เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 763 อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติมาแล้ว

ตอนที่  763  อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติมาแล้ว

เกาะสุริยันต์  จวนเจ้าเมือง

ถูไห่เพิ่งตื่นหลังจากพักผ่อนหลังอาหารกลางวัน  เขาได้ยินเสียงอึกทึกข้างนอก

 

เขาหยิบแก้วชาพุทราหวานที่สาวใช้ส่งให้และถอนหายใจเล็กน้อยถามพ่อบ้านเจียวซือ  “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

 “เรียนนายผู้เฒ่า!  วันนี้เกิดเรื่องเล็กน้อยขึ้นสองเรื่อง” พ่อบ้านเจียวซือช่วยดึงเก้าอี้ออกรอให้เจ้าเมืองถูไห่นั่งลงอย่างสะดวกสบาย พร้อมกับวางจานรองถ้วยชา และกล่าวรายงาน  “มีนักสู้ปราณฟ้าคนหนึ่งโดยสารรถม้าบินผ่านมาที่นี่ กำลังจะออกไป แต่นายพลเวิงให้ทหารออกไปไล่ล่ากลับโดนเหยียบหน้าโดนทุบตีกลับมา”

 “เหรอ?”  ถูไห่ส่ายศีรษะไม่ได้กังวลใจแม้แต่น้อย  “อาเวิงก็ควรจะรู้ว่าจะกิน จะเล่นจะดื่มได้ยังไง  ถ้าไม่โดนทุบตีสั่งสอนเสียบ้างก็คงไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า  คาดว่าฝ่ายตรงข้ามคงเห็นแก่หน้าข้า มิฉะนั้นเขาคงบิดหัวสุนัขของเจ้านั่นหลุดไปแล้ว”

 “อีกเรื่องหนึ่ง, พนักงานขายของร้านเสริมศักยภาพดูถูกดูแคลนนักท่องเที่ยวว่าไม่มีปัญญาซื้อมังกรบินทองโดยใช้อุบายหลอกล่อ   ใครจะคิดกันเล่าว่าเขาจะเอาเงินออกมากองมากมาย  พวกเขาอยู่ในภาวะขี่หลังเสือลงไม่ได้  นายกองทหารจึงต้องเข้าแทรกแซง  แต่เนื่องจากร้านเสริมศักยภาพเป็นร้านของนายพลเวิง  และนายกองทหารก็ชอบพอกับทางร้านเสริมศักยภาพ ผลก็คือเขาถูกดึงลิ้นออกและ เปลี่ยนสภาพไปเป็นว่าวมนุษย์  คนครึ่งเมืองมองเห็นพากันส่งเสียงฮือฮา”

 “ถูกดึงลิ้นและกลายเป็นว่าวมนุษย์ในท้องฟ้าน่ะหรือ?”  เจ้าเมืองถูไห่ประหลาดใจ 

จะดีหรือ

ว่าวมนุษย์ เจ้าเมืองถูไห่ไม่ยอมปล่อยไว้แน่

เกียรติและประเพณีนี้กล่าวกันว่ามีมาตั้งแต่เมื่อครั้งรบกับทหารทงเทียนหกพันปีก่อน

เวลานั้นแดนสวรรค์พ่ายแพ้อย่างหนัก นักรบหอทงเทียนมาถึงต้องการระบายความโกรธ ก็ใช้วิธีประหารชีวิตด้วยวิธีการต่างๆ

กระบวนการทำว่าวมนุษย์โดยทั่วไปเป็นอย่างนี้ คือจับศัตรูหันหน้าเข้าหาหน้าผาสูงชันเป็นพิเศษ จากนั้นผ่าท้องควักไส้ผู้เคราะห์ร้ายจากนั้นดึงไส้เหวี่ยงปล่อยให้ร่างร่วงลงหน้าผา  คนที่ยังไม่ตายก็จะหล่นตามลงไปด้วยความทรมานเจ็บปวด

บางคนควบคุมน้ำหนักกำลังได้ดีสามารถทำให้มนุษย์ว่าวลอยอยู่ในอากาศได้มากกว่าหนึ่งชั่วโมง

ทัณฑ์มนุษย์ว่าวที่โหดร้ายอย่างนั้นเป็นหนึ่งในสิบสุดยอดทัณฑ์ทรมานของแดนสวรรค์ตะวันตก

บางทีพวกทหารรับจ้างไม่กลัวตาย แต่พวกเขากลัวการทรมานแบบนี้!

