เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 357 มุ่งสู่หอทงเทียนชั้นที่หก

 

ตอนที่  357  มุ่งสู่หอทงเทียนชั้นที่หก

หลังจากจบศึกวังเทพจักรพรรดิอวี้แล้ว ผู้เฒ่าเต่ามังกรมีความสุขมาก  เขาได้ใช้คทาเทพจักรพรรดิอวี้และใช้วิชาลับทำการฟื้นฟูพลังตนเอง

สำหรับเรื่องที่เย่ว์หยางปฏิเสธยืนกรานไม่ให้ผนึกเทพจักรอวี้เขา  ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่สามารถใช้ผนึกเทพจักรอวี้ได้ในตอนนี้  แต่เย่ว์หยางผู้ยังไม่ยอมเปลี่ยนใจในระยะใกล้ๆ นี้  ก็ยังต้องการมัน แม้มันจะใช้ได้แค่เอาไว้ทุบลูกเกาลัดก็ตาม

 

ในที่สุดเขาทำการเก็บกวาดพื้นที่ในวังเทพจักรพรรดิอวี้หลังจากต่อสู้มาอย่างหนัก หลังจากสามารถขับไล่สามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ออกไปได้

ถ้าไม่ได้รับของวิเศษบางอย่างเป็นตอบแทน เย่ว์หยางคงรู้สึกผิดหวังหนัก

ดังนั้น คทาเทพจักรพรรดิอวี้คืนให้ผู้เฒ่าเต่ามังกร, ผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ตกเป็นของเย่ว์หยาง  สำหรับดาบเทพจักรพรรดิจักรพรรดิอวี้ยกให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  ยิ่งกว่านั้นนางเป็นผู้เดียวที่ใช้มันได้

เย่ว์หยางยังอ้างว่าเขาเป็นผู้มีส่วนร่วมมากที่สุด  ดังนั้นเขายืนยันว่าเขาต้องได้รับรางวัลสองชิ้น เขาจึงแอบฮุบเอาเสาเจ็ดดาวสำหรับฝึกฝีมือของจักรพรรดิอวี้ไปด้วย

ผู้เฒ่าเต่ามังกรแม้จะยืนกรานไม่เห็นด้วย  แต่เงื่อนไขของเขาไม่เป็นที่ยอมรับของเย่ว์หยาง  จึงได้แต่ทำเป็นไม่เห็น

เย่ว์หยาง, เสวี่ยอู๋เสียและคนอื่นๆ ยังไม่ได้จากไปทันที  พวกเขากลับอยู่วังเทพจักรพรรดิอวี้โดยพักอยู่ในโลกคัมภีร์ต่อสามวันจนกระทั่งฟื้นฟูเรี่ยวแรงและหายเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ในศึกใหญ่ครั้งนี้  จากนั้นพวกเขาใช้เวลาต่ออีก 2-3 วันเก็บกวาดสมบัติที่ได้จากการศึกทั้งหมดจากวังเทพจักรพรรดิอวี้   พวกเขาแยกชิ้นส่วนตะขาบยักษ์สวรรค์ เขี้ยวพิษและเปลือกนอกของมันออกเป็นชิ้นๆ  ทั้งยังเก็บเอาเม็ดพลังของหนอนทรายปีศาจ ปีก อาวุธและเกราะของนักรบแดนสวรรค์  วัสดุทั้งหมดนี้ถูกนำกลับเข้าไปเก็บไว้ในโลกคัมภีร์ เพื่อรอแปรสภาพต่อไป

พวกเขาเก็บกวาดพื้นที่ทั้งหมดจนไม่มีอะไรเหลือให้เลือก  จากนั้นเย่ว์หยางจึงได้ออกจากวังเทพจักรพรรดิอวี้  ผู้เฒ่าเต่ามังกรใช้วิชาเทเลพอร์ตลับนำพวกเขากลับออกมา

ในบรรดานักรบแดนสวรรค์ที่ถูกผนึกไว้ทั้งหมด  มีเพียงตัวประหลาดแองเจิ้ลเท่านั้นที่เหลืออยู่

