เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 64 รวมตัวจากหลายที่

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 64 รวมตัวจากหลายที่

ท้องฟ้ามืดมิด และแผ่นดินกว้างใหญ่ดูเหมือนแห้งแล้งและรกร้าง

นี่คือภาคเหนือของดินแดนภูตผี ดินแดนกันดารแอ็ชเบล กลุ่มผีโครงกระดูกกระจัดกระจายตามดินแดนแห้งแล้ง พร้อมกับกลุ่มซอมบี้  โดยทั่วไปภูตผีจะเคลื่อนไหวกันเป็นกลุ่ม  มีน้อยมากที่จะเคลื่อนไหวไปโดยตนเองลำพัง

 

ทันใดนั้นกลุ่มซอมบี้ที่เดินหลังโกงช้าๆ หันมองไปยังทิศทางหนึ่ง

มีเสียงดังเป็นจังหวะได้ยินมาจากพื้น “โกรววววว” ซอมบี้ขนทองตัวหนึ่งเงยหน้าขึ้นและส่งเสียงร้อง  ทันใดนั้นกลุ่มผีซอมบี้ทั้งหมดเริ่มเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง  แต่ทันทีต่อมา เงาร่างดำมากกว่าสิบสายผุดออกมาจากพื้นด้วยความเร็วสูง  เงาร่างดำเหล่านี้ก็คืออัศวินดำภูตผีที่ทรงพลังในดินแดนภูตผี

แม้แต่อัศวินดำที่อ่อนแอที่สุดอย่างร้อยก็เป็นภูตผีระดับห้า

นี่คือหน่วยอัศวินดำที่มีสมาชิกรวมสิบเก้าตน  มีผู้นำสวมชุดเกราะดำแดง  หน้าของเขามีกระบังหน้ากากบังเอาไว้  แต่สายตาที่เยือกเย็นของเขากวาดมองไปทั่วบริเวณ  ภูตผีที่อ่อนแอต่างหวาดผวาและพากันหนีไปอย่างรวดเร็ว  แต่อัศวินดำสามารถตามจับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

 “อ๊าคคคคค!”  อัศวินดำที่เป็นผู้นำแหงนหน้าคำรามด้วยเสียงโกรธเกรี้ยวราวกับว่าต้องการระบายความโกรธ

อัศวินดำอีกสิบแปดตนไม่เข้าใจ  หัวหน้าของพวกเขาเป็นอัศวินดำระดับเซียนที่ทรงพลังมาก  เป็นจ้าวแห่งดินแดนภูตผีที่มีปราสาทเป็นของตนเองและมีสมาชิกอัศวินดำอยู่ในความควบคุมดูแลมากมาย  แต่วันนี้ จ้าวของพวกเขาพากลุ่มอัศวินดำของเขาออกเที่ยวไปไม่กำหนดทิศทาง และวิ่งควบไปบนพื้นที่รกร้างแห้งแล้งด้วยความโกรธ

พวกเขาวิ่งควบไปอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนกับจะระบายความโกรธ

 “พอ..กลับกันได้”  อัศวินดำที่หัวหน้าพูดอย่างเยือกเย็น

 “ขอรับ, ใต้เท้า”

อัศวินดำสิบเก้าเริ่มควบกลับไปอีกครั้ง  ในดินแดนแห้งแล้งแอ็ชเบล เซียนทุกคนถือได้ว่าเป็นสุดยอดฝีมือ  และอัศวินดำผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือของดินแดนนี้

 “ข้า..ข้า...จู่ๆ ก็ฟื้นฟูความทรงจำจากชาติก่อนได้  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”  หัวใจของหัวหน้าอัศวินดำเต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ

 “ข้า...จะมีทางกลับไปยังพิภพยูลานได้ไหม?”  หัวหน้าอัศวินดำรำพึงกับตนเองเบาๆ

 “ลูกๆ ของข้า ลินลี่ย์ วอร์ตัน พวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง?  ผ่านไปเกือบสองพันปีแล้ว  ป่านนี้พวกเขาเป็นนักรบเลือดมังกรระดับเซียนหรือเปล่า  หรือว่าพวกเขาเข้าถึงระดับเซียนแล้ว?  หรือว่าพวกเขากลายเป็นภูตผีไปแล้ว”  หัวใจของหัวหน้าอัศวินดำเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน  ตั้งแต่เขาได้ความทรงจำกลับคืนมา ใจของเขาไม่เคยหยุดคิดเลย

หัวหน้าอัศวินดำผู้นี้ก็คือฮ็อก บิดาของลินลี่ย์!

