เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1227 ดาวตกราชสีห์

 

 

ตอนที่  1227  ดาวตกราชสีห์

มังกรพิรุณขนาด 108 กิโลเมตรว่าโดยทฤษฎีคือสุดยอดหุ่นรบไร้เทียมทาน

ถ้าไม่มีร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวง

 

และหุ่นรบหรือยานรบทั่วทั้งแดนสวรรค์ไม่มีใดเทียบได้  ในยุคสมัยโบราณดึกดำบรรพ์นั้นเป็นเวลานานเกินกว่าจะรู้สถานการณ์โดยเฉพาะเจาะจงได้ แต่ในช่วงเวลาไม่กี่หมื่นปีที่ผ่านมาตามบันทึกประวัติศาสตร์ไม่เคยมีหุ่นรบใดที่เหมือนกับมังกรพิรุณ  ก่อนที่เขาจะสร้างมันได้ เย่ว์หยางไม่แม้แต่จะรู้ว่าเขาสามารถทำให้สำเร็จในระดับนี้ได้

ความจริงความดีความชอบหลักในการให้กำเนิดมังกรพิรุณนั้นอยู่ที่เทพธิดากระบี่ฟ้า นางสร้างด้วยปราณกระบี่เทพและพลังปั่นป่วนที่อยู่ในอัญมณีสร้างโลก  ไม่มีนาง เย่ว์หยางที่ไม่สามารถควบคุมพลังได้ในตอนนั้นคงไม่มีทางสร้างมังกรพิรุณได้สำเร็จเหมือนอย่างทุกวันนี้แน่นอน

แม้ว่าสามารถผลิตสร้างมันขึ้นมาได้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่มันจะมีความสำเร็จไปถึงระดับสุดยอดเทพมังกรหรือมนุษย์ได้

โฮกกกกกก!

มังกรพิรุณบินทะยานภายใต้การนำทางของเจตจำนงของเย่ว์หยางทำให้มันทะยานก้าวหน้าอย่างบ้าคลั่ง

มังกรทะยานฟ้าสั่นสะเทือนไปทั้งโลก

สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงไม่อาจข่มยับยั้งมังกรพิรุณและเย่ว์หยางที่บินได้อย่างรวดเร็วได้อีกต่อไป   ภายใต้การผนึกพลังมังกรและมนุษย์มีพลังทะยานฟ้าที่มิติเวลามิอาจขวางกั้นได้

เมื่อเผชิญหน้ากับการรุกล้ำของมังกรพิรุณ เทพปีศาจเว่ยกวงซึ่งควบคุมร่างอวตารขนาดดวงดาวรู้สึกได้ถึงการมีอยู่และคุกคามของฝ่ายตรงข้ามได้ ถ้าเขาไม่มาที่ขุนเขาเหนือขุนเขา แต่เป็นที่หอคอยเหนือหอคอยของหุบเขามนุษย์ อย่างนั้นการใช้พลังผ่านร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงก็คงไม่ดีเท่ามังกรพิรุณขนาด 108 กิโลเมตร  แต่เมื่อมาถึงหุบเขาโลกธาตุ ไม่มีกฎสวรรค์คอยจำกัดพลังอย่างหุบเขามนุษย์ เว่ยกวงเหมือนปลาที่ได้น้ำ พลังทะยานขึ้นมากกว่าสิบเท่า ตรงกันข้ามกับมังกรพิรุณที่กลายเป็นเหมือนกับปลาไหลตัวน้อย!

“บึ้มมมม!”