เขาเกือบจะถูกนางพญาดอกหนามมงกุฏทองจับกินเสียแล้ว

โชคดีที่เย่ว์หยางให้สัญญาว่าจะไว้ชีวิตเขาก่อนหน้านั้นแล้ว

แองเจิ้ลเก็บของเที่ระลึกประจำตัวของสหายหลายสิบชิ้น จากนั้นก็ก้าวเดินทีละก้าวๆ ออกจากวังเทพจักรพรรดิอวี้ออกจากประตูเทเลพอร์ตไป

ก่อนเขาจะจากไป  เขาหันกลับมามองเป็นครั้งสุดท้าย

บางที่นั่นอาจเป็นท่าทีแสดงความเศร้าโศกในใจเขาที่มิอาจพูดออกมาได้  ดูเขาไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย  กลับหดหู่ใจเล็กน้อย  เย่ว์หยางไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลย  แต่พอฟังแองเจิ้ลพึมพำ  เขาพบว่าแองเจิ้ลเคยมีสหายราวๆ 50 คนมาก่อน  แต่ตอนนี้เหลือเพียงแต่เขา  เขาหาของที่ระลึกของพวกเขาเกินกว่าสิบชิ้น  พวกเขาสูญหายไปเกือบทั้งหมด  เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะทำให้เขาเศร้าสลด

ได้รับอิสรภาพคืนมานับเป็นเรื่องดี  แต่ตอนนี้  เขากลับกลายเป็นคนเดียวดาย

หกพันปีผ่านไป เขาสูญเสียร่างดั้งเดิมกลายเป็นมนุษย์กึ่งสัตว์ประหลาด  และเขายังจะกลับแดนสวรรค์ได้อีกหรือ?

ด้วยพลังของนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับ 1 เขาจะกลับแดนสวรรค์ได้อย่างปลอดภัยยังไง

อย่าว่าแต่เขาไม่ค่อยมีความมั่นใจเลย  แม้แต่เย่ว์หยางผู้ไม่เคยไปแดนสวรรค์มาก่อนก็ยังนึกดูแคลนเขา

 “ข้าจะใช้ชีวิตอยู่ในหอทอเทียนสักระยะหนึ่ง  ข้าอยากจะปรับตัวเสียก่อน...” ความจริงตัวประหลาดแองเจิ้ลต้องการบอกว่าเขาต้องการติดตามเย่ว์หยางไปแดนสวรรค์  แต่เขาเห็นว่าเย่ว์หยางยังไม่มีความคิดที่แน่นอน  ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนั้น  เขาเชื่อว่าเมื่อเย่ว์หยางจะไปแดนสวรรค์ในอนาคต ก็คงต้องการผู้นำทางสักคน  แองเจิ้ลเชื่อว่าเขาเป็นตัวเลือกในการนำทางที่ดีที่สุด  ดังนั้นเขาไม่รีบร้อน  ก่อนอื่นเขาจะฝึกฝนให้มีความก้าวหน้าที่หอทงเทียนระดับต่ำก่อน

พอแยกทางกับแองเจิ้ล  เย่ว์หยาง, เสวี่ยอู๋เสียและสาวอื่นๆ กลับไปที่บ้านในสวนน้อย

ศึกวังเทพจักรพรรดิอวี้ไม่เพียงแต่สร้างผลกระทบมหาศาลให้เย่ว์หยางเท่านั้น  แต่ยังสร้างผลกระทบอย่างยิ่งใหญ่กับเสวี่ยอู๋เสียและหญิงสาวอื่นๆ ด้วย

สามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์  นักรบแดนสวรรค์ยังไม่ตาย ร่างของตะขาบยักษ์แดนสวรรค์มีความทนทานสุดยอด... ภายในหัวใจทุกคน  หลังจากผ่านศึกนี้มาได้ ก็เหมือนกับว่าพวกเขาเกิดความรู้ลึกแจ่มแจ้งยิ่งขึ้น  เมื่อพวกเขาคิดเรื่องที่พวกเขาได้รับการยอมรับในดินแดนมนุษย์  พวกเขารู้สึกเป็นเหมือนกับกบในก้นบ่อ  แดนสวรรค์ย่อมเป็นสถานที่ไม่ธรรมดา  ถ้าพวกเขาต้องการก้าวหน้าเข้าสู่แดนสวรรค์ด้วยพลังที่พวกเขามีในตอนนี้  นั่นเป็นเรื่องฝันเฟื่องตลกจริงๆ

แดนสวรรค์ไม่ใช่ดินแดนที่พวกเขาจะสามารถใช้ชีวิตได้ง่ายๆ แน่นอนในทันทีที่พวกเขาบรรลุขอบเขตแดนปราณก่อกำเนิด

หลังจากได้รับบทเรียนในครั้งนี้  เย่ว์หยาง, เสวี่ยอู๋เสียและคนอี่นๆ ก็พบเป้าหมายที่แน่นอน  พวกเขาตัดสินใจไม่คิดเรื่องหาวิธีเข้าประตูแดนสวรรค์ ซึ่งจะเปิดออกร้อยปีต่อครั้ง

สิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่เรื่องรีบเข้าแดนสวรรค์

แต่พวกเขาควรจะฝึกฝนเพื่อให้มีพลังที่สูงยิ่งขึ้น  ต้องแข็งแกร่งขึ้นและมีพลังมากยิ่งขึ้น

ขณะที่เย่ว์หยางและคนอื่นๆ เริ่มเตรียมฝึกหฤโหด  หญิงสาวขี้เมาและแพนด้าน้อยหนิวหนิวก็เข้ามาที่บ้านสวนน้อยทันทีพร้อมกับข่าวที่น่าตกใจ จื่อจุนประธานใหญ่พันธมิตรปราณก่อกำเนิด, จักรพรรดินีราตรี, ผู้เฒ่าหนานกงและคนอื่นๆ กลับมาจากหอทงเทียนชั้นที่สิบแล้ว  พอทราบเรื่องการบุกรุกทวีปมังกรทะยาน  ทำให้จื่นจุนโกรธแค้นมาก  อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครทราบ  พันธมิตรปราณก่อกำเนิดไม่มีความเคลื่อนไหวเพื่อสืบสวนเอาผิดประมุขนิกายพันปีศาจ, นิกายเจดีย์ราชสีห์ตะวันตกและอาณาจักรสือจิน  แน่นอนว่าทุกคนเป็นยอดฝีมือที่ทรงพลัง อีกอย่างซุ่นเทียน จักรพรรดิแห่งจื่อเว่ยและประมุขนิกายพันปีศาจก็พากันไปซ่อนตัวกันแล้ว  ไม่มีผู้ใดกล้าอยู่สู้หน้าจื่นจุน

 “จื่อจุนกลับมาแล้วหรือ?”  เย่ว์หยางและเสวี่ยอู๋เสียมองหน้ากันและ  การกลับมาของจื่อจุนก็หมายความว่าการเดินหน้าเข้าแดนสวรรค์ล้มเหลวอย่างนั้นหรือ?

 “ดูเหมือนว่านางกำลังตามหาเจ้า  ผู้เฒ่าหนานกงก็ตามหารองครูใหญ่เพื่อปรึกษาบางเรื่อง  แต่ข้าไม่แน่ใจเรื่องนั้น”  พี่สาวขี้เมาสงสัยพลังของเย่ว์หยางอยู่บ้าง  นางอาจไม่ค่อยตกใจกับความก้าวหน้าพรวดพราดของเขา  แต่เสวี่ยอู๋เสีย, องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวยังคงยกระดับเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดได้อย่างไร?  เป็นไปได้ไหมว่าการฝึกผสานร่างมีผลขนาดนั้นจริงๆ?