สำหรับเจ้าเมืองถูไห่ ว่าวมนุษย์ที่ใช้วิธีลากไส้ออกมานั้นเขาทำมาหลายครั้งแล้ว และค่อนข้างน่าเบื่อ  อย่างไรก็ตามว่าวมนุษย์โดยใช้วิธีดึงลิ้นแล้วเหวี่ยงไปในอากาศเขายังไม่เคยลองดูและมีความสงสัย

 “เรียนนายผู้เฒ่า, นายกองทหารผู้โชคร้ายมาจากเผ่ามนุษย์กิ้งก่า และลิ้นของเขาสามารถถูกดึงออกมาได้ยาวมากกว่าร่างกายหลายเท่า  แม้ว่าข้าไม่เคยเห็นกับตาตนเอง  คนที่ตามดูรายงานว่าตอนแรกนายกองผู้โชคร้ายนั้นถูกดึงลิ้นออกมา แล้วจากนั้นเขาถูกอัดแก๊สปริมาณมหาศาลลงท้องจนพองเหมือนลูกโป่งจนร่างลอยได้ทั้งร่าง และสุดท้ายเขาถูกเชือกมัดคอกลายเป็นว่าวลูกโป่งปล่อยให้คนจูงเล่นวิ่งไปตามถนน...”

 “น่าสนุก” เจ้าเมืองถูไห่ตบมือชอบใจ

จากนั้นเขาใช้นิ้วชี้เคาะกับโต๊ะเล่นเบาๆ  “เมื่อมีเวลาเราน่าจะมองหานักโทษเผ่ามนุษย์กิ้งก่าเอามาทำเป็นว่าวลูกโป่งอย่างนี้บ้าง แล้วจูงไปขังคุกต้องห้ามที่ทิศเหนือของเมือง  ดูซิว่าพวกโจรขโมยที่กล้ารุกรานข้าถูไห่จะมีชะตากรรมอย่างไร  น่าเศร้า!”

พ่อบ้านเจียวซือคำนับจนแทบเป็นมุม 90 องศาและรายงานอย่างสุภาพ  “ยินดีทำตามที่ท่านต้องการเลย นายผู้เฒ่า!”

เจ้าเมืองถูไห่เหมือนจะเพิ่งคิดบางอย่างขึ้นได้และถาม “นักสู้ปราณฟ้าที่บังเอิญผ่านมาและทุบตีอาเวิงตอนนี้อยู่ที่ไหน  เจ้าไปเชิญเขามาคุยกับข้าได้ไหม?”

สำหรับเรื่องเป็นสหายกับนักสู้ปราณฟ้า ถูไห่รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้

ถือว่าไม่น้อยเกินไป

ตราบใดที่ใช้จ่ายเงินแล้วบรรลุผลได้  เจ้าเมืองถูไห่จะไม่ยอมแพ้

ด้วยความสำเร็จมีพลังปราณฟ้าระดับสี่ขั้นสูง เขาจะหลีกเลี่ยงพวกแดนสวรรค์บนอยู่เสมอ และเขารู้สึกว่าเขาไม่เพียงแต่ยังขาดพลังเท่านั้น แต่ยังมีรากฐานอีกด้วย... เขาเห็นนักสู้ปราณฟ้าที่มีพลังอ่อนแอกว่าเขามากกว่าแต่ได้รับอนุญาตให้เข้าแดนสวรรค์บน  ยังไม่ต้องพูดถึงศิษย์จากตระกูลที่มีชื่อเสียงมาก   บ่อยครั้งที่คนที่ไม่ได้เป็นนักสู้ปราณฟ้าหรือเตรียมนักสู้ปราณฟ้าให้ผู้อาวุโสในตระกูลพาเข้าแดนสวรรค์ชั้นบนที่พวกเขาได้แต่ฝัน แต่ไม่เคยเข้าไป

ก่อนหน้านั้นเจ้าเมืองถูไห่ไม่เข้าใจเหตุผล และเพียงแต่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม

ต่อมาหลังจากราชาหลิงหวินรู้แจ้ง  เขาจึงเข้าใจได้ทันทีถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

