เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1025 คืนชีพ?

ตอนที่  1025  คืนชีพ?

ชิงผิงฟื้นขึ้น

 

นางพบว่าตนเองนอนอยู่ในหอยแมลงภู่ขนาดใหญ่  หอยแมลงภู่มีขนาดใหญ่โตกินพื้นที่ ภายในสามารถรองรับคนได้มีขนาดยาวยี่สิบเมตร และมีขนาดกว้าง ภายในมีผนังสีขาว และที่ขอบมีสีม่วงทอง  มีหอยอย่างน้อยพันสายพันธุ์อยู่ในน่านน้ำรอบเมืองไป๋เหอ  แต่ชิงผิงไม่เคยเห็นหอยแมลงภู่ที่ใหญ่โตสวยงามขนาดนี้มาก่อน

เมื่อนางตื่นขึ้น นางตกใจตื่นเต้นทันที

นางร่างระเบิดไปแล้วไม่ใช่หรือ?  แล้วนางยังมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างไร?

นอกจากนี้นางมานอนภายในหอยแมลงภู่ยักษ์สวยงามที่นางไม่รู้จักนี้ได้อย่างไร?

ต้องสงบสติอารมณ์...ชิงผิงพยายามระลึกนึกถึงอดีต และนางรู้ว่าตัวร้ายและสหายของเขาอยู่ในทะเลหมอก  จอมพลต้องการเปลี่ยนนางให้เหลือแต่เพียงเลือด และเขาเริ่มทำจริงๆ  เผ่าพันธุ์กบฏมีคำสาปที่น่ากลัวที่สุดอยู่ในร่าง!  ภายใต้ความคิดร้ายของแมงมุมน้ำ  นางคิดหลบหนีจากปากพยัคฆ์ ต้องใช้เรือชูชีพหลบหนีอยู่ในทะเลหมอก และจากนั้นนางส่งเจ้าอ้วนไห่ เย่คงและพวกพ้องออกไปด้วยพลังแหนเลือดเป็ด เหลือแต่จอมลามกที่อยู่กับนาง

นางจำได้ว่าเขาเหมือนกับจะทำการทดสอบทดลองเกี่ยวกับความหวั่นไหว เขาใช้มือซุกซนนวดเฟ้นนาง

สุดท้ายเล่า?

อ่า..ไม่น่าจะมีเวลาในตอนท้าย เมื่อร่างนางกำลังจะระเบิด นางต้องการจะมีสัมพันธ์กับเขาสักครั้ง ก็จะไม่มีความเสียใจในชีวิต  เพียงแต่หลังจากคำสาปโบราณโจมตีนาง นางเพิ่งถูกถอดเสื้อผ้า และดูเหมือนไม่สามารถรอเขาได้  นางก็พังทลาย...ดูเหมือนนางรู้สึกเสียใจก่อนที่นางจะหมดสติ  นางอยากมีสัมพันธ์กับเขา แต่น่าเสียดายเวลามีไม่พอ

แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น?

นางยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?

ชิงผิงพยายามลุกขึ้นนั่ง  แต่ไร้ประโยชน์  นางประหลาดใจเมื่อพบว่าร่างของนางผสานเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์  มีพลังเก็บกักอยู่มากมายในหอยแมลงภู่ยักษ์  และมุกเหลวให้ความรู้สึกเย็นเป็นพิเศษห่อหุ้มร่างกายของนางรวมตัวกันเพื่อเยียวยาร่างกายที่ระเบิดเสียหายอย่างต่อเนื่อง  พลังของคำสาปโบราณยังคงอยู่ตรงนั้น  แต่ถูกแปลงพลังออกมานอกเปลือกหอยยักษ์ ซึ่งมันจะไม่อยู่ในร่างนางอีกต่อไป

ใครกันใช้วิธีที่ยอดเยี่ยมนี้ช่วยชีวิตนาง?

จอมลามกนั่นหรือเปล่า?

เขามีความสามารถเช่นนี้ด้วยหรือ?  ไม่มีทางเป็นไปได้!

เช่นเดียวกับคำสาปโบราณประเภทนี้ เว้นแต่เป็นเทพเจ้า เป็นไปไม่ได้ที่จะต่อต้านพลังคำสาปที่น่ากลัว ร่างที่บอบบางของนางกำลังจะระเบิดอย่างเห็นได้ชัด แล้วมันกลับฟื้นคืนสภาพได้อย่างไร?  นี่คือปาฏิหาริย์ที่เทพเจ้าเท่านั้นทำได้!