 “ถ้าอย่างนั้น เรากลับไปที่ปราสาทตระกูลเย่ว์กันเถอะ!” นอกจากนี้เย่ว์หยางคิดว่าพวกเขาคงอยู่ในวังเทพจักรพรรดิอวี้นานเกินไป  จึงได้พลาดข่าวสารในโลกภายนอก

เมื่อเย่ว์หยางกลับไปปราสาทตระกูลเย่ว์  ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่และคนอื่นๆ พากันดีใจกันถ้วนหน้า

จักรพรรดิจุนอู๋โหย่วและราชันย์ฟ้าบูรพาก็รีบเร่งตามมาสมทบเช่นกัน

ที่สำคัญที่สุดก็คือพวกท่านเป็นบิดา คงเป็นเรื่องโกหกถ้าจะบอกว่านไม่สนใจห่วงใยธิดาของตน

ตอนนี้ พอเห็นว่าธิดาของพวกตนและว่าที่ลูกเขยปลอดภัย  พวกท่านถึงกับถอนหายใจโล่งอก  ยิ่งกว่านั้น  พวกเขาทุกคนยังมีความรุดหน้ามากมาย  ความจริงพวกท่านควรจะปล่อยให้พวกผู้เยาว์ฝึกกันเอง  ไม่เช่นนั้นธิดาของพวกท่านจะรุดหน้ามากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?  มีนักสู้ปราณก่อกำเนิดเกิดขึ้นตามหลังเย่ว์หยาง เจ้าเด็กที่ไม่ธรรมดาถึงสามคน  เป็นความจริงที่เสวี่ยอู๋เสีย, องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวกลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดกันทั้งหมด  ถ้าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนครั้งก่อนๆ ทุกคนคงจะพูดแต่เพียงว่านี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ในความฝันเท่านั้น...

หลังจากที่อยู่ในช่วงฉลอง  จักรพรรดินีราตรีก็ติดต่อผ่านทางคลื่นความคิดในหัวเย่ว์หยาง

จื่อจุนกับนางไม่ปรากฏตัวให้คนเห็น  แต่ทั้งสองผลัดกันถามเย่ว์หยางถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวังเทพจักรพรรดิอวี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งทั้งสองถามถึงสถานการณ์ของผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์

 “นางเป็นยังไงบ้าง?”  ในที่สุดจื่อจุนก็ถาม  เป็นคำถามที่นางถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  แต่เย่ว์หยางเข้าใจว่านางถามถึงนางเซียนหงส์ฟ้าน้องสาวนาง

 “ก็ยังไม่ดี แต่ก็ไม่ถึงกับแย่ นางยังคงหลับอยู่” ความจริง เย่ว์หยางยังไม่พบนางเซียนหงส์ฟ้า แต่ตามคำบอกของสาวกิเลน  หลังจากนางเซียนหงส์ฟ้าใช้เพลิงชีวิตร้อยเท่าเกือบทั้งหมดสู้กับผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์  จะเป็นดีที่สุดหากปล่อยให้นางนอนหลับไปเช่นนี้จนกว่าจะฟื้นเอง เย่ว์หยางรู้สึกขอบคุณแล้วที่นางยังคงมีชีวิตอยู่  ถ้าสาวกิเลนออกมาช้าไปเล็กน้อย  นางเซียนหงส์ฟ้าอาจตายจริงๆ เพราะทักษะเพลิงชีวิตของนางก็ได้

 “ตอนนี้เจ้ายังไม่ควรคิดถึงเรื่องผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์เป็นดีที่สุด   คิดมากไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรแม้แต่น้อย  กลับจะทำให้เจ้ากลายเป็นคนหมกมุ่นเสียเปล่าๆ สิ่งที่เจ้าจะต้องเร่งให้ความสนใจในตอนนี้ก็คือปรับสร้างพื้นฐานของตัวเจ้าให้ดีขึ้น” จื่อจุนหายไปทันทีหลังจากพูดคำนี้จบ

