เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 2 หายนะที่เลี่ยงไม่ได้

เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 2 หายนะที่เลี่ยงไม่ได้

อสูรโลหะเดินทางด้วยความเร็วสูง  และภายในนั้นมีเสียงหัวเราะเป็นระยะ

 “พี่ใหญ่เยล! ไม่ต้องห่วง  น้องสามรับปากเจ้าแล้ว  โอดินจะต้องตายแน่นอน”  จอร์จที่อยู่ใกล้ๆ หัวเราะ  ความเกลียดที่เยลมีต่อโอดินฉุดรั้งวิญญาณของเยลไว้  เว้นแต่จนกว่าเขาจะฆ่าโอดินตายจริงๆ  เยลคงรู้สึกเหมือนกับหนามทิ่มแทงใจไปทั้งชีวิต

เยลพยักหน้า จากนั้นหัวเราะให้ลินลี่ย์  “ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนน้องสาม”

 “จากภูเขาสิ้นหวังไปภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์ยังต้องใช้เวลามาก”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ  “ในระหว่างทางข้าใช้สำนึกเทพและควบคุมอสูรโลหะให้บินไปที่สำคัญเท่านั้น บางทีระหว่างเราเดินทา ข้าอาจพบกับโอดิน”

พลังจิตของลินลี่ย์ทรงพลังมากกว่าตอนใช้พลังมหาเทพเสียอีก

พันธนาการมิติควบคุมยมโลกยังอ่อนมากกว่าการควบคุมพื้นที่สมรภูมิมหาพิภพมาก  ในยมโลกเขาสามารถใช้สำนึกเทพของเขา ลินลี่ย์สามารถส่งสำนึกเทพได้ไกลถึงแปดล้านกิโลเมตร!  อสูรโลหะที่ลินลี่ย์ควบคุมสามารถบินได้วันละสิบล้านกิโลเมตร  ความเร็วระดับนี้ลินลี่ย์ต้องใช้สำนึกเทพตรวจสอบวันละครั้ง

การค้นหาด้วยตัวเอง และตั้งเป็นภารกิจ  นี่คือสองวิธีที่ใช้

ถ้าการค้นหาล้มเหลว อย่างนั้นเขาคงจะมอบเป็นภารกิจ  ด้วยศักดิ์ศรีและพลังของลินลี่ย์ การค้นหาโอดินไม่ใช่เรื่องยาก

 “ถ้าเราพบเขาในระหว่างเดินทาง  ก็คงจะยอดเยี่ยม”  เยลพูดพลางยิ้ม

ลินลี่ย์เมื่อเห็นเยลเป็นเช่นนี้ก็นึกโล่งใจ  ในอดีตเยลมักจะเป็นตัวของตัวเอง อิสระและทำตัวง่ายๆ  แต่บัดนี้ลินลี่ย์ตระหนักว่าเยลมีความรู้สึกกดดันทางจิตใจมากเพียงไหน  ความเกลียดชังพยาบาทได้กลืนจิตวิญญาณของเยล  และแม้ว่าเยลต้องการจะผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขากลับไม่สามารถทำได้

ภายใต้การควบคุมของลินลี่ย์ อสูรโลหะบินด้วยความเร็วสูง  ในเวลาสามปีก็ตามถึงชายแดนแคว้นนอร์ทบอน

 “หลังจากผ่านแคว้นนี้ไป เราจะจะเข้าใกล้ภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์”  จอร์จหัวเราะ

บีบีพึมพำ  “แคว้นนอร์ทบอนเป็นภูมิภาคที่อยู่เหนือสุดของยมโลก  เรายังหาโอดินไม่พบ  ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่คงต้องไปปราสาทภูตเพื่อมอบภารกิจเสียแล้ว  ฮึ่ม.. เราแค่ปล่อยให้โอดินได้มีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกเล็กน้อย”

ลินลี่ย์เห็นว่าตอนนี้เยลมีสีหน้าบูดบึ้ง

 “ผลกระทบของการกระทำของโอดินที่มีต่อเยลนั้นรุนแรง”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