ตั้งแต่เขาได้รับความทรงจำของชีวิตในชาติที่ผ่านมากลับคืน ฮ็อกไม่เคยสงบใจลงได้เลย  เขาคิดถึงลูกชาย  เขาต้องการล้างแค้นให้ภรรยาด้วย  แต่เขาเข้าใจว่าเนื่องจากเวลาผ่านไปมากกว่าสองพันปีแล้ว ดยุคแพ็ตเตอร์สันแห่งอาณาจักรเฟนไลอาจจะแก่ตายไปนานแล้ว

ในพริบตาเดียวผ่านไปสี่สิบปีตั้งแต่วันที่ฮ็อกได้ความทรงจำกลับคืน

ปราสาทอัศวินดำ  ฮ็อกยังคงสวมเกราะแดงโลหิต เขายืนอยู่ที่ยอดปราสาทแหงนหน้าจ้องมองท้องฟ้าที่อยู่ห่างออกไป  ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งบินเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง

 “หือ?”  ฮ็อกตกใจ

 “ควั่บ!”  มีคนตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง

 “ใครกัน!”  ฮ็อกคำรามเบาๆ

 “แคล้ง!”  ขณะเดียวกันอัศวินเกราะดำหลายคนในปราสาทลุกขึ้นยืนพร้อมกัน

 “ฮ่าฮ่า...”  คนผู้นั้นเปล่งเสียงหัวเราะลั่น และจากนั้นแผ่รัศมีที่น่ากลัวออกมา  รัศมีเทพที่ทรงพลังครอบคลุมทั้งปราสาท  และอัศวินดำทุกคนภายในปราสาทรู้สึกเหมือนกว่าจุดจบมาถึงแล้ว  พวกเขาทุกคนคุกเข่าลงอย่างหวาดผวา  นี่เป็นระดับพลังที่แตกต่างกันอย่างมากมาย

ฮ็อกเงยหน้ามองคนผู้นี้  นี่คือคนที่ดูเหมือนยังอายุเยาว์ ไว้ผมสั้นสีเงิน และมีใบหน้าเหมือนทารก

 “ฮ็อกใช่ไหม?”  เด็กหนุ่มพูดตามปกติ

ฮ็อกตกใจ!

ก่อนที่เขาจะได้รับความทรงจำคืน  เขายังไม่รู้ว่าเขาชื่อฮ็อก  ขณะที่ฮ็อกมองดู..ในโลกนี้นอกจากตัวเขาเอง ไม่น่าจะมีคนอื่นที่รู้ว่าสถานะแท้จริงของเขานั้นเป็นใคร  แต่คนที่อยู่ต่อหน้าเขานี้กลับระบุชื่อของเขาได้  “ท่านเป็นใคร?”  ฮ็อกจ้องมองคนผู้นี้  “ท่านเป็นคนที่คืนความทรงจำให้ข้าใช่ไหม?”

 “ข้าไม่มีพลังมากขนาดนั้น”  เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ  “มีแต่มหาเทพจึงจะสามารถฟื้นคืนความทรงจำของเจ้าได้  มากับข้าเถอะ!”

 “มหาเทพหรือ? ข้า...”  ฮ็อกไม่มีโอกาสได้โต้เถียงก่อนที่พลังเทพจะแผ่ออกมาพันธนาการตัวเขาไว้  แล้วเด็กหนุ่มบังคับเอาตัวฮ็อกไป  และทั้งสองคนมุ่งหน้าไปทางใต้  เด็กหนุ่มนั้นยังบ่นพึมพำ  “แดนภูตผีนี้อยู่ไกลสุดกู่จริงๆ  ข้าต้องเดินทางจากยมโลกถึงที่นี้และตอนนี้ทั้งหมดที่ข้าต้องทำก็คือเดินทางกลับไปที่ภูเขาสิ้นหวัง  นี่เป็นการเดินทางที่ยาวไกลจริงๆ”

อัศวินดำของปราสาทได้แต่มองดู พูดไม่ออก เนื่องจากจ้าวของเขาถูกคร่ากุมตัวออกไป  พวกเขาไม่สามารถจะทำอะไรได้

บิดาของลินลี่ย์ เยล จอร์จ ดิ๊กซี่ พ่อแม่ของบีบี  พระยายมราชจัดการให้พาตัวพวกเขามาทั้งหมด

ภายในโรงแรมสิ้นหวัง เชิงเขาสิ้นหวัง ยมโลก

ลินลี่ย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ ขณะที่บีบียืนขมวดคิ้ว  “พี่ใหญ่, เราอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีใครมาถึงเลย  นี่เราจะต้องรอไปอีกกี่ปี?”

