เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1127 ข้ากลัวว่าเจ้าจะลืมข้า!

ตอนที่  1127  ข้ากลัวว่าเจ้าจะลืมข้า!

รอจนเย่ว์หยางและคุณชายหมิงจูหายตกใจ เทวทูตสามสาวก็กลับเข้าไปพักผ่อนในกระโจมพักแรมแล้ว

แม้ว่าเย่ว์หยางจะได้รู้ความหมายที่แท้จริงของสามหุบเขาคือหุบเขามนุษย์ หุบเขาโลกธาตุ และหุบเขาสวรรค์ จะทำให้เขาสับสนมากขึ้น  ถ้าต้องการได้รับคัมภีร์เทพมันยากจริงๆ หรือ?  จากคนธรรมดาเลื่อนขึ้นไปเป็นเทพ ต้องผ่านระดับและการทดสอบหลายพันระดับ ด้วยเหงื่อและความพยายามไม่รู้จบสิ้น  สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องปกติ  แต่ทำไมการทดสอบในหุบเขามนุษย์ หุบเขาโลกธาตุและหุบเขาสวรรค์ในมิติดินแดนฝึกฝีมือถึงได้ยากกว่าที่จินตนาการไว้?  ความหมายที่แท้จริงของหุบเขามนุษย์เกินกว่าการส่งเสริมตนเองไปยังขอบเขตแห่งเทพซึ่งนับว่ายากพอแล้ว และยังมีการทำลายและการสร้างใหม่ที่เหลือเชื่อมากขึ้น... มิติฝึกฝีมือนั้นต้องการใช้ฝึกฝนนักสู้ระดับเทพ ไม่ได้ฝึกผู้เชี่ยวชาญในการสร้างโลก นั่นเป็นเรื่องยากจริงๆ หรือ?

ผู้ทำสัญญากับคัมภีร์เทพควรเป็นคนเดียวกับผู้สร้างโลกอย่างนั้นหรือ?

แม้กระทั่งหุบเขาสวรรค์ที่ถูกสร้างด้วยความหมายที่แท้จริง ก็เป็นเพียงด่านที่เก้า ไม่ใช่ด่านสุดท้าย

เขาไม่รู้จริงๆ ว่านางพญาเฟ่ยเหวินหลีผ่านไปถึงด่านที่เก้าได้อย่างไร

“ตอนนี้ใจของข้าว้าวุ่นเล็กน้อย ข้าต้องการพัก เรากลับไปคิดกันก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน” คุณชายหมิงจูไม่ได้มีความสับสนเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงในหุบเขามนุษย์ อย่างไรก็ตาม การทำลายของหุบเขาโลกธาตุ และการสร้างของหุบเขาสวรรค์ไม่สามารถอธิบายได้

“....” เย่ว์หยางอยากจะบอกว่าปล่อยให้เขาจัดการ แต่เขารู้ว่าคุณชายหมิงจูจะผ่านด่านนี้ได้ในอีกไม่นาน ดังนั้นเขาได้แต่พยักหน้า

วันต่อมา

ไม่รอให้เย่ว์หยางเริ่มเอ่ยปาก  ทันใดนั้นคุณชายหมิงจูยิ้มให้ทันที  “ข้าคิดออกแล้ว หลังจากผ่านด่านหุบเขามนุษย์ได้ข้าจะกลับ สามารถรู้แจ้งเข้าใจขอบเขตระดับเทพได้คือเป้าหมายหลักของข้า สำหรับการเข้าหุบเขาโลกธาตุและหุบเขาสวรรค์ ข้าจะยังไม่คิดตอนนี้ ขออภัยด้วยตอนแรกข้าคิดว่าจะสามารถเดินไปด้วยกันกับเจ้าจนจบ  แต่ตอนนี้...  บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรม ชะตากรรมเลือกเรา คนที่ดีที่สุดสามารถไปได้จนจบ”

ตาของคุณชายหมิงจูมองดูเย่ว์หยาง ราวกับจะบอกว่าเขาจะเป็นคนโชคดีในท้ายที่สุด เขาไม่อาจเทียบกับเย่ว์หยางได้

เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อ “พูดตอนนี้ยังเร็วไป บางทีข้าอาจจะถึงขีดจำกัดในครั้งต่อไปก็ได้”

เมื่อเห็นท่าทางของเขา คุณชายหมิงจูอดหัวเราะไม่ได้

หมิงจูตบไหล่ของเขาและยิ้มกล่าว “ถ้าเจ้าต้องถึงขีดจำกัดจริงๆ ข้าคงไม่ยอมรับเจ้าเป็นสหายแน่  แม้ว่าเจ้าจะได้คัมภีร์เทพ ข้าก็ไม่อิจฉาเจ้า มีอะไรต้องกังวล”

“คัมภีร์เทพไม่ใช่ว่าจะได้กันง่ายๆ”  เย่ว์หยางไม่คิดไปไกลขนาดนั้น  เขาเปลี่ยนหัวข้อถาม  “หลังจากผ่านด่านหุบเขามนุษย์ได้  เจ้าจะไม่ไปต่อจริงๆ หรือ?”