แม้ว่าเจ้าเมืองลี่จ้าวผู้คอยปกป้องประตูแดนสวรรค์จะมีพลังปราณฟ้าระดับสี่เหนือกว่าเจ้าเมืองทั่วไป แต่ยังขาดการสนับสนุนจากตระกูลที่มีชื่อเสียง  เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าแดนสวรรค์ชั้นบนด้วยพลังส่วนตัวของเขา

แม้ว่าราชาหลิงหวินจะไม่ได้พอใจ นำถูไห่เข้าแดนสวรรค์บน  แต่เขาก็นำความหวังมาให้ถูไห่

ตราบใดที่มีนักสู้ปราณฟ้า 300 คนสนับสนุน ถูไห่จึงมีคุณสมบัติเสนอตัว

เพื่อให้ได้รับคุณสมบัตินี้ เจ้าเมืองถูไห่พยายามทำงานอย่างหนักตลอดสองร้อยปีและพบเจอนักสู้ปราณฟ้า 137 คนที่สนับสนุนเขา มีการใช้เงินไปจำนวนนับไม่ถ้วนในช่วงเวลาแบบนี้   นักสู้ปราณฟ้าที่อยู่ใกล้ๆ ทั้งหมด ถูไห่จะไม่พยายามเอาชนะ  แต่ไม่ใช่ว่านักสู้ปราณฟ้าทุกคนจะยินยอมเลือกถูไห่ เจ้าเมืองจินหลุน (จักรทอง) เจ้าเมืองกวงเยี่ยน ฯลฯ กำลังเคลื่อนไหวในทำนองเดียวกัน

จำนวนนักสู้ปราณฟ้า 300 คนที่สนับสนุนเขาจะไม่มีทางไปถึงได้เลย

ตอนนี้ถูไห่ต้องการรู้จักนักสู้ปราณฟ้าที่ผ่านทางมา ดูว่าจะกลายเป็นสหายและสนับสนุนตัวเขาให้เข้าไปยังแดนสวรรค์บนได้หรือไม่

ไม่มีนักสู้ปราณฟ้าแปลกหน้าผ่านมายังเมืองลี่จ้าวนานครึ่งปีแล้ว

วันนี้ข้าได้พบคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะทุบตีญาติของถูไห่อย่างดุดันไปบ้าง แต่ถูไห่ไม่ถือสา

 “เรียนนายผู้เฒ่า, ข้าเกรงว่าเรื่องนี้อาจยุ่งยากอยู่บ้าง”  พ่อบ้านเจียวซือส่ายหน้าเล็กน้อยและถอนหายใจ  “นายพลเวิงล่วงเกินอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ก่อน นายกองทหารและร้านเสริมศักยภาพถูกเขาเล่นงานเพราะพยายามจะโกงทรัพย์สินของเขา ทำให้นักสู้ปราณฟ้าผู้นั้นมองเราอย่างไม่พอใจ  ความจริงพนักงานขายของร้านเสริมศักยภาพถูกบริวารของนักสู้ปราณฟ้านั้นทำร้ายเพราะไปหลอกพวกเขา  และนายกองทหารของเมืองก็ล่วงเกินนักสู้ปราณฟ้านั้นโดยตรง เขาจึงกลายเป็นมนุษย์ว่าวถูกแขวนไว้บนเสาธงในตอนนี้!”

 “บัดซบ!”  เจ้าเมืองถูไห่ตบโต๊ะจนถ้วยชาพุทราจีนกระดอน

อารมณ์ปกติของเขาสูญสลายไปเพราะความโกรธ

ต่อให้ฆ่าคนหลายร้อยอาการหงุดหงิดในหัวใจก็คงไม่ลดลง

อย่างไรก็ตามเมื่อสามเดือนที่แล้ว ราชาหลิงหวินเรียกเจ้าเมืองถูไห่เข้ามาตำหนิและวิพากย์วิจารณ์พฤติกรรมการฆ่าที่โหดเหี้ยมอำมหิตเกินไป  ชื่อเสียงของเขาไม่ดีนัก ข่าวลือแบบนี้ทำให้ยากกับการเตรียมตัวเข้าแดนสวรรค์บน  หลังจากปรึกษาพูดคุยกับราชาหลิงหวินลับๆ แล้ว เจ้าเมืองถูไห่เปลี่ยนวิธีฆ่าที่สร้างชื่อเสียงอื้อฉาวของเขาไปเป็นตามปกติ