ลินลี่ย์เข้าใจได้ทั้งหมด  ถ้าเมื่อลินลี่ย์เป็นเซียน เทพชั้นสูงสามารถควบคุมเขาให้ฆ่าภรรยา ฆ่าลูก ฆ่าพี่น้อง ฆ่าสหาย... จากนั้นทรมานเขาจนตายล่ะ?  เป็นไปได้ว่าลินลี่ย์คงจะเป็นบ้าต้องการล้างแค้น!  เขาคงยอมตายถ้าไม่ได้ล้างแค้น

ลินลี่ย์ตบไหล่ของเยล  “ไม่ต้องห่วง  เขาจะไม่มีทางหนีพ้นแน่”

 “ใช่แล้ว”  เยลฝืนยิ้ม  “ไม่เป็นไร  ข้ารอได้  อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ยังมีโอกาสแก้แค้น”

ทุ่งหญ้านอกเมืองไฮด์ แคว้นนอร์ทบอน ยมโลก

มีทหารหลายคนประจำการอยู่ที่นี่ และมีปราสาทอยู่ค่อนข้างมาก  ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นนอร์ทบอนนี้ก็คือเซยาท์ ทูตมหาเทพและเป็นเจ้าแคว้นนอร์ทบอน  เซยาท์มียอดฝีมือมากมายอยู่ในบังคับบัญชาของเขา  หนึ่งในเป็นภูตเจ็ดดาวชื่อโอดิน

เงาดำชุดยาวบินลงมาจากท้องฟ้า

 “ใต้เท้า!”  พวกทหารคำนับทันที

 “อืม...”  บุรุษชุดดำยาวพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาข้างในอย่างเยือกเย็น

ต่อมาคนชุดดำนั้นพบกับเซยาท์

 “ท่านเจ้าแคว้น, ได้เรื่องแล้ว”  คนชุดดำพูดกับเซยาท์ด้วยความเคารพ  เซยาท์สวมชุดยาวสีขาวและนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้มือถือหนังสือกำลังพลิกอ่าน  เมื่อได้ยินรายงานจากคนชุดดำ  เขายิ้มและพยักหน้า  “อืมม ดีมาก  ว่าไง โอดิน, เจ้าได้ทราบข่าวอะไรเกี่ยวกับสงครามมหาพิภพขณะที่เที่ยวอยู่ข้างนอกบ้างไหม?  สงครามมหาพิภพน่าจะจบไปเกือบร้อยปีแล้ว

เซยาท์เองไม่ได้มีส่วนร่วมในสงครามมหาพิภพ  เนื่องจากแคว้นนอร์ทบอนอยู่ห่างไกล  กว่าข่าวจะมาถึงที่นี่ก็ช้ามาก

 “ข้าน้อยได้พบเจอคนมาหลายคน ส่วนใหญ่มีระดับพลังทั่วไป  ข้าไม่พบเจอเจ้าแคว้นหรือยอดฝีมือระดับลอร์ดทาร์ทารัสสักคนเลย  ไม่ได้ทราบข่าวเกี่ยวกับสงครามมหาพิภพ หรือบางทีข่าวคงต้องใช้เวลานานกว่าจะมาถึงที่นี่ แต่การเดินทางครั้งนี้ ข้าน้อยกลับพบเจออีกเรื่องหนึ่ง”

 “เจ้าได้ข่าวอะไร?”  เซยาท์เงยหน้าขึ้นมองโอดินด้วยความสงสัย

โอดินในชุดดำมีรอยยิ้ม  “ท่านเจ้าแคว้น  ข่าวที่ได้ทราบกันโดยทั่วไปจากภูเขาสิ้นหวังว่า มีคนที่ได้รับผลสิ้นหวังคนที่สี่!  จากการตรวจสอบของข้าทราบว่าคนผู้นี้ชื่อบิลลี่ย์”

