Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 47 ค่ายกลเทวทูตศึก

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 47 ค่ายกลเทวทูตศึก

ล่วงเข้าฤดูใบไม้ร่วงมานานแล้ว  ลมเย็นฤดูใบไม้ร่วงพัดหวีดหวิวผ่านพื้นเหมือนมีดยะเยือกกรีดใส่ขณะที่อัศวินฝีมือดีควบม้าไล่กวดตาม

 “เร็วขึ้น,  เร็วขึ้นอีก!”

อัลเบิร์ตสวมเกราะเรียบง่ายนำขบวนมาตามทาง  กลุ่มของเขาควบม้าไปตามเส้นทางอันรกร้าง อัศวินหลายสิบคนตามหลังอัลเบิร์ต  ที่อยู่ข้างๆ อัลเบิร์ตเป็นอัศวินวัยกลางคนและเป็นยอดฝีมือระดับเก้าคนเดียวภายใต้บังคับบัญชาของอัลเบิร์ต

สำหรับลินดอนและพวกอีกห้าคน  พวกเขาสวมชุดเกราะของอัศวินธรรมดาและสวมหมวกอัศวินสีเทาไว้  จากลักษณะที่เห็น ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าลินดอนกับพวกแตกต่างจากอัศวินที่เหลือ

 “จำเอาไว้” ลินดอนลอบบอกบุรุษทั้งห้าที่มากับนาง  “เมื่อเราไปทันลินลี่ย์  ทันทีที่อัลเบิร์ตสั่งให้โจมตี  พวกเจ้าแต่ละคนจะต้องแยกกันและตามอัศวินเหล่านี้ไปล้อมลินลี่ย์ไว้  พอลินลี่ย์เผลอ เราจะตั้งค่ายกลเทวทูตศึก  ไม่ว่ายังไงก็ตามอย่าเร่งร้อนโจมตี  พวกเจ้าต้องรอคำสั่งจากข้า”

 “ขอรับ, ท่านหญิง”

ทั้งห้าคนพยักหน้า

ลินดอนยิ้มมุมปากพลางกระตุ้นม้าไปข้างหน้า

เสียงของฝีเท้าม้ายังคงดังต่อไปและฝุ่นผงคลีฟุ้งขึ้น ในพริบตาพวกเขาก็เดินทางออกมาไกล

ลินลี่ย์จงใจชะลอความเร็วของตนเพื่อให้คนกลุ่มนี้ตามมาทัน  เป็นธรรมดาอยู่นั่นเองเมื่อเวลาผ่านไปช่วงเวลาไม่นานหลังจากควบม้าเต็มฝีเท้า  กลุ่มของอัลเบิร์ตก็มองเห็นร่างของลินลี่ย์

 “เขาอยู่ข้างหน้า”  อัลเบิร์ตดีใจมาก และเริ่มตะโกนทันที  “เร็วขึ้นอีก  เร็วเข้า!”

อัศวินเหล่านั้นเริ่มส่งเสียงดังขึ้นและพวกเขาเริ่มเร่งควบม้าให้เร็วขึ้น ในท่ามกลางเสียงฝีเท้าม้ากระทบพื้นที่ดังราวกับฟ้าร้อง อัศวินกลุ่มนี้เข้ามาใกล้ลินลี่ย์อย่างรวดเร็ว

 “จำไว้, เกาะคอแฮรุไว้ให้ดี  แฮรุจะพาเจ้าไปยังสถานที่ของข้าก่อน”  ลินลี่ย์แนะนำเบาๆ

เจนน์มองดูลินลี่ย์ด้วยความกังวล  “พี่ลีย์,  แล้วท่านเล่า?”