ท้องฟ้ามืดครึ้มอย่างรวดเร็ว

จากนั้นฝ่ามือของร่างอวตารทะลุออกมาจากท้องฟ้าและกดลงกับพื้น

เทพปีศาจเว่ยกวงอาศัยความได้เปรียบของร่างกายขนาดมหึมา ไม่ต้องการให้เย่ว์หยางและมังกรพิรุณมีโอกาสตั้งหลักได้ เขาจึงใช้ฝ่ามือขนาดใหญ่ตบลงกับพื้น

ท้องฟ้าแตกเป็นกระจายจากการถูกโจมตีด้วยความเร็วสูง  ประกายไฟเผาไหม้จนมิอาจใช้ดวงตามองได้  กระแสอากาศไหลรุนแรงยิ่งกว่าพายุพัดเป็นร้อยเท่า แรงระเบิดกระจายออกจากศูนย์กลางกวาดออกไปรอบด้านกินพื้นที่ใหญ่หลายร้อยกิโลเมตร

ฝ่ามือของร่างอวตารกดลงมายังไม่ทันถึงพื้น พื้นดินก็บิดเบี้ยวแตกระเบิดกระจาย

ยอดเขาโค่นถล่ม

เขาหินทะลายราบลงกับพื้น

ต้นไม้ใหญ่ถูกถอนรากถอนโคน พื้นที่ป่าขนาดใหญ่หายไปไม่เหลือ

แม่น้ำและทะเลสาบระเบิดกระจายเป็นฝอยนับล้านหายไปในอากาศ

“โจมตี!”

เย่ว์หยางผู้ต่อสู้ร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับมังกรพิรุณ มีประสบการณ์ต่อสู้อย่างลำบากหนักหน่วงมานับไม่ถ้วน อารมณ์ของเขาดีขึ้น จิตใจแข็งแกร่งขึ้นราวกับเหล็กกล้า แต่เขาอดไม่ได้ที่จะถูกล่อลวงจากฉากภาพมหาโลกาวินาศข้างหน้านี้  เงาแห่งความตายนั้นมาพร้อมกับมือใหญ่โตครอบคลุมหัวใจของเย่ว์หยาง

ในช่วงวิกฤตที่สำคัญ เย่ว์หยางผู้มีเจตจำนงราชันย์ต่อต้านพลังกดดันที่อันตรายของเทพปีศาจเว่ยกวงที่ทำให้เกิดความกลัวอยู่ภายใน

มือยักษ์อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรมีพลังทำลายล้างโลก

เย่ว์หยางควบคุมมังกรพิรุณ

ไม่มีการล่าถอย

พายุอวกาศที่บดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่มังกรพิรุณบุกทะลวงเข้าปะทะ

ฝ่ามือของร่างอวตารภายใต้สำนึกเทพและพลังกดดันของเทพปีศาจเว่ยกวงครอบคลุมมังกรพิรุณอย่างมั่นคง เย่ว์หยางกัดฟันแน่นไม่ยอมแพ้  ควบคุมมังกรพิรุณตะลุยหาฝ่ามือยักษ์ร่างอวตารที่กวาดสร้างหลุมลึกขนาดใหญ่หลายร้อยกิโลเมตร ก่อนที่ฝ่ามือมหึมาจะตบลงกับพื้น

การสนองตอบของเทพปีศาจเว่ยกวงรวดเร็วเพียงไหน

สำนึกเทพของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย

ฝ่ามือยักษ์ที่ตบลงอย่างหนักหน่วงบนพื้นทำให้เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงที่สุดในโลกได้ยกขึ้นมาอีกครั้งเตรียมเหยียดคลี่นิ้วเพื่อจับมังกรพิรุณไว้ในเงื้อมมือ

มังกรพิรุณแหวกว่ายอากาศอย่างดุเดือดในท่ามกลางคลื่นระเบิดอย่างบ้าคลั่งหลบหลีกการคว้าจับของร่างอวตาร