ลินลี่ย์และบีบีมาถึงที่ภูเขาสิ้นหวังนานแล้ว  แต่ขณะที่ไม่มีคนอื่นเข้าพำนักที่นี่ที่ภูเขาสิ้นหวัง พระยายมราชอนุญาตให้ลินลี่ย์และบีบีเข้าพักในโรงแรมได้  แต่ใครจะคิดกันเล่าว่าแม้เวลาผ่านไปนานกว่าสิบปี ลินลี่ย์ก็ยังไม่เห็นใครมาถึงสักคน?

 “คอยต่อไป”  ลินลี่ย์นั่งอยู่กับที่บนเก้าอี้อย่างเยือกเย็นและพลิกอ่านหนังสือ  “มหาเทพจัดส่งคนไปตามหาพี่ใหญ่เยลและคนอื่นแล้ว และกำลังนำพวกเขากลับมา  พวกเขาทั้งหมดอยู่ในที่ต่างๆ  ท่านพ่อข้าอยู่ในดินแดนภูตผี และจากที่นั่นมาที่นี่ต้องเดินทางกันยาวนาน  ไม่ใช่ว่าพวกเขาช้า  แต่เป็นเพราะว่าเราบินมาจากทาร์ทารัสเข้าสู่ภูเขาสิ้นหวังเร็วเกินไป”

แม้ว่าพวกเขาจะโดยสารอสูรโลหะก็ตาม แต่ลินลี่ย์สามารถหลอมรวมพลังปณิธานเข้าไปในอสูรโลหะโดยสารและทำให้มันเดินทางได้เร็วขึ้น เพียงไม่ถึงสิบปี พวกเขาก็เดินทางจากทาร์ทารัสมาถึงภูเขาสิ้นหวัง

ทันใดนั้น...

ลินลี่ย์เงยหน้ามองดูท้องฟ้า  บีบีมองดูลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ  “พี่ใหญ่ มีอะไร?”

 “รัศมีทรงพลัง”  ลินลี่ย์พูดเบาๆ ในยมโลก ลินลี่ย์มีพลังอำนาจคลุมพื้นที่โดยรอบอย่างเหลือเชื่อ  ที่สำคัญผนังมิติของยมโลกยังอ่อนกว่าสมรภูมิมหาพิภพ  เมื่อรู้สึกว่ามียอดฝีมือเข้ามาใกล้  ลินลี่ย์แผ่สำนึกเทพของเขาออกไป

ห่างออกไปร้อยกิโลเมตรอสูรโลหะรูปเหมือนปลาทองกำลังมุ่งหน้ามาทางโรงแรม  มีจอร์จและบุรุษผมทองชุดม่วงอยู่ข้างใน

จอร์จเหลือบมองบุรุษชุดม่วง “บีเวอร์ลีย์ภูตเจ็ดดาวผู้นี้บอกว่าเขามารับข้าตามคำสั่งของมหาเทพ  แต่กลับบอกว่าเขาไม่รู้ว่าทำไมมหาเทพถึงต้องการพบข้า”  จอร์จเองไม่เข้าใจ  เขาเป็นแค่เทียมเทพ เป็นเทพชั้นผู้น้อย  คนอย่างเขาในยมโลกมีมากมายนับไม่ถ้วน  ทำไมมหาเทพถึงต้องการพบเขา?”

 “เรามาถึงแล้ว”  บีเวอร์ลี่ย์กล่าว

ทันใดนั้นอสูรโลหะหายไป บีเวอร์ลีย์และจอร์จปรากฏตัวในกลางอากาศ

 “พี่รอง!”  เสียงดีใจเต็มที่ดังขึ้น ขณะเดียวกันมีร่างหนึ่งมาปรากฏตัวอยู่หน้าจอร์จและบีเวอร์ลีย์ทันที

 “นี่มันความเร็วระดับไหนกันนี่?  ข้าเป็นภูตเจ็ดดาว  แต่ข้าก็ยังไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย!”  บีเวอร์ลีย์ตะลึงไปหมด  เขาไม่รู้จักแม้แต่ยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการ  เมื่อเผชิญหน้ากับความเร็วของเทพพารากอน จึงยากจะรู้ตัวได้ไม่ต่างอะไรกับภูตเจ็ดดาวคนอื่น

ร่างของจอร์จสั่นขณะที่เขามองดูบุคคลที่อยู่ต่อหน้าเขา

เป็นร่างที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่คุ้นเคย..