 “อย่าห่วง  ข้าจะกำจัดตัวยุ่งยากเหล่านี้สักหน่อย”  ขณะเดียวกันลินลี่ย์จ้องดูเสือดำเมฆาแฮรุ และสั่งเขาทางใจ  “แฮรุ  เจ้าจงไปเดี๋ยวนี้ จำเอาไว้ จงปกป้องเจนน์”

 “โกรววว”

แฮรุคำรามอย่างเย่อหยิ่งและจากนั้นมันค่อยๆ เริ่มเร่งฝีเท้าก่อนที่กลายร่างเป็นเงาเลือนรางหายไปในที่ไกล  ไม่เปิดโอกาสให้คนของอัลเบิร์ตขัดขวางมันได้

กลุ่มอัศวินขวางทางข้างหน้าของลินลี่ย์ไว้สิ้นเชิง  พวกเขาไม่ได้ขัดขวางเสือดำเมฆามิให้หนีไป  เพราะพวกเขาไม่สามารถทำได้  ขณะที่ลินดอนและพวกมีความสามารถขัดขวางเสือดำได้  แต่พวกเขามีความสุขที่เห็นมันจากไป

ที่สำคัญ เป้าหมายของพวกเขาคือลินลี่ย์!

 “เจนน์!”  เมื่อเห็นเหตุที่เกิดขึ้นนี้  อัลเบิร์ตได้แต่โกรธอย่างช่วยไม่ได้

อัลเบิร์ตหันไปเผชิญหน้ากับลินลี่ย์อย่างโกรธเกรี้ยว  “เด็กน้อย, เจ้าสั่งให้อสูรเวทพาเจนน์หนีไปหรือ?  ฮึ่ม, ข้าจะบอกให้ก็ได้, เจนน์เป็นของข้า  ส่วนเจ้า..ข้าจะส่งเจ้าไปนรกซะ ฮ่าฮ่า...ทุกคน.. โจมตี!”  อัลเบิร์ตชี้ลินลี่ย์ด้วยความโกรธ

เสียงกีบเท้าม้ากระทบพื้นพร้อมกับที่อัศวินหลายสิบคนล้อมลินลี่ย์ไว้ทันที

ลินลี่ย์แค่ยืนอยู่กับที่ในท่ามกลางคนพวกนี้ เขาไม่ให้ความสนใจเลยสักนิด  บีบียืนอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์อย่างหยิ่งผยอง ใช้ตาของมันจ้องมองดูพวกอัศวินอย่างเหยียดหยาม

 “เจนน์ญาติผู้น้องของข้าไม่อาจให้เจ้าแตะต้องได้  เจ้าควรคิดดูว่าตัวเจ้านั้นมีสถานะต่ำต้อยเพียงใด!”  อัลเบิร์ตพูดอย่างหยิ่งยโส  เขามีอิสระจะทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง  ตอนนี้เขาควบคุมทุกอย่างไว้ได้แล้ว

ลินลี่ย์เพียงแต่จ้องมองอัศวินรอบๆ อย่างใจเย็น

 “เดิมทีข้าต้องการแค่กำจัดกองกำลังของศาสนจักรเจิดจรัส  นึกไม่ถึงเลยว่าจะดึงดูดพวกโง่เขลาไร้ประโยชน์มาด้วย”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะช้าๆ แต่ในทันใดนั้น...

 “พี่ใหญ่” ทันใดนั้นบีบีจ้องมองกลุ่มอัศวิน  “ดันลินอยู่ที่นั่น”

 “ดันลิน?”  เหมือนกับถูกน้ำเย็นราดใส่ศีรษะของลินลี่ย์  ลินลี่ย์สั่นทันที  “กองกำลังศาสนจักรเจิดจรัสอยู่กับพวกเขางั้นหรือ?”  ลินลี่ย์เริ่มระมัดระวัง

 “ข้าได้กลิ่นนาง”  บีบีพูดอย่างมั่นใจ  “นางคิดว่าใส่หมวกและเกราะแล้ว จะทำให้ข้าบีบีหาไม่พบงั้นหรือ?”