เขาระงับความโกรธ  “เป็นเพราะข้าล่วงเกินอีกฝ่ายหนึ่งก่อน ข้าต้องนึกถึงความประทับใจของเขา  ถ้าเขายินดีจะสนับสนุนข้าให้เข้าแดนสวรรค์บนได้  อย่างนั้นข้าจะเปิดร้านเสริมศักยภาพและสงบศึกกับเขา ทำไมจะไม่ได้เล่า?  นอกจากนี้นักสู้ปราณฟ้า ถ้าต้องการแสดงความโกรธเกรี้ยวกราดขณะเข้าร้านค้า  เขาคงทำลายสร้างความสั่นสะเทือนไปแล้ว  แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาเพียงแค่สั่งสอนคนไม่กี่คน  นี่แสดงว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ ไม่ถือสากับเรื่องเล็กน้อย ไปเอาของขวัญมา และบอกความจริงใจของข้ากับเขา ข้ายินดีรอต้อนรับเขาอยู่ที่จวนเจ้าเมือง!”

พ่อบ้านเจียวซือพยักหน้า

ในเวลาที่เขาจะเดินออกมา เขาเตือนอย่างระมัดระวัง  “นายผู้เฒ่า, มีเรื่องกล่าวกันว่าอาณาจักรหลิงหวินมีเศษเดนของพวกหอทงเทียนที่ยังเหลืออยู่  แม้ว่าจะผ่านมาหกพันปีแล้ว แต่โจรพวกนี้ก็ยังไม่เลิกรา ไม่มีเลยสักวันที่พวกเขาไม่ต้องการเปิดประตูแดนสวรรค์”

เจ้าเมืองถูไห่โบกมือขวักไขว่ “สบายใจได้ เศษเดนที่เหลือเหล่านี้ไม่กล้ามายังเมืองลี่จ้าวแน่  เกาะสุริยันต์นี้จะทำให้พวกเขาไม่มีที่ซ่อนบนแดนสวรรค์  นอกจากนี้หัวหน้าพวกเศษเดนที่ยังเหลือและก่อความวุ่นวายจะถูกปิดล้อมและฆ่า  บริวารผู้ภักดีของหอทงเทียนจะถูกฆ่าไปทีละคนๆ  พวกที่เหลืออยู่เป็นพวกที่ไม่มีกำลังและแข็งแกร่ง  บางทีพวกเขาอาจไม่มีนักรบปราณฟ้าในตอนนี้ก็ได้  และคนรุ่นหลังในรอบพันปีมานี้ก็แข็งแกร่งไม่พอ  นักสู้ระดับปราณฟ้าตายเร็ว นักสู้ที่เหลือทั้งหมดเป็นพวกมดแมลง ซึ่งยังมีพลังไม่พอ!”

 “ถูกแล้ว ยังเป็นท่านที่กังวลถูกต้องกว่า”  พ่อบ้านเจียวซือคำนับ

 “เจ้ากังวลกลัวก็ถูกต้องแล้ว  ความจริงเราต้องให้ความระมัดระวังพวกเศษเดนกบฏ  แต่มีเกาะสุริยันต์แล้ว  อย่าว่าแต่ตอนนี้เลย  แม้แต่กลุ่มกบฏปราณฟ้าเมื่อหกพันปีก่อนก็ยังทำอะไรไม่ได้  เจ้าก็รู้ว่าภายใต้เท้าของเรา นักรบปราณฟ้าฝ่ายกบฏถูกขังอยู่เท่าใด  เกือบร้อยคน และเป็นผู้นำรุ่นต่างๆ ที่ประสบความสำเร็จมีมากกว่า 20-30 คน....”  เจ้าเมืองถูไห่หัวเราะ

คนข้างนอกคิดว่าเกาะสุริยันต์ก็คือจวนเจ้าเมือง

ความจริงนี่คือคุกที่มีพลังผนึกที่แข็งแกร่งซึ่งผู้ทรงพลังในแดนสวรรค์ร่วมกันสร้าง  แม้นักสู้ระดับปราณฟ้าที่แข็งแกร่งก็ยากจะหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้ แม้แต่คุกลี่จ้าวที่อยู่ทางทิศเหนือของเมืองไม่มีอะไรมากไปกว่าคุกธรรมดาที่เอาไว้ขังพวกโจรเล็กโจรน้อยที่ก่อกวนอยู่ในเมืองเท่านั้น