“ข้าตัดสินใจแล้ว”  คุณชายหมิงจูพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าตั้งใจจะทำอะไรต่อไป?”  เย่ว์หยางถามไม่ลดละ

“ทำเรื่องที่เจ้าต้องการทำ แต่ยังไม่มีเวลาได้ทำ”  คุณชายหมิงจูพูดคลุมเครือ

“ทำสิ่งที่เจ้าต้องการทำ แต่ไม่มีเวลาได้ทำ?  เจ้าต้องการบอกความลับอะไรข้าหรือ?  เจ้ากำลังจะออกไปถึงได้พูดอย่างนี้ใช่ไหม?”  เย่ว์หยางมองคุณชายหมิงจูด้วยความหวังดี

“เมื่อข้าจะจากไป  ข้าจะพิจารณาว่าจะบอกเจ้าหรือไม่  ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของเจ้า”  คุณชายหมิงจูยิ้มและส่ายหน้า ปฏิเสธคำขอเย่ว์หยาง

“บ้าจริงๆ  อย่าบังคับให้ข้าใช้กำลังนะ” เย่ว์หยางมีความอดทนจำกัด

“ข้าต้องกลัวเจ้าด้วยหรือ?”  คุณชายหมิงจูกับเย่ว์หยางจ้องหน้ากัน ทั้งสองคนต่างจ้องกันเหมือนไก่ชนจนจมูกใกล้ชนกันจนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ  เย่ว์หยางตัดสินใจจะจูบหน้าคุณชายหมิงจูให้เต็มปาก  ทันใดนั้นประตูกระโจมเปิดออก เทวทูตสาวหน้ากลมผู้น่ารักมองดูข้างๆ ด้วยความสงสัย

เย่ว์หยางกับคุณชายหมิงจูรีบผละจากกันสามเมตร

เด็กหนุ่มจากโลกอื่นหัวเราะแก้เก้อ “อา... วันนี้อากาศดี ไร้เมฆหมอก ท้องฟ้าใส น่าแต่งบทกวีรำพึงถึงอากาศยิ่งนัก”

คุณชายหมิงจูเหงื่อตก พี่ชาย เจ้าไม่ดูท้องฟ้าก่อนที่จะโกหกเลยหรือไง?  วันนี้มีพายุฝน เมฆครึ้มราวกับวันสิ้นโลก ไปเอาท้องฟ้าใสไร้เมฆหมอกมาจากไหน?  แล้วจะแต่งบทกวีรำพึงถึงอากาศดีได้อย่างไร?

ไม่มีทาง เขาไม่ต้องการร่วมมือกับคนที่พูดโดยไม่รู้จักคิด

หลังจากนั้นต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเจ้าผู้นี้

เพื่อเลี่ยงความอับอายขายหน้า

เทวทูตสาวหน้ากลมมองดูท้องฟ้าและทำสีหน้าสับสน

ในที่สุดนางเลิกตรวจสอบและโบกมือให้กับเย่ว์หยางกับหมิงจู “ฝนกำลังจะมา  พวกเจ้าต้องการเข้ามาหลบฝนหรือเปล่า?”

เย่ว์หยางโน้มตัวมาข้างหน้าเทวทูตสาวหน้ากลมน่ารักและแสยะยิ้ม  “ข้าเป็นคนอันตรายมาก เจ้าเชิญข้าเข้าไปหลบฝน ไม่กลัวหรือ?”

“ใช่, คนมีความตั้งใจดีต้องการให้เจ้าผู้เหมือนกับหมาป่าได้หลบฝน ถ้าเจ้าไม่ก่อเรื่องแย่ๆ สักวันหนึ่ง เจ้าจะไม่มีแรงใช่ไหม?”  คุณชายหมิงจูเกลียดท่าทางกระด้างของเจ้าเด็กจากโลกอื่น และฉุดลากเขาเข้าไปหลบฝน  เทวทูตสาวหน้ากลมหลั่งเหงื่อพรั่งพรู

“ถ้าข้ามีพลังเหมือนกับเทพ เมื่อเผชิญหน้ากับพายุลมแรง มันคงจะเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ที่ออกคำสั่งว่า ‘หยุด’ หรือ ‘สงบ’ ก็ได้”  เย่ว์หยางกล่าว