 “สหายน้อย, เจ้าต้องการถามถึงการเดินทางไปหอทงเทียนชั้นสิบของเราว่าเป็นเช่นไรไม่ใช่หรือ?”   ความจริง จักรพรรดินีราตรีก็อยากจะหยอกล้อเย่ว์หยางเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

 “ผลการเดินทางของท่านเป็นยังไงบ้าง?”  เย่ว์หยางเดาว่าผลที่ออกมาก็คงจะไม่ดี

 “แดนสวรรค์เป็นดินแดนกว้างใหญ่มาก มีประตูทางเข้าอยู่สี่แห่ง  เราไปถึงฐานประตูที่ที่สี่ซึ่งน่าจะเป็นประตูทิศตะวันตกจากบรรดาประตูทิศเหนือ, ตะวันออกและใต้ ตามตำนานกล่าวไว้ว่าประตูแดนสวรรค์จะเปิดร้อยปีต่อหนึ่งครั้ง, นี่ก็ถูกต้องแน่นอน  อย่างไรก็ตาม ประตูแดนสวรรค์ที่อยู่ข้างหน้ามีเส้นทางผ่านที่ผนึกไว้เป็นระยะยาว ผนึกที่ปกป้องเส้นทางผ่านก็น่ากลัวมาก   คนที่สามารถเข้าไปจะไม่มีทางออกมาได้  ดังนั้น เราจึงยกเลิกไม่เดินทางไปต่อ  เราคิดว่าบางทีอาจมีกับดัก ต้องมีทางเข้าแดนสวรรค์ในตำแหน่งอื่นแน่นอน  มิฉะนั้นในสมัยโบราณ นักรบมนุษย์มากมายหลายคนจะผ่านเข้าไปในแดนสวรรค์ได้ง่ายๆ อย่างไร?”  จักรพรรดินีราตรีไม่ได้กักเม้มเรื่องราวไว้จากเย่ว์หยาง  นางบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาทุกอย่างในลักษณะเรียบง่าย

 “ก็หมายความว่า พวกท่านยกเลิกที่จะเข้าไป และพยายามหาทางใหม่ใช่ไหม?”  เย่ว์หยางขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่ามีผนึกที่สร้างขึ้นมาเหมือนกับของจักรพรรดิอวี้?

 “ถูกแล้ว บางทีเราจะต้องคุยกับพวกเจ้าเหล่าผู้เยาว์กันอีกสักครั้ง รอให้พวกเจ้าแข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อย  มิฉะนั้น ถ้าข้าไม่อาจกลับมาได้  พวกเจ้าจะตกอยู่ในอันตรายอีก”  จักรพรรดินีราตรีพูดความจริง  แม้ว่าก่อนนี้ นักสู้อย่างจักรพรรดินีราตรี, จื่อจุนและผู้เฒ่าหนานกงสามารถยืนยันว่าพวกเขากลับมาจากดินแดนสวรรค์  ซุ่นเทียนจักรพรรดิแห่งจื่อเว่ยและประมุขนิกายพันปีศาจก็เตรียมแผนการโจมตีไว้แล้ว  ถ้าจื่อจุนและคนอื่นไม่สามารถกลับมาได้  คงเป็นเรื่องแปลกถ้าพวกเขาไม่วางแผนโจมตีเย่ว์หยางและคนอื่นๆ

 “อย่างนั้นพวกท่านคงต้องการรอไปสักช่วงเวลาหนึ่ง...”  เย่ว์หยางรู้สึกว่าแม้ว่าเขาจะมีทักษะผสานร่าง  แต่ก็ยังเร็วไปสำหรับเขา, เสวี่ยอู๋เสีย,และคนอื่นๆ สำหรับการเข้าสู่ดินแดนสวรรค์

 “ไม่เป็นไร  เราจะสอนพวกเจ้าที่โดดเด่นเป็นการเฉพาะ”  จักรพรรดินีราตรีหัวเราะคิกคักเหมือนเพื่อนสาวขี้เล่นทั่วไป