เทพปีศาจเว่ยกวงไม่ยินยอมพร้อมใจ เขากวาดมือไล่ตามเพื่อจับมังกรพิรุณ

เย่ว์หยางที่กระตือรือร้นสู้  ตัดสินใจอย่างกล้าหาญ

วกมังกรพิรุณกลับไปสู้

ร่างที่เรียวยาวเชิดตัวขึ้นบนและพุ่งกลับไปยังด้านหลังเหมือนลูกศรคมกล้าแหวกอากาศพุ่งกลับมาทะลวงนิ้วหัวแม่มือของยักษ์อวตาร ในขณะที่เกิดการปะทะกัน หัวของมังกรนั้นเอนเอียงหลบหลีกแรงกระแทก และตัวมังกรเลื่อนเลื้อยผ่านหัวแม่มือร่างอวตาร ด้วยพลังแรงระเบิดในครั้งนี้ร่างของมังกรพิรุณยังพุ่งบินไปข้างหน้าต่อไป

นิ้วหัวแม่มือของร่างอวตารเทพปีศาจถูกหางมังกรกวาดโจมตีแตกร้าวที่ข้อต่อรุนแรง

เทพปีศาจเว่ยกวงยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

เขาไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บที่นิ้ว พยายามฝืนตัวไล่ล่าจับมังกรพิรุณให้ได้

เย่ว์หยางกลั่นพลังระเบิดดวงดาวเป็นเวลานานและพ่นออกมาจากปากมังกรพิรุณ พลังระเบิดถูกยิงอัดเข้าไปในรอยต่อที่แตกร้าวของหัวแม่มือร่างอวตาร แม้แต่ดวงดาวก็ยังระเบิดกระจายได้ นี่คือระเบิดที่ทรงพลังอย่างมิต้องสงสัย  ถ้าเย่ว์หยางใช้เพื่อต่อสู้กับจ้าวสุริยาหรือจีอู๋ลี่ ผลของมันก็จะไม่รุนแรงมากเกินไป ที่สำคัญพลังที่ควบกลั่นรวมตัวและความตั้งใจโจมตีแบบนี้เป็นการยากที่จะทำอันตรายศัตรูที่อยู่ห่างออกไปเป็นพันๆ ไมล์  ไม่ว่าจะมีประสิทธิภาพเพียงไรก็ช่วยไม่ได้  อย่างไรก็ตามอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงถึงจะว่องไวเพียงไร เป็นไปไม่ได้ที่ตัวประหลาดขนาดยักษ์จะหลบหนีพ้นการโจมตีของศัตรู

หัวแม่มือขนาดหลายสิบกิโลเมตรของร่างอวตาร อย่าว่าแต่เย่ว์หยางเลย แม้แต่คนตาบอดที่ยิงระเบิดดวงดาวได้ก็โจมตีถูกได้ง่าย

หลังจากพลังคลื่นระเบิดผ่านไป

หินทรายปลิวว่อนเต็มไปหมด

ฝุ่นธุลีกวาดไปทั่วพื้นและกระจายบดบังทั้งพื้นฟ้าและพื้นโลก

แต่เมื่อพายุกวาดฝุ่นสลายไป เย่ว์หยางพบว่า หัวแม่มือของร่างอวตารที่ควรจะหัก ก็ยังคงอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่ารอยร้าวรูปใยแมงมุมจะขยายเพิ่มจากข้อต่อนิ้ว แต่พลังระเบิดดวงดาวไม่สามารถทำลายนิ้วหัวแม่มือของร่างอวตารที่โดนหางมังกรพิรุณฟาดใส่

นี่เป็นเพียงหัวแม่มือของร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวง... หากเขาต้องการโค่นล้มร่างอวตารของเว่ยกวงให้ได้ พลังแค่นี้นับว่ายังอ่อนด้อยเกินไป

ร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงใช้มือทั้งสองจับมังกรพิรุณให้ได้

มือทั้งสองงอเข้าหากันป้องล้อมมังกรพิรุณมาที่อกของเขา

เย่ว์หยางตะลึงนิ่ง

เหมือนรูปปั้น

ขณะที่ร่างอวตารจับร่างของมังกรพิรุณและเตรียมพร้อมจะทำลาย ทันใดนั้นมีเสียงดังราวสายฟ้าฟาดมาจากหัวของมังกรพิรุณ มันพ่นปราณกระบี่สีแดงฉีกสวรรค์และทำลายดิน

กระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียนทำให้ท้องฟ้าเรืองแสงสีแดงเต็มไปด้วยพลังปราณกระบี่สดใส พลังสังหารและเจตจำนงราชันย์ของเย่ว์หยางเล็งตรงไปที่อวตารทันที ปราณกระบี่ตัดมิติและเวลา  ก่อนที่สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงจะทันได้ตอบสนอง พลังกวาดผ่านเป้าหมายที่เย่ว์หยางเล็งและโจมตีสร้างบาดแผลให้กับหัวแม่มือครั้งแล้วครั้งเล่า

หัวแม่มือแตกหักออกเป็นสองส่วนตรงบริเวณข้อต่อ

เย่ว์หยางฉวยโอกาสดิ้นหลุดเป็นอิสระจากการจับเย่ว์หยาง มังกรที่ผสานร่างกับมนุษย์ทะยานขึ้นท้องฟ้าด้วยความเร็วสุดชีวิตไปยังส่วนหัวของร่างอวตารที่ยังมองไม่เห็น

ร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงอ้าปากยักษ์ที่น่ากลัวเหมือนจะกลืนมังกรพิรุณน้อยที่ยาวเพียง 108 กิโลเมตร

มังกรพิรุณพยายามเปลี่ยนทิศทางทะยานร่างไปข้างหน้า ปรับเปลี่ยนเส้นทางอย่างไม่หยุดยั้งโดยไม่ยอมย้อนหลัง

สู้อย่างขลาดเขลาไม่ใช่เย่ว์หยาง

ในที่สุดก่อนที่ฟันยักษ์น่ากลัวจะปิดลง มังกรพิรุณก็ทะลุผ่านริมฝีปากศิลาออกมาได้

หน้าของร่างยักษ์อวตารมีหลุมรอยแตกลึกเป็นร้อยเป็นพัน

จมูกของร่างอวตารถูกมังกรพิรุณยิงหินขนาดใหญ่เข้าใส่

มีตัวคั่นสะพานยาวที่จมูก

มังกรพิรุณโจมตีที่หว่างคิ้วของร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวง และยิงปราณกระบี่ส้มเฉิงหงกวนเพื่อทำลายทุกอย่าง

แม้ว่าเทพปีศาจเว่ยกวงจะมีพลังมากกว่า แต่ไม่ใช่ง่ายที่จะโจมตีมังกรพิรุณที่พุ่งเข้ามาใกล้พร้อมกับปราณกระบี่ส้มอย่างแม่นยำ การบาดเจ็บผิวเผินของร่างอวตารนั้นไม่ร้ายแรง แต่พลังปราณกระบี่บริสุทธิ์ทะลวงทะลุแนวป้องกันจู่โจมใส่สำนึกเทพซึ่งซ่อนอยู่ในร่างอวตารโดยตรง

หลังจากถูกโจมตีบ้างเทพปีศาจเว่ยกวงรู้สึกอับอายที่เป็นฝ่ายถูกโจมตี เขาใช้มือตบที่หน้าร่างอวตารด้วยความรำคาญ

ศิลาที่แตกรวมอยู่ในมือของมัน

มังกรพิรุณและเย่ว์หยางหนีอย่างร้อนรน  ร่างอวตารคำรามลั่นและเป่าก้อนหินที่รวมอยู่ในมือพ่นใส่มังกรพิรุณในท้องฟ้าราวกับดาวตก

เย่ว์หยางยืดร่างมังกรพิรุณตรงและควบคุมมังกรให้ดำดิ่งศีรษะลง

เพื่อลดพื้นที่ระดมยิง

เทพปีศาจเว่ยกวงไม่ต้องการปล่อยให้เขาหลบหนีไปได้  ใช้สำนึกเทพกักมังกรพิรุณซึ่งมีความยาวถึง 108 กิโลเมตร แม้ว่าร่างกายของมันจะเพรียวยาว แต่ก็ยังเป็นเป้าที่ใหญ่ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหนีจากอุกกาบาตที่เทพปีศาจเว่ยกวงนำ!  ที่สำคัญยิ่งกว่าร่างอวตารได้เหยียดแขนออกมารอไว้แล้ว เมื่อเย่ว์หยางหนีพ้นจากระยะฝนดาวตก แขนนั้นจะกวาดกลับมาจับเขาไว้ได้