“อย่าฝันเลย”  คุณชายหมิงจูคิดว่าเจ้าผู้นี้ยังฝันกลางวัน

“ความจริงเจ้าสามารถทำได้...”  เทวทูตสาวผู้ถือคัมภีร์สีเงินกล่าว  นางยังคงนั่งและยิ้มให้เขา “ถ้าเจ้าทำได้ อย่างนั้นเจ้าจะผ่านการฝึกฝนในหุบเขามนุษย์ได้เลย  ถ้าเจ้าทำไม่ได้ แม้ว่าเจ้าจะผ่านด่านได้สำเร็จและออกจากหุบเขามนุษย์  ก็เป็นได้แค่นักรบที่มีความสำเร็จเพียงผิวเผินและเสี่ยงต่อการล้มเหลวของตนเอง”

“อะไรนะ?”  เย่ว์หยางเพิ่งพูดเรื่องเหลวไหลไร้สาระ แต่คาดไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้

“หุบเขามนุษย์ได้ห้ามทุกอย่าง ไม่มีการใช้ทักษะแฝงเร้น ไม่มีสนามพลัง  ไม่มีการช่วยเหลือใดๆ  แล้วจะหยุดพายุฝนได้อย่างไร?”  คุณชายหมิงจูรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

“ความจริงหุบเขามนุษย์ทำไมเราต้องทำแบบนี้  ก็แค่ต้องการจำกัดผู้เข้าทดสอบให้มากที่สุด เปลี่ยนผู้เข้าทดสอบที่แข็งแกร่งที่สุดให้กลายเป็นบุคคลที่ต่ำที่สุด ต้องเอาชนะในสภาพแวดล้อมที่ตนเองอ่อนแอและไร้พลังมากที่สุด หากความคิดนี้มิได้กลั่นออกมา อย่างนั้นผู้ฝึกจะเป็นคนอยู่เสมอ ไม่ใช่เทพ” เทวทูตสาวผู้ดูห้าวหาญตอบ

“แม้ว่าใจจะอ่อนกำลังลง แต่ไม่มีพลังวิเศษที่หยุดพายุฝนได้”  คุณชายหมิงจูยังคงรู้สึกยากจะจินตนาการ

“นั่นเพราะเจ้ายังคงเป็นมนุษย์คนหนึ่ง  หากเจ้าทำได้เหนือมนุษย์ เลื่อนไปเป็นเทพ กฎขีดจำกัดจะเข้มงวดเพียงไหนก็ไม่สามารถจำกัดเจ้าได้อีกต่อได้  แต่พลังทั้งหมดของหุบเขามนุษย์จะติดตามเจ้าไป และเจ้าสามารถใช้พลังนี้ได้”  เทวทูตสาวชุดขาวผู้สงบพูดบางอย่างที่ทำให้คุณชายหมิงจูและเย่ว์หยางเปลี่ยนแปลงใหญ่ทั้งคู่

เย่ว์หยางดูเหมือนจะตระหนักรู้อยู่ในใจ

กำลังจะเปลี่ยนไปเป็นสภาวะรู้แจ้ง

ทันใดนั้นเขาเห็นความเปลี่ยนแปลงใหญ่ของคุณชายหมิงจู ตัวเขาโงนเงนเหมือนกับจะล้มลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ

เขารีบข่มความปั่นป่วนในใจที่เหมือนกับคลื่นทะเลและรีบเข้าไปประคองคุณชายหมิงจู  เมื่อมือเขาใกล้จะสัมผัสร่างคุณชายหมิงจูก็มีพลังระเบิดออกมาจากร่างคุณชายหมิงจูทันที

ท้องฟ้าและพื้นดินรวมถึงพายุฝนที่หวีดหวิวอยู่ข้างนอกสงบลงทันที

พลังที่ไม่สิ้นสุดก่อตัวเป็นวงคลื่นขยายตัวออกไปอย่างบ้าคลั่งทั่วทุกที่ เป็นพลังเจตจำนงที่ไม่รู้จัก

แม้แต่พลังที่ถูกจำกัดอยู่ในหุบเขามนุษย์

ได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เศษมิติในอากาศกระจายออกเหมือนเลนส์ที่แตก  มือของเย่ว์หยางถูกพลังที่ไม่รู้จักสะท้อนใส่อย่างรุนแรงทำให้ตัวเขากระเด็นห่างออกไปร้อยเมตร

เทวทูตสามสาวดูเหมือนจะเตรียมตัวอยู่นานแล้ว พวกนางกางโล่พลังแสงศักดิ์สิทธิ์และลอยตัวขึ้น

ไม่ได้ตื่นเต้นตกใจกับมิติที่สั่นสะเทือนเลย

ยังคงสงบเหมือนเดิม

ร่างคุณชายหมิงจูมีรัศมีนวลตานับไม่ถ้วนฉายออกเหมือนกับแสงจันทร์

เหมือนกับว่ามีวิธีการลับบางอย่าง และผนึกนั้นกำลังยกตัวขึ้น

ตุ้บ!

