เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 43 มหาเทพพิโรธ

เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 43 มหาเทพพิโรธ

 “เจ้า...เป็นเทพพารากอนหรือเปล่า?”

คำถามนี้เป็นสิ่งที่ไม่เพียงแต่คลีเมนไทน์เท่านั้นที่สงสัย  แม้แต่เจ็ดพารากอนที่อยู่ห่างออกไปและกำลังบินมาสมทบก็ยังเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ!  ลินลี่ย์ แม้ไม่ได้แปลงร่างมังกรแต่ก็สามารถทำอันตรายคลีเมนไทน์ได้ทั้งที่มีสมบัติมหาเทพ

เขามีพลังแบบไหนกัน?

ช่องว่างระหว่างพลังมากกว่าถึงสิบเท่า!   ทรงพลังมากกว่าพารากอนถึงสิบเท่า?  นอกจากมหาเทพแล้ว ยังมีคนที่ทำอย่างนี้ได้อีกหรือ?  นอกจากนี้ นี่ยังเป็นช่วงที่เขาไม่ได้แปลงร่างมังกร  ถ้าเขาแปลงร่างมังกร ลินลี่ย์จะแข็งแกร่งขึ้นมากขนาดไหนเมื่อเทียบกับพารากอน?  ความคงอยู่ของลินลี่ย์ไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่จริงๆ

 “พารากอน?”  ลินลี่ย์เลิกคิ้ว

 “เป็นไปได้หรือว่า...เจ้ายังบรรลุพลังอย่างอื่นได้?  เป็นไปได้หรือว่าหลังจากเรากลายเป็นพารากอน เรายังสามารถบรรลุพลังระดับใหม่ได้อีก?”  คลีเมนไทน์รีบถาม เครื่องรางจอมเทพไม่ได้เป็นที่ดึงดูดใจสำหรับเทพพารากอน  หลังจากกลายเป็นเทพพารากอนแล้ว  พวกเขาสูญเสียแรงบันดาลใจ  เนื่องจากพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาถึงระดับสุดยอดของการฝึกฝนแล้ว  บางคนใช้ชีวิตอย่างสบาย  บางคนก็อยู่อย่างสันโดษ ขณะที่พารากอนอื่นจะควบคุมในฝ่ายพวกตนเอง

แต่เมื่อเห็นลินลี่ย์  เทพพารากอนเหล่านี้พบว่ายังมีความเป็นไปได้ที่จะได้พลังเพิ่มขึ้นอีก!

ทันใดนั้นหัวใจของพวกเขาเริ่มมีไฟลุกโชนอีกครั้ง!

 “ไม่, เป็นไปได้หรือว่าแค่เพราะข้ายังเป็นเทพพารากอน แล้วข้าจะไม่สามารถแข็งแกร่งกว่าท่านสิบเท่าหรือว่าร้อยเท่าได้?”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น

 “อือ..”  คลีเมนไทน์ตะลึง  “เจ้า..หรือว่าเป็นเพราะร่างกายของเจ้า?”

 “ถูกแล้ว, ข้าเป็นพารากอน  แต่ร่างของเขายังทรงพลังมากกว่าของท่าน!  ร่างของข้าเทียบได้กับสมบัติมหาเทพ”  ลินลี่ย์ยิ้ม  แม้แต่ตอนนี้ ลินลี่ย์ยังไม่พร้อมจะเปิดเผยความลับของเขาแก่คนทั่วไป

 “ร่างกาย..นี้เทียบได้กับสมบัติมหาเทพอย่างนั้นหรือ?  นั่น..เป็นไปได้อย่างไร?”

คลีเมนไทน์ตอนนี้เข้าใจได้หมด!