“ฝนดาวตกช่างน่ากลัว!”  แม้ว่าเย่ว์หยางจะปากแข็ง แต่เขารู้ว่าการถูกอุกกาบาตชนนั้นไม่สบายดีอย่างแน่นอน มีแนวโน้มว่าจะทำให้ร่างอวตารจับเขาได้สำเร็จ

“ปัง ปัง!”

เย่ว์หยางควบคุมมังกรพิรุณพุ่งผ่านฝนหินดาวตก

ถ้ามีทางเลือกที่สอง เขาจะไม่ยอมเสี่ยง

น่าเสียดาย นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด

แม้ว่าเขาจะสามารถหลบหลีกจากกลุ่มอุกกาบาตที่ใหญ่ที่สุดและเร็วที่สุดได้  อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่มีอุกกาบาตลูกค่อนข้างเล็กที่เขามิอาจเลือกหลบได้

อุกกาบาตนับไม่ถ้วนชนใส่หัวมังกรพิรุณ ด้านหลังอุกกาบาตรขนาดเล็กมีอุกกาบาตใหญ่จำนวนมากที่เฉียดปีกมังกรพิรุณ และมันทะยานฝ่าสายฝนอุกกาบาตเบี่ยงซ้ายบ้างหลบขวาบ้าง  หากความตั้งใจของเย่ว์หยางมั่นคงเพียงพอแต่มีสมาธิต่ำ เกรงว่าเขาคงถูกฝนอุกกาบาตขนาดใหญ่ฝังเขาทั้งเป็นไปแล้ว

ที่มีพลังมากกว่าฝนอุกกาบาตก็คือนิ้วหัวแม่มือยักษ์ที่หักพัง

ความยาวยี่สิบกิโลเมตรเทียบได้กับดาวเคราะห์น้อย

เมื่อมันกระแทกพื้นอย่างรุนแรง

ทุกอย่างที่อยู่บนพื้นสลายหายไป

แรงระเบิดที่เกิดขึ้นส่งผลต่อมังกรพิรุณและยิงฝนอุกกาบาตขึ้นท้องฟ้า.... มังกรพิรุณและเย่ว์หยางถูกกระหนาบระหว่างสองพลังทำลายล้าง เริ่มเคลื่อนไหวอย่างยากลำบากโดยไม่ตั้งใจ  เขาเพิ่งหลบพ้นจากร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงอยู่หยกๆ  แต่ตอนนี้กลับมีแรงระเบิดกวาดใส่เขา

เทพปีศาจเว่ยกวงยินดีที่เห็นว่าชิ้นส่วนจากร่างอวตารรุมกระหนาบโจมตีมังกรพิรุณร่วมกับฝนอุกกาบาต

เพียงแค่ใช้พลังเทพบดขยี้อัดใส่กลุ่มหินนี้

จากนั้นศัตรูที่น่ารังเกียจนี้

จะหายไป

อุกกาบาตมากมายแผ่ขยายกลับยิงมาชนร่างใหญ่อวตาร สำหรับเรื่องนี้เทพปีศาจเว่ยกวงเพิกเฉย ความคิดทั้งหมดของเขาอยู่ที่มังกรพิรุณและเย่ว์หยาง