 “น้องสาม!”  จอร์จตื่นเต้นมากจนหน้าแดง และรีบเข้ามาสวมกอดลินลี่ย์ไว้

 “ฮ่าฮ่า พี่รอง, ในที่สุดข้าก็พบเจ้าจนได้”  ลินลี่ย์กอดสหายของเขาแน่นก่อนจะคลายแขนออก  ลินลี่ย์ปลาบปลื้มมากที่ได้พบเห็นจอร์จสหายที่เขาคบหากันมาตั้งแต่เด็ก

 “น้องสาม เจ้า...ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”  ตอนนี้จอร์จค่อยนึกถึงข้อสงสัยของเขาในที่สุด

ขณะที่บีเวอร์ลีย์คำนับมาทางภูเขาสิ้นหวังเล็กน้อย จากนั้นหันกายจากไป  จอร์จเห็นเช่นนี้อดประหลาดใจไม่ได้  “บีเวอร์ลีย์ ผู้เป็นภูตเจ็ดดาวผู้นี้ได้รับคำสั่งมหาเทพให้พาข้ามาที่นี่  เขากำลังจะจากไปหรือ?”

 “ข้าขอมหาเทพให้ช่วยพาท่านมาที่นี่”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 “น้องสาม, เจ้าขอมหาเทพ..?”  จอร์จตะลึง

หลังจากใช้ชีวิตในยมโลกมาอย่างยาวนาน  จอร์จเรียนรู้การแบ่งลำดับพลังอำนาจภายในยมโลก  อย่างไรก็ตามแม้แต่ยอดฝีมือระดับสูงที่สุดอย่างเจ้าแคว้นก็เป็นเหมือนมดแมลงภายในสายตาของมหาเทพ  จะขอมหาเทพให้ช่วย...ความแตกต่างระหว่างระดับเทพและมหาเทพก็เป็นเหมือนความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับเทพ  มนุษย์ขอให้เทพช่วย?  นี่เป็นเรื่องนึกไม่ถึงจริงๆ

 “ฮ่าฮ่า, จะเป็นเรื่องใหญ่สักขนาดไหนกันเชียว?”  ทันใดนั้นบีบีปรากฏตัวใกล้ๆ และหัวเราะ  อีกหน่อยเยลและดิ๊กซี่ก็จะตามมาด้วยเช่นกัน”

 “พี่ใหญ่เยล?”  จอร์จมองลินลี่ย์อย่างเหลือเชื่อ  “น้องสาม!  เจ้าขอมหาเทพให้ช่วยพาคนหลายคนมาที่นี่หรือ?  นี่...เจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับมหาเทพ?”

 “มาเถอะ เข้าไปข้างในก่อน”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ

ตำแหน่งเริ่มต้นของจอร์จอยู่ใกล้ภูเขาสิ้นหวังและแน่นอนว่าใช้เวลาไม่นานเกินไปเขาก็มาถึง  ไม่นานหลังจากจอร์จมาถึง...ดิ๊กซี่ก็มาถึงเช่นกัน!!  และจากนั้นพ่อแม่ของบีบีและเยลมาถึงลำดับต่อไป

เยลมาถึงแล้ว!

จอร์จและดิ๊กซี่ตายก่อนเยล  พวกเขาไม่เข้าใจว่าความตายของเยลนั้นน่าเอน็จอนาถเพียงไหน  แต่หลังจากมาถึงในโรงแรมสิ้นหวัง  พวกเขาจึงได้รู้จากลินลี่ย์และบีบีถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากความตายของพวกเขาในทวีปยูลาน  หลังจากได้ยินรายละเอียดแล้ว  พวกเขาอดโกรธขึ้นมาไม่ได้

 “น้องสาม!  น้องรอง!  พวกเจ้าอยู่ที่นี่หรือ?”