พ่อบ้านเจียวซืออดนับถือเจ้าเมืองถูไห่ไม่ได้ที่เขาทำเป็นไม่เห็น  เมื่อเขาทำความเคารพ ตาของเขาทอประกายแปลกประหลาด

อย่างไรก็ตามประกายตาประหลาดนั้นหายวับไปอย่างรวดเร็ว

กลายเป็นความเคารพและเทิดทูนบูชา

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เจียวซือส่งรายงานกลับมา

เพราะเจ้าเมืองถูไห่มีใจจดจ่ออยู่กับแดนสวรรค์บน  นี่นับเป็นข่าวดี เพราะนักสู้ปราณฟ้าผู้ผ่านทางมานั้นและทุบตีนายพลเวิง และจับนายกองทหารประจำเมืองทำเป็นว่าวมนุษย์ยอมรับคำขอโทษและรับคำเชิญให้ร่วมงานเลี้ยง

นักสู้ปราณฟ้านั้นตอบรับมารยาทของพ่อบ้านเจียวซือและมอบหินปะการังแดงคุณภาพดีให้กับถูไห่ชิ้นหนึ่ง

นี่คือหนึ่งในหินปะการังแดงชนิดดีที่สุด

มีแต่แดนสวรรค์บนเท่านั้นถึงมีครอบครอง

อัญมณีหายากต่อให้มีเงินก็หาซื้อในที่นี้ไม่ได้

เจ้าเมืองถูไห่เมื่อเห็นหินปะการังแดงนี้หัวใจแทบกระดอนออกจากตัว นักสู้ปราณฟ้านี้เคยไปแดนสวรรค์บนมาแล้วหรือ?  อย่างน้อยพื้นเพตระกูล อาจารย์ ญาติพี่น้องหรือสหายของเขาคงไม่ธรรมดา  คงจะมีคนที่เคยอยู่ในแดนสวรรค์บนอยู่บ้าง  มิฉะนั้นจะมีของหายากอย่างหินปะการังแดงได้อย่างไร และของนี้ย่อมมีค่าอย่างแน่นอน

 “นักสู้ปราณฟ้านั้นมีพลังระดับใด?”  เจ้าเมืองถูไห่รู้สึกว่าเขาควรจะดึงฝ่ายตรงข้ามมาอยู่ด้วย  แน่นอนว่าจะต้องทำความเข้าใจข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามเสียก่อน

 “ข้าไม่สามารถเห็นได้ชัดเจนว่านักสู้ปราณฟ้าผู้มีเกียรตินั้นแข็งแกร่งระดับใด...”  เจียวซือส่ายศีรษะและพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย  “มองดูผิวเผินเหมือนกับเป็นนักสู้ปราณฟ้า  แต่ดูภายนอกกลับเป็นนักสู้เตรียมปราณฟ้า และให้ความรู้สึกว่าด้อยค่าเหมือนมดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา  เขาสวมหน้ากากแพลตตินัมที่ไม่มีใครเหมือน อาจเทียบได้กับสมบัติชั้นศักดิ์สิทธิ์ ข้าไม่เคยเห็นสมบัติระดับแพลตตินัมที่มีพลังวิญญาณมากขนาดนั้น..ในกลุ่มนักสู้ปราณฟ้าชั้นสูงมาก่อน อีกอย่างเขามีอาวุธดูแล้วน่าจะเป็นอาวุธเทพร่างอสูร  ถุงมือแมงป่องอาวุธเทพร่างอสูร  ข้าคิดว่านั่นเป็นสมบัติที่หาได้ยากในหมู่นักสู้แดนสวรรค์บน!  นักสู้ปราณฟ้าผู้นั้นทำลายเห็นผิดเดิมของข้าไปหมด ทำให้ข้าไม่กล้าคาดเดาเขา”

 “จริงหรือ?” ถูไห่เมื่อได้ยิน เขาเริ่มมีความสุข  ถ้านักสู้ปราณฟ้านี้มาจากแดนสวรรค์บน อย่างนั้นข้าก็คงโชคดี

เขาตบโต๊ะด้วยความตื่นเต้นดีใจ  “มาเถอะ ไม่ เจ้ามาด้วย ข้าต้องไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง!”