 “บิลลี่ย์?  ดูเหมือนว่าลินลี่ย์จะล้มเหลวสินะ”  เซยาท์หัวเราะเช่นกัน

 “ภูเขาสิ้นหวังมีอันตรายเหลือเชื่อ”  โอดินหัวเราะย่ามใจ  “บิลลี่ย์ประสบความสำเร็จ  ดังนั้นข้าคาดได้ว่าลินลี่ย์คงตายอยู่ในภูเขาสิ้นหวัง  ต่อให้เขาไม่ตายเนื่องจากผ่านไปนานพันปีแล้ว บางทีเขาคงออกไปจากยมโลกแล้วในตอนนี้

 “ถ้าลินลี่ย์รู้ว่าอะไรดีชั่วสำหรับเขาและยอมถอยกลับ  เขาอาจจะยังรอดชีวิต  แต่จากที่ข้าดู  เขาคงจะไม่ยอมละทิ้งเป้าหมายต้องการพบมหาเทพแน่  มีโอกาสถึงเก้าในสิบที่เขาคงตายอยู่ในภูเขาสิ้นหวัง”  เซยาท์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “พอเถอะ, โอดินตอนนี้เจ้าควรจะสบายใจได้แล้ว”

ความจริงลินลี่ย์คือฝันร้ายของโอดิน

 “ข้ารู้สึกโล่งใจขึ้นมากแล้ว  ข้าคงไม่รบกวนท่านอีกต่อไป ท่านเจ้าแคว้น”  โอดินคำนับเล็กน้อยจากนั้นออกมา

ในอากาศเหนือแคว้นนอร์ทบอน

เหมือนอย่างเคยลินลี่ย์ใช้สำนึกเทพค้นหาขณะพูดคุยตามปกติ  “เรากำลังจะไปถึงสถานที่พำนักของเซยาท์เจ้าแคว้นนอร์ทบอน  เซยาท์คือคนที่บอกข้าให้ไปภูเขาสิ้นหวัง  บอกตามตรงข้าต้องขอบคุณเขาที่มีส่วนช่วยให้ข้าพบความสำเร็จในปัจจุบันนี้ได้  เอ๊ะ?”  หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปทันที

 “มีอะไรพี่ใหญ่?”  บีบีที่อยู่ใกล้ๆ ถามด้วยความสงสัย

 “น้องสาม!  เจ้าพบโอดินหรือ?”  เยลถามทันที  เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นความเปลี่ยนแปลงใดๆ บนใบหน้าของลินลี่ย์ขณะที่เขากำลังค้นหา  เยลจะสงสัยไว้ก่อนว่าเป็นเพราะโอดิน  แต่ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เยลคาดเดา  เขาจะคาดเดาผิด

ลินลี่ย์มองดูเยล  เขาอดหัวเราะลั่นไม่ได้  “โอดิน, เป็นโอดินจริงๆ!  ฮ่าฮ่า ในที่สุดโอดินก็เผยตัวเอง  และเขาก็อยู่กับเซยาท์ที่นั่น...”  ลินลี่ย์มีประกายตาเย็นชา  “ดูเหมือนว่าเซยาท์และภรรยาของเขาตั้งใจหลอกข้าในตอนนั้น”

ลินลี่ย์ไม่โง่ เมื่อพบเจอโอดิน เขาตระหนักได้ว่าเซยาท์โกหกและสามารถคาดการณ์เรื่องอื่นๆ จากนั้นได้

 “โอดินอยู่ในที่ของเซยาท์หรือ?”  บีบีเข้าใจเช่นกัน และเขาพูดด้วยความโมโห  “พี่ใหญ่, ข้าบอกท่านแล้วว่าเซยาท์และภรรยาของเขาดูเหมือนจะแปลกไปเล็กน้อยเมื่อพวกเขาพูดกับเรา  พวกเขาบอกท่านให้ไปภูเขาสิ้นหวัง มีความเป็นไปได้ว่าตั้งใจจะให้ท่านไปตายที่นั่น”