เทพพารากอนผู้ใช้พลังมหาเทพมีเหตุผลพอจะพูดได้ว่าเทียบเท่า  แต่ร่างกายของลินลี่ย์เทียบได้กับสมบัติมหาเทพในแง่พลัง  พลังร่างกายอย่างนั้นทำให้พลังโจมตีของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าหรือเกือบร้อยเท่ามากกว่าเทพพารากอนทั่วไป

 “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้เล่า?  แฮมเมอร์ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เทพพารากอน แต่เขาก็มีพรสวรรค์ธรรมชาติเช่นกัน  พลังโจมตีวัตถุของเขาเทียบได้กับเทพพารากอนแล้ว  ท่านบอกข้าที  ถ้าเขาเป็นเทพพารากอนและยังมีพลังปณิธานด้วย พลังโจมตีวัตถุของเขาจะเหนือกว่าท่านมากไหม?”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น

เนื่องจากความทรงพลังของแฮมเมอร์มีก่อนที่จะเป็นเทพพารากอน  ถ้าเขากลายเป็นเทพพารากอน แฮมเมอร์จะมีพลังเหนือพารากอนคนอื่นทันที

 “ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว”  คลีเมนไทน์ถอนหายใจยาว

 “ลินลี่ย์!  ตอนนี้เจ้าเป็นคนที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยมีมา  นอกจากมหาเทพ”  คลีเมนไทน์มองดูลินลี่ย์ด้วยสายตาซับซ้อน

คลีเมนไทน์เข้าใจสิ่งที่ลินลี่ย์กำลังพูด  ไม่มีเทพพารากอนคนอื่นที่มีร่างกายเทียบได้กับสมบัติมหาเทพ

ต้องเข้าใจก่อนว่าในประวัติศาสตร์ทั้งหมด ในพิภพจักรวาลทั้งสิ้น  มีไม่ถึงสิบคนที่ร่างกายของพวกเขาเทียบได้กับสมบัติมหาเทพในแง่ของพลัง!  แฮมเมอร์ก็อาจนับได้ว่าเป็นคนหนึ่ง ขณะที่เบรุตก็เป็นอีกคนหนึ่ง... ในจักรวาลทั้งสิ้นมีไม่ถึงสิบคน  สำหรับหนึ่งในคนที่หาได้ยากนั้น ยังกลายเป็นพารากอนด้วย?  อย่างนั้นจะเหมือนสิ่งใด

จำนวนของสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์ต่างๆที่คงอยู่ในพิภพโลกธาตุทั้งสิ้นและในประวัติศาสตร์มีจำนวนไม่อาจจะคิดจินตนาการได้  แต่ยังมีพารากอนเกิดขึ้นมาเพียงยี่สิบกว่าคน

โอกาสนับว่าต่ำมาก!  อาจจะกล่าวได้ว่าโอกาสแทบเป็นศูนย์

มีสิ่งมีชีวิตอย่างแฮมเมอร์หรือเบรุตไม่ถึงสิบ  สำหรับหนึ่งในพวกเขาที่กลายเป็นเทพพารากอนไม่ได้เป็นจริงเป็นจังมากนัก

ความจริง ตามวิถีกฎธรรมชาติของจักรวาลนั้นดำเนินไปด้วยดี  แต่สำหรับผู้ที่มีพรสวรรค์ธรรมชาติมากเกินไป ก็คงเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะฝึกฝน  อย่าว่าแต่เบรุตและแฮมเมอร์เลย ไม่มีลูกหลานของตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์เลยสักคนที่กลายเป็นเทพพารากอนได้

ฟ้ากำหนดไว้เพียงเท่านั้น!

ถ้าลินลี่ย์พัฒนาไปตามปกติ  ไม่มีทางที่เขาจะกลายเป็นผู้ทรงพลังมากมายขนาดนี้ ทั้งไม่สามารถจะได้รับร่างกายที่เทียบได้กับสมบัติมหาเทพ!

อย่างไรก็ตาม แม้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ถึงสี่ร่าง  แต่วิญญาณของเขากลายสภาพได้สำเร็จ!

ร่างกายที่แข็งทนทานและทรงพลังของลินลี่ย์ไม่ได้ติดตัวเขามาแต่กำเนิด  มันถูกสร้างเมื่อมีการหลอมรวมพลังเทพสี่สายธาตุ

ถึงแม้วิญญาณกลายสภาพสี่สายธาตุของเขาจะมีความสำเร็จ  แต่ไม่ได้เป็นเครื่องประกันว่าจะมีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้น!