ลินลี่ย์ยังไม่เรียกอาวุธของเขาออกมา

ไม่มีความจำเป็นต้องรีบใช้อาวุธ

อาวุธจะปรากฏออกในทันทีจากแหวนมิติเก็บสมบัติในช่วงเวลาวิกฤติ  นั่นจะเป็นช่วงเวลาที่ฝ่ายตรงข้ามประมาท  ลินลี่ย์ไม่ให้ความสนใจอัลเบิร์ตที่เอาแต่พล่ามไร้สาระอย่างหยิ่งยโส  แต่กลับระมัดระวังอัศวินโดยรอบแทน

 “บุก!  ฆ่ามัน!”

อัลเบิร์ตสั่งอย่างย่ามใจ

แต่ช่วงเวลาขณะที่ เสียงอำมหิตก็ดังออกมาเช่นกัน  “ฆ่า!!”  ทันใดนั้นลำแสงขาวหกสายฉายออกมาเชื่อมถึงกันและกันทันที  ลักษณะที่ปรากฏ เป็นวิชาเดียวกับที่หกมือปราบพิเศษเคยใช้กักลินลี่ย์มาก่อน

ค่ายกลที่ผสานกันโจมตีนั้นความจริงก็คือ ค่ายกลเทวทูตศึก

แต่ในแง่ของพลัง เมื่อเทวทูตเป็นผู้ใช้ค่ายกลนี้ ย่อมทรงพลังกว่ามากมายนัก

 “ควั่บๆ”  ลำแสงทั้งหกสาย เมื่อเชื่อมโยงถึงกัน กลับทะลุผ่านร่างอัศวินหลายคนที่ขวางทางอยู่  สามคนในนั้นตายทันที  ขณะที่อีกแปดคนบาดเจ็บสาหัส

 “อ๊า!”

หนึ่งในอัศวินถูกแทงทะลุอก มีรูเล็กๆ ปรากฏให้เห็น  อัศวินผู้นี้ร่วงจากม้าทันที  เขาร้องโหยหวนสองครั้งก็เงียบไป

 “ฮ่าฮ่า เกือบเก้าปีแล้วสินะ  ศาสนจักรเจิดจรัสไม่รู้จักเรียนรู้กลยุทธ์ใหม่เสียเลย”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะลั่น

 “เกิดอะไรขึ้น?”  อัลเบิร์ตหวาดกลัว

บุรุษวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ อัลเบิร์ตมีประสบการณ์มาก  หน้าของเขาเปลี่ยนทันที  เขาตะโกน  “รีบหนี เร็ว, หกคนนั้นไม่ใช่ศิษย์ของแฮนด์เซน  พวกมันมาจากศาสนจักรเจิดจรัสและพวกมันเป็นยอดฝีมือระดับเก้ากันทุกคน  หนีไป!  ถ้าพวกเจ้าชักช้า ก็จะสายเกินไป!”

อัลเบิร์ตเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สุดในเวลานั้น  แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเขานั้นสุดยอด

 “ไฮ่ย่าห์, ไฮ่ย่าห์!”  อัลเบิร์ตไม่สนใจเรื่องฆ่าลินลี่ย์ในตอนนี้อีกต่อไป  เนื่องจากเขารีบควบม้าหนีไปพร้อมกับบุรุษวัยกลางคนผู้นั้น

อัศวินบางคนติดอยู่ในท่ามกลางค่ายกลเทวทูตศึก  บางคนก็หวาดกลัวและพยายามหนีออกไป  แต่ทันทีที่วิ่งเข้าไปในแสง ร่างของพวกเขาก็เปลี่ยนสภาพเหลือแต่เถ้าถ่าน  ราวกับว่าพวกเขาถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟที่อุณหภูมิสูงจัด

 “หืม?  ดูเหมือนจะทรงพลังยิ่งกว่ามือปราบพิเศษหกคนนะ”  ลินลี่ย์ถอนหายใจชมเชย

 “หนี”