 “เจ้ายังจำเป็นต้องขอบคุณเขาอยู่ดี”  จอร์จหัวเราะ  “น้องสาม, เพราะพวกเขา, เจ้าจึงได้พบโชคที่สุดแสนวิเศษนี้ ทำให้เจ้าได้กลายเป็นเทพพารากอน  ถ้าโอดินและพวกเขารู้ พวกเขาคงเสียใจไม่เลิกแน่”

แต่ลินลี่ย์ไม่ได้เปิดเผยความจริงที่ว่าเขาเป็นพวกวิญญาณกลายสภาพ เนื่องจากเมื่อหลายคนรู้ความลับนี้ ข้อมูลจะรั่วไหลได้ง่าย  เขาเพียงแต่บอกว่าเขาเป็นเทพพารากอนคนหนึ่ง

 “ใช่แล้ว  ข้าจำเป็นต้องขอบคุณพวกเขาจริงๆ”  ลินลี่ย์กวาดสายตาไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ  จากนั้นแค่นเสียง  “ไปกันเถอะ  ไปเยี่ยมเซยาท์และโอดินกัน!”

 “โอดิน!”  เยลขบฟันดวงตาเป็นประกาย

ทันใดนั้นลินลี่ย์ควบคุมอสูรโลหะบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ภูตเจ็ดดาวภายใต้การควบคุมของเจ้าแคว้นนอร์ทบอนทั้งหมดจะมีปราสาทเป็นของตนเอง

ปัจจุบันนี้โอดินอยู่ที่ระเบียงปราสาทของเขา กำลังผ่อนคลายชื่นชมมองดูทุ่งหญ้ากว้างใหญ่

 “หืม?” โอดินเลิกคิ้ว  มีอสูรโลหะกำลังบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง  อสูรโลหะบินเร็วเสียจนโอดินประหลาดใจ  “เร็วขนาดนั้น  อสูรโลหะนี้ต้องเป็นของระดับสุดยอด  คนที่ควบคุมมันได้ต้องเป็นสุดยอดฝีมือเช่นกัน”

 “โอดิน!”

เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั้งบริเวณหมื่นกิโลเมตร  ทหารหลายคนของแคว้นนอร์ทบอน รวมทั้งเซยาท์เองก็สะดุ้งเช่นกัน

 “ใครกัน?”  โอดินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ภายในสายตาของโอดิน อสูรโลหะหายไปเผยให้เห็นกลุ่มคนมีลินลี่ย์เป็นผู้นำ

 “ลินลี่ย์!”  หน้าของโอดินกลายเป็นหวาดผวา  “ละ..ลินลี่ย์ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้ยังไง?  ต่อให้เขายังมีชีวิต  ทำไมเขาถึงกลับมาได้?”

 “ควั่บ!”  กลุ่มคนบินลงมาจากท้องฟ้า

 “นั่นใคร” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น  ทันใดนั้นทหารทั้งหมดบินขึ้นมาในท้องฟ้าและทหารประจำแคว้นเกินกว่าร้อยขวางหน้ากลุ่มของลินลี่ย์ไว้

 “ไสหัวไป”  ลินลี่ย์คำราม

ระลอกพลังมองไม่เห็นแผ่ขยายและทันใดนั้นกลุ่มทหารถูกแรงปะทะจนกระเด็นถอยหลังออกไป  โชคดีที่ลินลี่ย์ยังปราณี  มิฉะนั้นทหารทั้งหมดคงตายในทันที

กลุ่มของลินลี่ย์ทำเหมือนกับว่าพวกเขากำลังเข้าสู่พื้นที่ไม่มีคนขณะที่พวกเขาบินลงมาโดยไม่สนใจใครอื่น  ทหารทั้งหมดที่ต้องการขัดขวางกระเด็นถอยหลังไปหมด

 “นี่...นี่มันพลังอะไรกัน?”  โอดินตะลึง

จะฆ่าเทพชั้นสูงเป็นเรื่องง่าย  แต่วิชาที่ลินลี่ย์ใช้นับว่าประหลาดจริงๆ

กลุ่มของลินลี่ย์ลอยนิ่งอยู่ในอากาศจ้องมองโอดินอย่างเยือกเย็น

 “โอดิน!  เจ้าจำข้าได้หรือเปล่า?”  เสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธเกลียดดังเค้นผ่านไรฟัน  เยลถลึงตามองโอดิน