ลินลี่ย์หลอมรวมพลังเทพและพลังปณิธานทั้งสองซึ่งเหนือกว่าเทพชั้นสูงทุกคน  นี่ทำให้สิ่งที่ลินลี่ย์ยังขาดในเคล็ดลึกลับ  ช่วยให้เขาเทียบได้กับพารากอนคนหนึ่ง  แต่ร่างของเขาแข็งแกร่งพอๆ กับสมบัติมหาเทพ  ทำให้เขาเหนือกว่าพารากอนคนอื่นๆ มากมาย

 “คลีเมนไทน์!  ท่านถามข้อสงสัยของท่านไปแล้ว  ตอนนี้มอบเพชรกระจับแดงให้ข้าได้แล้ว”  ลินลี่ย์จ้องมองคลีเมนไทน์

 “ข้าเองอยากเอาไปเสนอให้ประมุขมหาเทพ  แต่ก็ช่างเถอะ”  คลีเมนไทน์โบกมือและเพชรกระจับแดงปรากฏอยู่ในมือ คลีเมนไทน์ถือเพชรกระจับแดงหัวเราะขณะที่เขามองดูลินลี่ย์  “เพชรกระจับแดงนี้มีพลังงานที่ไม่เหมือนใครซึ่งคอยหล่อเลี้ยงวิญญาณ  อย่างไรก็ตาม สำหรับเราเหล่าพารากอน มันไม่มีประโยชน์”

คลีเมนไทน์โยนเพชรกระจับแดงให้ลินลี่ย์ตามปกติ

สมบัติก็มีระดับความแตกต่างในการส่งผลต่อระดับของบุคคลด้วย

ถ้ามนุษย์ธรรมดาถือเพชรกระจับแดง  บางทีอาจทำให้วิญญาณของเขามีพลังมากพอๆ กับวิญญาณของเซียน

ถ้าเป็นเทพแท้ เขาจะรู้สึงถึงความเปลี่ยนแปลงในวิญญาณของเขาได้  หรือแม้แต่จะฆ่าเทพชั้นสูงธรรมดาก็ได้  แต่ถ้าเป็นเทพชั้นสูงถือเพชรนี้ วิญญาณก็จะไม่มีพลังเพิ่มขึ้นมากนัก

ความจริงก็เหมือนกับพลังงานที่ปล่อยออกมา  ยิ่งคนผู้นั้นทรงพลังมาก ผลที่ได้ก็น้อยลง

ที่สำคัญเพชรกระจับแดงเป็นเพียงเครื่องราง ไม่ใช่สมบัติจอมเทพ  แม้ว่าจะให้ผลที่ไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่สมบัติที่ไร้เทียมทาน

โบรดีเมื่อถือครองมันไว้  ก็สามารถฆ่าอสูรหกดาวได้

แต่โมลด์ เมื่อถือครองมุกวิญญาณทั้งเก้าก็ยังแทบตายมาแล้วเมื่อเผชิญหน้ากับลินลี่ย์ที่ผสานพลังเทพสี่สายธาตุได้

สำหรับเขาการเพิ่มพลังถึงขีดจำกัดอยู่แล้ว

สำหรับพารากอนในแง่ของกายและวิญญาณทั้งสอง หลังจากที่พวกเขาได้รับพลังปณิธานแล้ว  พวกเขาก็ถึงขีดจำกัดในหมู่เทพ  แม้ว่าพวกเขาจะถือเพชรกระจับแดงหรือมุกวิญญาณ  อย่างมากก็มีพลังเพิ่มขึ้น สิบถึงยี่สิบเปอร์เซนต์  พลังที่เสริมเพิ่มขึ้นไปนั้นอาจจะเพิ่มเป็นสองเท่าหรือสามเท่า  แต่สำหรับคนที่แข็งแกร่งกว่าสิบเท่า  นั่นไม่มีประโยชน์

 “ผลของการเปลี่ยนแปลง เท่าที่พารากอนกังวลนั้นมีเล็กน้อย”  ลินลี่ย์ยื่นมือรับเพชรกระจับแดงที่ถูกโยนออกมานั้น กระแสพลังอบอุ่นเติมเต็มร่างและวิญญาณของลินลี่ย์  เป็นความรู้สึกคล้ายกับเมื่อตอนที่เขาได้รับมุกวิญญาณทั้งเก้า  พลังบำรุงเลี้ยงอย่างนี้สำหรับผู้มีวิญญาณแข็งแกร่งอย่างลินลี่ย์ไม่มีผลอะไรแม้แต่น้อย

มองอย่างผิวเผินลินลี่ย์ดูสงบมาก  แต่ในใจของเขา  เขาตื่นเต้นมากจนตัวสั่น

 “เพชรกระจับแดง  นี่คือเพชรกระจับแดงจริงๆ!”  ลินลี่ย์ลอบดีใจ  “เครื่องรางทั้งสาม  ในที่สุดข้าก็ได้มาทั้งหมด!”