ทันทีที่เยลมาถึงเมื่อเขาเห็นลินลี่ย์กับจอร์จ เขาดีใจแทบคลั่ง

 “พี่ใหญ่เยล”  ลินลี่ย์กับจอร์จรีบวิ่งเข้ามาหาเขา  สามสหายกอดกันแน่น  เมื่อเยลคิดถึงความทุกข์ทรมานที่เขาทนรับตลอดหลายปีที่ผ่านมาและจนถึงวันนี้  เขาได้พบสหายรักของเขาอีกครั้งหนึ่ง เขาอดน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้

คืนนั้นมีการเลี้ยงฉลอง

 “ข้านึกไม่ถึงเลยจริงๆ!”  เยลน้ำตาคลอเบ้า  แต่หน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น  “ข้าคิดว่าหลังจากตายไปแล้ว  เรื่องทั้งหมดคงจบสิ้น  แต่ใครจะคิดกันว่า ข้า..เป็นภูตผีไปแล้ว ยังสามารถได้รับความทรงจำจากชาติก่อนคืนมาได้ และยังถูกพาตัวมาที่นี่อีก  เราสามพี่น้องกลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว!  น้องสาม, ข้าต้องขอบคุณเจ้า เจ้าทำให้ข้ามีความหวังอีกครั้ง ความหวังที่ต่อสายตระกูลดอว์สันให้คงอยู่ต่อไป  ความหวังที่จะแก้แค้น!”

ดิ๊กซี่ที่อยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจเช่นกัน  “ยมโลกเป็นแดนอันตรายเหลือเชื่อ  เดิมที่ข้าต้องฝึกจนได้ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์  แต่ในไม่ช้าหลังจากเข้ายมโลก ข้าก็ตาย  โชคดีที่ข้าระมัดระวังและให้ร่างหลักระดับเซียนอยู่ในแดนภูตผี  ข้าคิดว่าข้าต้องมีชีวิตและตายในทุ่งสังหารเหล่านั้นแล้ว  ลินลี่ย์ขอบคุณเจ้ามาก”

ในอดีตในสถาบันเอินส์ ลินลี่ย์กับดิ๊กซี่ได้รับการยกย่องว่าเป็นดาวของสถาบัน

แต่บัดนี้

จอมเวทน้อยผู้นั้นมีอิทธิพลทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ ถึงขนาดขอความช่วยเหลือจากมหาเทพได้

 “เรื่องนี้พอเถอะไม่ต้องพูดถึงแล้ว  เรื่องสำคัญคือเราทุกคนได้มารวมตัวกันอีกครั้ง”  ลินลี่ย์ยกแก้วเหล้าดื่มอวยพร  “มาเถอะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยผ่านไปเถอะ  มาดื่ม!”

 “ดื่ม!”

บีบีส่งเสียงอย่างมีความสุขเช่นกัน  ข้างๆ บีบีเป็นบุรุษและสตรีคู่หนึ่ง  มารดาของบีบีดูท่าทางใจดีและนางสวมชุดม่วงยาว ขณะที่บิดาของบีบีเปล่งราศีแข็งแกร่งน่ากลัวทำให้เขาดูเหมือนเย็นชาและห่างเหิน  แต่ในสถานการณ์แบบนี้ แม้แต่เขายังอดยิ้มไม่ได้

เยล ดิ๊กซี่และพ่อแม่บีบี ในช่วงระหว่างที่ผ่านมาเยลได้รับประกายเทียมเทพและหลอมรวมจนกลายเป็นเทพ วิธีเดียวกันนี้ก็ใช้กับบิดามารดาของบีบีด้วย  เพียงแต่ดิ๊กซี่...ยังคงเป็นเซียน  ดิ๊กซี่ต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเองและฝึกฝนต่อไป

สำหรับเซียนภูตผี ตราบเท่าที่พวกเขากลืนกินวิญญาณได้มากพอ  เมื่อวิญญาณพวกเขามีพลังระดับหนึ่งพวกเขาจะกลายเป็นเซียน

แต่จากเป็นเซียนไปเป็นเทพต้องอาศัยความเข้าใจกฎธรรมชาติ  สำหรับเยลและบิดามารดาของบีบี  พวกเขาไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกใช้วิธีหลอมรวมกับประกายเทพเพื่อกลายเป็นเทพ

ตอนนี้ลินลี่ย์กังวลและร้อนใจ  คนอื่นทุกคนมาถึงแล้ว แต่บิดาของเขา ‘ฮ็อค’ ยังมาไม่ถึง  ลินลี่ย์ไปถามพระยายมราช แต่พระยายมราชบอกให้เขารอต่อไป

 “ควั่บ!”  อสูรโลหะรูปกระบี่สีดำบินมาด้วยความเร็วสูง

ภายในก็คืออัศวินดำระดับเซียนฮ็อก  ขณะที่เด็กหนุ่มผมเงินอยู่ด้วยเช่นกัน  ฮ็อกกลายเป็นเทพแล้ว  แต่แน่นอนเขาเป็นเทพโดยผ่านการหลอมรวมกับประกายเทพ  ฮ็อกมีระดับการรู้แจ้งกฎธรรมชาติค่อนข้างต่ำ  และเขาอาจต้องใช้เวลานานนับปีไม่ถ้วนโดยไม่มีทางเป็นเทพด้วยตนเอง