อัศวินที่เหลืออยู่ทุกคนหนีไปด้วยความเร็วสูง  ขณะที่พวกนั้นไม่ได้ถูกลินดอนฆ่าทุกคน ในพื้นที่รกร้าง  มีแต่เพียงลินลี่ย์ บีบีและกลุ่มของลินดอนเหลืออยู่

 “บึ้ม”

เกราะที่สวมอยู่บนร่างลินดอนและคนของนางแตกกระจัดกระจายออกไป พวกเขากลับสู่ลักษณะปกติ  หนึ่งสตรี ห้าบุรุษ กลุ่มของลินดอนจ้องมองลินลี่ย์อย่างมั่นใจ

 “ลินลี่ย์  เจ้าไม่กลัวหรือ?”  ลินดอนหัวเราะใส่ลินลี่ย์อย่างเย็นชา

ลินลี่ย์จ้องมองลินดอน  “ข้าต้องยอมรับนะว่าความสามารถในการแสดงของเจ้าน่ากลัวมากจริงๆ  เจ้าสามารถตีบทผู้หญิงหัวดื้อได้แตก  อย่างไรก็ตามเจ้าไม่รู้สินะว่าเมื่อแปดปีที่แล้วในเมืองเฮส  ข้าได้ฆ่าหกมือปราบพิเศษที่ใช้รูปแบบผสานพลังโจมตีแบบนี้มาแล้ว”

 “แครก...”

ขณะที่ลินลี่ย์พูด เกล็ดมังกรสีดำทะลุผ่านชุดของเขา  ขณะที่หนามแหลมเย็นโผล่ออกมาจากหลังของเขา หน้าผาก ศอกและเข่า  หางมังกรยาวงอกออกมาจากด้านหลังเขาด้วยเช่นกัน

ตาของลินลี่ย์เปลี่ยนเป็นเย็นชา สีทองเข้มอำมหิต

 “ลินลี่ย์ เราไม่เหมือนกับหกคนนั้น”  ลินดอนพูดอย่างใจเย็น  “วันนี้ เจ้าจะต้องตายแน่นอน” ขณะที่นางพูดความหนาแน่นของแสงเพิ่มขึ้นอีกครั้ง  เหมือนกับจะครอบคลุมท้องฟ้าเหนือพื้นที่

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์กวาดมองดูคนทั้งหก  เขาพูดเสียงเย็นชา  “ข้าก็ต้องบอกอะไรบางอย่างกับพวกเจ้า  ข้า... เกลียดค่ายกลโจมตีนี้จริงๆ”

ลินลี่ย์ยังจำได้ถึงแสงสีขาวที่เหมือนฝันนั้น

 “ปู่เดลิน”  ลินลี่ย์จำได้ชัดถึงฉากภาพเมื่อแปดปีก่อนนั้น  ปู่เดลินเสียสละตนเองฆ่ามือปราบพิเศษทั้งหกคนนั้น  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ปู่เดลินก็หายไปจากจักรวาลตลอดกาล

 “ฆ่าเขา”

ลินดอนออกคำสั่งเย็นชา

 “ควั่บ!”  กลุ่มของลินดอนบุกเข้าหาลินลี่ย์และกรงแสงที่กักลินลี่ย์เริ่มหดตัวด้วยความเร็วสูง  ทุกสิ่งทุกอย่างที่สัมผัสกับแสงนั้นสูญสลายเป็นผุยผง

ไม่สามารถป้องกันได้อย่างเต็มที่

 “ศาสนจักรเจิดจรัส  ฮะฮะ...”  ลินลี่ย์หัวเราะเย็นชาใส่ทั้งหกคนที่โจมตีเข้ามา  เขาเตะพื้นกระโจนเข้าหาผู้บุกโจมตีคนหนึ่ง

 “น่าเศร้า”  ลินดอนจ้องมองความพยายามต่อต้านของลินลี่ย์อย่างเย็นชา

เมื่อพลังบรรจบกัน  พลังป้องกันของพวกเขาสูงส่งเหลือเชื่อ  ไม่มีใครในระดับต่ำกว่าเซียนจะสามารถทำร้ายพวกเขาได้  พวกเขาไม่สนใจการโจมตีของลินลี่ย์แม้แต่น้อย

 “คนที่หนึ่ง!”