เสียงหัวเราะของนางไพเราะเหมือนระฆังเงินก้องอยู่ในหูของเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางไม่สามารถรู้สึกถึงการปรากฏตัวของนางได้

เทียบกับผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์แล้ว  จักรพรรดินีราตรียังไม่ทรงพลังเท่าพวกเขา  แม้ต้องเผชิญหน้ากับผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ในสภาพที่อ่อนแอ  ก็ยังเป็นเรื่องยากที่นางจะเอาชนะได้  นั่นเป็นเพราะจักรพรรดินีราตรีอาจจะแข็งแกร่งกว่านางเซียนหงส์ฟ้าเพียงเล็กน้อย  และนางเซียนหงส์ฟ้าก็ทำได้เพียงทำร้ายผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ให้บาดเจ็บหนัก หลังจากนางใช้พลังเพลิงชีวิตร้อยเท่า  ถ้าไม่มีพลังเพลิงชีวิตก็คงเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว  หากจักรพรรดินีราตรีจะสามารถต่อสู้ได้เสมอกับผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ได้

แน่นอนว่าจื่อจุนมีความแข็งแกร่งเหนือล้ำคนทั้งสองแน่  แต่ในความเห็นของเย่ว์หยาง บางทีนางอาจมีโอกาสเอาชนะจิ่วเซียวซึ่งแข็งแกร่งที่สุดได้

ถ้าผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่ยังไม่ฟื้นฟูพลังเต็มที่ต้องมาเผชิญกับจื่อจุน  พวกเขาคงพบกับชะตาที่น่าอนาถ

จื่อจุนในสายตาของเย่ว์หยาง ก็คือจักรพรรดิอวี้ในร่างสตรีนั่นเอง

บางทีจื่อจุนในปัจจุบันนี้คงไม่สามารถเทียบได้กับจักรพรรดิอวี้ได้  แต่ในอนาคต นางจะประสบผลสำเร็จเทียบเท่าจักรพรรดิอวี้จนได้  เย่ว์หยางมั่นใจว่าต้องเป็นเช่นนั้น

ในแผ่นดินมังกรทะยาน ยังมีคนสองคนที่เย่ว์หยางยังไม่อาจประเมินได้ หนึ่งนั้นก็คือจื่อจุน  คนที่สองก็คือมารดาของสหายผู้น่าสงสาร

หลังจากสนทนากับจักรพรรดินีราตรีแล้ว  เย่ว์หยางคิดว่านางคงล้อเกี่ยวกับเรื่องสอนพวกเจ้าเหล่าผู้เยาว์ที่โดดเด่นด้วยตัวพวกเราเอง

นึกไม่ถึงเลยว่าในวันต่อมา นางมารับตัวเจ้าเมืองโล่วฮัวจากไปจริงๆ  ในเวลาเดียวกันอาจารย์ลึกลับขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็มาด้วยเช่นกัน เย่ว์หยางไม่รู้จักหญิงสูงวัยนี้  แต่เขาพบว่านางปกปิดพลังนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับ 8 เอาไว้ เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

กลับกลายเป็นว่ามีคนที่มีพลังระดับนั้นคอยปกป้องราชตระกูลอยู่

ป้าของอี้หนานก็มารับตัวอี้หนานจากไป

แม่เฒ่าอู่เถิงซึ่งรักษาตัวจากอาการบาดเจ็บภายในด้วยยาเม็ดพลังยุทธก็มารับตัวเย่ว์ปิงจากไป

อาจารย์ของเย่ว์หวี่มาพานางจากไปด้วยเช่นกัน  นางหัวเราะเบาๆ พร้อมกับบอกว่านางไม่อาจสอนวิทยายุทธหรือทักษะต่อสู้ได้  แต่นางยังมีความรู้ต่างๆ และประสบการณ์อีกมากมายที่สามารถแบ่งปันลูกศิษย์ของนางได้

เดิมทีเย่ว์หวี่ก็ยินดีใช้เวลาร่วมกับอาจารย์ของนางอยู่แล้ว  เพราะนางเป็นเหมือนมารดาที่นางโหยหา