 “เจ้าฟื้นแล้วหรือ?  นับว่าไม่เลวเลย!”  จักรพรรดินีสมุทรสวมมงกุฏและชุดยาวถือไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์กำลังมองมาทางชิงผิง

 “เอ่อ.. ท่านคือใคร?” ชิงผิงเห็นนางแล้วตกใจทันที

ประการแรกชิงผิงไม่รู้จักจักรพรรดินีสมุทรแม้แต่น้อย  ประการที่สองฟังจากเสียงของนางแล้ว ดูเหมือนนางเป็นคนช่วยชิงผิง  ประการที่สาม เพราะวิธีการของจักรพรรดินีสมุทร ชิงผิงพบด้วยความตกใจว่าชีวิตของนางเชื่อมโยงกับอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายอีกฝ่าย  แม้จิตสำนึกจะไม่เชื่อมต่อ  แต่จิตวิญญาณเชื่อมต่อแน่นอน  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  หรือว่านางเป็นทาสของจักรพรรดิหญิงนี้?  แต่ทาสไม่สามารถสื่อสารกันได้!  การสื่อสารทางจิตวิญญาณได้นี้ ดีกว่าอสูรศึกที่ทำสัญญากันเสียอีก  นี่ก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน  คาดว่าจะมีแต่อสูรพิทักษ์ในตำนานและเจ้าของมันที่ทำได้

พอคิดเช่นนี้แล้วชิงผิงประหลาดใจ

นางกลายเป็นอสูรศึกของจักรพรรดินีสมุทรแล้วหรือ?

หรือว่าหลังจากนางตายแล้ววิญญาณของนางไปเกิดใหม่?

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้มีร่างกายเป็นเด็กทารก ร่างกายเดิมของนางยังอยู่ แค่ปล่อยให้คำสาปโบราณสลายออกไป และน้ำมุกวิญญาณเริ่มการซ่อมแซมและผสานร่างนางอย่างต่อเนื่อง

 “ข้าชื่อไห่หลาน เป็นราชินีของชาวเผ่าทะเลทั้งปวงในหอทงเทียน ที่ใดมีน้ำ  ข้าปกครองถึงที่นั่น  อย่างไรก็ตามเจ้าเป็นใครถึงได้มาอยู่ในหอยแมลงภู่ยักษ์ของข้าและหลอมรวมร่างกับมันทันที?”  จักรพรรดินีสมุทรถามอย่างเคร่งขรึม  คำพูดของนางแทบทำให้หัวใจชิงผิงกระดอนออกมา  ปรากฏว่าที่นี่คือหอทงเทียน!  นางมาหอทงเทียนจากเมืองไป๋เหอ ภูมิภาคสวนสวรรค์ เพราะพลังคำสาปโบราณหรือไม่ทำให้นางกลับมายังหอทงเทียน?

 “ถวายบังคมจักรพรรดินีสมุทร,  ข้ามีชื่อว่าชิงผิง  ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ในที่ของท่านได้ และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาผสานร่างกับหอยแมลงภู่ยักษ์ของท่าน  คงเป็นปาฏิหาริย์!”  ชิงผิงพูดยังไม่จบก็หลั่งน้ำตาดุจสายฝน

ตอนนี้นางคิดถึงเขา นางยินดีให้เขาก่อกวนนางไปตลอดชีวิต

เมื่อกลับมาที่หอทงเทียนแล้ว นางได้ผสานร่างกับหอยแมลงภู่ยักษ์ของจักรพรรดินีสมุทร  นางเกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปพบเขาอีก  ระหว่างหอทงเทียนและแดนสวรรค์ ถูกผนึกมาหลายพันปีแล้ว ไม่เคยมีใครเคยผ่านเข้าไปได้  ทั้งเผ่าพันธุ์กบฏและผู้รอดชีวิตจากหอทงเทียนยังไม่สามารถกลับไปบ้านเกิดได้

