เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 761 ตาสุนัขมองคนต่ำ

ตอนที่  761  ตาสุนัขมองคนต่ำ

แม้ว่าพนักงานบริการลูกค้าจะทำสีหน้ารังเกียจ  แต่เพราะร้านค้ามีกฎห้ามไล่ลูกค้า และไม่อนุญาตให้พูดดูหมิ่นดูแคลนแขก เขาคงได้แต่แค่นเสียงใส่ปีศาจยากไร้กลุ่มนี้  เป็นคนจนไม่ใช่ความผิดของพวกเขา  แต่จนแล้วยังกล้าเข้าหนึ่งในสามสุดยอดร้านค้าสัตว์อสูรของเมืองลี่จ้าว ถือว่าไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

 

พวกบ้านนอกเหล่านี้เป็นใคร พวกเขาเข้าใจเรื่องของอสูรหรือเปล่า?

พวกเขามีเงินซื้ออสูรจริงๆ หรือ?

ถ้าหากบอกพวกเขาไปว่ามังกรบินชั้นทองระดับเตรียมปราณฟ้าราคาตัวละล้านเหรียญทอง  พวกเขาจะมิกลัวจนเป็นลมหรอกหรือ

พนักงานบริการลูกค้าจะไม่ใช้คำพูดว่าร้ายลูกค้าจนเกิดการทะเลาะกัน  แต่จะใช้ทักษะในการพูดเชือดเฉือนเชิงดูหมิ่น  “ท่านอาคันตุกะผู้มีเกียรติ ไข่อสูรที่ท่านกำลังมองอยู่นั้นมีความโดดเด่นมากจริงๆ  ท่านก็คงทราบว่าร้านส่งเสริมศักยภาพของเราไม่ใช่ตลาดมืดที่คอยเชือดเฉือนเอาเปรียบลูกค้า  ตรงกันข้าม ราคาที่เหมาะสมคือปรัชญาการค้าของร้านเรา  ถ้าท่านสามารถซื้อมังกรทองบินได้ ข้าได้รับสิทธิ์ให้แถมไข่อสูรที่โดดเด่นนี้ให้ท่าน ต้องทราบไว้ก่อนว่า ไข่นี่คืออสูรบินที่มีความเร็วพิเศษเกือบเทียบเท่ามังกรทองบิน มันคือกระเรียนหงอนเทา”

 “กระเรียนหงอนเทา? เฮ้,  ข้าก็ได้ยินเรื่องนั้นมาบ้าง”  เจ้าอ้วนไห่เหมือนกับคนบ้านนอก ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

 “คาดว่าก็คงคล้ายกับกระเรียนเพลิงแดง” เย่คงเหมือนกับกินชิ้นสมองที่ตายแล้ว

คนโง่รู้แต่เพียงว่ากระเรียนเพลิงแดงตายไปแล้ว มิฉะนั้นถ้าโตขึ้นจะกลายเป็นอสูรปราณฟ้า

กระเรียนเพลิงแดงกล่าวกันว่าสืบสายเลือดมาจากกระเรียนหงอนแดงของเผ่าภูตบูรพา  แม้ว่าจะเก่าแก่จนไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่กระเรียนเพลิงแดงก็แข็งแกร่งทรงพลังจริงๆ กระเรียนเพลิงแดงที่ยังไม่เป็นอสูรปราณฟ้าอาจไม่สามารถเอาชนะมังกรบินทองได้  แต่เมื่อกระเรียนเพลิงโตเต็มวัยเป็นอสูรปราณฟ้า

มังกรทองบินหาได้ยาก  แต่นกกระเรียนเพลิงแดงหายากกว่ามังกรทองบินเป็นร้อยเท่า

เมื่อได้ยินเย่คงพูดเหมือนกับว่ากระเรียนหงอนเทาอยู่ในระดับเดียวกับกระเรียนเพลิงแดงตาของพนักงานต้อนรับลูกค้าถึงกับกระตุก

แต่เขายังยิ้มเต็มหน้า

เขาซ่อนความรู้สึกดูถูกเอาไว้ลึกไม่แสดงออกมา

เขาพูดย้ำคำของเย่คงและชูนิ้วหัวแม่มือให้เย่คง  “ท่านผู้นี้รู้ ดูจากการแต่งกายของท่านแสดงว่ารู้จักสินค้าแน่...” เขามองดูเย่คงตั้งแต่หัวจรดเท้ากลับไปมาพบว่าน่าจะเป็นพวกลูกเศรษฐีบ้านนอกมากกว่า  เขาทำเป็นจัดคอเสื้อให้เย่คงและร้องอย่างตกใจ “โอว..นี่ทำจากผ้าใยสังเคราะห์  ร้านเราก็มีคุณชายหลายคน คุณชายไม่เหมาะจะแต่งตัวอย่างนี้เลย  หรือว่าหาซื้อชุดไหมไม่ได้”