เกลียวแสงสีขาวนับไม่ถ้วนรวมตัวอยู่ด้านบนศีรษะของคุณชายหมิงจูรวมตัวเป็นลำแสงฉายพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

ขณะเดียวกันคัมภีร์อัญเชิญที่คุณชายหมิงจูไม่อาจแสดงที่นี่ในหุบเขามนุษย์ได้  ลอยออกมาอย่างคาดไม่ถึง เป็นคัมภีร์อัญเชิญระดับศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้ยากมาก  พลังผนึกนับไม่ถ้วนต่างพังสลายในเวลาที่คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้น และแม้แต่ร่างของคุณชายหมิงจูก็มีรัศมีฉายกระจายออกมาระยิบระยับ แสงสว่างเหมือนกลุ่มดวงจันทร์

ภายในกลุ่มแสงดูเหมือนมีร่างสตรีคนหนึ่ง

รูปลักษณ์เหมือนเอลฟ์จันทรา ผมสีบรอนด์ทิ้งตัวลงเหมือนสายน้ำตก คิ้วโก่งดังวงจันทร์ ขนตางอนยาว เหมือนกับจะไม่รู้ว่าโลกกำลังเปลี่ยนแปลงทุกทิศ

รอจนกระทั่งนางลืมตาที่สุกใสเหมือนดวงดาวช้าๆ  เย่ว์หยางรู้สึกงุนงง ใจของเขาเปิด แต่ร่างกายตอนนี้ถูกพลังอีกฝ่ายหนึ่งจำกัดไว้อย่างสิ้นเชิง ไม่สามารถขยับหรืออ้าปากได้

ภายใต้พลังผนึกลับและสนามพลังซ่อนตัวไม่เหมือนใคร  ใครจะคิดกันว่านั่นคือหญิงงามไม่มีใครเทียบ

หญิงงามผู้มีปลายหูแหลมและเท้าเปล่ามีรัศมีศักดิ์สิทธิ์คลุมไปทั้งร่าง ดูเหมือนต้องการยื่นมือเข้ามากอดเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตามสุดยอดพลังปณิธานที่นางยังไม่สามารถควบคุมได้ผลักร่างเย่ว์หยางออกห่าง

และพลังกฎสวรรค์ของหุบเขามนุษย์เริ่มสะท้อนกลับ

แม้ว่าจะไม่ทำร้ายนาง แต่นางจะขับออกไปจากข้อจำกัดนี้ทันที  เพราะตอนนี้นางไม่อยู่ภายใต้กฎสวรรค์ของหุบเขามนุษย์อีกต่อไป ไม่สมควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป

หญิงงามตอบสนองทันที นางแทบจะหมดพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่นางควบคุมได้ในขณะนี้ แสงจันทร์สว่างขึ้น  สนามพลังจันทราผสานเข้ากับผนึกที่แตก  มิติที่แตกผสานเข้ากันชั่วคราวและหยุดการทำลายตนเอง วินาทีนั้นนางพุ่งเข้ามาหาเย่ว์หยางใบหน้าที่งดงามของนางเต็มไปด้วยความกังวล สายเกินกว่าจะโอบกอดเย่ว์หยาง นางได้แต่ประทับริมฝีปากเย่ว์หยาง พื้นที่มิติซึ่งซบเซาของหุบเขามนุษย์ และกฎสวรรค์ที่แข็งแกร่งกลับมาทำงานอีกครั้ง

“ความจริงข้า...” หญิงงามไม่มีเวลาบอกความลับนาง ขีดจำกัดหุบเขามนุษย์กีดกันนางออกจากหุบเขามนุษย์

มิติแตกสลายปิดทันที

เย่ว์หยางที่ยืนนิ่งค่อยรู้สึกตัวในที่สุด

เขาเอื้อมมือไปรับหยดน้ำตาหญิงงามที่หยดลงมือฝ่ามือเขาขณะที่นางจากไป

ในน้ำตามีความอบอุ่นเป็นพิเศษ แฝงพลังเจตจำนงและข้อความสุดท้ายที่ส่งให้เย่ว์หยาง  ‘ข้าไม่ได้ดุร้ายป่าเถื่อน ข้าทุบตีเจ้า เพราะกลัวว่าเจ้าจะลืมข้าง่ายดาย.....”