เสียงของลินลี่ย์ดังขึ้นเหมือนฟ้าผ่าทันที  ขณะมือของเขาปรากฏดาบหนักอดาแมนเทียมขึ้นมาฉับพลันเป็นรูปเงาเลือนราง  ดาบหนักอดาแมนเทียมฟันใส่อากาศกระแทกใส่ร่างของเทวทูตคนหนึ่ง

 “น่าขัน”

ทั้งหกคนไม่สนใจแม้แต่น้อย  เทวทูตระดับเก้าผู้นั้นไม่ได้ตั้งใจหลบตั้งแต่แรก  แต่เรื่องแปลกก็เกิดขึ้น แรงฟันของลินลี่ย์ไม่ได้ทำให้แสงสีขาวกระตุ้นการทำงานและป้องกันขัดขวางไว้

สัจจะลึกซึ้งแห่งธาตุดิน – พลังคลื่นร้อยชั้น!

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์จ้องมองบุรุษนั้นอย่างเย็นชา

เทวทูตระดับเก้าผู้นี้รู้สึกแต่เพียงว่ามีแรงสั่นสะเทือน ราวกับค้อนยักษ์หวดใส่อวัยวะภายในครั้งแล้วครั้งเล่าทันที  พลังธาตุแสงของเขาไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงกับการต่อต้านพลังโจมตีเช่นนี้

 “บึ้ม  บึ้ม  บึ้ม!”

พลังโจมตีแปลกประหลาดยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเทวทูตและทั้งร่างกายด้วยเช่นกัน

 “อ๊า!”

เทวทูตระดับเก้าร่วงลงกับพื้น  ค่ายกลเทวทูตศึกในตอนนี้ขาดคนไปหนึ่งคนจึงถูกทำลายและแสงสีขาวหายไป  ลินดอนกับเทวทูตอีกสี่คนจ้องมองฉากภาพประหลาดข้างหน้า  พวกเขาไม่อาจทำใจเชื่อได้

ลินลี่ย์แสยะยิ้ม

แสงขาวนั้นคือพลังงานสายธาตุแสง ในแก่นพลังงานมีสิ่งที่เหมือนกับปราณยุทธ  แต่สัจจะลึกซึ้งแห่งธาตุดินซึ่งลินลี่ย์ใช้เป็นพลังโจมตีอีกรูปแบบหนึ่งที่แตกต่าง  เมื่อใดก็ตามที่เผชิญหน้ากับสิ่งขัดขวาง มันจะส่งผ่านไปเข้าไปได้โดยพลังโจมตีลดลงเล็กน้อย ไม่มีสิ่งใดที่ขัดขวางมันได้

นี่เรียกว่าผสานโจมตี  แต่ก่อนนั้นสัจจะลึกซึ้งแห่งธาตุดิน ไม่มีอะไรนอกจากเป็นสิ่งที่น่าขัน

พลังโจมตีเต็มที่ของลินลี่ย์ทำลายอวัยวะภายในของเทวทูตระดับเก้าในการฟันครั้งเดียว เขาตายอย่างสมบูรณ์และวิญญาณของเขาสลายไปจากโลก

 “เจ้า...เจ้าฆ่าเขาหรือ?”  ลินดอนและเทวทูตอีกสี่ตะลึง

ค่ายกลเทวทูตศึกแตกสลายในลักษณะนั้น

 “ค่ายกลโจมตีไม่มีประโยชน์กับข้า”  ดวงตาอำมหิตของลินลี่ย์กวาดมองพวกเขา  “นี่เพิ่งล้มพวกเจ้าไปคนเดียวเท่านั้น  ตอนนี้เป็นพวกเจ้าที่เหลือบ้าง”