 “เรามาถึงจุดหมายข้างหน้าแล้ว”  บุรุษหนุ่มผมเงินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น  “ในที่สุดภารกิจนี้ก็เสร็จสิ้นเสียที”

 “ขอบคุณ”  ฮ็อกยังคงคำนับด้วยความซาบซึ้งใจ

 “ขอบคุณข้าทำไม?”  บุรุษหนุ่มผมเงินเก็บอสูรโลกแค่เพียงคิดอสูรโลหะก็หายไป  ฮ็อกและเด็กหนุ่มผมเงินปรากฏตัวอยู่ในกลางอากาศ ไม่ห่างจากโรงแรมสิ้นหวัง  และขณะนั้นเอง มีร่างเลือนรางเคลื่อนผ่านท้องฟ้ารวดเร็วจนเด็กหนุ่มผมเงินสะดุ้ง  ร่างนั้นปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขา

 “หืม?”  ฮ็อกมองคนที่อยู่ต่อหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

บุรุษที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาอยู่ในชุดสีฟ้า และไว้ผมยาวสีน้ำตาล  หน้าของเขายังมองดูเหมือนในอดีต  “เขา..?”  แต่ฮ็อกยังไม่อยากเชื่อ  เขามีความรู้สึกเหมือนว่าคนที่อยู่ต่อหน้าเขาเทเลพอร์ตมาหาเขา  แม้แต่ภูตเจ็ดดาวที่อยู่ข้างเขาก็ยังไม่เร็วเท่านี้  ยอดฝีมือผู้นี้จะเป็นบุตรของเขาได้ยังไง?

 “ท่าน..ท่าน..คือ?”  บุรุษผมขาวค่อนข้างตกใจ  แต่สายตาลินลี่ย์มองดูฮ็อก!

ในใจของลินลี่ย์มีภาพปรากฏขึ้นมาภาพแล้วภาพเล่า

ความกล้าหาญและความเดียวดายของบิดาของเขา  ตอนนั้นเขาปกป้องลินลี่ย์และวอร์ตันลูกๆ ทั้งสองคน

คำขอของบิดาของเขา  เขาหวังว่าลินลี่ย์จะเอาดาบศึกประหารปรปักษ์กลับคืนมา

ความขมขื่นใจของบิดาของเขาเก็บซ่อนไว้ในใจของเขาเอาไว้โดยลำพัง

ความตายของบิดาของเขา  มีเพียงจดหมายทิ้งเอาไว้  และเมื่อลินลี่ย์ได้อ่านเขาจึงได้รู้ว่าบิดาของเขาต้องผจญโศกนาฏกรรมของชีวิตมากมายขนาดไหน

…… .

ลินลี่ย์จ้องมองบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา  เขาตื่นเต้นน้ำตาคลอเบ้า

 “ท่านพ่อ!”  ลินลี่ย์ร้องเรียก

ฮ็อกจ้องมองคนที่อยู่ต่อหน้าเขาด้วยความเหลือเชื่อ  เมื่อเขาตาย ลินลี่ย์ยังอายุเยาว์  แม้แต่ฮ็อกก็ยังสามารถเห็นแต่เพียงร่องรอยลักษณะในวัยเยาว์ของลินลี่ย์ในใบหน้าของบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา  ไม่ว่าในแง่พฤติกรรม ทุกสิ่งทุกอย่าง ลินลี่ย์ในปัจจุบันนี้เป็นหนึ่งในเทพชั้นสูงของจักรวาล ต่างจากเมื่อตอนเขาเป็นเด็กมากนัก

 “ลินลี่ย์? นั่นลูกเองหรือ?”  ฮ็อกอดรู้สึกตะลึงและตื่นเต้นมิได้ขณะที่เขามองดูลินลี่ย์อย่างใกล้ชิด

 “ข้าเอง, ท่านพ่อ!”  ลินลี่ย์ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป เขาหลั่งน้ำตาทันที

เยล จอร์จ บีบีและคนอื่นๆ เพียงแต่มองจากที่ไกล  พวกเขายิ้มเมื่อได้เห็นบิดาและบุตรได้กลับมาพบกันอีก หลังจากผ่านไปสามพันปี