ในใจของเขาลินลี่ย์ยังคงจำฉากภาพในวัยเยาว์ของเขาได้ชัดเจน  วันนั้นมีแสงพร่าเลือนลอยออกมาจากแหวนมังกรขนดกลายสภาพเป็นรูปคนแก่เสื้อคลุมสีเหลืองอ่อนเคราขาวดูใจดี  “หวัดดี เจ้าเด็กน้อย, ข้าชื่อเดลิน โคเวิร์ท เป็นเซียนจอมเวทแห่งจักรวรรดิพูเอนท์!”

นับจากวันนั้นเป็นต้นมาชะตาชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไป

ลินลี่ย์ไม่เคยลืมว่าปู่เดลินเสียสละวิญญาณของเขาเพื่อใช้เวทต้องห้ามช่วยลินลี่ย์  นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาของลินลี่ย์

 “ปู่เดลิน...อีกไม่นาน ข้าคงได้เห็นท่านอีกครั้ง”  ลินลี่ย์พูดกับตนเองเงียบๆ

ลินลี่ย์ตื่นเต้นต้องการจะนำเครื่องรางทั้งสามอย่างมารวมกันให้กลายเป็นหนึ่งทันที และใช้มงกุฏแห่งชีวิตอัญเชิญจอมเทพวิถีชีวิต  แต่ลินลี่ย์ไม่ปล่อยให้ความดีใจครอบงำใจของเขา  “นี่ยังไม่ใช่เวลาหลอมรวมเครื่องรางทั้งสาม  ถ้าข้าอัญเชิญจอมเทพออกมาตอนนี้  มหาเทพจะต้องรู้ทันทีว่าข้ามีเครื่องรางทั้งสาม  นั่นจะเป็นเหตุนำหายนะมาให้!”

ถ้าจอมเทพรู้ว่าลินลี่ย์  ที่เป็นเทพคนหนึ่งมีเครื่องรางทั้งสามแล้ว... ผลกระทบอะไรจะตามมา?

ลินลี่ย์ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึง

 “แม้ว่ามหาเทพจะพบว่าข้ามีเครื่องรางจอมเทพชิ้นหนึ่ง  เครื่องรางชิ้นเดียวคงไม่เพียงพอทำให้กลุ่มมหาเทพโมโหได้  แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าข้ามีเครื่องรางครบทั้งสาม  มหาเทพคงจะโกรธแค้นมาก  เมื่อข้ากลับไปยังทวีปยูลาน  ตอนนั้นข้าสามารถอัญเชิญจอมเทพได้  แม้ว่ามหาเทพจะเต็มไปด้วยความเกลียด อย่างแย่ข้าก็แค่รั้งอยู่ในทวีปยูลานไม่ออกมาอีกเลย”  ลินลี่ย์ตัดสินใจแล้ว

ขณะนั้นเอง...

ในท้องฟ้าเหนือทะเลไร้ขอบเขต มีร่างหลายร่างบินเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง

ลินลี่ย์ชำเลืองมองคลีเมนไทน์ จากนั้นหันกลับไปดู เป็นพารากอนทั้งเจ็ดและบีบี

 “ลินลี่ย์, ขอแสดงความยินดีด้วย”  เสียงหัวเราะดังลั่น ผู้กล่าวคือดันนิงตัน

 “กลายเป็นพารากอนเป็นเรื่องหนึ่ง  แต่ร่างของเจ้าแข็งแกร่งมากจนเทียบได้กับสมบัติมหาเทพเชียวหรือ?”  คำพูดของบุรุษที่สูงสี่เมตรผมสีฟ้าแฝงด้วยความรู้สึกอิจฉา  เทพพารากอนทั้งเจ็ดและแม้แต่บีบีก็ยังได้ยินคำสนทนาระหว่างลินลี่ย์และคลีเมนไทน์

 “ลินลี่ย์!  เท่าที่ข้าจำได้ ระหว่างสงครามมหาพิภพร่างของเจ้ายังไม่แข็งแกร่งเท่านี้ เดี๋ยวนี้เจ้าทำได้อย่างไร?”  เทพพารากอนแห่งลมไบเออร์มองดูลินลี่ย์

 “ทุกคนสามารถฝึกจนร่างกายระดับนั้นได้ไหม?”  พารากอนทุกคนจ้องมองลินลี่ย์

ใครเล่าไม่ต้องการเสริมพลังร่างกายของพวกเขาเล่า?