ในทวีปยูลาน  ทุกคนรวมทั้งยอดฝีมือระดับเซียนจะตายต่อเมื่อร่างถูกทำลาย

เมื่อเทวทูตเหล่านี้ประทับร่างมนุษย์เพื่อต่อสู้ แม้เมื่อพวกเขาทุ่มเทพลังต่อสู้  พวกเขาไม่ได้ทำลายร่างกายของพวกเขาจริงๆ  พวกเขาแค่ละเลยความสามารถทางร่างกายของพวกเขาและบรรจุพลังของพวกเขาให้มากเกิน

วิธีเพิ่มพลังจนเกินพิกัดนี้จะทำให้ร่างแตกสลายลงช้าๆ

การพังทลายของร่างกายนี้ กล่าวกันว่าเพียงสามสิบวินาที ร่างจะทรุดโทรมลงจนถึงจุดที่วิญญาณอยู่รอดในร่างนั้นไม่ได้อีกต่อไป

แต่เนื่องจากลินลี่ย์เล่นงานที่อวัยวะภายในของเทวทูตโดยการฟันเพียงครั้งเดียว  ต่อให้เทวทูตต้องการทุ่มเทพลังจนถึงจุดนี้ ก็ยังนับว่าสายเกินไป

 “ท่านหญิง?”  เทวทูตอีกสี่คนมองดูลินดอน

แสงศักดิ์สิทธิ์ฉายลงมาที่ใบหน้าลินดอนทันที  “เนื่องจากมนุษย์ผู้นี้มีพลังโจมตีที่ไม่ธรรมดา  เราไม่ต้องห่วงชีวิตของเราอีกต่อไป  เตรียมคืนสู่อ้อมอกพระเจ้า”

 “ขอรับ ท่านหญิง”

ดวงตาของพวกเขาเยือกเย็นและเย็นชา  หน้าของพวกเขาเริ่มสว่างนวลด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน

 “พรึ่บ, พรึ่บ...”  ปีกสีขาวคล้ายภาพลวงตาคู่หนึ่งงอกออกจากหลังของคนทั้งสี่ทันที  ในพริบตา คนธรรมดาทั้งสี่นั้น ตอนนี้มีปีกและบินขึ้นท้องฟ้ากันทุกคน

มนุษย์มีปีกทั้งสี่คนบินอยู่ในท้องฟ้า เห็นเช่นนี้ลินลี่ย์รู้สึกตกใจ

 “เทวทูต!  พวกเขาเป็นเทวทูต!”

หนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งทรงพลังในตำนานได้ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา  แม้แต่เทวทูตสองปีกที่อ่อนแอที่สุดก็ยังน่ากลัว  มีพลังเท่ากับยอดฝีมือระดับเซียนชั้นต้น

 “ฆ่า”  ลินดอนออกคำสั่งโดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่น้อย

ทั้งนี้เพราะร่างของคนทั้งสี่นี้เริ่มมีโลหิตพุ่งออกมา  และไหลหยดออกมาอย่างต่อเนื่อง  เห็นได้ชัดว่าร่างของพวกเขาเริ่มเสื่อมโทรมแล้ว และร่างประทับเลือดเนื้อเริ่มพังทลาย  พลังงานระดับเซียนชั้นต้นยังมีความสามารถที่ห่างไกลจากร่างเหล่านี้

พวกเขามีเวลาไม่มาก

พวกเขาต้องฆ่าลินลี่ย์ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

 “ควั่บ” เพียงกระพือปีกแสงครั้งเดียว เทวทูตทั้งสองก็กลายเป็นรูปเลือนรางสีขาวขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าจู่โจมลินลี่ย์