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่ เมื่อได้ยินเช่นนี้

ก็มองหน้ากันเองอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าพวกเขาแสดงความพึงพอใจตัวเองทันที พวกเขาเชิดหน้ายืดอกวางท่าทางเหมือนกับคุณชายทันที

หลิวเย่มีจิตใจบริสุทธิ์ไม่เสแสร้ง  นางไม่ถนัดหลอกลวงผู้คน กลัวว่าจะหัวเราะออกมา นางหันหน้าไปทางอื่น เป่าเอ๋อต้องการดูเรื่องสนุกหันไปดูอสูรอื่น มิฉะนั้นเป่าเอ๋อคงสร้างความลำบากใจให้เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ แน่นอน

 “ไข่ใบนี้ข้าต้องการซื้อ บอกมาซิ ราคาเท่าใด?”  เจ้าอ้วนไห่ตบอกเหมือนจะกล่าวว่าเรื่องเล็ก เขารวยเสียอย่าง

 “สิบเหรียญทอง” ฝ่ายบริการลูกค้าเพิ่มราคาเองมากกว่าปกติถึงสิบเท่า

 “ตายแล้ว, แพงขนาดนั้นเชียว?”  เจ้าอ้วนไห่ดูเหมือนจะตกใจ

 “ของดีอย่างนี้ คุ้มค่าไม่ใช่หรือ อสูรราคาถูกกว่าจะให้ดูดีเหมือนกับมังกรบินทองได้ยังไง? 39 ปีก็โตเต็มวัย หนัก 15 ตันเวลากางปีกยาวถึง 35 เมตร ตัวยาวตั้งแต่หัวถึงท้าย 48 เมตร หนังแข็งราวกับเกราะชั้นทอง ทนเปลวไฟอุณหภูมิสูงถึงพันองศา ความเร็วสูงสุดในการบินถึง 500 กิโลเมตรต่อชั่วโมง  ความเร็วสูงสุดตอนบรรทุกขับขี่ 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมง  ในการประลองมันสู้กับอสูรในระดับเดียวกันชนะต่อเนื่องถึงแปดครั้ง  มันคือเจ้าชายมังกรบินทองที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองลี่จ้าว”  ฝ่ายบริการลูกค้าแสดงความสามารถอย่างเต็มที่  เขาจินตนาการว่ารอสักเดี๋ยว พวกปีศาจยากไร้พวกนี้คงกลัวจนปัสสาวะราดรดกางเกงแน่

 “แล้วเจ้าชายน้อยราคาเท่าใด?”  เจ้าอ้วนไห่ตื่นเต้นในใจ เหมือนกับว่าเขากลัวว่าหัวใจจะกระดอนออกมาและถาม

โชคดีที่องค์ชายเทียนหลัวไม่ได้มาด้วย  มิฉะนั้นเขาคงโดนไล่เตะไล่ต้อนแน่

เย่คงให้ความร่วมมือและมีสีหน้าคาดหวัง แต่ก็เตรียมพร้อมรับสถานการณ์ผิดหวัง ทำให้พนักงานดูแลลูกค้าดีใจ

พนักงานบริการลูกค้ายื่นมือออกมาตบไหล่เจ้าอ้วนไห่และจงใจพูดให้ช้าลง “ราคาไม่แพงเลยสำหรับพวกเจ้าทุกคนที่เป็นคุณชายจากตระกูลมั่งคั่ง ราคาแค่นี้เหมือนกับขนเส้นเดียว  แม้ว่าจะเป็นสมบัติล้ำค่าของร้านค้าประจำเมือง  แต่ถ้าพวกเจ้าต้องการซื้อ  อย่างนั้นข้าจะลดราคาให้ 2% ราคาของเจ้าชายมังกรบินทองไร้เทียมทานตัวนี้ ราคาอยู่ที่หนึ่งล้าน  แต่ถ้าเจ้าพร้อมจ่ายเต็มจำนวน  อย่างนั้นเจ้าจะได้ลดราคาเหลือที่ 980,000”