ตัวร้ายผู้นั้นอยู่ที่ทะเลหมอกนอกเมืองไป๋เหอ

ส่วนนางกลับมาหอทงเทียน

นี่..นับเป็นเรื่องดี

ถ้านางได้กลับไปบ้านเกิดก่อนมีการเปลี่ยนแปลง นั่นเป็นเรื่องดีที่น่าซาบซึ้ง... จอมพลเคยบอกไว้มากกว่าครั้งหนึ่งว่า ถ้าเขากลับไปยังหอทงเทียนได้  ด้วยพลังของเมืองไป๋เหอ  เขาจะสามารถปกครองหอทงเทียนได้ทั้งหมด ทำได้กระทั่งเปิดแดนล่มสลายแห่งทวยเทพในตำนานได้

หอทงเทียน, นางกลับมาแล้ว แต่นางกลับไม่มีความสุขแม้แต่น้อย  นางเศร้าไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่มีคนรักอยู่ด้วย  มีชีวิตต่อไปจะมีความหมายอะไร?

ที่นี่แยกห่างจากเขาอยู่เสมอ แม้ว่านางโชคดีได้คืนชีพจากคำสาปโบราณ  แต่กลับถูกลิขิตให้เป็นโศกนาฏกรรม  ข้าแต่เทพเจ้า ทำแบบนี้ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน

ในเมื่อให้นางได้คืนชีพ  ทำไมต้องเอานางมาไว้ที่หอทงเทียนด้วย?

ถ้าหากนางไปอยู่มุมใดมุมหนึ่งของแดนสวรรค์ นั่นก็ยังนับว่าดี

อย่างน้อย นางก็สามารถกลับไปหาเขาได้  ยังมีวันที่ได้อยู่กับเขา...

 “เจ้าร้องไห้ทำไม?”  จักรพรรดินีสมุทรดูเหมือนจะสับสนกับการร้องไห้ของนาง นางขมวดคิ้วและถาม

 “ข้า ข้าสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป” ชิงผิงยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า

 “เจ้าสูญเสียอะไรไป?”  จักรพรรดินีสมุทรถามนางอีกครั้ง

 “ข้าสูญเสียคนผู้หนึ่งไป!”  ชิงผิงร้องไห้

 “ฮะฮะ อย่างนั้นเจ้าลองพูดมา  เจ้าจะทำยังไง?”  จักรพรรดินีสมุทรเมื่อได้ยินชิงผิงพูด นางมีความสุข

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งถาม ความเจ็บปวดใจของชิงผิงก็พลุ่งออกมาราวกับน้ำหลาก  นางอดร้องไห้ไม่ได้   ไม่ทราบว่านางร้องไห้นานเพียงไหน ก่อนชิงผิงจะรู้ตัวว่าจักรพรรดินีสมุทรกำลังมองนาง และรอคำตอบจากนางอย่างอดทน   อาจเป็นเพราะจิตวิญญาณเชื่อมต่อกัน  หรือความเศร้าใจมีมากเกินไป  ถ้านางกำลังมองหาใครบางคนที่จะคุยด้วยความหวัง  นางหวังว่าหอทงเทียนจะมีทางอื่นที่เชื่อมต่อกับแดนสวรรค์  ในช่วงเวลาสั้นๆ ชิงผิงยังช่วยตัวเองไม่ได้  แต่ก็พูดถึงเรื่องของเขาต่อหน้าจักรพรรดินีสมุทรซึ่งเป็นคนแปลกหน้า

ชิงผิงสะอื้นบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างต่อหน้าจักรพรรดินีสมุทรไห่หลาน

จักรพรรดินีสมุทรลังเลอยู่นาน ทำท่าจะพูดอยู่หลายครั้ง

แต่นางยั้งคำพูดไว้ก่อน

ชิงผิงยึดความหวังสุดท้ายและถาม  “ฝ่าบาท, ได้โปรดบอก  หอทงเทียนมีทางผ่านมิติ จากหอทงเทียนหรือไม่  ข้าจะไปตามหาคนที่ข้าชอบ ขาดเขาข้าไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้!  ได้โปรดบอกข่าวดีให้ข้าทราบด้วยเถิด”

จักรพรรดินีสมุทรปฏิเสธอย่างเด็ดขาด  “อย่าว่าแต่ประตูเข้าแดนสวรรค์ที่ถูกปิดไปแล้ว  และทางแยกสำหรับผ่านมิติว่าง  เป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านเข้าไป  ต่อให้ผ่านไปได้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไป  ทำไมน่ะหรือ?  เจ้าไม่เข้าใจสถานะของเจ้าในตอนนี้หรือ?  เจ้าผสานเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์ของข้า และต่อมาก็จะต้องเป็นอสูรพิทักษ์ของข้า  เจ้าบอกมา ข้าควรปล่อยเจ้าไปหรือไม่?”