เสวี่ยอู๋เสียเป็นผู้ที่โชคดีที่สุด  จื่อจุนมารับตัวนางและตัดสินใจสอนนางเป็นการส่วนตัว

สำหรับตระกูลเสวี่ย นี่เป็นโอกาสที่เหมือนฝัน ไม่มีผู้ใดในตระกูลเสวี่เคยคิดมาก่อนว่าเสวี่ยอู๋เสียจะได้รับความโปรดปรานจากจื่อจุนหนึ่งในโลกหล้า

อย่าว่าแต่พวกเขาเลย  แม้แต่เย่ว์หยางก็ไม่เคยคาดมาก่อน

ในที่สุดทุกคนก็จากไป ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปฝึก  เหลืออยู่แต่สาวงามอู๋เหิน

 “อย่าห่วงไปเลย  ไม่ว่ายังไงก็ตาม ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ  ข้าจะพักอยู่ที่นี่”  หญิงงามอู๋เหินยิ้มอ่อนโยนขณะที่นางคล้องแขนเย่ว์หยางกลัวว่าเขาจะรู้สึกเหงา  อย่างไรก็ตามการเดินทางของทุกคนเป็นการลาจากกันชั่วคราว  ทุกคนจะได้รับการฝึกฝนจากผู้อาวุโสต่างๆ ด้วยประสบการณ์ความรู้ที่แตกต่าง  พวกนางจะก้าวหน้าและแข็งแกร่งขึ้นมากแน่นอน  หลังจากผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง  เมื่อพวกนางมาพบกัน พวกนางจะกลายเป็นคู่หูที่ดีของเย่ว์หยางแน่นอน  และจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้

 “เจ้าเองก็ไม่ควรเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านอย่างนี้นะ น่าจะออกไปสำรวจโลกภายนอก”  ก่อนที่จื่อจุนจะจากไป  นางให้คำแนะนำเย่ว์หยาง

 “ใช่แล้ว เจ้าควรจะฟังคำของจื่อจุน... จะไม่ลองไปที่หอทงเทียนชั้นหกดูบ้างหรือ?  เจ้าต้องการไปไหม?  บางทีเจ้าจะได้ฝึกฝนที่นั่น  แม้ว่าจะยังไม่ยกระดับ  แต่อย่างน้อยก็จะได้เรียนรู้มากขึ้น”  หญิงงามอู๋เหินคิดว่าคำพูดของจื่อจุนสมเหตุผล  ถ้าพวกเขาไม่ออกไปข้างนอก เอาแต่ฝึกภายใน โลกทัศน์ของพวกเขาก็จะคับแคบ  ยิ่งกว่านั้น การไปที่ชั้นหกหอทงเทียนคงจะไม่มีเรื่องขัดแย้งใดๆ  เย่ว์หยางสามารถออกไปฝึกข้างนอกในตอนกลางวันและกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ตอนกลางคืน นางอยู่เคียงข้างเขาอยู่แล้ว  ดังนั้นเขาจะไม่รู้สึกว้าเหว่เดียวดาย  นางไม่เกรงว่านางจะเบื่อหน่ายอยู่ในโลกคัมภีร์  เพราะนางเพลิดเพลินกับการค้นคว้าอักษรรูนทั้งวัน  ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คิดถึงนาง เขาก็จะกลับไปใช้เวลาอยู่กับนางได้

 “หอทงเทียนชั้นหก?”  ก่อนนั้นเย่ว์หยางได้ไปแต่เพียงหอทงเทียนชั้นสี่เป็นอย่างมาก

ตำนานบอกไว้ว่าหอทงเทียนชั้นหกเป็นที่รวมชาติพันธุ์ที่หลากหลายแตกต่าง และเป็นที่ตั้งของพันธมิตรปราณก่อกำเนิด

หอทงเทียนชั้นที่หก  จะเป็นสถานที่เช่นไรกันแน่