เขารู้สึกลอบพึงพอใจและชลอความเร็วในการพูดให้ช้าลง

ถ้าฝ่ายตรงข้ามได้ยินไม่ชัด

เขาไม่ถือสาที่จะพูดอธิบายอีก

ตอนแรกเลย เขาคิดว่าเมื่อเขาพูดอธิบายจบ ฝ่ายตรงข้ามคงกลัวจนฉี่ราด หรือไม่ก็กลัวจนเหงื่อตกทรุดนั่งกับพื้น

คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าอ้วนกับคนผอมที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่แสดงอาการสนองตอบแม้แต่น้อย  พวกเขาดูเหมือนคนทึ่มที่ธรรมดาและประหลาดใจ   เพราะกลัวว่าปีศาจยากไร้ทั้งสองจะได้ยินไม่ชัด  พนักงานบริการลูกค้าจึงพูดซ้ำอีก

 “ข้ายังได้ยินไม่ชัด  เจ้าว่าเท่าไหร่นะ?”  ในที่สุดเจ้าอ้วนไห่เหยียดมือเล็กน้อย

 “หนึ่งล้าน หนึ่งล้าน  ล้านเดียว,  ถ้าเจ้าต้องการซื้อก็ต้องจ่ายสด  จากนั้นข้าจึงยอมลดราคาให้ 20% ช่วยให้เจ้าประหยัดเงินออกไปอีก 20,000  เพียงแต่เจ้าจ่าย 980,000  เจ้าค่อยพาเอาอสูรสมบัติของร้านเราไปได้”  บุรุษผู้นี้ไม่สามารถรอดูฝ่ายตรงข้ามหลั่งเหงื่อตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว เขาแทบอดใจไม่ได้และอยากตะโกนว่า “พวกปีศาจยากไร้ อย่าได้เที่ยวมาเดินเล่นที่นี่โดยไม่มีเงิน  ที่นี่ไม่ใช่สถานที่เดินเล่นของปีศาจยากไร้  พวกเศรษฐีบ้านนอกอย่างพวกเจ้า ควรจะไปสำมะเลเทเมาอยู่ในโรงเหล้าราคาถูกมากกว่า  ที่นั่นแหละเหมาะสมกับพวกเจ้าแล้ว”

 “......”  เจ้าอ้วนไห่และเย่คงมองหน้ากันเอง โดยไม่มีปฏิกิริยาแสดงออก  ไม่เป็นลมสลบ ไม่มีเหงื่อตก ไม่ได้ปัสสาวะราดกางเกง และไม่ตัวสั่น

 “ดูลักษณะท่าทางของเจ้ากำลังจะซื้อของหรือ?”  คนผู้นี้รำพึงเยาะเย้ยในใจ  “ความจริงวันนี้ดูเหมือนว่าข้าพบเจอคนรวยสองคน”

 “มีส่วนลด 2% จริงๆหรือ?”  เจ้าอ้วนไห่ถามเบาๆ

 “แน่นอน, คุณชายอย่างท่านจะได้รับส่วนลด 2% อยู่แล้ว  แต่ว่าไม่นะ พวกท่านจ่ายเป็นเงินสดดีกว่า เพราะเราคนค้าขายที่นี่มีกำไรน้อยอยู่แล้ว เราไม่ต้องการเป็นเครดิตทางธุรกิจ ควักออกมา 980,000 สมบัติร้านเราชิ้นนี้จะเป็นของเจ้า  เงินน่ะมีไหม 980,000?  ถ้ามีก็ควักออกมา  สวรรค์!  ข้าอยากจะรู้นักว่าท่านมั่งคั่งเพียงไหน  จะรออะไรอยู่อีก?  สมบัติประจำร้านนี้กำลังรอให้ท่านซื้อกลับไป...”  คนผู้นี้เต้นแร้งเต้นกาและเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เพื่อทำให้เจ้าอ้วนไห่และเย่คงอับอายเก้อเขินไปหาร้านอื่น

 “ซื้อมังกรบินทองและแถมไข่ด้วย  เจ้าพูดอย่างนั้นไว้ไม่ใช่หรือ?”  เจ้าอ้วนไห่ถือไข่กระเรียนหงอนเทาราวกับจะซื้อซาลาเปาในเมือง “เจ้าพูดอย่างนี้ใช่ไหม?”