ชิงผิงนิ่ง

แม้ว่านางจะคาดเดาถึงความเป็นไปได้ไว้ก่อนแล้ว  แต่หลังจากได้ฟังความจริงนางอดรู้สึกสิ้นหวังมิได้

ความจริงการคืนชีพนางเองไม่มีค่าเลย!

คำสาปโบราณไม่ได้ฆ่านาง  แต่พานางกลับยังหอทงเทียนมาตุภูมิของนาง  แต่ก็ต้องผสานร่างนางกับอสูรพิทักษ์ของผู้อื่น  นับแต่นี้นางสูญเสียอิสรภาพอย่างสมบูรณ์

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในการเป็นอสูรพิทักษ์ก็คือ ไม่มีทางฆ่าตัวตายได้

ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้?

ชิงผิงยิ่งรู้สึกเศร้ามากเท่าใด น้ำตาก็ยิ่งทะลักออกมามาก และในที่สุดนางก็ร้องไห้เสียใจอย่างช่วยไม่ได้... บางทีนี่คือการลงโทษสูงสุดของคำสาปโบราณ  แม้แต่จะฆ่าตัวตายยังไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย  แต่นางกลับจะต้องทนทรมานต่อไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ในความสิ้นคิดและสิ้นหวัง  ไม่มีตัวร้ายอยู่ด้วยนางไม่อาจมีชีวิตได้สักวัน  ต่อไปนางควรจะทำฉันใด?

หลังจากร้องไห้ไปครู่หนึ่ง ชิงผิงเงยหน้าขึ้นทันทีและหยุดร้องไห้ นางมองจักรพรรดินีสมุทรเจ้านายใหม่นางด้วยสายตาแน่วแน่  “ฝ่าบาท!  โปรดให้อิสรภาพแก่ข้าด้วยเถิด  ท่านก็เป็นสตรี  ท่านควรจะเข้าใจว่าความรักของสตรีคืออะไร!  ไม่มีเขาข้ามิอาจมีชีวิตอยู่ได้  โปรดให้อิสรภาพแก่ข้าด้วยเถิด ให้ข้ากลับไปแดนสวรรค์  ข้าขอสาบานตรงนี้ว่าตราบใดที่ข้าพบเขา  ข้าจะกลับหอทงเทียนกับเขา  แต่เรื่องภายหลังก็แล้วแต่ท่าน ข้าไม่มีเงื่อนไขอะไรแน่นอน  ข้าขอร้องท่าน  ปล่อยข้าไป ถ้าข้าไม่มีเขา ข้าไม่อาจอยู่ได้สักวัน!”

จักรพรรดินีสมุทรส่ายหน้าช้าๆ  “ต่อให้ข้ามอบอิสรภาพให้เจ้า  เจ้ายังจะจากไปได้หรือ?  ด้วยสภาพร่างกายในปัจจุบันของเจ้า  เจ้าไม่สามารถจากไปได้แน่นอน ข้าคาดว่าอย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งปีกว่าเจ้าจะหลอมรวมเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์เต็มที่จากนั้นจึงสามารถฟื้นฟูร่างกายเจ้าด้วยมุกเหลวดาวตก..”

 “ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งปีหรือสิบปี ตราบใดที่ข้าทำได้  ข้าต้องไปตามหาเขา!”  ตอนนี้ชิงผิงเคลื่อนไหวไม่ได้  แต่นางต้องการให้จักรพรรดินีสมุทรให้อิสระนาง

 “เจ้ารู้ไหมว่าทางผ่านเข้าแดนสวรรค์กลายเป็นมิติแตกสลายไปแล้ว  ไม่ว่าเมื่อใดมีคนย่างเท้าเข้าไปในวังวนบิดเบี้ยวของมิติและเวลาจะถูกป่นสลายเป็นผุยผง”  จักรพรรดินีสมุทรยังคงส่ายหน้า