โอดินหันไปมองและเมื่อเห็นเยล เขาหัวเราะเย็นชา  “ฮ่าฮ่า... ข้านึกว่าใคร ที่แท้ประธานหอการค้าดอว์สัน  นึกไม่ถึงเลยว่าหลังจากกลายเป็นภูตผีแล้ว เจ้ายังกลายมาเป็นเทพได้  นี่นอกเหนือจากที่ข้าคาดไว้จริงๆ  เจ้ายังสามารถพบกับน้องของเจ้าได้หลังจากกลายเป็นเทพแล้ว นับว่ายากจริงๆ”

โอดินดูเหมือนไม่กลัวแม้แต่น้อย

 “ลินลี่ย์”  เสียงสุภาพดังขึ้น

ลินลี่ย์หันไปมอง  จากในที่ไกลมีห้าร่างกำลังบินเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง  ผู้นำเป็นเจ้าแคว้นนอร์ทบอนเซยาท์ พร้อมกับอานิตาภรรยาของเขา  อีกสามคนเป็นบริวารของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นนักสู้ระดับภูตเจ็ดดาว

 “เซยาท์”  ลินลี่ย์ทักทายเขา

 “ลินลี่ย์ เจ้าควรบอกให้ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังมา  ข้าจะได้ไปต้อนรับเจ้า”  เซยาท์พูดพลางหัวเราะ  ขณะที่เขาพูดกลุ่มของเซยาท์ทั้งห้าคนบินมาอยู่ข้างตัวโอดิน  ขณะที่ลินลี่ย์ไม่ขัดขวางพวกเขาแต่อย่างใด

ทั้งสองฝ่ายจ้องมองกันนิ่งในกลางอากาศ มีทหารประจำแคว้นหลายคนกำลังมองดู

เป็นไปได้ว่าเมื่อเซยาท์ออกคำสั่ง ทหารประจำแคว้นเหล่านี้จะบุกเข้าโจมตีพร้อมกัน

 “แจ้งให้ท่านรู้ล่วงหน้าน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “เซยาท์!  ข้าคิดว่าถ้าข้าบอกให้ท่านรู้ก่อน  ท่านก็คงเอาโอดินไปซ่อน.. ฮ่าฮ่า,  ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านเซยาท์เจ้าแคว้นคนหนึ่งจะเล่นบทหลอกลวงข้า นี่ช่างน่าขันเกินไปแล้ว”

เซยาท์หน้าถอดสี

คำพูดของลินลี่ย์ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจมาก!

 “เฮอะ, เขาเป็นแค่เพียงผู้อาวุโสเผ่ามังกรฟ้า”  เซยาท์แค่นเสียงในใจ  “ก่อนหน้านี้ข้ากังวลว่าลินลี่ย์จะเป็นเทพพารากอน  แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รับผลสิ้นหวังที่ภูเขาสิ้นหวัง  เขาก็ย่อมไม่ใช่เทพพารากอนแน่นอน”  เซยาท์กังวลถึงระดับความแข็งแกร่งของลินลี่ย์เท่านั้นเนื่องจากหน่วยข่าวกรองได้รับรายงานจากแปดตระกูลใหญ่

แต่ผลของการเดินทางไปยังภูเขาสิ้นหวังของลินลี่ย์ทำให้เซยาท์ผ่อนคลาย

ความจริง...ถ้าลินลี่ย์เป็นเทพพารากอนไปแล้ว จะได้รับผลสิ้นหวังได้นั่นเป็นเรื่องง่ายมาก

 “เซยาท์!  หลบไป  นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับท่าน”  ลินลี่ย์พูดอย่างเยือกเย็น  “เป้าหมายของข้าอยู่ที่คนเดียวเท่านั้น  คือเขา โอดิน”  ลินลี่ย์จ้องมองโอดิน