 “ไม่, ร้านค้าของเรารักษาสัญญาหนักแน่นเท่ากับพันตำลึงทอง ตราบใดที่ท่านจ่าย 980000 ทั้งไข่นี้และมังกรบินทองจะเป็นของท่าน  รีบควักเงินออกมา คุณชายจากตระกูลมั่งคั่งอย่างท่านไม่จำเป็นกังวลไป  ตราบใดที่ท่านมีเงินมาวาง พวกท่านก็สามารถรับเอาไปได้”  คนผู้นี้มองเจ้าอ้วนไห่ว่าไม่มีปัญญาจะซื้อมังกรบินทอง  บางทีเขาอาจเช่าเสื้อผ้ามาใส่หลอกสาวๆ ให้ดูภายนอกดีเลียนแบบกุลบุตรในตระกูลใหญ่  เขาต้องทำให้เจ้าผู้นี้อับอายไม่สามารถเสนอหน้าต่อสาวๆ ได้ตลอดชีวิต

 “เดี๋ยวปรึกษากันก่อน”  เย่คงพยายามพูดรอมชอม

 “ก็ดี, กลับมาปรึกษากันก่อน”  เจ้าอ้วนไห่ดูเหมือนต้องการมองหาทางลงจากหลังเสือ

 “ไม่นะ, คุณชายทั้งสองมาจากตระกูลมั่งคั่ง  พวกท่านถือไข่อสูรในร้านเราและถามราคาร้านเรา พวกท่านไม่ต้องการจะซื้อหรือ? พวกท่านสับสนอะไรหรือเปล่า? คิดว่าเรามีเวลาว่างมากนักหรือ?  ไม่มีเงินใช่ไหมเล่า?  ไม่มีเงินแล้วเข้ามาทำไม? หรือว่าแค่ต้องการโอ้อวดหน้าใหญ่?”  คนผู้นี้รู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบสนองด้วยการต่อรองราคาโอ้อวดต่อหน้าสตรีแล้วกลับไปคุยโม้  แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีเงินซื้อได้จริงๆ  คนอย่างนั้นไม่เพียงแต่น่าดูถูกเท่านั้น แต่จะต้องทำให้อับอายจนโงหัวไม่ขึ้นอีกเลย

 “เอ่อ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”  หลิวเย่ได้ยินพนักงานบริการลูกค้าเยาะเย้ยเสียงดังจึงรีบเข้ามาสมทบ

คนผู้นี้เตรียมตัวจะดูถูกยั่วโมโหต่อ

ใครจะคิดกันเล่าว่าเจ้าอ้วนไห่ใช้มือแตะแหวนเก็บของแล้วเทเหรียญทองออกมาซึ่งไม่ทราบว่าจำนวนเท่าใดและกระจายกลิ้งหายไปตรงไหนบ้าง เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามทำสีหน้าประหลาด เจ้าอ้วนไห่พูดราวกับว่ากำลังซื้อกะหล่ำปลีอยู่ในตลาดสด  “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ข้ากับเจ้าลิงกำลังปรึกษากันอยู่ว่าจะซื้อมังกรบินทองอาหารโปรดกลับไปเลี้ยงตั๊กแตนมัจจุราชของคุณชายสามสักหลายๆ ตัว  เจ้าก็รู้ว่านางไม่ได้กินมังกรบินเป็นอาหารมาหลายมื้อแล้ว นางจะค่อนข้างอารมณ์เสีย”

เย่คงยื่นมือตบบ่าพนักงานดูแลลูกค้าอย่างเป็นกันเองและยิ้มให้เขาซึ่งตอนนี้สั่นไปทั้งตัว “รบกวนเจ้าช่วยนับเงินด้วย เราไม่มีบัตรเครดิต พกมาแต่เงินสด แต่ข้ารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างเจ้ารอรับเงินเยอะแยะอยู่แล้ว คงไม่เกี่ยงเรื่องนับเงินหรอกนะ”

พอเย่คงปล่อยคนผู้นั้น เขาสั่น ขาอ่อนแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น

 “ไม่อาจขายได้...”

สหายของเขาที่อยู่ห่างออกไปเมื่อเห็นเหตุการณ์กลับตาลปัตรกะทันหันก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที  “สมบัติประจำร้านของเมืองไม่สามารถขายได้ จะให้มากเท่าไหร่ก็ไม่ขาย  หนึ่งล้านเหรียญทองเป็นราคาขั้นต่ำของร้าน  ราคาขนาดนี้ไม่มีใครขายกัน  และจะไม่ขายออกไปด้วย”