 “ต่อให้ร่างกายแหลกสลายข้าก็จะไป!”  ชิงผิงแสดงความมุ่งมั่น

 “ฮะฮะ..เจ้าช่างดื้อรั้นจริงๆ”  จักรพรรดินีสมุทรหัวเราะ  “ก็ได้ ถ้าร่างกายเจ้าฟื้นฟูเต็มที่ ข้าจะพิจารณาเรื่องมอบอิสรภาพให้เจ้าอีกครั้ง”

ชิงผิงดีใจและรีบขอบคุณนาง  “ฝ่าบาท!  ท่านเป็นจักรพรรดิหญิงที่เมตตาและงดงามที่สุดในโลก  ข้าหวังให้ท่านได้พบรักแท้ในชีวิตและได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างมีความสุขกับคนรักท่าน  ขอบคุณท่าน  ความจริงข้าไม่รู้ว่าข้าจะทำได้สำเร็จหรือไม่   แต่ข้าจะอดทน และจะสำนึกถึงคุณท่านไปตลอดชีวิต”

จักรพรรดินีโบกมือปฏิเสธและบอกว่านางมีคนรักอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องค้นหา “แม้ว่าเขามักจะมีเรื่องยุ่งวุ่นวายอยู่เสมอ เขาวิ่งออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย  เขาอยู่กับข้าแค่วันสองวัน  บางครั้งเขาเกลี้ยกล่อมข้าและบางทีก็เลินเล่อ ความกังวลอย่างเดียวของข้าก็คือกลัวเขาถูกแม่มดสาวสวยล่อลวงในระหว่างทาง คนดียากจะมองหาจริง  และเจ้าผู้นั้นชอบทำตัวเหลวไหล เป็นจอมลามกไม่รู้จักควบคุมตนเองให้ดี  ตราบใดถูกผู้อื่นออดอ้อนเขาเบาๆ เขาจะเหมือนกับคนติดยาเสพติด  เจ้าผู้นั้นทั้งน่ารักและน่าชัง เป็นอารมณ์ที่ซับซ้อนเป็นพิเศษ”

เมื่อได้ยินจักรพรรดินีผู้มีความสุขคายความคับข้องใจออกมา  ชิงผิงรู้สึกเห็นใจ

ใช่แล้ว!

ในการชิงดีชิงเด่นกัน ทุกคนต้องการคนดี  นางรักเขาได้ตลอดชีวิต  แต่หากไม่มีใครตาบอด ก็คงรู้ว่า คนดีก็เหมือนดาวตกในฟากฟ้าเห็นได้ยาก ปรากฏเพียงวูบเดียวแล้วหายลับไปในราตรี

ทันทีที่ปรากฏก็ยากที่ใครๆ จะมองเห็นได้ทัน!

ตัวร้ายที่นางมองหา แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากหรือแว่นกันแดดทั้งวันปิดบังลักษณะที่แท้จริง  ไม่มีการแข่งขันจากน้องหลิวเย่

ถ้านางไม่สารภาพกับเขาก่อนที่นางจะตาย  บางทีเขาอาจไม่ยอมรับตัวนางไปตลอด

ถ้าคิดคำนวณอย่างรอบคอบดูเหมือนว่านางถูกฆ่าตายไปครึ่งทางเพราะใช้มารยาหญิง โดยเฉพาะกับน้องหลิวเย่  ถ้านางรู้ความจริง  นางอาจจะโกรธ... ถ้าชิงผิงกลับไปยังแดนสวรรค์ได้ นางจะขอโทษหลิวเย่แน่นอน  จอมลามกนั่นควรจะเปลี่ยนสถานะน้องหลิวเย่จากลูกศิษย์ไปเป็นสถานะใหม่  จากนั้นก็รับใช้เขาด้วยกัน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วชิงผิงรู้สึกละอายใจ

อย่างไรก็ตามนางคิดวิธีการบางอย่างได้ นางตัดสินใจให้คำแนะนำจักรพรรดินีสมุทรเล็กน้อย  “ฝ่าบาท  ถ้าท่านต้องการให้เขาอยู่กับท่านมากขึ้นทำไมท่านไม่ให้กำเนิดเจ้าชาย  พอได้ทำหน้าที่พ่อ บางทีจะทำให้เขารักที่จะอยู่กับครอบครัวมากขึ้น”

 “เป็นความคิดที่ดี!”  จักรพรรดินีสมุทรบอกว่าความคิดนางไม่เลว  “ข้าจะรอให้เขากลับมาในครั้งต่อไป  จากนั้นจะนำวิธีนี้ไปใช้  แต่...”