โอดินมองดูเซยาท์

เซยาท์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขามองดูลินลี่ย์  “ลินลี่ย์, ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างมีมารยาท ทำไมเจ้าต้องทำเรื่องโง่ๆ ด้วย?  โอดินคือบริวารของข้า  ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าฆ่าเขาเพียงเพราะเจ้าขอข้า อย่างนั้นข้า เซยาท์จะรักษาตำแหน่งเจ้าแคว้นไว้ได้อย่างไร?  เนื่องจากเขาเป็นบริวารของข้า  ข้าไม่ยอมให้เจ้าเอาตัวเขาไปแน่นอน  ลินลี่ย์...ถ้าเจ้าฉลาด จงจากไปเดี๋ยวนี้ดีกว่า  มิฉะนั้น ถ้าเราต่างคนต่างอ้าง ก็คงไม่ใช่เรื่องดี”

เซยาท์มีความมั่นใจในตนเอง

 “เซยาท์”  บีบีเริ่มสบถอย่างโมโห  “ครั้งก่อนเจ้าตั้งใจโกหกเราหลอกให้เราไปภูเขาสิ้นหวัง  เรายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องนั้นกับเจ้า  นี่เราเห็นแก่หน้าเจ้าแล้ว  เจ้าเป็นเจ้าแคว้นคนหนึ่ง  เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงได้วางท่าต่อหน้าพี่ใหญ้ข้า  เจ้ามีคุณสมบัติทำอย่างนี้หรือ?”  หลังจากมีประสบการณ์การในสงครามมหาพิภพบีบีกล่าวกับเซยาท์อย่างไม่เยแส

บีบีมีความมั่นใจว่าสามารถฆ่าเซยาท์ได้

 “บังอาจ!”  หน้าของเซยาท์น่าเกลียดและเขาคำราม

ทันใดนั้นหอกยาวดำปรากฏอยู่ในมือของเซยาท์และรัศมีพลังที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากหอก โอดินที่อยู่ใกล้เมื่อเห็นเช่นนี้หัวเราะทันที

 “ควั่บ!”  เซยาท์ปรี่เข้าหาบีบี  เห็นได้ชัดว่าคำพูดของบีบีทำให้เขาโกรธ

เรื่องที่แปลกก็คือ...

ร่างของลินลี่ย์ไม่ทันได้ขยับ แต่ร่างเลือนรางไปปรากฏอยู่หน้าเซยาท์

 “ปัง!”  พลังเตะหวดขวางเข้าที่หน้าอกของเซยาท์  เซยาท์เหมือนกับกระสอบกระเด็นกลับไปด้านหลัง  “บึ้ม!”  เขากระแทกกับมุมปราสาท แล้วร่วงตกลงกับพื้น ขณะนั้นร่างของลินลี่ย์ค่อยๆ เลือนหาย ขณะที่ร่างเลือนรางกลายเป็นร่างจริงของลินลี่ย์

โอดิน ภูตเจ็ดดาวคนอื่น ท่านหญิงอานิตาและทหารประจำแคว้นที่มองดูตกตะลึงกันหมด

 “อั้ก”  เซยาท์กระอักโลหิตเต็มปาก  เขานอนนิ่งอยู่กับพื้นจ้องมองลินลี่ย์อย่างหวาดกลัว

นี่ความเร็วระดับไหนกัน?

ลินลี่ย์ยืนนิ่งกับที่ในกลางอากาศ มองลงมาที่เซยาท์ที่อ่อนกำลัง เขาพูดอย่างเยือกเย็น  “ทำตัวดีๆ และอยู่เฉยๆ ตรงนั้นดีกว่า  ถ้าท่านผยองลำพองตัวเองอีก  ข้าจะไม่เกรงใจอีกต่อไป”  หลังจากพูดเสร็จ ลินลี่ย์หันไปจ้องมองโอดินด้วยสายตาเย็นชา

หน้าของโอดินซีดเผือด และร่างของเขาเริ่มสั่น