อุกกาบาตก้อนหนึ่งพุ่งชนกระหม่อมของร่างอวตาร

ตอนแรกเทพปีศาจเว่ยกวงคิดว่าเป็นฝนดาวตกที่พุ่งกระจายออกมา เขาจึงไม่สนใจ

อย่างไรก็ตามอุกกาบาตทั้งหลายย้อนกลับมาด้วยความเร็วมากขึ้น

มีหินอุกกาบาตก้อนหนึ่งพุ่งใส่กระหม่อมของร่างอวตาร

ร่างอวตารกำมือแน่นและตระหนักว่านั่นเป็นพลังที่โจมตีตัวของเขาเอง  ศีรษะของหันไปมองท้องฟ้าไกล เป็นครั้งแรกที่สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงพบเห็นดวงดาวสว่างสุกสกาวในท้องฟ้า โดยเฉพาะกลุ่มดาวนักษัตรสิบราศีและดวงดาวลึกลับอื่นที่ไม่รู้จักทั้งที่เห็นและไม่เห็นเชื่อมโยงกันอยู่ในท้องฟ้า อุกกาบาตที่ลุกไหม้เผาฝ่ามือของเทพปีศาจเว่ยกวงเป็นฝีมือของเย่ว์หยางที่เหมือนกับผีสิงในร่างมังกรพิรุณ

หมู่ดาวสิบสองนักกษัตรในท้องฟ้าดูเหมือนจะโคจรช้าลง

ดวงดาวเหล่านี้ขยับขับเคลื่อนไปจุดหนึ่ง

พลังดวงดาวก็เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งจุด

เมื่อกลุ่มดาวราชสีห์โคจรมาใกล้แนวศีรษะที่ด้านบนท้องฟ้า สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงพบว่ามีกลุ่มแสงกำลังยิงมาหาเขาด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึง

สำนึกเทพแผ่ขยายออกไปไกล และกระตุ้นกลุ่มแสงที่น่ากลัว เทพปีศาจเว่ยกวงประหลาดใจที่พบว่ากลุ่มแสงนั้นกลายเป็นอุกกาบาตพุ่งออกมาจากขุนเขาเหนือขุน แห่งหุบเขาโลกธาตุ กลุ่มแสงนั้นได้รับผลจากการถูกเรียกมา ความเร็วจะเพิ่มขึ้นโดยอาศัยพลังจากกลุ่มดาวราชสีห์สนับสนุน  พอเข้าระยะพันกิโลเมตรก็เริ่มเร่งความเร็วกลายเป็นฝนดาวตกที่น่ากลัว

ถ้ามีกลุ่มดาวตกเพียงไม่กี่ร้อยลูก เทพปีศาจเว่ยกวง

อาจไม่สนใจ

อย่างไรก็ตาม ถ้ามีดาวตกร่วงลงมาโดยพลังสนับสนุนของกลุ่มดาวราชสีห์ แม้พลังจะไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์  แต่ก็มีจำนวนมากพอจะฝังเขาได้ร้อยเท่า

เจ้าเด็กนี่เพิ่งแทงปราณกระบี่ในหว่างคิ้วของเขา แต่ทำเครื่องหมายโจมตีบนศีรษะเขา?

เจ้าเด็กนี่ยังไม่เข้าสู่ระดับเทพ แต่หลอกสำนึกตรวจสอบ และเรียกพลังฝนดาวตกได้อย่างไร

ยิ่งกว่านั้นยังมีฝนดาวตกเป็นจำนวนมาก

ฝนดาวตกทั้งหมดตกลงบนขุนเขาเหนือขุนเขา  เขาเกรงว่าขุนเขาเหนือขุนเขาจะถูกทำลาย!  เจ้าเด็กนี่บ้าไปแล้วหรือเปล่า?  หรือว่าเขารู้ว่า ตัวเขาไร้เทียมทานจึงล่อลวงให้เขาถูกหลอกจากนั้นตนเองก็ลงมืออย่างบ้าระห่ำหรือเปล่า?

เทพปีศาจเว่ยกวงขยายสำนึกเทพออกไปพบว่าฝนดาวตกถูกเรียกมาโดยพลังกลุ่มดาวราชสีห์ เขาไม่รู้ว่ามีดาวตกมากกี่ล้านลูก

ไร้ขอบเขตที่สิ้นสุด

โลกจะถล่มทลายอย่างแท้จริง!