 “แต่ฝ่าบาทยังลังเลอะไรอยู่อีกหรือ?”  ชิงผิงประหลาดใจที่รู้ว่านางต้องการมีบุตร แต่ยังลังเล?

 “ความจริงพ่อตัวร้ายของข้าไม่ได้มีภรรยาคนเดียว  แม้ว่าข้าจะเป็นภรรยาคนหนึ่ง แต่ก็อยู่ในระดับหลัง พี่สาวน้องสาวข้าในระดับบนยังมีอยู่อีก  ข้าต้องการให้กำเนิดบุตรแน่นอน แต่ดูเหมือนจะไม่มีความเป็นธรรมแก่พี่น้องที่มาก่อนข้า ถ้าพี่น้องที่อยู่ลำดับก่อนข้าทำไม่ดีกับข้า  อย่างนั้นข้าก็คงไม่เป็นไร  แต่พวกเขาดีต่อข้ามาก ข้าละอายใจ ต้องขอผ่อนปรนไปก่อน”  จักรพรรดินีสมุทรอธิบายเล็กน้อย

 “......” ชิงผิงเข้าใจถึงสาเหตุที่จักรพรรดินีสมุทรบอกว่าคนรักนางไม่อยู่ติดบ้าน    และปรากฏว่าเขามีภรรยามากกว่าหนึ่งคน

ผู้ชายอย่างนั้นเป็นคนนอกใจ!

นางไม่รู้ว่าบุรุษนอกใจผู้นั้นทำให้จักรพรรดินีสมุทรดูดี

ชิงผิงนิ่งเงียบเป็นเวลานาน  นางคิดว่านางยังไม่เป็นเช่นนั้น  นางรู้ว่าน้องหลิวเย่เป็นคู่กัน แต่นางก็ยังฝืน นางไม่ลังเลใจจะทิ้งเผ่าพันธุ์และยอมตายพร้อมกับเขา

สตรีบางครั้งก็โง่

พอมีความคิดนี้ในใจ ชิงผิงแนะนำจักรพรรดินีสมุทร “ถ้าเป็นอย่างนี้ ท่านน่าจะปรึกษาพูดคุยกัน  คนไหนเต็มใจจะมีลูก ก็ให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับคนนั้นก่อน”

จักรพรรดินีสมุทรยิ้มและส่ายหน้าโบกมือ  “ไม่ต้องห่วงไป  เพราะเขามีความแตกต่าง  ยิ่งเขามีความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น อย่างนั้นเด็กที่ถือกำเนิดขึ้นมาจะแข็งแกร่งมากและมีศักยภาพสูง  รอให้เขาฝึกฝนจนถึงระดับเทพ ข้าจะให้กำเนิดทารกศักดิ์สิทธิ์กับเขา!”

ชิงผิงเมื่อได้ยินก็ตกใจ  “สามีท่านฝึกฝนจนถึงระดับเทพราชันย์แล้วหรือ?  หอทงเทียนไม่มีนักสู้ระดับสูงไม่ใช่หรือ?”

มีบางคนแค่นเสียงอยู่ในที่ไกล และดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำพูดนี้

จักรพรรดินีสมุทรรีบโบกมือลาชิงผิง “ตัวร้ายจะต้องกลับมา  เจ้าต้องพักผ่อนให้ดี  อย่าคุยเรื่องไร้สาระ  อารมณ์ของตัวร้ายไม่ค่อยดี  โกรธขึ้นมาอาจทำร้ายผู้คนได้!”

ชิงผิงได้ยินคำพูดจากจักรพรรดินีสมุทร นางอดนึกถึงเขาไม่ได้  นางขยับชุดรักษาเพื่อให้สบายตัวมากขึ้น

ความรู้สึกจริงๆ แล้ว... ถ้าตัวร้ายนั่นอยู่ที่นี่ ก็คงจะดี!

ถ้าเขาอยู่ด้วย แม้ว่าเขาจะรังแกนางไปชั่วชีวิต นางก็ยอม!