มีสมบัติมหาเทพสำหรับป้องกันพลังโจมตีภายนอก เพียงแต่หมายความว่าผู้นั้นมีเกราะที่ทรงพลัง  แต่มีร่างเหมือนกับสมบัติมหาเทพ?  นั่นเป็นพลังที่สามารถพลิกแม่น้ำคว่ำทะเล พลังที่น่ากลัวขนาดฉีกสวรรค์ให้ขาดได้

 “ข้าต้องมีประสบการณ์พบกับเรื่องมากมายจึงมาถึงระดับนี้ได้”  ลินลี่ย์ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนนัก

เทพพารากอนอื่นมองหน้ากันเอง ไม่ต้องการถามอะไรอีกต่อไป

 “ทุกท่าน พวกท่านคงไม่ต้องสู้กันเพื่อชิงเพชรกระจับแดงนี้กับข้าแล้วใช่ไหม?”  ลินลี่ย์พูดพร้อมกับยิ้ม

 “สู้กับเจ้าน่ะหรือ?  เราดูเหมือนคนที่ต้องการหาเรื่องตายหรือ?”  เนเนซพารากอนแห่งสายฟ้า ยังคงพูดเสียงเย็นชา  แต่ในดวงตานางแฝงแววขำขัน  “ข้าไม่มีสมบัติมหาเทพป้องกันการโจมตีภายนอก  ต่างจากคลีเมนไทน์  เจ้าต้องแปลงร่างมังกรจึงจะฆ่าเขาได้  แต่กับข้าเจ้าไม่ต้องแปลงเป็นมังกรเลย”

 “ช่างเถอะ หลังจากเห็นความเร็วของเจ้า ลินลี่ย์และพลังโจมตีของเจ้า ข้าก็เข้าใจได้ทันทีว่าข้าไม่มีโอกาสได้รับเพชรกระจับแดง”  ดันนิงตันหัวเราะเช่นกัน

พารากอนกลุ่มนี้ยังยิ้มกันได้ทุกคน

พวกเขาเพียงแต่มาต่อสู้เพื่อชิงเพชรกระจับแดงตามคำขอของมหาเทพของพวกเขา  ถ้าพวกเขาจะต้องสู้เพื่อแย่งชิง พวกเขาจะทุ่มสู้สุดกำลัง  แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีความหวัง พวกเขาก็ยอมแพ้ตามปกติ  พวกเขาไม่ได้รู้สึกผิดหวังหรือขมขื่น  ที่สำคัญเครื่องรางจอมเทพไม่มีประโยชน์ต่อพารากอนอย่างพวกเขามากนัก

 “พี่ใหญ่, พี่ใหญ่!”  บีบีรีบบินมาอยู่ข้างๆ ลินลี่ย์และหลิ่วตาให้ลินลี่ย์  “ทุกอย่างเสร็จหรือยัง? ตอนนี้เราไปได้กันหรือยัง?”

ลินลี่ย์หัวเราะทันที  “แน่นอนว่าเราสามารถไปได้”

ลินลี่ย์กวาดสายตามองดูพารากอนทั้งแปด จากนั้นยิ้ม “ทุกท่าน, การต่อสู้ชิงเพชรกระจับแดงมาถึงที่สุดแล้ว ข้าไม่ต้องการรั้งอยู่พิภพโอคาลุนด์นานไปกว่านี้  ฉะนั้นบีบีกับข้าจะออกไปตอนนี้แล้ว”

ขณะนั้นเอง...

 “เอ๊ะ?”  ลินลี่ย์หันไปมอง

เหนือทะเล คลื่นพลังงานเริ่มก่อตัวเป็นรูป  สีสันของโลกเริ่มเปลี่ยนไป  และแสงเริ่มกลายเป็นวง  ทันใดนั้นดูเหมือนว่าดวงอาทิตย์ในท้องฟ้าสูญเสียความแวววาวหลังจากนั้นพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวเริ่มเปล่งแสงและรวมกลุ่มเป็นร่างหนึ่งช้าๆ...

