นมิได้ขณะที่เขามองดูลินลี่ย์อย่างใกล้ชิด
 “ข้าเอง, ท่านพ่อ!  ลินลี่ย์ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป เขาหลั่งน้ำตาทันที
เยล จอร์จ บีบีและคนอื่นๆ เพียงแต่มองจากที่ไกล  พวกเขายิ้มเมื่อได้เห็นบิดาและบุตรได้กลับมาพบกันอีก หลังจากผ่านไปสามพันปี

19 ความคิดเห็น:

Ko Surapong กล่าวว่า...

ขอบพระคุณมากครับ

ตอนนี้ถึงกับทำเอาต่อมน้ำตาแตกกระจาย ตื้นตันใจสมการรอคอยครับ !!

Unknown กล่าวว่า...

ผมนั่งอ่านใน mrt น้ำตาคลอไม่อายคนข้างๆเช่นกัน

Ko Surapong กล่าวว่า...

ซึ้งมากครับตอนนี้ช่วงท้ายๆที่ลินลี่ย์เจอพ่อนี่เป็นฉากที่ประทับใจอีกฉากหนึ่งเลยทีเดียว

ปล. ผมอ่าน 4-5รอบเพื่อเก็บความประทับใจให้ครบถ้วน

Unknown กล่าวว่า...

ขอบคุณครับ

ก็มาดิคร๊าฟ กล่าวว่า...

พาเยลไปแก้แค้นด้วยยยยยย อิอิ

Boybravo กล่าวว่า...

ขอบคุณครับ นี่สินะความสุข

Unknown กล่าวว่า...

ทางผ่านกลับทวีปยูลานผ่านไปตบเกรียนโอดินที

Unknown กล่าวว่า...

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ครับ

Ko Surapong กล่าวว่า...

มโนว่าเจ้าแคว้นหัวหน้าโอดิน อาจรู้ว่าลินลี่ย์ไม่ตายแถมโคตรเทพ อาจจับโกดินมาเพื่อประจบเอาใจลินลี่ย์ก็ได้

หรือ

ลินลี่ย์ แผ่สำนึกเทพไปหาโอดิน และรู้ว่าเจ้าแคว้นสมคบด้วย จึงตบมันทั้ง 2ตัวไปเลย 555

Rannight กล่าวว่า...

ขอบคุณครับ

tho กล่าวว่า...

ขอบคุณ​มาก​ๆ​ครับ​

ท้องฟ้าจะมีความหมาย ถ้ามีคนแหงนมอง กล่าวว่า...

ขอบคุณครับ ได้พบเจอกันหลังจากกันไปนานคงคิดถึงกันแย่ มีเรื่องเล่ามากมาย

มีตน กล่าวว่า...

ขอบคุณ​ครับ​

Unknown กล่าวว่า...

น้ำตาล ใหลเชยแต่ ---ค้างไม่สุด ขแงคุณคับ

ArunothaiCS กล่าวว่า...

น้ำตาแอบซึม

ขอบคุณครับ

Paradin กล่าวว่า...

ดีใจ

GG กล่าวว่า...

เหลือล้างแค้น

LScreaM กล่าวว่า...

ชอบมากตอนนี้ ขอบคุณครับ

Anny กล่าวว่า...

ซึ้ง😭😭😭 ขอบคุณมากค่ะ

แสดงความคิดเห็น