รัศมีที่คุ้นเคยนั่น...

 “ประมุขมหาเทพแห่งแสง!”  ลินลี่ย์หรี่ตา

 “ลินลี่ย์!”  เสียงดังก้องกังวานเหมือนฟ้ากระหึ่มดังขึ้น ขณะที่ร่างยักษ์สูงสิบเมตรปรากฏตัวขึ้น  และลักษณะของมันคล้ายกับลักษณะของประมุขมหาเทพแห่งแสง เพียงแต่มีขนาดใหญ่กว่า

 “ประมุขมหาเทพ”  ลินลี่ย์แค่ยิ้มขณะมองดูประมุขมหาเทพแห่งแสง

 “ขอโทษด้วยนะลินลี่ย์, ข้าได้แจ้งประมุขมหาเทพแห่งแสงว่าข้าได้เพชรกระจับแดงมาไว้ในครอบครองแล้ว  หลังจากเกิดเรื่องนี้ ข้าต้องแจ้งให้เขารู้เป็นอย่างน้อย”  คลีเมนไทน์ส่งสำนึกเทพเชิงขอโทษ

 “ข้าเข้าใจ” ลินลี่ย์เข้าใจเหตุผลที่คลีเมนไทน์ต้องทำเช่นนี้

ประมุขมหาเทพแห่งแสงลอยตัวลงมาจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา  สายของเขากวาดมองแปดพารากอนและบีบี

ประมุขมหาเทพแห่งแสงโกรธจัด  เพราะคลีเมนไทน์ต้องการเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ทั้งหมด  ประมุขมหาเทพแห่งแสงถึงกับเดินทางเข้ามาในมิติปั่นป่วนด้วยตนเองจากพิภพแสงศักดิ์สิทธิ์  เขาเดินทางผ่านคลื่นมิติปั่นป่วนที่กว้างไกลและรีบเร่งตรงมาที่พิภพโอคาลุนด์

เพียงแต่ แม้ว่าสี่พิภพชั้นสูงและเจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์จะอยู่ใกล้เคียงกัน แต่พิภพโลกธาตุอื่นนับไม่ถ้วน แม้ว่าจะอยู่ใกล้กัน แต่ก็ยังเป็นพื้นที่ห่างไกล

สำหรับคนอย่างประมุขมหาเทพแห่งแสง  เขาต้องเดินทางถึงหนึ่งในสิบระยะทาง จากตรงนี้ใครคงคิดได้ว่าไกลเพียงไหน

ประมุขมหาเทพแห่งแสงเปี่ยมไปด้วยความหวังและตื่นเต้นมาก  เขาไม่สนใจว่าจะต้องใช้ความพยายามและเรี่ยวแรงเพียงไหนเพื่อทำให้เขาไปถึงที่นั่น  แต่ใครจะคิดกันเล่าว่าเมื่อมาได้ครึ่งทางเขาได้รับการบอกกล่าวว่าเกิดอะไรขึ้น เพชรกระจับแดงถูกลินลี่ย์ชิงไป!

ถ้าคลีเมนไทน์ไม่เคยได้รับมาก่อน  นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

แต่เพราะคลีเมนไทน์ได้รับไว้ก่อนไม่ใช่หรือ?  ประมุขมหาเทพแห่งแสงถึงได้มีความสุขมาก  เพราะเขาเริ่มมองว่าเพชรกระจับแดงตกเป็นของเขาแล้ว  ตอนนี้พอเพชรถูกคนอื่นได้ไป ย่อมทำให้เขาโกรธแน่นอน  และเนื่องจากเขาเดินทางผ่านมิติปั่นป่วนระยะไกลขนาดนั้น เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

 “ลินลี่ย์, เจ้า...”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงกำลังจะพูดบางอย่าง

 “ท่านประมุขมหาเทพ”  ลินลี่ย์ขัดจังหวะประมุขมหาเทพแห่งแสงและถามด้วยความสงสัย  “ที่นี่คือพิภพโลกธาตุ เป็นไปได้หรือว่าท่านตั้งใจจะขัดขวางข้าไว้ที่นี่  ด้วยร่างแยกพลังงานที่มีพลังงานน้อยนิดนี่น่ะหรือ?”